Navigatie

de voorplecht
louter proza
louter poëzie
liaisons
nostalgie

colofon/contact

Dankbaar

Uitgelogd

Huishoudelijk

5 oktober 2005

Advertentieboer webstats4u, voorheen nedstat, kan de vinketering krijgen. Vanaf vandaag verdwijnt deze teller, de bezoekcijfers zijn bewaard voor het nageslacht en voortaan tellen we verder met Awstats. Koffiebonnen kunt u ophalen bij Tante Miep.

Maandag, 11 Februari 2008

Post-it

De kamer schemerde, langzaam werd het licht buiten. Binnen bleef het donker.
De ruimte rook muf, de gordijnen waren dicht. Zware kwaliteit, met verduisteringsstof. Het enige dat tot me doordringt, is de geur van papier. Soms kan je ruiken of papier oud ruikt of nieuw. Maar dit papier rook alleen maar naar papier. En toch ook anders; scherp, ondefinieerbaar, de geur had een zweem van elektronica en alcohol. Het was beangstigend. Elke verdere referentie ontbrak; karton of papier. Wakker of slapen. Achter me hoorde ik geritsel. Het kon een muis zijn. Of een kat. Of –het schoot me weer te binnen-: Berdien….

Berdien, die leuke meid die driekwart jaar geleden vers van de post-HBO opleiding onze gelederen was komen versterken. Goed van de tongriem gesneden, Strak figuurtje, altijd leuk gekleed. Rijglaarzen of Dr. Adams, Slobbertrui of colbert, alles stond haar goed. Mooie amandelvormige ogen en dansende pijpenkrullen. Bovendien was Berdien “gezellig, maar ook wel wat vreemd”. En dat was iets dat onze afdeling wel kon gebruiken. Ik werkte op de afdeling Product Marketing voor een fabrikant van Kantoorartikelen. En op de een of andere manier hadden we de laatste driekwart jaar al geen succes meer gehad. Aan onze ideeën lag het niet, we spuiden continu nieuwe product features, innovaties en baanbrekende ontwerpen. En ook de bruisende energie en frisse wind die Berdien mocht niet baten: Haar competitiedrift –ja bijna paranoia jegens de concurrentie- en haar vreemde maar originele ideeën: Het was alsof met de komst van Berdien alle interesse van het management verdwenen was. Maar dat ging allemaal aan Berdien voorbij. Euforisch kon ze vertellen over het succes van de Punaise, de paperclip en de TippEx. Haar vurige monologen over het eerste patent op de nietmachine, gevestigd op 30 september 1841 door de Amerikaanse uitvinder Samuel Slocum, een apparaat dat met behulp van een soort spijkertje papieren bijeenhoudt. Berdien wist alles van kantoorartikelen. Manisch werd ze ervan.

Maar het verdwenen succes van onze afdeling was een gevoelig onderwerp dat door alle collega’s zorgvuldig gemeden werd. En dus hingen we onszelf op aan de bijna naïeve energie van Berdien. Maar tegelijkertijd voelde iedereen hetzelfde: voor het ontbreken van dit succes moet de afdeling bloeden, niet in de laatste plaats omdat Berdien binnen een maand na haar komst betrapt was in ons hypermoderne kantoormagazijn tijdens een intiem samenzijn met de directeur Sales en marketing, incluis het gebruik van een Liaspen met Philippe Starck design. Dat dit ontdekt werd tijdens een rondleiding aan drie belangrijke klanten zal ook bijgedragen hebben aan de teloorgang van het succes van onze afdeling. De Sales en Marketing manager hebben we daarna nooit meer gezien.

