|
[vorige bral: "Eendagsvliegboek"] [Huiswaarts] [volgende bral: "Ontbijt"]
03/30/2005: "ARBEID BEVRIJDT!"
Ondertussen ben ik in mijn normaal leven gebleven. Ondergedompeld in de noodzaak en de sleur van het dagelijkse bestaan. In de buurt van Gent labeur ik in een vleesfabriek. Worsten draaien met een vulbus. Porties van 200 kg. Dag in, dag uit, vroeg gewekt door de waanzin van een wekker. Een tas thee leeggulpen, een banaan meenemen en in de regen staan liften; want een wagen kan ik mij niet permitteren. Ik recht de schouders en steek mijn duim omhoog. Een Ford Capri met blote-tietenstickers stopt. Een groezelige kerel opent de passagiersdeur en neemt me mee. Het voos namaakleder in de zetels lijkt wel zaadresistent. Ik antwoord kort, zwijg voor het merendeel. Hij laat me eruit aan de spoorweg. De poorten worden nu elke minuut groter. De huiver dieper. De spanning op mijn breekbaar leven ondraaglijker. Ik voel me alweer een complete mislukking. Ik verbaas me over de feiten, dat ik zonder dat alles erop en eraan, dat ik het misschien wel zou kunnen verdragen. Het is al dat gedoe dat me te veel wordt. Al het mierengewriemel en het niets dat erdoor bereikt wordt. De tredmolen, de gemiddelde nul van alle menselijke beslommeringen, onbenulligheden en drogredenen. Op wat voor manier, dat is de uiteindelijke vraag.
Ja, ik heb de job, ik kan het nog in deze maatschappij. Blind, doof, ontmand. Het systeem blijft rollen. Dat is alles. Ik hoef me er niet gelukkig of ongelukkig om te voelen. Het zal niks uitmaken. Het werk start. Hoe dan ook! De bullebak van een ploegbaas komt eraan. Hij klaagt en zaagt al voor mijn overall dicht is. Dat omhooggevallen ingenieurtje met twee linkse gemanicuurde handen aan zijn vadsig lijf. Hij hoeft niet vettig vuil onder de douche te kruipen en er uren het varkenszwoerd uit de oren staan pulken. Hij hoeft zich het vel niet van de armen te krabben. Armen met pijnlijke zweren, etterende wonden en gistende kloven.
'Luister goed,' brult hij door het geknal heen, 'het regent klachten over jou. De productie daalt gestaag. Dat moet gedaan zijn. Ik heb genoeg geduld gehad. Zie je die stapel vlees? Dat is de normale hoeveelheid die elk redelijk mens per dag kan verzetten. Wel... begin er maar aan, als je het niet haalt, hoef je morgen niet terug te komen.'
Ik begin, samen met het geluid van duizend opstijgende vliegtuigen. Ik pers, ik draai, ik bloed en verkramp. Mij oren koken. Mijn rug breekt. Na vier uur is er een korte pauze... halverwege de stapel. Ik zal het halen, fezel ik. Al weet ik ook niet waarom ik het haal, nog minder waarom ik het wil halen. Dat heet dan gelukkig zijn? Al die heisa, minuut na minuut, uur na uur, dagen en maanden. Geen tijd om te pissen. Geen tijd om te denken. Enkel met het idee in een lus in het hoofd rond te draaien. Enkel met de hoop tussen de schokken van de machines door, met de hoop dit enkel voor vandaag te beëindigen. Hoe blij iedereen wel zal zijn, hoe blij we het andermaal 9 uur volhielden. Naarmate het later wordt, nestelt zich de gore opmerking dat dit uiteindelijk nog slechter kon; dit evolueert in het laatste half uur naar een opwelling dat dit feitelijk nog niet zo slecht is; om bij het laatste signaal de euforische wanstaltige proporties aan te nemen... dat dit werk is met een bedoeling... dat dit zelfs nuttige inbreng is in de vooruitgang van de mensheid. Ondanks al de psychologie, elke dag, verzieken en kraken, om op het einde van de week gesust te worden met een poot zout en wat kralen. Ik schrob, ik schuur en veeg de eetresten bijeen, kap ze in de vleesbak en doe mijn vest aan. Dezelfde ingenieuze drol wandelt op me af, nu één en al vriendelijkheid.
'Proficiat, je hebt het gehaald... zie je... als je het wil, dan kan je het... morgen weer present?'
Ik knik beschamend. Zelf als ik ooit besluit niet te komen, zou ik hem dat nooit verklappen. Dit zou mijn kleine revolutie zijn. Dit zou hem ten minste voor één dag aan die dampende vleesmolen vastkluisteren. Of toch enkele uren, alvorens de opgetrommelde interim opdaagt, zwetend en zonder een idee wat hem te wachten staat. Ze krijgt haar veiligheidsschoenen, twee minuten uitleg en nog even blijft de ingenieur toekijken. Daarna verdwijnt hij met het beste excuus... nog veel bureauwerk, nog veel achterstallige cijfers. Daar gaat hij. Geel van de stress, de verantwoordelijkheid en mijn onverantwoord gedrag. Zelfs hij, dat ingenieurtje, vrijgezel, geïsoleerd in en met de middelmaat geconfronteerd. Met het niks bijzonder in zichzelf, zelfs hij, zijn drukke dagen en eenzame avonden, zijn dagschotel-eten, zijn reeds vergane glorie loon, gegrepen door de alles stukmalende, schuimbekkende eentonigheid van de onvoldoending, van de bekrompenheid van zijn werk en alle stukgemalen ambities eromheen. Zou hij niet, ondanks al de onbetaalde overuren, was hij niet van plan iets gaan betekenen? Ging hij geen faxbare hotdogfoto's uitvinden die opgelost in water en opgewarmd in de microgolfoven nog best te vreten vielen? Wel, hoe zit het ermee, mijnheer de worst?
