Navigatie

de voorplecht
louter proza
louter poëzie
liaisons
nostalgie

colofon/contact

Dankbaar

Uitgelogd

Huishoudelijk

5 oktober 2005

Advertentieboer webstats4u, voorheen nedstat, kan de vinketering krijgen. Vanaf vandaag verdwijnt deze teller, de bezoekcijfers zijn bewaard voor het nageslacht en voortaan tellen we verder met Awstats. Koffiebonnen kunt u ophalen bij Tante Miep.

Donderdag, 7 Februari 2008

Mirca (8 & 9)

"Wat als iemand mij daar ziet staan? Wat als Mirca mij daar ziet staan?"
Jacob haalde de schouders op, en peuterde met zijn pink in de hals van zijn flesje bier. We stonden over de balustrade geleund van mijn piepklein zonneterrasje dat uitgeeft op het park. Hier en daar zat een student tegen een boom geleund, of gewoon open in het gras, in een cursus verdiept. Jacob grijnsde toen hij er een herkende. "Daar, Dieter. Een echte playboy. Die heeft morgen informatica, en als ik goed kan zien is hij nog niet halfweg door de cursus. Dit jaar stel ik enkel vragen uit de laatste vier hoofdstukken, en in september, wanneer ik hem terugzie voor het herexamen, dan laat ik die laatste hoofdstukken ongemoeid."
Jacob keek of ik deelde in zijn pervers genoegen.
"You devil you," zei ik spottend.
Ik liep de keuken in. De koelere binnenlucht gaf me energie. Ik sliep al een week veel te weinig. De warmte verhinderde me in te slapen. Ik rolde de hele nacht van de rechter- naar de linkerkant van mijn bed en weer terug.

Dit jaar word ik dertig. Het lukt me niet langer te ontkennen dat andermaal een fase van mijn leven afgesloten is, al blijf ik in onzekerheid over de precieze aard van de vorige fase, en die van de volgende. Het is niet omdat de twee een drie wordt, of omdat ik niet langer student ben maar een werkmens. Ook vond er geen plotse metamorfose plaats in mijn denkwereld, noch in mijn fysiek. Toch wordt er een periode afgesloten, een periode van proef. De keuzes die ik al die tijd onbewust, onbekommerd of ongeïnteresseerd gemaakt heb, of nagelaten heb te maken, beginnen zich te concretiseren, en de vrees speelt door mijn hoofd dat ik van binnenuit een huis gemetseld heb, maar vergeten ben deuren of ramen te voorzien.

"Jacob, biertje?"
"Ofcourse Dany old chap! En neem zelf ook iets."
Ik trek me op aan de luchtigheid waarmee Jacob in het leven staat. Ik ken hem al van kindsbeen af, al zijn we pas op latere leeftijd vrienden geworden. Veel mensen zien Jacob als een nerd, als een uit de kluiten gewassen kind. Voor mij is hij de verlichting van mijn aangeboren zwaarmoedigheid, de relativering van mijn navelstaarderij. Wij zijn een team van tegenpolen Jacob en ik, als Laurel en Hardy, Don Quichote en Sancho Panza, Jay en Silent Bob. Daarbij, ik heb niemand anders. De meeste vriendschappen zijn niet opgewassen tegen de tijd, tegen de entropie die de eenvoudigste van alle relaties langzaam maar zeker moeilijker maakt, in een steeds complexer en chaotischer wordend sociaal weefsel.

"Kun je geloven dat ik dit T-shirt niet meer op het atheneum mag dragen? Koen, de godsdienstleraar, is gaan klagen bij de directie."
Ik was terug naast Jacob gaan staan. Hij droeg een zwart T-shirt met lange mouwen. Op zijn rug stond een tafereel afgebeeld, waarin een schaars geklede jonge vrouw neerknielt voor een grijnzende duivel. Op de voorkant stond in bloederige letters 'Hail Satan'.
"Ongelooflijk," zei ik.

