[vorige bral: "Furious Velocity – Riders on the Storm"] [Huiswaarts] [volgende bral: "Maanvogels VI"]

02/18/2005: "Een glas water"

Het lampje knippert op mijn dashboard. De oliedruk in mijn motor groeit terwijl de zuigers stationair draaien en ik ga nergens heen. De rij auto's strekt zich voor me uit zo ver ik kan zien en de uitlaatgassen stijgen op als een offerrande aan deze maatschappij die alleen maar sneller en harder wil maar nu stilstaat. Die de poriën van mijn huid dicht wil teren met rookgassen en me daarna driekwart hydraterende crème wil verkopen. Die mijn ogen wil conditioneren op blacklights, stroboscooplampen, zwaailichten en lichtreclames. Die stilstaat. Die nergens heen gaat. Ja ja, ook ik hoor erbij. Ik doe mee, ik sta hier ook. Ik beken: Ik ben schuldig. Ook ik kom te laat. Te laat voor je magere arm, die heel even in beweging komt, te laat voor je bleke lippen die me begroeten, te laat voor je troebele ogen die een kort moment opengaan en mij zien. En daarna sluit je die ogen weer, voor de rest van het jaar. Het is een wonder. Een miserabel wonder, maar toch. Ik zet de motor uit.

Vandaag om kwart over negen kom jij, mijn mooie dode vrouw, mijn elektronisch ademende vriendin, tot leven. Je ontwaakt uit je coma en ziet mij, die dan al meestal een uur aan je bed zit, starend naar het prikkeldraad en de ijzeren punten die aan het lage dak van de fietsenstalling hangen, zodat er geen jeugd op klimt. Je mooie bruine lokken worden grijs, lief. Je bent achtenveertig nu. Ik ben tweeënvijftig. En je ligt al bijna twintig jaar lang stil als een pop in dat ziekenhuisbed. Om de zoveel tijd word je gekeerd, als een kip aan een grill, tegen de doorligwonden.

Valentijnsdag, achttien jaar geleden. Onze huwelijksnacht. Waarom toch juist toen? Tsja. Waarom niet. Die februari waren we vijf jaar samen. We besloten om het te vieren met een trouwerij. We wilden kinderen. Jij wilde kinderen.

Er begint iemand te toeteren. Ik toeter terug. Zinloos. De hele boel staat vast. Over het asfalt lopen drie kraaien. Ze pikken in een halve zak chips die iemand naar buiten heeft gegooid, in het licht van de koplampen. De weg steekt hier een sloot over. Ik sta precies naast een opengebarsten knotwilg.
Zijn oude hart is eruit gerot en wat er leeft staat nog. Net als wij, lief. Wat wij samen hadden is er allang niet meer. Ik woon samen met een andere vrouw. Kun je me dat vergeven? Want ik beloofde tot de dood ons scheidt, maar je leeft nog. Je bent er nog steeds en je wordt wakker vanavond. Jij gaat vanavond weer die paar momenten doorleven. Onze laatste momenten samen.

We hadden de mooiste bruidssuite uitgezocht, op Valentijnsdag. We vertrokken al vroeg en lieten ons naar het hotel rijden, na een heerlijk maal in de Magistraet van Aemstel met een select groepje genodigden en veel te veel drank. We stonden hand in hand op het balkon en we keken uit over de stad. Het was koud maar we hadden geen jassen nodig, dronken genoeg om de kou te voelen en toch geen jas aan te hoeven. Je droeg een prachtige rode jurk en een geleend diamanten collier. Je haar was een klein kunstwerkje. Ik had je nog nooit zo mooi gezien.

‘Weet je schat, volgens mij ben ik nog nooit zoals nu gelukkig geweest,’ zei je. En je lachte je witte tanden bloot.
‘Ik ook, schat,’ was alles wat ik kon uitbrengen, want ik had een brok in mijn keel en janken deed ik niet, toen.
‘Kom, we gaan naar binnen,’ zei je en je kuste me. ‘Kindertjes maken,’ fluisterde je in mijn oor. Je was net een week gestopt met de pil. We waren wat draaierig van de drank. Je liet je op het enorme ronde bed vallen, in een kuil van satijn. Je had blosjes op je wangen en je maakte alvast een paar rode knoopjes los. Ik ging kijken of ik de drank niet weg kon spoelen met een douche. Het had iedereen kunnen gebeuren. Bloedpropje in de linkerhersenhelft. Maar het gebeurde jou. Toen ik dampend de kamer binnenkwam, vroeg je: ‘Lieverd, heb je een glas water voor me?’ Ik ging het halen. Je kwam overeind en nam het met een dankbaar glimlachje aan. Je dronk het in één teug leeg, zakte achterover en ging liggen. Ik kuste je op je mooie rode mond en je sloot je ogen. Om ze niet meer open te doen.