Ik ben al tevreden met de wind in de rug. Ik haal mijn kamer, mijn opgewarmde brok voedsel en ben enkel 9 uur nutteloosheid dichter bij mijn dood. Als alles leeggezopen is, zit ik op de rand van het bad te staren naar de roze babyzeep zonder traantjes. Er is een waas, een black-out, tot ik terug wakker schrik in een Iers café. Ik blijf er rode wijn bestellen, tot het kotsen in de vrouwen-wc. Angstig omdat ik bloed, omdat ik een vrouw ben met maandstonden en mijn mond een vagina is geworden. Een zeer mannelijke buitenwipper gooit mij in de goot. Het sneeuwt in de straten van Gent. Ik waggel door de grillige, donkere straten. Ik zijg neer op een bankje langs de kant van een basketveldje. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en volg het voetspoor in de sneeuw... diagonaal tot waar ik zit. Het is allemaal jammer. Het is kauwgom zonder smaak.
Mijn ribben doen dagen later nog zeer en het hoofd staat 's morgens vol blauwe plekken. Ik herinner me vaag dat ik trachtte de ingang te mikken en tegen de deur liep. Er kleeft bloed op mijn kussenovertrek. Ik heb een koppijn groter dan mijn schedelomvang. Ik hang lange minuten boven de lavabo slijm op te gorgelen. Hoesten en proesten. Verschrompeld. Tergend. Onder de oude verschoten en opgelapte slaapzak luister ik naar het gesis en gedrip van de lekkende verwarming. Ik sidder. Ik griezel. Kan het nog? Ja, want ik vind steeds opnieuw troost in het feit dat er geen andere mogelijkheid bestaat. Dat is de realisatie van de werkelijkheid. Want als ik dan nuchter ben, word ik geconfronteerd met de angst, met de onmogelijkheid, met het feit, met de maatschappij en mijn kamer. En de wekker wekt me opnieuw voor de volgende portie waanzin. De vroege shift. Zo gaat dat maar door, zelfs nadat ik de tel van de jaren kwijt geraak.
Op vrijdagavond ga ik op jacht naar makkelijk vrouwelijk vertier... en vind het meestal nog ook. Ik stel niet veel eisen. Goed, ik ontdek een verlepte teef die mij meeneemt naar haar woonwagen. We zuipen. We neuken. Ik lek aan haar zure, vette, geblondeerde pruim. Met haar benen in de lucht en drie uitpuilende vleeskwabben ergens tussen de smerige lakens. Ik lach en zij lacht en wij lachen samen en ze toont me hoe ze een sigaret kan roken door die in haar achterste te steken. We lachen nog meer. Drinken nog meer. Ik sluit de ogen. Beloof dronken dat ik haar gelukkig zal maken.
'Hoe zou jij dat kunnen? Hoe zou jij me gelukkig kunnen maken?'
'Nou gewoon. Ik koop een huis, je weet wel, in een van die grootschalige projecten. Alles netjes hetzelfde, 6 op 10 meter. 72 % van de grond voor het huis. Een living van 3 op 4, twee slaapkamers, een badkamer. Met een keuken die uitkijkt op de tuin; zodat je mijn spelende kinderen in het oog kunt houden. Een vloer van asfalt en schuimrubber, muren van composietmateriaal en waaihout. Woensdagnamiddag ga jij met de kleintjes en duizend andere gelukkige moedertjes zwemmen in de kom. Je doet onze boodschappen in het annex winkelparadijs. Dat alles voor nog geen luttele 30.000 euro! Zonder last van de negers, de Turken en Marokkanen, want daarvan mag er zonder uitzondering geen enkele van naar binnen. Als we ons haasten, krijgen we er nog een tv en wasmachine bij. Voor de rest houden we onze mooie mond, net zoals de 82000 egale anonieme buren in de 17000 andere prefab-blokjes in Legoland. Goed, na twintig jaar maken ze me onderchef van de afdeling worstendraaierij, op 55 ga ik met brugpensioen en leggen we ons in Blankenberge op het strand naar het jonge flirtende leven te kijken. Ondertussen blijf jij wroeten als dienster in de havenkroeg waar ik je vanavond vond. Je kan er waarschijnlijk met korting ons trouwfeest geven. 's Avonds drinken en neuken we. Om de twee weken gaan we op bezoek bij je ouders.'
We houden elkaar vast en even lijkt het erop. Ik pak haar nog eens langs achter en spuit het zaad tot diep in haar dikke darm. Daarna vallen zij en ik in zwijm. En dat tot laat in de volgende middag. Terwijl ze nog slaapt, snuister ik door haar kamer, snuif in het stof van haar leven. Ik bekijk de foto's op het dressoir, de rekeningen tussen de pakjes sigaretten, de resten fluo-oranje spaghettisaus in een diep bord. Het is de 4711-geur vergeeld in het kitscherige, wansmakelijk langharig tapijt. Haar trots is een collectie porseleinen borden met jachttaferelen op het Engelse platteland. Het zijn de plexiglas ruiten die weerspiegelen wat ze is. Haar wanhopig vastklampen aan het leven; wanneer ze weer eens zatte lul in haar rot leven nagelt.
Dit zijn de zalige momenten waar ik het voor doe. Ik hou van die kortstondige vrede terwijl ze slaapt. De vrede van de vlug toegestane, gewelddadige vluggertjes. De lege flessen en het verscheurde ondergoed langs de kant van het bed. Ik verlang naar het opstaan in de bierlucht, die scheet terwijl ik haar diploma van schoonheidsspecialiste naast haar opmaakspiegel bekijk. Als ik me afvraag hoe het allemaal zover gekomen is. Hoe lacht ze, gelovend, beloftevol, op het plaatje in het fotoboek van haar diplomajaar.