Ik kan me niet bewegen in de donkere ruimte; Ik voel ik m’n armen boven me vastzitten. Ik hang er niet aan, maar ze zitten wel boven me vastgebonden. M’n voeten staan gammel op een paar kleine dozen. Er is iets aan de hand met de dozen; dat weet ik. M’n grijze cellen graven naar de betekenis, de link, om meer houvast te krijgen in deze situatie die ik niet kan plaatsen…. Er trekt een kou uit m’n voeten op, en besef me dan dat de dozen waar ik op sta nat zijn. Dan begint me weer wat te dagen. Maar m’n gedachten worden afgeleid; achter me hoor ik de zware, snikkende adem van Berdien. En ik ruik de kegel van teveel drank. Maar de zure geur van de drank komt niet alleen bij Berdien vandaan. Ik probeer me het begin van de avond te herinneren, maar ik kan m’n gedachten niet ordenen. Paniek maakt zich van me meester. Los van wat er gebeurd is en wat ik me niet meer herinner: ik moet haar tot rede proberen te brengen. Maar hoe?...

Na het incident met de Marketing Manager en Berdien voelde ik me op de een of andere manier juist tot Berdien aangetrokken. Niet omdat ze blijkbaar makkelijk te krijgen was, maar juist de combinatie van gezellig en vreemd. Ik wou meer van haar te willen weten. Het bleek dat ze vrij gesloten was door het incident in het magazijn. Slechts langzaam weekte mijn contact haar mentale mossel open. De eerste twee maanden: soms samen lunchen. Daarna een eerste vrijdagmiddag borrel. Drie maanden: een etentje, bioscoop en café. Nee, niet mee naar huis. Privé en werk bleven strikt gescheiden.

Ondertussen was het op het werk niet zo dat na mijn collega’s Berdien niet mochten; ze wisten alleen niet zo goed wat ze met haar moesten. Het was alsof Berdien het aanvoelde. Ze ging eerst 4 dagen werken, en na een maand werkte ze 2 dagen thuis, en twee dagen op kantoor. De 2 dagen thuis waren volgens de directie in verband met een “special assignment”. Op kantoor deed ze alleen nog maar administratief werk, Berdien werd langzaam wat minder gezellig. Onze uitjes bleven dan ook verborgen voor mijn collega’s. Tijdens onze uitjes was Berdien echter nog steeds de oude: vreemd en gezellig. Ze had het vaak over haar passie voor kantoorbenodigdheden, en ik had voor vanavond met Berdien afgesproken, en zat op het terras op haar te wachten. Vrolijk kwam ze aanfietsen. Het was warm, en ze had een kanariegeel T-shirt aan met een dunne doorschijnende sjaal. . “Post You” stond erop.

Berdien zette haar fiets snel op slot en schoot tussen de tafels op het terras door naar me toe.
“Hai” begroette ze me. Een gezochte zoen op m’n wang, op de rand van m’n lippen. Een fractie te lang, en handen die me vasthielden. “Wat vind je van m’n nieuwste product?”
Ik begreep het niet; was ook afgeleid door haar zoen. Dat deed ze normaal nooit.
Berdien zag m’n reactie. Ze wees met twee vingers op haar borsten “Post You”. Zei ze.
Ik snapte het nog steeds niet. Ze keek me vragend aan.
Weet je nog, die special assignment? Dat was voor een nieuw product. Morgen wordt het gelanceerd. Ik had een spreekverbod van de directie gekregen tot de lancering. TOT de lancering, dus niet tot en met de product lancering. Dus nu mag ik erover praten. Eindelijk; en jij bent de enige die ik het vertel”.

Ze bestelde nog een koude Rosé en begon te vertellen: het product: PostIt met video! PostYou zou het gaan heten; PostIt als LifeStyle extention!. Het toch eigenlijk altijd saaie kantoor tot leven laten komen met het effect van YouTube. Stel je voor: PostIt met een filmpje erop. Office would never be the same! Nog een rosé. De InfoMercials zouden morgen gelanceerd worden. Mediaplanning to the Max. Bedrijfspresentaties op Post-its, sorry, PostYou; Mail zou verdwijnen. The personal touch. PostYou. Recycling en milieu, compatibility, personalization, alles was in de campagne meegenomen. Nog een rosé. De merchandise en proefmonsters stonden bij haar thuis, werden morgen door Sandd distributie verspreid door heel noord Europa. De hele vloer stond vol. De IPO van onze werkgever was al besproken. Nog een Rosé, Berdien begon met dubbele tong te praten: “YouPost: Soon on a desk near to you” zouden de kranten koppen. Terwijl ze vertelt kijkt ze me steeds dieper aan met haar amandelvormige ogen. “Ik ben zo blij dat ik iemand heb met wie ik mijn succes kan delen”. Nu kan ik eindelijk die ene fout goedmaken”. Ik begrijp wat ze bedoelt, en knik begrijpend. We praten nog wat verder; daarna vraagt ze of ik mee ga naar haar huis om het te zien en verder te vieren.