Het hotelmanagement was zo meelevend om de suite niet in rekening te brengen. Maar ik wens de laatste tijd steeds vaker dat ik toch betaald had. Nu is onze huwelijksnacht helemaal weg. Ik heb er niet eens een bonnetje van. Dat ik het ‘wonder’ van de veertiende zelf ontdekte, was te verwachten.
Ik kwam dat jaar elke week bij je, op een vaste avond. Het was altijd net na bezoekuur, maar er werd een uitzondering voor me gemaakt. Ik stond die avond een enorme bos rozen te schikken die ik voor je meegenomen had, omdat het exact een jaar geleden was dat je me ontglipt was. In die vaas die je ouders naast je bed hadden gezet. Je bed kraakte.

‘Lieverd, heb je een glas water voor me?’ hoorde ik.
Ik liet de vaas van schrik vallen. Je kwam oneindig traag overeind en je keek me afwachtend aan. Ik wist niet zeker of je me wel zag. Maar je keek me wel aan. De spieren rond je mond spanden een glimlach om je lippen. Ik haastte me naar de kraan. Je keek me dankbaar aan van over de rand van het glas en dronk het in één teug leeg. Ik kwam met trillende handen bij je zitten, op de rand van het bed. Ik nam je bij je hand. Je ging achterover in de kussens liggen en ik kon mezelf niet helpen. Ik moest je een kus geven. Je sloot je ogen weer, om ze niet meer open te doen. Je ging uit als een gloeilamp. Zonder overgang.

Het ontaardde weer in het traumatische circus van een jaar eerder. Wat de doktoren ook probeerden om je weer bij te brengen, het hielp allemaal niets. Je lag wit als een lijk in je ziekenhuisbed, het was net alsof het niet gebeurd was. Sommige doktoren geloofden me niet eens. Gelukkig sprak de zaalcamera duidelijke taal.

Iedere neuroloog in het ziekenhuis heeft er een theorie over. De meest gangbare theorie is dat, net als bij de laatste momenten vóór een ernstig ongeluk, je laatste wakende momenten als het ware in je hersenen gebrand staan, en dat je daarom niet zozeer wakker wordt vanavond, als wel datzelfde stukje tijd weer herleeft, waarschijnlijk zonder je ervan bewust te zijn. De heren zeggen dat het een illusie is te denken dat ik met je communiceer. Maar hoe zit het dan met al die glazen water, die niet door je keel geforceerd hoeven te worden? En met de exacte datum en het exacte tijdstip van je ‘ontwaken’ elk jaar weer? Waar komt dat vandaan dan? Daar is geen antwoord op. Je werd na je ontwaken een maand of twee aan de ‘close monitoring’ gelegd. Maar er gebeurde niets. Je lichaam bleef zo inert als een plant.

Het eropvolgende jaar, veertien februari, was de hele familie erbij. En het wonder geschiedde weer. Maar je keek alleen maar naar mij en na het glas water ging je weer liggen. De familie had er net zo goed niet bij kunnen zijn. Ik kuste je en je sloot je ogen en dat was dat.

‘God, het lijkt wel een Efteling-attractie,’ zei je oom Jaap of Jan, je weet wel, die in die rolstoel. Hij had misschien wel gelijk. Elke veertiende februari volgen je bewegingen een vast patroon, alsof je een intern programma afdraait. Het maakt me niet uit. Sinds die eerste keer, lief, heb ik geen Valentijnsdag gemist. Elk jaar weer heb ik je dat glas water gegeven, al achttien keer, en jij hebt geglimlacht en ik heb je gekust en je bent weer teruggegleden in je zweeftoestand tussen leven en niet leven.

De heren doktoren moesten natuurlijk een keer een batterij elektroden op je hersens plakken. We hebben het uiteindelijk maar toegestaan. Maar dat voelde helemaal verkeerd. Als heiligschennis. Dus de keren erop hebben we geweigerd. De elektroden lieten ook alleen maar zien wat we allang wisten. Je hersenen springen als het ware ‘aan’, misschien tien minuten voor kwart over negen, alsof er een schakelklok achter zit. En om half tien daalt je hersenactiviteit weer tot waakvlamniveau. We hebben je met de videocamera gefilmd en de opeenvolgende jaren vergeleken. Hoewel er minieme verschillen zijn, is het algemene patroon zo consequent dat we toch zijn gaan geloven in de ingebrande neuro-programma theorie.