Het gebeurt echter allemaal te vaak en te vlug en het is een dualistisch gevoel van venijn en agressieve spijt als ik de deur achter me toetrek. Het is de volgende maandag en ik sta er weer. Vlees kappen. Vet afsmelten. Darmen over buizen trekken. Hoe ik van her naar der op knoppen duw, stukken in- en uithaal. 9 uur, 23215 worsten en acht kilometer stappen tussen de knoppen en de resultaten van al dat gebuk, gedraai en geknip. Tijdens de handelingen door rijg ik een gesprek aan elkaar met de dagloonster die vandaag de worsten op de karren hangt. Ze sabbelt verveeld op snoepgoed. Ze vertelt me over haar zoon en man die ze nauwelijks te zien krijgt. Met hun werkschema's die voortdurend uit fase gaan, zijn het vooral de kattebelletjes op de keukentafel die hun relatie staande houden. De babysit zorgt voor de pizza en de rest. Zo reconstrueren we het leven in overdreven termen en kleuren, ondersteund door de eeuwig zelfde hits op de radio... die luid en in vlagen schettert doorheen het gebral en gesis en gestoom en toe-ke-ta-ke-toek-tak-tet. De dingen worden mij te duidelijk, dat is het probleem. Ik ga even naar het toilet, leeg een zakflesje en zucht.
Na uren hetzelfde is iedere beweging opgesplitst in minuscule pakketjes van tijd, wordt tot in het ridicule elke stap van het proces vergeleken met de andere. Nog vijf seconden en dan komt dat vervelend hanteerbaar stuk eruit aan de linkerkant. Dat is wel het lastigste van de gehele cyclus. Gelukkig daarna, daarna kan ik anderhalve seconde op de tafel zitten alvorens ik twee randjes van de worst afknijp en die randjes in de afvalcontainer werp. Daarna drie meter en... en alweer weerklinkt dat liedje uit de cd-speler van de buren. Het is de zeventiger-jaren hitcompilatie. Ik ken nu ook de volgorde. Ik hoorde die cd al tweemaal en heb hem nog tweemaal te goed voor het fluitsignaal. Twee seconden rust, nog een stuk eruit gegulpt. Ik raap het op, draai 180 graden en stap twee meter. Drie anderen nemen dezelfde afgemeten passen op hetzelfde moment. De synchroniciteit is lachwekkend absurd. Melig draaien we met de kont. Nog een eind worsten, vier meter, twee knippen met een schaar, twee meter, draaien, weer een eind worsten. Ik observeer het opslokken van het varken door het in het purper geschilderde monster. Daar gaat het erin, om er nooit meer als hetzelfde uit te komen. Irreversibel, overdekt met gesmolten drek en in vorm geperst.
Het volgende stuk komt eruit. Ik controleer de kwaliteit en verdeel de tijd nog verder. Eerste stapel voltooid, met een fout van vijf seconden, exact een uur voor de pauze. Tweede voltooid veertig minuten na die pauze. Rechts draaien, en om de 500 worsten kijk ik recht in de ogen van die aardige brunette aan de patémachine. Haar cyclus correspondeert elke 400 patés met de mijne. Een lachje, een shotje elektriciteit... en we kunnen weer hopen en we kunnen weer verder.
Later loop ik weg van die zot die dreigt mijn lul af te snijden omdat ik tegen zijn gevel stond te pissen. Nog later staar ik naar halfnaakte mannequins in verdonkerde etalageruiten. De week daarop smijten ze me uit de fabriek. Voor de zoveelste maal haalde ik de prikklok niet. Voor de zoveelste maal verscheen ik pas woensdag op het werk. Om half negen sta ik met papier C4, stempel, brooddoos, klikken en klakken buiten.
Ik word wakker aan de waterrand van de zee, troebel kijkend en vijftig kilometer van huis. De klamme broek op de schoenen, de benen vol slappe drek en zeezand. Zoiets moet het geweest zijn. Wat dan ook, de volgende avond hetzelfde stramien. Zomaar word ik wakker op de zetel, op mijn kamer. Met een zware kater waar ik na een volle dag ietwat van af geraak. Leeg. Moe. Lui. Een kalkoendag. Dondermorgen. Regenmiddag. Ik probeer zo goed mogelijk weer in het leven te geraken en niets lukt. Het ziek lichaam sleept. Ik slof met zwart omrande ogen. Ik zit hier, de kabel uit het stopcontact. Opgebruikt. Ontmoedigd. Zo voor de vierde opeenvolgende dag zonder enige post, voor de zevende dag zonder enige telefoon. Dat die laatste post een rekening en die laatste telefoon mijn Visa-consulente was... een opgewekte griet die me vriendelijk doch kordaat aanmaande de achterstel te vereffenen. Wat moet ik dan doen? Dan mompel, ontken noch bevestig ik mijn onwil, mijn onvermogen. Ik vraag haar of ze me nog een maand kan vertrouwen. Het geld komt er. Ik heb nu werk en heb het nog even krap. Uiteindelijk smeek ik haar en sla mezelf waar het pijn doet.