De tweede keer dat ik op weg naar de bibliotheek uit mijn sluimer ontwaak, is aan het cultureel centrum, gelegen in de schaduw van de kerktoren. In vogelvlucht vijfhonderd meter verwijderd van het atheneum, en nog eens zoveel van de bibliotheek. Aan de andere kant van de straat is de praktijk van dokter Sanders. De wachtzaal zit stampvol, er staan zelfs buiten mensen aan te schuiven.
In het cultureel centrum is een feestzaal die gebruikt wordt bij trouwpartijen, familiefeesten,... en ook bij het jaarlijkse bal van de burgemeester. Verleden zomer ben ik er samen met Jacob en Reno naartoe gegaan. Reno is een internetvriend van Jacob uit een nabijgelegen dorp. Jacob en Reno spelen regelmatig online games. Dit was de eerste keer dat Jacob hem in levende lijven zag. Reno is majoor en werkt op de militaire basis als wetenschapper. Volgens Jacob is hij geniaal. Ik vond hem nogal stroef in de omgang, al kon die sociale handicap uiteraard ook gereciproceerd zijn.
Meestal mijd ik dergelijke massabijeenkomsten als de pest. In de zeven jaar dat ik in deze stad woonde was ik nog nooit naar het bal van de burgemeester gegaan. Ook dit jaar zou ik niet gegaan zijn, had Jacob mij er niet op attent gemaakt dat er wel een heel bijzondere act zou plaatsvinden. Jacob had vernomen dat Mirca semi-professioneel zangeres was bij een coverband, 'Older Than Stars'. Dit jaar zou ze met haar band spelen op het bal van de burgemeester. Zodoende stonden we die dag met zijn drieën in de feestzaal van het cultureel centrum, een beetje verloren met ons splinternieuwe galapakje aan. We waren veel te vroeg. De zaal was nog leeg. De toog was zelfs nog niet open.
"Ken je Jacob al lang, Reno?"
Ik deed een onhandige poging om de ongemakkelijke stilte, die nu toch al een aantal minuten aanhield, te breken. Reno kuchte zachtjes, als om zijn stem vrij te maken van het stoflaagje dat zich daar gevormd had.
"Nee," zei hij, "nog niet zo lang."
Ik was een beetje misnoegd over het matige succes dat ik met mijn poging tot communicatie geoogst had, maar nog niet bereid om op te geven lag de volgende vraag al op mijn lippen toen Jacob tussenkwam.
"Ah, de bar opent!"
En inderdaad, er was een kale man achter de bar verschenen. Na hem verscheen er een klein blond meisje, dat achter de rug van de kale man in de koelkast begon te rommelen. Ook op het podium kwam de bedrijvigheid op gang. De stagecrew begon aan de soundcheck, en even dacht ik Mirca in de backstage te zien passeren. Mijn hart klopte in mijn keel. We gingen samen aan de bar staan. Jacob bestelde twee pintjes en een spuitwater. Het spuitwater was voor mij. Mijn ingewanden stonden zo strak van de zenuwen dat ik vreesde geen bier te kunnen verdragen.
Er stonden ondertussen toch al een vijftigtal mensen in de feestzaal. De sfeer ontspande zich langzaam maar zeker. Jacob begon aan Reno uit te leggen wie Mirca was. Ik zocht een punt in de zaal om mijn blik op te laten rusten. Mijn ogen vonden de ogen van de burgemeester, die me van op een enorme banner minzaam aankeek.
"Daniël. He, Daniël. Ken je die daar?"
Jacob stootte mij aan. Hij knikte in de richting van de toegangsdeur, waar net een magere zwartharige man binnenstapte. De man stopte even en keek de zaal rond met ongeveer dezelfde minzame blik als de burgemeester.
"Ik heb hem wel eens in de bibliotheek gezien," zei ik.
"Dat is Koen, die leraar godsdienst aan het atheneum," zei Jacob gemelijk, en knoopte zijn hemd los. Hij had het bewuste shirt onder zijn galakleren aangetrokken, en ging ostentatief tegen de toog hangen zodat Koen, die zich iets te drinken kwam halen, ongetwijfeld 'Hail Satan' moest zien staan. Koen deed echter of Jacob lucht was, bestelde een cola en ging aan de andere kant van de zaal bij een groepje mensen staan. Jacob knoopte nors zijn hemd terug dicht. Hij dronk zijn pint in één teug leeg en bestelde een nieuwe.