Berdien staat in de donkere ruimte nog steeds achter me te huilen. Dan herinner ik me weer wat er gebeurd is: Het vieren van PostYou bij haar thuis op de kleine zolderverdieping. De Magnum Moët & Chandon , de merchandise en proefmodellen die de grond vulden. Mijn iets te enthousiaste ontkurking. De champagne die woest spuit over de elektronische Post-its: De PostYou partij die morgen wereldwijd zouden worden verspreid voor de productlancering, mijn voeten staan op de vochtige onbruikbaar geworden dozen met PostYou. Hoe Berdien Razend werd; de Magnum uit m’n handen rukte en me ermee buiten westen sloeg. En nu hang ik hier, overgeleverd aan haar manische gedrag.

“Wist je dat de eerste scalpels in het oude Egypte gemaakt werden van Obsidiaan, een lava-achtige natuurlijke glassoort? En dat het meest gebruikte kantoormes de X-Acto is? X3201 houder. Geschikt voor de mesjes met nummer 10, 11, 12, 13, 16 en 17?. Berdien praat manisch verder, intussen huilend hortende adem: “De uitvinder en oprichter van X-Acto was Sundel Doniger, een Poolse immigrant. Hij ging zijn messen slijten aan grafici omdat zijn messen niet schoon waren te maken door chirurgen.. Een loser was het dus, zo voel ik me nu ook. PostYou de mist in, door jouw domme aktie. Hoe moet ik de wereld morgen onder ogen komen? En de directie?

Ik probeer me los te maken, maar het lukt niet; mijn handen zitten te goed vast.
Berdien komt voor me staan. “Je straffen met de X-acto zou te makkelijk zijn. Nee, ik wil je laten voelen wat ik voel….. Weet je wel hoe ik me voel?” Ze kijkt me met rode ogen aan, en ik antwoord: “Je bent een manische kantoorfundamentalist, en je hebt dringend professionele hulp nodig” pers ik eruit. Ze kijkt me verbaasd aan. Dan weer die gevaarlijke fonkeling in haar ogen: “nee; zo voel ik me niet; ik voel me…. Teleurgesteld. Ken je Vasalis?” vraagt ze. “Vasalis kan prachtig dichten, en staat in de top 3 van uitvaartdichters. Hoe komt het toch dat één van haar gedichten in mijn hoofd zit: Weet je hoe het gedicht eindigt?” Ze kijkt me met haar behuilde vragende ogen aan, terwijl ze de X-acto in haar handen heen en weer laat draaien: “En niet het snijden doet zo'n pijn, maar het afgesneden zijn”

Dan haalt ze de X-acto uit de verpakking. “Nee; ik ga je het afgesneden zijn laten voelen. Niet het snijden zelf. Ken je de dood van de duizend papiersneden?. Een pakje gewone Post-it. Elke Post-it is gemaakt van 90 grams papier. Dik genoeg om een kleine, maar diepe snee in je huid te maken. Duizend sneden. Je voelt het, en bloedt leeg, omdat je huid niet zo veel sneden tegelijkertijd kan repareren. Maar dit alles zonder pijn. Maar weet je, gelukkig heb ik nog twee dozen extra PostYou die gespaard zijn gebleven; genoeg voor de helft van de bevoorrading van Sandd expeditie. En weet je wat ik op die PostYou’s voor filmpje zet?”