‘De Sarah die we elke Valentijnsdag zien, is als het laatste echobeeld van een ruimteschip dat door een zwart gat verzwolgen is. Dit laatste beeld wordt tot in de eeuwigheid uitgezonden vanaf de gebeurtenishorizon, maar het schip zelf is allang opgezogen en versplinterd in het niets.’ Dat is wat je oom Jaap of Jan ervan zegt. Maar hij kijkt te veel Star Trek, lief. En ik weiger het te geloven.

Maar nu ben ik zelfs voor dit laatste armetierige stukje jij te laat! Ik sla met mijn handen tegen het stuur en verwens de jaloezie van de vrouw die jij niet kent, en met wie ik nu leef. Ze wilde me niet laten gaan. Het was háár Valentijnsdag, zei ze. Ik moest ophouden met in het verleden leven. Maar ze wéét dat Valentijnsdag van jou is. Dat deze dag altijd van jou zal zijn. Tot in de eeuwigheid. Ik heb het haar al zo vaak uitgelegd.

God, er zit geen beweging in. Ik ga het echt niet halen, lief. Met frisse tegenzin bel ik het ziekenhuis. De receptioniste verbindt me door. Ik vraag naar Dora. Goede Dora. Dora die al twintig jaar op jouw afdeling, de coma-afdeling werkt. Maar die is er niet. Ik krijg een jong ding aan de lijn.

‘Goedenavond! Afdeling hersenletsel en coma, met Christine.’
‘Ja hallo, met De Roos-Doornbosch. Luister goed, het is van zeer groot belang dat Sarah, patiënte 12a051960, om kwart over negen vanavond exact een glas water van u krijgt. Ja, als ze straks wakker wordt inderdaad. Ik zou het eigenlijk zelf doen, maar ik zit vast in het verkeer.’ De verpleegster begint te giechelen. Het bloed stijgt me naar het hoofd. Maar ik hou me in.
‘Ja, dat is waar ook! Ik vroeg me al af of het nu echt waar was of dat iedereen hier me een beetje zit te dollen.’
‘Nee, er wordt niet met u gedold, juffrouw Christine. Ga nu maar en doe het in godesnaam, u hebt nog vijftien minuten om het te regelen. O, en euh…’
‘Ja meneer?’
‘Is er geen man in de buurt om het te doen? Iemand van ongeveer vijftig jaar oud, met grijs haar, niet kaal en een beetje een bol gezicht?’
Christine onderdrukt een proestlach.
‘Hihi, hoezo dan, meneer De Roos?’
'Omdat dat erg belangrijk voor uw patiënte is, juffrouw! Toe, probeert u het alsjeblieft?’ Christine belooft het. En daarna wil ze details weten, over jou. Ze kwaakt maar door. Als een eend. Ik druk haar weg.

De kraaien zijn naar mijn auto gewandeld en zitten nu doodleuk op mijn motorkap. Zeker omdat hij nog warm is. Ik toeter en beweeg met de ruitenwissers, maar ze blijven gewoon zitten. Pas als ik de ruitensproeier aanzet, vliegen ze krassend weg. Achter me begint iemand te toeteren. Er komt langzaam beweging in het verkeer. Ik start de motor en beweeg mee met de stroom. Ik besluit om er bij de eerstvolgende afrit af te gaan. Het is een gok, maar hij pakt goed uit. Ik kan binnendoor. Ik rij zo hard als ik durf. Ik tuur zo ingespannen naar de onverlichte weg dat ik de tijd vergeet. Als ik gebeld word, is het al kwart over negen geweest. Voor het eerst in achttien jaar is het echt te laat. Ik graai zo wild naar de handsfree dat ik bijna in de berm beland.

‘Ja?’
‘Meneer De Roos-Doornbosch? Er is iets misgegaan. Kunt u hierheen komen?’
‘Ik ben onderweg.’ Ik vloek. Zie je wel. Ik laat alle voorzichtigheid gaan en slalom tierend door het verkeer. Na een eeuwigheid doemen de contouren van het ziekenhuis op, in het donker. Ik parkeer dwars voor de ingang en ren naar binnen, het verontwaardigde geroep van de portier negerend. Na tien lange minuten hollen door de witte gangen beland ik op jouw afdeling. Hijgend loop ik de zaal binnen. Ik heb een gemene steek in mijn zij. Je oom Jaap of Jan zit daar al. De enige die nog altijd trouw is. Hij kijkt me verwijtend aan. Ik kom aan je bed staan. Je ligt doodstil en je gezicht is wit. Akelig wit. Je ogen staan wijd open en je lippen prevelen.