Ik ben halverwege de maand, mijn tijd loopt. Niet zo goedkoop als alles in de Aldi. Waar ik, net als andere werklozen en hopeloze ouwe dozen in blauwglimmende spandex en slagaders en vergeeld babyroze topjes, sardienen van 20 cent koop. Samen met rijst van 40 cent, en dat voor vier kookbuiltjes. Samen aanschuiven, samen in de rij met de handen over de schuldstreken. Ongeschoren, dranklucht, Wibra-jeans, uit de mode zijnde bierbuiken, grauw witachtig T-shirt van het stamcafé... ter gelegenheid van de laatste kiekenkaarting. Het stomme volk schuifelt, aan de band in't fabriek, aan de band in't warenhuis, terwijl hen angst ingeprent wordt. De hufters!! Te blind om te beseffen dat ze stinkend uitschijten wat ze met veel tralala in de mond wordt gepropt. De lijn schiet kies in gang en schuin verschaduwen we in het tegenlicht.
Ik kom thuis. Heelhuids. Enkel dankzij mezelf. Enkel en alleen en dat ondanks de vreemde monsters die me achtervolgen en de omgeving die voortdurend van decor verandert. Geraak ik thuis. Kijk achter de deur. Koekeloer in de druppels in de douche. Verzeker me van het alleen zijn. Zet me neer. Open de eerste fles. Overtuig me opnieuw van mijn recht op leven en recht op mijn eigen overtuiging.
'Ik ben nu eenmaal zo. Als ik ertegen zou vechten... dan word ik gek. Ik moet zo zijn om de inflatie van mijn gevoelens tegen te werken,' zever ik tegen mezelf en drink ondertussen de goedkope rode in systematisch, afgemeten slokken.
'Vanuit economische theorieën bewijst men dat werkloosheid en inflatie in een crisis elkaar tegenwerken. Zonder inflatiebestrijding escaleert deze echter tot hyperinflatie. Wat dan weer een voedingsbodem is voor en uitloopt in totalitaire regimes. Zoals ook in mijn geval... totalitair denken met gewelddadige, emotionele uitspattingen. Een gevaar voor de manifestatie van een oerkwaad. Arbeid bevrijdt! Juist of niet?'
Ik knik bevestigend, al klopt het niet echt. Gevoelens en politiek, rationaliteit en de antithese ervan. Ik neem een ferme slok, veeg mijn mond af met de hemdsmouw, verzeil in een leeggemelkt energieloos stilzwijgen, en lig opgekruld en zwetend op een hoekje van mijn bed. Na lang strompel ik overeind, neem nog een teug Italiaanse tafelwijn, mors op het overhemdje en even vlug zijg ik neer in de zetel. Al goed, het is tien uur, ik eet wat snoepgoed, snij me aan het lipje van het blikje Frankfurters en worstel met een verlangen dat ik niet nader wil bepalen. Ik wacht alweer op de post. Die komt rond half elf en slaat meestal mijn bus over. Maar goed, die post, dat is dan ook de enige lichaamsbeweging. Driemaal daags het op en neer gaan van de trap, om me uiteindelijk dan toch nog eens te overtuigen dat de post vandaag niet komt. Misschien morgen. Ik val van de trap, kruip recht, leun en vingerwijs naar mezelf in de spiegel.
Daarna wijs ik naar de tap. Neen, schudt de barman. Ik ledig het laatste pintje in het prille ochtendlicht tussen de barkrukken op de toog, groet, steek waggelend een hand de hoogte in en duw in plaats van te trekken aan de deur. Op de hoek van de straat zet ik mij op de rand van het trottoir. Ik sluit even de ogen. Dat was het dan. Werk, geen werk en nu de goot. Ik zit en het kan me allemaal geen reet meer schelen. Meer en meest ben ik reeds onwetend, afgestompt, gevoelloos. Inderdaad niks kan me nog schokken, beroeren, ontroeren. Het wordt licht, de verkeersdrukte neemt toe en even voelt het aan alsof ik, zoals iedereen, vroeg uit de veren ben, op weg naar mijn werk. Wat lijkt dat al zo lang geleden. Ik lach even en haal me voor de ogen wat ze nu, daar op't fabriek, aan het doen zijn. Ik schud het hoofd. De werkdag zal er voor hen al op zitten, het moment dat ik met een kater opsta en een nieuwe fles begin. Het heeft geen zin. Het heeft nog minder zin er nog langer bij stil te staan. Ik wandel honderd meter. Verder lukt het niet. Op een bankje bij een brug zak ik ineen. Een enkele boom en wat vogeltjes daarin. Twee duiven aan mijn voeten. Ik strompel verder. Een neger schrobt de goot met chloor, de lege stadsbussen snellen voorbij, een licht in een keuken, de postbode, leveranciers van groenten, bloemen en vlees, laden, lossen en steeds meer mensen elke minuut. Ik geraak hoe dan ook in mijn bed. En hoop nooit meer wakker te worden.
Reedsch...97 toevoegingen...
3.237 woorden. Dat trek ik dus niet meer.
bromde Dick T. om 09:39 AM (op 30-03-2005)
Da's wel een eind scrollen, voordat je bij het leuke gedeelte komp.
bromde Paul om 09:55 AM (op 30-03-2005)
Ik heb het even gelayout in Quark en mooie spreads van gemaakt. Dan kan ik het tenminste lezen als ingebonden boek.
"En dan nu aan het werk!"
* maakt eu eu eu geluiden *
bromde bewegende om 09:57 AM (op 30-03-2005)
Oude Japanse kolenbranders zou ik Ewald willen aanraden.
bromde Lennard om 10:09 AM (op 30-03-2005)
Deprimerend, maar daarom nog niet minder verkeerd, Ewald.