Berdien brengt een videocamera in positie, richt hem op mij. Het Record lampje begint te branden in het donker. Ze loopt duidelijk dronken de kamer uit, en komt enkele tellen later terug, naakt. Ze voelt in het donker naar het lichtknopje, en snijdt met de X-acto X3201 het pakje PostIt open, en gaat achter me staan.. Een prikkend gevoel op m’n rug, dat steeds sterker wordt. Ik voel lauwe Druppels langs m’n kuiten kietelen en mijn voeten die steeds natter en kouder worden. Het laatste wat ik zie voor ik het bewustzijn verlies zijn de met mijn bloed bebloede borsten en pijpenkrullen van Berdien. In de verte hoor ik haar nog giechelen:
“I’m going to PostYou”

door Eliv

  Mirca (8 & 9)
  Mirca (10, 11 & 12)

Het klinkt alsof het sowieso zou floppen. Leuk bedacht, maar veel te duur in de uitvoering.
bromde Chiel om 10:43 (op Maandag, 11 Februari 2008)

Goed verhaal, wel slordig. Berdien lijkt me wel een geil ding met al haar sneetjes.
bromde L* (URL) om 11:01 (op Maandag, 11 Februari 2008)

Paul wordt node gemist. En waarom heet Berdien Berdien? Ik zie constant dat dwarsfluitgrietje voor me.
bromde Adriana om 11:27 (op Maandag, 11 Februari 2008)

Olee!
bromde Spencer Brandsen () om 11:38 (op Maandag, 11 Februari 2008)

Natte doos!
bromde Kapitein Nemo om 12:35 (op Maandag, 11 Februari 2008)

bromde Berdien om 13:16 (op Maandag, 11 Februari 2008)

Ik zit met een mentale mossel, had deze tekst niet beter de titel PostYou gekregen?
bromde Kapitein Nemo om 17:02 (op Maandag, 11 Februari 2008)

goed verhaal, nu nog ffe een redacteur :)
bromde grtsrsu6xi om 18:38 (op Maandag, 11 Februari 2008)

GiueytDSA^%, heb je nog tips voor de eerste uitgave?
Kopij ligt zo goed als klaar…..
bromde Eliv om 20:07 (op Maandag, 11 Februari 2008)

Nemo,
De insteek was de discussie tussen Spencer en mij dat je ook over saaie dingen interessante verhalen kan schrijven. Los van dat de discussie wat saai en interessant is hier een anders dan normaal beeld zal opleveren zal het merendeel van de mensheid het erover eens zijn dat kantoorattributen saai zijn (Samas, Ahrend en Dissam accountmanagers daargelaten). Post it is binnen deze context meerzeggend dan PostYou. Mocht ik ooit nog ambities hebben om in de Ramsj van de Slegte te komen, dan zal het verhaal zeker PostYou heten!
bromde Eliv om 20:24 (op Maandag, 11 Februari 2008)

Lag ik maar in de ramsj van de Slegte….zucht..
bromde L* (URL) om 09:07 (op Dinsdag, 12 Februari 2008)

Toen we hier nog een de Slegte hadden kocht ik er veel goede boeken.
Voor de slechte boeken moest je een eindje verderop veel meer betalen.
bromde Spencer Brandsen () om 11:16 (op Dinsdag, 12 Februari 2008)

In de Oxfam bookstore zijn ze weliswaar tweedehands, maar nog goedkoper, en ze zeggen dat je er een betere wereld mee koopt, dus.
bromde Kapitein Nemo om 12:07 (op Dinsdag, 12 Februari 2008)

Ach ja, een betere wereld.. Staart dromerig in de verte..
bromde Spencer Brandsen () om 12:32 (op Dinsdag, 12 Februari 2008)

Wat is de leveringstermijn voor die betere wereld? En voor wie is die eigenlijk beter? Het klinkt mij als gebakken lucht in de oren, die betere wereld.
bromde Don Dingo om 12:33 (op Dinsdag, 12 Februari 2008)