De soundcheck was afgelopen, en een spotlight wachtte de burgemeester op. Onder luid applaus verscheen hij op het podium. Hij nam de microfoon uit de standaard, en begon ontspannen het publiek toe te spreken. Ik luisterde maar half. Gesticulerend en handenwringend trachtte ik hem er via een of andere vorm van telepathie toe te bewegen om af te ronden. Toen het uiteindelijk zo ver was, en het applaus hem van het podium begeleidde, moest ik mezelf temperen om niet in zwijm te vallen. Mijn blik was op het podium gefocust. De band kwam op. De muzikanten begaven zich naar hun respectieve instrument, en weldra weerklonken de eerste. Ik herkende de melodie: Big Exit van P.J. Harvey. Dan kwam Mirca het podium op. Het publiek applaudisseerde luid. Ik klapte zo hard dat mijn handen er van gloeiden. Toen ze begon te zingen ging er een schokgolf door het publiek. Niemand had verwacht dat het frêle meisje in haar witte jurkje zo'n stemgeluid kon produceren. Ik stond aan de toog, en hing aan haar lippen.

door Vincent Nemo

  Komen
  Post-it

Van binnen uit een huis bouwen en dan de ramen en deuren vergeten. Komt me bekend voor..
bromde Spencer Brandsen () om 11:19 (op Donderdag, 7 Februari 2008)

Gelukkig heb je wel aan de internetaansluiting gedacht.
bromde Kapitein Nemo om 17:06 (op Donderdag, 7 Februari 2008)

Ja, eigenlijk toch ook een soort deur. Ergens.
bromde Spencer Brandsen () om 17:13 (op Donderdag, 7 Februari 2008)

Een deur die niet platgelopen wordt, op heden.
bromde Kapitein Nemo om 18:00 (op Donderdag, 7 Februari 2008)

Tja, wat zal ik er van zeggen?
bromde Spencer Brandsen () om 19:24 (op Donderdag, 7 Februari 2008)

Dat we een olijk duo zijn?
bromde Kapitein Nemo om 20:54 (op Donderdag, 7 Februari 2008)

Nou nee. U bedoelde toch dat er niet veel reacties op Mirca zijn? Maar dat is niet gek, want op Bicat staan meestal wat ze bij u kortverhalen noemen en Mirca is een roman. En wat moet je daar van zeggen voordat hij uit is? Zo zit het volgens mij want slecht is het niet.
bromde Spencer Brandsen () om 20:59 (op Donderdag, 7 Februari 2008)

Ik bedoelde dat er niet veel reaguurders zijn. Reacties op Mirca kunnen me gestolen worden, dan praat ik nog liever over het weer.
Morgen en overmorgen wordt het quasi zonnig, zeggen ze.
bromde Kapitein Nemo om 22:45 (op Donderdag, 7 Februari 2008)

Hier ook. Lenteachtig weer. Het zou ook wel eens tijd worden.
bromde Spencer Brandsen () om 22:54 (op Donderdag, 7 Februari 2008)

bromde Kapitein Nemo om 23:17 (op Donderdag, 7 Februari 2008)

Ik heb vanavond chinees gegeten. Ik word enorm zenuwachtig van chinezen maar koken kun ze wel. In die afgeschermde keukentjes van ze.

Chinezen zijn stiekemerds. Daarom knijpen ze hun ogen ook tot samen zodat ze je kunnen begluren. Ook zijn ze met veel.
bromde bicat om 23:46 (op Donderdag, 7 Februari 2008)

Worden die chinezen niet nerveus van jou Bica, in verband met dat eten enzo?
bromde CiNNeR () (URL) om 00:12 (op Vrijdag, 8 Februari 2008)

Ik vind Chinezen maar rare jongens, zoals Obelix dat zou zeggen. En met hun eten heb ik ook weinig op.
bromde Don Dingo om 09:49 (op Vrijdag, 8 Februari 2008)

Ik heb gisterenavond ook Chinees gegeten, Chinese fondue. Lekkel! De ober vermeed om woorden uit te spreken met een ‘r’, de schoft.
bromde Kapitein Nemo om 10:32 (op Vrijdag, 8 Februari 2008)

Ik lust iedere dag wel Chinees eten. Maar dat geldt ook voor andere
soorten eten. Maar dat bezorgen ze dan weer niet aan huis voor slechts 50 Eurocent.
bromde Spencer Brandsen () om 12:07 (op Vrijdag, 8 Februari 2008)

Vanavond wordt het stoemp met savooi en gehakt.
bromde Kapitein Nemo om 18:54 (op Vrijdag, 8 Februari 2008)