Wat ís dat toch met die Vlamingen?
bromde Marnix om 10:56 AM (op 30-03-2005)
Dezelfde?
bromde Roel H. om 11:21 AM (op 30-03-2005)
Zéér waarschijnlijk.
bromde Kiers om 11:25 AM (op 30-03-2005)
Ik heb zo'n jeuk aan mijn poolster vandaag.
bromde astroloog b. om 12:01 PM (op 30-03-2005)
Het kan zijn dat de Grote Beer er even uit moet.
bromde sterrenwichelaar b. om 12:10 PM (op 30-03-2005)
Eindeloos verhaal.
Vooral de combinatie dikke darm/worst maken vond ik goed.
bromde mack om 12:32 PM (op 30-03-2005)
Superb!
bromde Lars om 12:35 PM (op 30-03-2005)
Dit is even iets te veel...
A5 formaat levert een aardig pakketje op voor de treinreis van onze hoofdstad naar de stad van het centrum.
En weer aan de slag.*diepe zucht*
bromde Ro om 01:05 PM (op 30-03-2005)
Een beetje filosoof eindigt dronken op bed.
bromde Kiers om 01:08 PM (op 30-03-2005)
Da's een goeie smoes. "Ben je nou alweer dronken?"
"Nee, ik ben filosoof."
bromde Lennard om 02:23 PM (op 30-03-2005)
Oh, is het geen walgelijke vertoning dan? Een lijk op een leunstoel voor het raam van het Vaticaan zetten en door middel van een luchtpijp heen en weer laten bewegen?
bromde de radicale atheïst om 02:32 PM (op 30-03-2005)
Mooi, Ewald... Worst, Wijven, wijn en werken. Wat wil je nou nog meer, GELUKSVOGEL! Ja, dat heb ik zo door hè? dat lees ik. Een goed lezer.... Gewoon, tussen die paar regels door. Ga zo door, je bent voor het geluk geboren. Ik voel het. Chakra, Aura, veld. Alles duidt op een voor jou groots weggelegde toekomst.
bromde Vilé om 02:34 PM (op 30-03-2005)
Mooi taal, dat Belgisch.
Enne, bewegende, werkt u nu godverdegodver nog steeds in Kwark? Ik ben al een jaar gelukkig InDesign en ik wil NOOIT meer terug. En dat min of meer gratis bij een update fotosoep CS. Dus.
Maar u mag dat natuurlijk helemaal zelf weten.
* gaat een stuk vlees lekken *
bromde Hoof om 02:53 PM (op 30-03-2005)
Jeumig! Een verhaal van Gerrits is er niets bij. Qua lengte dan hè. Tis wel een beetje sad. En wat is fezelen?
bromde Adriana om 03:00 PM (op 30-03-2005)
Fijn verhaal. Maar hoe komt het dat ik me nu zo depri / verloren en eenzaam voel.
Of het een met het ander in verband staat?
Onze aller Deprosof zal er ongetwijfeld ook van smullen.
Trouwens ook een fijne van Kiers:
"Een beetje filosoof eindigt dronken in bed."
Dus als ik dronken in bed lig ben ik ook een beetje filosoof. Gaat dat zo gemakkelijk.
Oh, ik heb weer verkeerd begrepen. Sorry.
Zucht.
bromde Arnaud om 03:12 PM (op 30-03-2005)
En ik maar denken dat ik een verhaal van GDB zat te lezen. Maar mooi is het evenwel zeer. De lente heeft duidelijk ook in Belgie z'n intrede gedaan.
bromde Max om 04:38 PM (op 30-03-2005)
Nou, dan vond ik die andere Vlaming, die Vincent Nemo, toch nog net een tikkeltje beter. Al kon die ook een behoorlijke zaag spannen.
bromde Vncnt Nm om 05:09 PM (op 30-03-2005)
Godverkut!
Zit ik in de laatste dag van mijn dertiger jaren, kan ik niet op mijn eigen weblog komen. Nu ja, dan maar hier! Sorry Baron.
Men roept eindeloos: 'Het leven begint bij veertig!' Nou, dan ben ik zeer benieuwd naar morgen.
Let the games begin!
bromde Eduardo om 05:15 PM (op 30-03-2005)
Woonde jij niet in de buurt van Gent, Eduardo?
bromde Kiers om 05:17 PM (op 30-03-2005)
Egg nie!
bromde Eduardo om 05:19 PM (op 30-03-2005)
We kunnen allemaal niet op ons log, Eduwardrobe. We allemaal als in mensen die blogspotten dan.
U zou ook kunnen wachten en kijken of uw log het morgen weer doet. Dat is vroeg genoeg, u bent pas morgen jarig.
Daarom ga ik u nu ook nog niet zoenen.
bromde Adriana om 05:23 PM (op 30-03-2005)
Dank voor deze wijze woorden, vrouwe A.
Zit sinds gisteravond al te eikelen. Qua log.
Vanavond zal ik waarschijnlijk te dronken zijn om mijn weblog nog terug te vinden. Een soort oudejaarsavond, denk ik.
Zoenen doen we later wel. Komt wel goed.
bromde Eduardingest om 05:30 PM (op 30-03-2005)
Oehoooeee, vrouwe Adriana...
...het schijnt weer te werken!
bromde Eduardingest om 05:52 PM (op 30-03-2005)
Ik zien het! Nog wat aan de trage kant, maar het werkt. Wat een alleraardigst verjaardagspostje heeft u daar!
bromde Adriana om 06:28 PM (op 30-03-2005)
Hoera. Blogspot doet het weer. Gelukkig zit ik bij BNN. Daar ben je nooit verrast als het eruit ligt. Dat is namelijk gewoon.
bromde Lennard om 06:37 PM (op 30-03-2005)
w00t! Holt u vooral verder, Brusselmans achterna, meneer Stals.
*smoest* psst, Hoof, ben jij krusty? of is het kiers?
bromde grtsergh35 om 07:45 PM (op 30-03-2005)
Ewald is veel aan het binnenreizen, gaat er es lekker op uut, jong!