Er is een wachtlijst. Maar voor de gebakken lucht van Bolletje kunt u gewoon in de supermarkt terecht.
bromde Spencer Brandsen () om 13:16 (op Dinsdag, 12 Februari 2008)

Gebakken lucht verkoopt als zoete broodjes.
bromde Kapitein Nemo om 13:28 (op Dinsdag, 12 Februari 2008)

Ik bak mijn lucht tegenwoordig zelf.
bromde Spencer Brandsen () om 13:45 (op Dinsdag, 12 Februari 2008)

Maakt u ook uw kleren zelf, als spreekwoordelijk protest?
bromde Kapitein Nemo om 13:49 (op Dinsdag, 12 Februari 2008)

Nee, die laat ik gewoon maken door kinderen in de derde wereld. Ja, ik ben ook maar een mens hoor..
bromde Spencer Brandsen () om 14:09 (op Dinsdag, 12 Februari 2008)

Ey Eliv, de sfeer is wel okay, pakkend geschreven enzo.

alleen de crux van het verhaal, dat je met die champagne alle postitjes vernaggeld zou hebben, is een beetje slap, postitjes zijn nl. in het echte leven steevast verpakt in cellofaan en met een pallet vol vernietig je zelfs van gevoelige electronische alleen de buitenste rand. zelfde probleem als met die lekkende wasmachine van ik weet niet meer wie die de kelder onder water zou moeten zetten. kan gewoon niet. iets te veel manische data van berdien verder, en misschien moet je er niet bij zeggen dat ze manisch is, dat maakt het zo opgelegd.

worthy try, looks like a bird, doesnt fly. back to the old drawing board.

dit is overigens alleen maar mijn persoonlijke mening hoor. wie ben ik?
bromde grtsgcjtofiyykjf om 16:43 (op Dinsdag, 12 Februari 2008)

U bent de grote Grrrtssssaezroaizruà’!ç.

Ik bedoelde, Spencer, als protest tegen het spreekwoord: “De kleren maken de man”. Dat je denkt van, fuck that, deze man maakt de kleren.
Maar dat is waarschijnlijk wat ver gezocht.
bromde Kapitein Nemo om 17:05 (op Dinsdag, 12 Februari 2008)

Ach, laat ik het dan maar toegeven: ik was een boerka aan het breien.
Hij was zelfs al bijna af, maar nu kan ik hem dus weer helemaal gaan uithalen..
Grrts@4567# heeft trouwens wel een hoop praatjes sinds hij uitgegeven is.. Nou ja, ik heb ook een hoop praatjes en ben niet eens uitgegeven..
bromde Spencer Brandsen () om 17:23 (op Dinsdag, 12 Februari 2008)

Een betere wereld.

Hij had de film van Al Gore gezien en die had hem flink aan het denken gezet. Berdien, zei hij, wij mensen verwoesten de aarde en daarmee ons eigen leefmilieu. En hoe meer mensen er zijn, hoe meer energie er nodig is en hoe groter het gat in de ozonlaag wordt, om nog maar te zwijgen over de temperatuurstijging en de smeltende poolkappen. Volgens het laatste scenario zitten we in 2013 al zonder poolijs en waar moeten die ijsberen dan naar toe? En in 2050 is alle olie en gas op. Biobrandstof schijnt de zaak alleen maar erger te maken, alternatieve energiebronnen kunnen niet aan de vraag voldoen, dus dan moet je weer kerncentrales gaan bouwen en je weet sinds Tsjernobyl wat daar de nadelen van zijn. Dus wat moeten we doen?
En Berdien zei: Laten we vandaag meteen beginnen met de produktie van onze 2 a 3 kinderen, want NU kan het nog.
.
bromde Spencer Brandsen () om 17:42 (op Dinsdag, 12 Februari 2008)

Ik zit vandaag wel goed, qua biogas.
bromde Kapitein Nemo om 18:41 (op Dinsdag, 12 Februari 2008)

Ik heb ook van die dagen.
bromde Spencer Brandsen () om 18:45 (op Dinsdag, 12 Februari 2008)

Nederig volg ik het advies van mijn duistere meester…
bromde Eliv om 09:28 (op Woensdag, 13 Februari 2008)

het slijk der aarde

Holle retoriek

"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen. Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd met nat speculaas. Jong zijn is zo mooi…"

"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!