Stoemp?
bromde Spencer Brandsen () om 19:42 (op Vrijdag, 8 Februari 2008)

Aardappelpuree?
bromde Spencer Brandsen () om 21:07 (op Vrijdag, 8 Februari 2008)

Met daaronder savooi en gehakt: stoemp speciale.
bromde Kapitein Nemo om 21:35 (op Vrijdag, 8 Februari 2008)

Klinkt niet gek.
bromde Spencer Brandsen () om 22:14 (op Vrijdag, 8 Februari 2008)

Baron Bicat is er in gebleven … de chinees.
bromde CiNNeR () (URL) om 23:51 (op Vrijdag, 8 Februari 2008)

Moet dit uw ontbijt voorstellen?
bromde Spencer Brandsen () om 20:13 (op Zaterdag, 9 Februari 2008)

Nee, gewoon een verbeeld ontbijt. Ziet u die drie hoofdkussens? Het middenste kussen zou van mij kunnen zijn. Het rechtse kussen is van een ranke brunette, 19 jaar oud, studente handelswetenschappen. Het linkse kussen is van een atletische blondine, 17 jaar oud, Russisch turnkampioene. We zijn eventjes de jakuzi ingekropen.
bromde Kapitein Nemo om 21:59 (op Zaterdag, 9 Februari 2008)

Ja, dat zou u wel willen he?
bromde Spencer Brandsen () om 22:23 (op Zaterdag, 9 Februari 2008)

Niets is onmogelijk voor hen die willen.
bromde Kapitein Nemo om 22:56 (op Zaterdag, 9 Februari 2008)

Zo zou ik willen dat het vandaag vrijdag was. En mijn huis driemaal zo groot. En mijn badkamer voorzien van een separate douche- en badgelegenheid. En om te beginnen in ieder geval een bad. Met ruimte voor al dan niet geurende kaarsen en een plankje voor boeken en/of tijdschriften. Een LCD-scherm en een DVD speler.

En uiteraard een onuitputtelijke stroom exotische schonen, waarbij onder die noemer iedereen van buiten de familie een aardige kans maakt.

En een minibar.

Lijkt me al met al niet teveel gevraagd. Het is meer een financieel plaatje wat vooralsnog helemaal nog niet is ingekleurd. We hebben het hier meer over sketchful thinking. Waar geen engelssprekende een hol van begrijpt, overigens.
bromde Hoof (URL) om 23:32 (op Zaterdag, 9 Februari 2008)

Tally ho, old chap. I don’t understand an ass of what you’re saying, you fookin’ rotter.
bromde Captain Nemo om 10:46 (op Zondag, 10 Februari 2008)

Stretchful thinking, is dat misschien wat? In de zin van dat je de realiteit
zodanig oprekt dat je wensen er in passen?
bromde Spencer Brandsen () om 15:12 (op Zondag, 10 Februari 2008)

Of dat je de realiteit zodanig afrekt dat al je wensen wegvloeien, en je gelaten achterblijft, met je zweterige reet in die donkerbruine lederen zetel?
bromde Kapitein Nemo om 15:38 (op Zondag, 10 Februari 2008)

Dat gaat meer de kant van de levensverzaking op, het doden van het verlangen. Boeddhisme, en Schopenhauer die schreef: ‘Hoe dof en wezenloos, van binnenuit gevoeld, stroomt het leven van de allermeeste mensen voorbij. Een mat gehunker en getob, een dromerige duizeling door de vier levenstijdperken heen op de dood af, onder begeleiding van een reeks triviale gedachten.’
Het aardige is nu dat juist die triviale gedachten – ik heb honger, ik ben geil, ik wil een kindje – door de meeste mensen helemaal niet als triviaal worden beschouwd.
bromde Spencer Brandsen () om 16:03 (op Zondag, 10 Februari 2008)

Wat? Durft u honger en geilheid te bagatelliseren?
bromde Kapitein Nemo om 16:50 (op Zondag, 10 Februari 2008)

Ik bagatelliseer niets. Ik zeg alleen maar dat het triviaal is. Trouwens, meneer van den Ende, waar blijft Boer Zoekt Vrouw De Musical?
bromde Spencer Brandsen () om 17:36 (op Zondag, 10 Februari 2008)

ik ga toch voor de realiteit oprekken denk ik….