Wie weet waar wolken wenken willen wij weten. Waar wollige willigheid worsten wringt wreken wrede wratten wroetend weerloze wezen. Woordeloze wetten.
bromde nove om 07:55 PM (op 30-03-2005)
Meanwhile, in the kitchen...
...bebotert Ab de braadslee van Tiny en steekt zijn champignon in haar wijngaardslak. Ondertussen denkt Ab aan de bruine roux die hij zometeen gaat maken; in haar kleine pit, onder voortdurend roeren, zijn champignon langzaam hazelnootbruin laten worden totdat er een mooie gladde saus ontstaat.
bromde Kiers om 10:55 PM (op 30-03-2005)
Ik ben geen krusty. Zoveel weet ik wel.
bromde Hoof om 08:56 AM (op 31-03-2005)
Ik weet niet eens wat ik ben.
´¯`·.¸. , . .·´¯`·..><((((º>¸
, . .·´¯`·.. ><((((º>`·.¸¸.·´¯`·.¸.·´¯`·...¸><((((º>
bromde Kiers om 09:04 AM (op 31-03-2005)
 Ik heb twee linkerhanden. Met die linkerhanden kan ik best wel wat, maar geen technische dingen. Wat voor een halve zool erg normaal is te weten en meteen te zien, is voor mij een groot doolhof van termen. Krijg ik een kadootje, begrijp ik er niks van! -Mobiele MP3-FlashPlayer met 128 Mb geheugen
-Ondersteund MP3, WMA, ASF-bestanden
-Grafische display met verlichting
-ID3 tag support
-5 Bands equalizer
-Voice en FM-recorder en FM-radio
-Inclusief iRiver stereo oortelefoon
 Druk druk druk Ik had mijn allerbeste vriendin beloofd dat ik het de komende week rustig aan zou doen. Dit persoon vertelde me dat het beter voor me was. Maar hoe kan ik nu leuke dingen aan me voorbij laten gaan! Morgen na het werk bijoorbeeld ben ik uitgenodigd om bij S en J een house-warming bij te wonen. Kan ik meteen mijn kado afgeven dat zij zo graag wilden hebben. Dinsdag hapje eten met (andere) S. Woensdagavond ben ik uitgenodigd om bij P. en N. thuis te komen eten. Ook leuk! Zaterdag naar de film met M. Dat sla ik echt niet af. Rustig aan doen doe ik volgende week wel hoor! :-)
bromde Jet & Jul om 09:34 AM (op 31-03-2005)
WEER VREEMDE MANNEN IN HET WIT GESIGNALEERD
Uitgegeven: 30 maart 2005 14:52
Laatst gewijzigd: 30 maart 2005 22:10
BICATTERVEEN - Voor de tweede keer sinds de Bijlmerramp is Nederland opgeschrikt door vreemde mannen in het wit die gesignaleerd zouden zijn bij een ongeluksramp. Woensdagmiddag beschoten vreemde mannen in het wit een automobilist op de Frederik Hendrikstraat in Bicatterveen. Het schietdrama vond plaats op klaarlichte dag.
Een getuige verklaarde: "Even later zag ik mannen in witte pakken, die - dat verbaasde mij - gewoon met hun voeten over de trambaan liepen. Het waren er een stuk of vier. Eentje van hen stond een sigaret te roken met politieagenten bij een witte bus maar het blijft wel een vreemde ervaring. Er stond geen tekst of teken op hun pakken, althans dat is me niet opgevallen. Er stond in elk geval zeker geen rood kruis op. Wat ze op hun hoofd hadden leek een soort witte ronde muts of capuchon te zijn. Aan hun bewegingen te zien liepen ze in tegengestelde richting van de rijrichting van de tram hoe die normaal rijdt maar waren ze niet bang dat er een tram zou komen aanrijden of zo. Of een bus. Want die rijdt ook nog wel eens op de trambaan en dan zeg ik gewoon noem die trambaan dan busbaan of zo. Ze bewogen zich een beetje traag dansend, zoals ruimtevaarders. Hun kleding was ook erg dik. Ik heb het vermoeden dat ze er wat onderaan droegen".
"Ik heb overigens niet gezien dat deze vier mannen uit de door mij genoemde witte auto zijn gestapt. Ik neem dat wél aan. Ik bleef me, toen ik daar op mijn balkon stond, verwonderen over het feit dat die mannen zo "op de trambaan" konden werken. Daar waar ze bezig waren lag onder meer de rails en al die kogels. Ze liepen er rond en raapten af en toe iets op. Dat brachten ze dan weg, waarna ze weer terugkwamen. Ik heb ze op dat moment aangezien voor reddingswerkers. Maar later heb ik bedacht: ze waren er zo ontzettend snel bij; die lui moeten al in hun pakken klaar gezeten hebben voordat die automobilist langskwam".
bromde Kiers om 10:02 AM (op 31-03-2005)
"Een getuige verklaard"
Jaja...
Paul!
bromde Roel H. om 10:45 AM (op 31-03-2005)
*kijkt triomfantelijk naar de nagels van zijn vier vingers als hij de vingers in zijn handpalmen krult en fluit daarbij een onschuldig maar verschrikkelijk irritant deuntje*
bromde Bicat's autocorrector om 10:51 AM (op 31-03-2005)
De vogeltjesdans. Da's lang geleden. Dat je dat nog kent zeg.