Soms zoek je iets anders. En dan vind je het niet. Mannen, of vrouwen, pennen, papier, boeken, bekers of boodschappen, je vind het soms niet.

Maar nu heb ik het gevonden!

Groetjes Lieke"

(Lieke, Zelf een column schrijven)

"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
Want dat er velen op de dool. Een gevolg van zich onbestemd, zonder nuttig doel, afgevlakt en weinig bijzonder voelen maar misschien nog meer eengevolg van het vluchten voor deze zelfrealisatie, deze pijn van een ziel zonder importantie niet te hoeven voelen. En daar compensatie middelen voor zoeken en aangboden krijgen. Drugs, sex met dieren, sex met kinderen die geen leeftijd meer nodig schijnen te hebben, autorijden, schoeisel, weblogs, gangbangs, sport, wat al niet. Als het maar lijkt dat je vooral bezig bent. Al is het nietszeggend en immoreel, al is het bellenblazen met je mond dicht of een kraak zetten en minister zijn.

En dan is er bicat..aus blaue hinein zu uns gezogen, zonder eigenaren of aandeelhouders die stakingen uitlokken, zonder stompzinnig geleuter, nee, de magie van de fantasie, de fictie en de nederlandse taal aan de macht.
Een baken van troost, een zwoele geur vlak voor het slapen gaan, een enorme uitzinnige stapel draadjesvlees met dampende jus, een romance achter het frietkot, scooters en mobieltjes, vogels die hun eigen lied zingen, de eigen partituur kennen en geen regisseur of dirigent nodig hebben, de horror en thrill. Dat wat onbewust en ondergronds en ook van het leven zelf is. En niet wordt voorgeschreven door de krant, de tv, radio, politiek, banken en verzekeraars, speculanten die denken met 'de echte waarheid' om te gaan. Nee, ik ben geen echt schrijver maar wel groot fan van het schaarse bicat talent."
(Peter Novecento, Haagsche Post)

"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te respecteren en in acht te nemen.

vr groet

dhr. Papen"
(Daniël Papen, via email)

"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5 december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden... De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden. Dank!"
(bromde Zielknijper, 5 december 2005)

"Geachte heer,

Mag ik u verzoeken het plaatje van de te jonge dame van uw site te verwijderen. Er zijn namelijk nog al wat mensen die dit niet lollig vinden. Diverse klaag e-mails over gehad. Mag ik u er op attenderen dat het hier om Kinderporno gaat en de wetgever daar meer dan 4 jaar gevangenisstraf op heeft gezet. Ik ga ervan uit dat het om een misvertstand gaat, als moderator. Met vriendelijke groet.

Sociale Jeugd- en Zedenpolitie te Amsterdam
Commerciele zaken
020-5592585"
(i030142@planet.nl, 14 december 2004)

"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
(via mail, 23 oktober 2005)

"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
(nove, 12 oktober 2005)

"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005)

Reageerziekte

"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.

Conclusie & nawoord

Niet alleen symbolen hebben invloed op ons doen en denken, de manier waarop ieder mens zichzelf ziet en andere zegt meer over die persoon dan over anderen. Elk mens gaat zijn eigen weg, en het is jammer dat er uit commerciële geldzucht zoveel miscommunicatie ontstaat tussen mensen. Welk mens is beter, het mens dat genadeloos elke, in zijn ogen misdadiger, ritueel vermoord, of die mens die de opdracht geeft om onbewuste signalen stuurt via reclamespotjes en zo het materialisme hoger prijst dan het gevoel om bewust van jezelf en je daden te zijn? Draait het dan uiteindelijk allemaal om geld?
De een vermoord mensen die hun hele leven anderen pijn doen, en de ander roept het gevoel op dat er niets beter is dan nike schoenen in combinatie met een stoere jack met een bontkraag, dat gedoe met die bontkragen id volgens mijn theorie gebaseerd op het paringsgedrag van leeuwen, hoe groter en mooier de manen, des te meer aanzien ze hebben en kans op leiderschap en hoe meer kans ze hebben dat hun genen worden doorgegeven ;).
Door niet te realiseren waar je mee bezig bent, of niet wie, maar wát je eigenlijk bent, ontstaat er miscommunicatie en disharmonie in de maatschappij. Opgaan in de massa kan leiden tot afgunst en afkeer van het geloof in jezelf en in anderen.