en al blijkt bij ongepaste positivisme en de verdronken blije gevoelens …dat er niets nog van terecht is gekomen…dan zal in die tijd die donkerbruine zetel waarschijnlijk toch ook heerlijk ontspannen zitten…denk ik…zo ook het drankje in de handen dat meer smaak dan normaliter lijkt te hebben zonder het geloof in al die alles verlangende verwachtingen..en er tijd is om zorgvuldig vastgesteld te krijgen dat fantasie en realiteit in feite ook geen ene zak uitmaakt…..en dit wederom toch ook zijn voordelen heeft..

tot je weer toe wil gaan geven dat het zo langzamerhand tijd word om je wensen nu toch echt bewaarheid te laten worden…

ach….zolang er het nauwkeurig gevonden muziekje je bijgerecht is..zie ik in beide opties echt geen drama….
bromde KiTSeLS () om 04:54 (op Maandag, 11 Februari 2008)

het slijk der aarde

Holle retoriek

"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen. Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd met nat speculaas. Jong zijn is zo mooi…"

"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!

Soms zoek je iets anders. En dan vind je het niet. Mannen, of vrouwen, pennen, papier, boeken, bekers of boodschappen, je vind het soms niet.

Maar nu heb ik het gevonden!

Groetjes Lieke"

(Lieke, Zelf een column schrijven)

"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
Want dat er velen op de dool. Een gevolg van zich onbestemd, zonder nuttig doel, afgevlakt en weinig bijzonder voelen maar misschien nog meer eengevolg van het vluchten voor deze zelfrealisatie, deze pijn van een ziel zonder importantie niet te hoeven voelen. En daar compensatie middelen voor zoeken en aangboden krijgen. Drugs, sex met dieren, sex met kinderen die geen leeftijd meer nodig schijnen te hebben, autorijden, schoeisel, weblogs, gangbangs, sport, wat al niet. Als het maar lijkt dat je vooral bezig bent. Al is het nietszeggend en immoreel, al is het bellenblazen met je mond dicht of een kraak zetten en minister zijn.

En dan is er bicat..aus blaue hinein zu uns gezogen, zonder eigenaren of aandeelhouders die stakingen uitlokken, zonder stompzinnig geleuter, nee, de magie van de fantasie, de fictie en de nederlandse taal aan de macht.
Een baken van troost, een zwoele geur vlak voor het slapen gaan, een enorme uitzinnige stapel draadjesvlees met dampende jus, een romance achter het frietkot, scooters en mobieltjes, vogels die hun eigen lied zingen, de eigen partituur kennen en geen regisseur of dirigent nodig hebben, de horror en thrill. Dat wat onbewust en ondergronds en ook van het leven zelf is. En niet wordt voorgeschreven door de krant, de tv, radio, politiek, banken en verzekeraars, speculanten die denken met 'de echte waarheid' om te gaan. Nee, ik ben geen echt schrijver maar wel groot fan van het schaarse bicat talent."
(Peter Novecento, Haagsche Post)

"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te respecteren en in acht te nemen.

vr groet

dhr. Papen"
(Daniël Papen, via email)

"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5 december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden... De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden. Dank!"
(bromde Zielknijper, 5 december 2005)

"Geachte heer,

Mag ik u verzoeken het plaatje van de te jonge dame van uw site te verwijderen. Er zijn namelijk nog al wat mensen die dit niet lollig vinden. Diverse klaag e-mails over gehad. Mag ik u er op attenderen dat het hier om Kinderporno gaat en de wetgever daar meer dan 4 jaar gevangenisstraf op heeft gezet. Ik ga ervan uit dat het om een misvertstand gaat, als moderator. Met vriendelijke groet.

Sociale Jeugd- en Zedenpolitie te Amsterdam
Commerciele zaken
020-5592585"
(i030142@planet.nl, 14 december 2004)

"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
(via mail, 23 oktober 2005)

"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
(nove, 12 oktober 2005)

"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005)

Reageerziekte

"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.