Ah, ga even door autocorrector.
bromde Lennard om 11:08 AM (op 31-03-2005)
Het muzikale duo Rudy en Guy bezorgden ons een zeer gezellige namiddag met allerhande gekende melodietjes. Dit allemaal onder de bescherming van de Rotary Club Herne Markvallei en de firma Intercarro. En of het er gezellig aan toe ging bewijzen deze beelden. Bij het horen van deze mooie muziek was jong en oud niet meer weg te houden van de dansvloer. Tot zelfs de vogeltjesdans ontbrak niet. En als dit nog niet genoeg was van het goede, werd iedere bewoner nog eens verrast met een zeer nuttig geschenk.
bromde Hutseknutse om 11:36 AM (op 31-03-2005)
* wordt wat ongeduldig *
Waar blijft die stadstreim eigenlijk?
Ach. Ik sta in ieder geval lekker in het zonnetje.
* gaat stapje opzij voor ENORME eskimo *
* denkt "Maar goed dat dat geen neger is, anders zou het wel een erg cliché zijn" *
* sluit ogen *
bromde Hoof om 11:52 AM (op 31-03-2005)
Wat een léuke 1 april-grap! Hahahahaha. Ha.
bromde Paul om 12:01 PM (op 31-03-2005)
Het WK hide en seek. Vorig jaar in Rome, volgend jaar in Sydney. Morgen in Amsterdam. Buitenkansje.
Je moet het eigenlijk zien. Ook een hele leuke.
bromde Lennard om 12:41 PM (op 31-03-2005)
Ze hebben er zelfs een hele site voor gemaakt:
http://www.hideandseek2005.com/
De grappenmakers.
bromde Lennard om 12:43 PM (op 31-03-2005)
Kan iemand iets photoshoppen met een obsceen lichaamsdeel? Of een omgekieperde bak met vloeistoffen? ..of half-vloeistoffen?
bromde Kiers om 12:54 PM (op 31-03-2005)
het verhaal lijkt met wat te lang voor de (g)eencelligen, waarmee ik niemand specifiek wil beledigen
bromde donderkopje om 01:15 PM (op 31-03-2005)
huh?
bromde eencellige om 01:18 PM (op 31-03-2005)
Hahaha dat is lachen zeg wat een verhaal ik heb zitten genieten. WORSTEN maken hoe verzin je het wat een leven
bromde Seniorenman om 01:40 PM (op 31-03-2005)
heh heh Seniorenman, zal ik jou nog eens een vies verhaal vertellen? heh heh?
bromde Kiers om 01:41 PM (op 31-03-2005)
.
bromde >< ((((º > om 01:44 PM (op 31-03-2005)
Ik zag trouwens dat ditzelfde verhaal ook al op een ander internet stond.
Zo krijgen we het vol ja! En als ik dan een keer een film naar iemand wil mailen, dan is het ineens allemaal vol en op en weet ik wat!
Ze kunnen het dan in ieder geval anders misschien elders weghalen. Dat scheelt zo weer een Kb of wat.
Nou ja. Ik neem wel gewoon glasvezelinternet. Dat leest waarschijnlijk een stuk sneller.
bromde Hoof om 03:29 PM (op 31-03-2005)
KIERS, GODVERDOMME!!! CLAUDIA DE BREIJ!! WIL JE ME AAN DE BEADEMING!!!
bromde Marnix om 04:07 PM (op 31-03-2005)
*knippert verward met ogen en schuift claudia de breij als melaatse met hiv snel door*
bromde Kiers om 04:12 PM (op 31-03-2005)
Mag ik het ontopic reageuren nu officieel afsluiten?
Het verhaal van Dhr. Stals kon mij zéér bekoren. Edoch schillen versmaken.
bromde bicat om 04:25 PM (op 31-03-2005)
Ja ja so blau!
bromde Heino om 04:44 PM (op 31-03-2005)
bicat.net bounced!
bromde Sacha om 05:03 PM (op 31-03-2005)
Ze heeft boven elk oog een snor. Is dat normaal?
bromde bewegende om 05:55 PM (op 31-03-2005)
Wat er onder de ogen zit is veel erger.
* plop *
(Eentje, op Eduardo's gezondheid)
bromde Lennard om 06:08 PM (op 31-03-2005)
Ik doe mee. Proost Eduardo!
*heft bier*
(Is weer eens wat anders dan 'beft hier')
bromde Kiers om 06:27 PM (op 31-03-2005)
bromde Marnix om 06:38 PM (op 31-03-2005)
Ha! Bier! Daar ga je, Eduwardrobe.
* plop *
bromde Adriana om 06:58 PM (op 31-03-2005)
En daar ga ik.
* plop *
(Tsja, als ik er één neem dan krijg ik de smaak te pakken)
bromde Lennard om 08:16 PM (op 31-03-2005)
* Pets! *
Wat had ik nou gezegd, Lennard!
bromde Marnix om 08:19 PM (op 31-03-2005)
We keep good hopes for our daughter Terri. We pray and will talk to the Pope at the end of this week. God bless you Eduardo! God bless Bicat.net!
bromde Bob en Mary Schindler om 08:21 PM (op 31-03-2005)
Mijn horoscoop voorspelt voor morgen een vrolijke dag
bromde deprosof om 08:33 PM (op 31-03-2005)
Mijn horoscoop voorspelt morgen veel mobieltjes op het oosten gericht. En veel mensen die zich verstoppen achter de Dam
bromde Lennard om 08:54 PM (op 31-03-2005)
Leuk vehaal...en ik dacht dat ik een klote leven had....
bromde Cerito om 09:05 PM (op 31-03-2005)
Hebt, Cerito. Voorheen was je marechaussee. Dat leven was goed. Nu heb je een klote leven.
bromde Lennard om 09:21 PM (op 31-03-2005)
Eduardo, gefeliciteerd.
Mooie leeftijd, 40.