En ik wens hierbij balkenende en zijn hele tweede kamer heel veel succes met het oplossen van de “problemen” hier in Nederland, want zo schieten we geen reet op.

Oja, en een gelukkig Nieuwjaar!

Zondag 7 januari 2007, Frank Hooijer"
(Frank Hooijer, 7 Januari 2007)

"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
(TiTo, mei 2006)

"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen. Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
U, als warmbloedige heterovrouw zal zich wezenloos kunnen uitleven 'tussen de hitsige Jantjes'. Ik stel voor dat u zich een voorstelling maakt over de gang van zaken in de nachten op zo'n nomadenkamp met satellietvererbindingen in de maanloze nachten van de nieuwe woestijnen die worden ontgonnen, namens u en mij, natuurlijk, vanzelf, juist, nee, uiteraard. Het mag ook wel een andere uiterst vervelende erectiestoornis gaan, de ejaculatie praecox. Dat gaat dan vast over de linkse oppositie, denk ik dan, kunt u het fijn neutraal houden.

U bent toch op alle kaasmarkten thuis, hard op weg om zich te bekwamen in een genre waar sex met hoofdletters geschreven moet worden. Vooral de sex benadrukken, Lilith. Veel gore geile, harde, wrede sexscenes, met blinddoeken, kidnap, politiehandboeien, touwen en katrollen, gedwongen masturbatie tussen mannen, tussen vrouwen, scarring en kaalscheren en tot huilens toe dat gepomp met dildo's en dat monotone gezoem van vibratoren sfeervol brengen. Vooral geluiden en kleuren beschrijven, daar ben ik gek op."
(Peter Novecento)

"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
(Hein Buffelruft, 28 dec 2005)

"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars. Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
(Nove, relatietherapeut, 3 dec 2005)

"Thanks! Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen. Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken. Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen. Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe. Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn. Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn. Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen. Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet. De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren. Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire. Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
(Kiers de Maison, 27 november 2005)

"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen. U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid. Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken. Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
Daarbij geserveerd met warm en geroosterd brioche brood."
(Harrie Stamper, 23 oktober 2005)

"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
(Max J. Molovich, 23 Augustus 2005)

"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee."
(nove, 6 Juni 2005)

Zelfbeschouwing

"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
(Andy Möller, Gelsenkirchen)

"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
Zo'n kleffe smeerlap van een potentiele serieverkrachter met banden in een hechte kerkgemeenschap waarop moeders zo trots is omdat hij naast het lesgeven ook nog als hobby het locale knapenkoor dirigeert. Zo eentje die maar beter melancholieke verhaaltjes moet blijven schrijven. "
(Nove, 22/11/2005)

"Ach ja, leuk, schrijvers.

Beetje zo in je donkere hol aan de wereld knagen. Puur verongelijkt verdedigen van een door mede niet-aanwezigen geschapen superieure schertswereld. Lurken aan je pijp. Pijpen aan je lurk. Woorden in langgerekte nadenkzinnen omzetten. Protserige taalvlekjes. Huilerige holheden. Fletse vondsten. Massieve monomane monsters. Een zielige berg toevoegingen aan de duistere put die al veel te lang overstroomt door de gemankeerde bijdragen van nerveus krabbelende geesten met een ongepast gevoel van eeuwigheid.

Die sfeer.

Geef mij maar parkeerwachten. "
(Marnix, 21/11/2005)