Conclusie & nawoord

Niet alleen symbolen hebben invloed op ons doen en denken, de manier waarop ieder mens zichzelf ziet en andere zegt meer over die persoon dan over anderen. Elk mens gaat zijn eigen weg, en het is jammer dat er uit commerciële geldzucht zoveel miscommunicatie ontstaat tussen mensen. Welk mens is beter, het mens dat genadeloos elke, in zijn ogen misdadiger, ritueel vermoord, of die mens die de opdracht geeft om onbewuste signalen stuurt via reclamespotjes en zo het materialisme hoger prijst dan het gevoel om bewust van jezelf en je daden te zijn? Draait het dan uiteindelijk allemaal om geld?
De een vermoord mensen die hun hele leven anderen pijn doen, en de ander roept het gevoel op dat er niets beter is dan nike schoenen in combinatie met een stoere jack met een bontkraag, dat gedoe met die bontkragen id volgens mijn theorie gebaseerd op het paringsgedrag van leeuwen, hoe groter en mooier de manen, des te meer aanzien ze hebben en kans op leiderschap en hoe meer kans ze hebben dat hun genen worden doorgegeven ;).
Door niet te realiseren waar je mee bezig bent, of niet wie, maar wát je eigenlijk bent, ontstaat er miscommunicatie en disharmonie in de maatschappij. Opgaan in de massa kan leiden tot afgunst en afkeer van het geloof in jezelf en in anderen.

En ik wens hierbij balkenende en zijn hele tweede kamer heel veel succes met het oplossen van de “problemen” hier in Nederland, want zo schieten we geen reet op.

Oja, en een gelukkig Nieuwjaar!

Zondag 7 januari 2007, Frank Hooijer"
(Frank Hooijer, 7 Januari 2007)

"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
(TiTo, mei 2006)

"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen. Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
U, als warmbloedige heterovrouw zal zich wezenloos kunnen uitleven 'tussen de hitsige Jantjes'. Ik stel voor dat u zich een voorstelling maakt over de gang van zaken in de nachten op zo'n nomadenkamp met satellietvererbindingen in de maanloze nachten van de nieuwe woestijnen die worden ontgonnen, namens u en mij, natuurlijk, vanzelf, juist, nee, uiteraard. Het mag ook wel een andere uiterst vervelende erectiestoornis gaan, de ejaculatie praecox. Dat gaat dan vast over de linkse oppositie, denk ik dan, kunt u het fijn neutraal houden.

U bent toch op alle kaasmarkten thuis, hard op weg om zich te bekwamen in een genre waar sex met hoofdletters geschreven moet worden. Vooral de sex benadrukken, Lilith. Veel gore geile, harde, wrede sexscenes, met blinddoeken, kidnap, politiehandboeien, touwen en katrollen, gedwongen masturbatie tussen mannen, tussen vrouwen, scarring en kaalscheren en tot huilens toe dat gepomp met dildo's en dat monotone gezoem van vibratoren sfeervol brengen. Vooral geluiden en kleuren beschrijven, daar ben ik gek op."
(Peter Novecento)

"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
(Hein Buffelruft, 28 dec 2005)

"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars. Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
(Nove, relatietherapeut, 3 dec 2005)

"Thanks! Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen. Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken. Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen. Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe. Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn. Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn. Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen. Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet. De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren. Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire. Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
(Kiers de Maison, 27 november 2005)

"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen. U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid. Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken. Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
Daarbij geserveerd met warm en geroosterd brioche brood."
(Harrie Stamper, 23 oktober 2005)

"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
(Max J. Molovich, 23 Augustus 2005)

"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee."
(nove, 6 Juni 2005)

Zelfbeschouwing

"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
(Andy Möller, Gelsenkirchen)

"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
Zo'n kleffe smeerlap van een potentiele serieverkrachter met banden in een hechte kerkgemeenschap waarop moeders zo trots is omdat hij naast het lesgeven ook nog als hobby het locale knapenkoor dirigeert. Zo eentje die maar beter melancholieke verhaaltjes moet blijven schrijven. "
(Nove, 22/11/2005)

"Ach ja, leuk, schrijvers.

Beetje zo in je donkere hol aan de wereld knagen. Puur verongelijkt verdedigen van een door mede niet-aanwezigen geschapen superieure schertswereld. Lurken aan je pijp. Pijpen aan je lurk. Woorden in langgerekte nadenkzinnen omzetten. Protserige taalvlekjes. Huilerige holheden. Fletse vondsten. Massieve monomane monsters. Een zielige berg toevoegingen aan de duistere put die al veel te lang overstroomt door de gemankeerde bijdragen van nerveus krabbelende geesten met een ongepast gevoel van eeuwigheid.

Die sfeer.

Geef mij maar parkeerwachten. "
(Marnix, 21/11/2005)