Denk ik. Voorlopig heb ik 'm nog niet gehaald.
De Zwoerd: aan het eind van de week ontvangt u een brief met goed nieuws. U moet uw naam daarna snel invullen op een site om uw prijs te innen, waarna u in hele grote letters 1 APRIL!!! ziet staan. Leuk.
bromde Hoof om 10:17 PM (op 31-03-2005)
'En veel mensen die zich verstoppen achter de Dam'
Jeetje, Lennard. Krijg ik dus morgen al die verstoppende mensen over de vloer!
bromde Marnix om 11:10 PM (op 31-03-2005)
Hoe laat is het?
bromde Max om 11:50 PM (op 31-03-2005)
Ooh, in dat geval heb ik nog geen aids.
bromde Max om 11:51 PM (op 31-03-2005)
Te laat! Verdikke!
bromde JPII om 11:52 PM (op 31-03-2005)
KUCH!
*hoest nog eens een extra bacil de ruimte in*
bromde Kiers om 12:03 AM (op 01-04-2005)
Wat een kutkop.
bromde Marnix om 12:14 AM (op 01-04-2005)
Kijk anders effe naar je eigen!
bromde JPII om 01:12 AM (op 01-04-2005)
Zo. Effe bicat.net uitdrukken en we knallen richting hiernamaals. Hehe.
bromde JPII om 01:46 AM (op 01-04-2005)
We zullen u erg pissen.
bromde Paul om 01:48 AM (op 01-04-2005)
Overlijden op 1 april is toch wel heel zuur.
bromde bewegende om 08:49 AM (op 01-04-2005)
Ik ben het dan ook niet van plan.
bromde Lennard om 08:54 AM (op 01-04-2005)
Ik ben jarig!
..en een nare necrofiel met een voorliefde voor kleine (vrouwelijke) honden..
maar dat heeft er in principe weinig mee te maken..
bromde L*U*L om 09:27 AM (op 01-04-2005)
Wie zou het eerst gaan?
Terri S. of JPII?
€ 7,34 op JPII!
bromde Vilé om 09:31 AM (op 01-04-2005)
Waarom, Waarom, als het zonnetje schijnt.
Trekken vrouwen witte hemdjes aan, met gifkikker groene nylon shirtjes?, Stinken ze vervolgens naar zweet? gaan ze hun eeltpoten demonstratief in net te zwartglimmende pumps tonen in spijkerbroeken waar hun buik overheen stulpt? Zetten ze zonnebrillen op die te groot, te klein, te licht of te donker zijn? Moet dat Zirkoniatje in je rechterglas rechtsonder nou echt? Roze shawls, boreauxrode lange mouwen met badstof grijs mickey mouse shirt. Te kort gesneden spijkerjasje, witte trainingsbroek, recht model. Knalpaars shirt op zwarte broek. Zwart blazertje.
Kill me!
Een paar uurtjes,
een paar biertjes,
een paar terrasjes.
En ik vind het allemaal mooi.
bromde Vilé om 09:43 AM (op 01-04-2005)
Eh, Vilé. Voordat je van die dure weddenschappen afsluit moet je misschien even het nieuws checken. Terri is gisteren doodgegaan. Dus. Storten maar. Die € 7,34
Ik mail u mijn Postbankrekeningnummer wel.
bromde Hoof om 10:08 AM (op 01-04-2005)
Ssst, Hoof, dat was een 1 aprilgrap.
bromde bewegende om 10:10 AM (op 01-04-2005)
Wat is blont? Of had je een spontane aanval van acute dyslexie.
bromde Esther om 10:49 AM (op 01-04-2005)
bromde Marnix om 11:22 AM (op 01-04-2005)
Zegt de ene kikker tegen de andere: “Je veter is los.” Dus die andere kikker bukt voorover; drukt die eerste kikker zo zijn enorme groene tampeloeris achterin die andere kikker.
Kijkt de kikker weer op en zegt: “Mijn veter is helemaal niet los...”
Waarop de andere kikker antwoord; “1 april; kikker in je bil!”
bromde Hoof om 11:26 AM (op 01-04-2005)
Tsja... verdomd!
bromde Kiers om 11:34 AM (op 01-04-2005)
HAHAHAHAHAHAHAHA!
Goeie, Hoof!!
bromde Marnix om 11:38 AM (op 01-04-2005)
Ik lig hier dus helemaal dubbel hè.
Vandaag gaat de paus trouwens dood. Maar nu eerst even friet eten. Want necrologieën moet je niet met een lege maag lezen.
bromde Lennard om 11:54 AM (op 01-04-2005)
'Vanaf zijn geboorte tot aan zijn dood, heeft Paus Johannes Paulus II ENORME onzin uitgekraamd, uit naam van een romanfiguur.'
Nou, dat valt nog best mee. Ik heb ze wel eens langer gelezen.
bromde Marnix om 12:13 PM (op 01-04-2005)
)
"Paus Johannes Paulus II wuift naar een duif"
Briljante jounalistiek daar bij nu.nl
bromde Lennard om 12:23 PM (op 01-04-2005)
In naam van Oranje, doe open die poort. Den watergeus ligt voor Den Briel!
bromde Max om 12:25 PM (op 01-04-2005)
Geen Grrrrts vandaag. Dat zal toch een grapje zijn? Toch?
bromde Lennard om 12:34 PM (op 01-04-2005)
Grrrits is met paasverlof. Wellicht voelt iemand anders zich geroepen om voor elke vrijdag een door-en-door vuigh stuk aan te leveren?
bromde de Directie om 12:45 PM (op 01-04-2005)
Het is vrij mibo hier, zie ik.
bromde Paul om 04:23 PM (op 01-04-2005)
|