‘...heb je een glas water voor me, lieverd, heb je een glas water voor me, lieverd, heb je een glas water voor me, lieverd…’

Je blijft de tekst zachtjes herhalen. Je gezicht is nat en de lakens zijn het ook.
‘Wat is hier gebeurd? Wat? In godesnaam!’ Je rolstoeloom wijst met zijn kin naar een aantrekkelijke blonde verpleegster, die zich aan de andere kant van de ruimte onzichtbaar probeert te maken. Hij vloekt hardop.
‘Het is verdomme allemaal de schuld van juffrouw kwaak daar! Er komt zometeen een neuroloog kijken.’
‘Hoezo dan? Vertel eens wat er gebeurd is?’
‘Nou, ik zei natuurlijk dat ik haar het glas wel zou geven. Maar troela daar dacht daar anders over.’ Zijn gezicht betrekt. ‘Met mijn armen is verdomme niets mis!’ schreeuwt hij. Ik klop op zijn schouder en probeer hem te kalmeren.
‘Oké joh, het is goed. Je hebt gedaan wat je kon. Vertel verder, wat gebeurde er precies?’
‘Nou, het werd langzaam aan kwart over negen, dus onze Sarah werd wakker, en tante mien daar stond bij haar bed, met het glas water. Ze gaf het haar aan, met handen die trilden van de zenuwen, en precies op dat moment werd ze opgepiept. En wat denk je? Klets! Daar ging de inhoud van het glas, dwars over onze Sarah heen. Ze werd spierwit en ze viel terug in de kussens. En sindsdien is ze zoals je haar ziet. Al meer dan een half uur…’ Hij kijkt woedend in de richting van Christine.

‘Ach m’n arme schat,’ fluister ik. Je bent totaal ontredderd, ik zie het. Onmenselijk ontredderd. De angst in je ogen is die van een heel klein kind. Je bent stuk. Als een pratende pop die gevallen is. Ik leg een hand op je wang en ik pak je hand. Ik fluister.
‘Sjjt, stil, m’n liefje. Niets aan de hand. Ik haal zo een nieuw glaasje water voor je.’ Maar je vingers knijpen in mijn hand en je stopt met fluisteren.

‘Ik wil geen water,’ zeg je. Je kijkt nog steeds strak voor je uit, maar je gezichtsspieren ontspannen langzaam, als ijs dat smelt.
‘Ik wil geen water,’ zeg je nogmaals.

Het bloed stroomt je gezicht in, je draait je hoofd en kijkt me aan. Je ogen leven. Je lippen glimlachen en je zegt: ‘Lieverd, ik ben niet me je getrouwd om glaasjes water met je te drinken. Dit is onze huwelijksnacht! Laten we hem in godesnaam consumeren!’
Je motoriek komt langzaam maar zeker op gang. Je komt overeind en je kijkt me aan. Klaar wakker.
‘Sarah!’ Je oom Jaap of Jan roept je naam.
‘Wat doe jij hier?’ Je kijkt hem verbaasd aan. Jaap of Jan staart met open mond naar je, alsof hij een geest ziet.

Juffrouw Christine snelt naar ons toe, ik hoor haar hakken tikken op het zeil.
Ik weet dat ik nu blij zou moeten zijn. Heel erg blij. Maar ik wil door de grond zakken. Schreeuwen. Met mijn hoofd tegen de muur bonken. Eén domme verpleegster heeft de code gebroken die ik achttien jaar, die we achttien jaar lang allemaal niet begrepen hebben. Neurologen, dokters, professoren...
Achttien jaar. Onze mooiste jaren heb je verslapen, mijn lief. Het scherzo, het andante en het allegro van onze liefde. De kinderen die we hadden kunnen hebben. Vervlogen in een droom. Wat ons rest, is de finale. Ik zit op de rand van je bed en de tranen lopen over mijn gezicht. Je veegt langs mijn wang, met je zachte hand die naar ontsmettingsmiddel ruikt.
‘Ja, lieverd, ik ben ook gelukkig.’ Zeg je.

Reedsch...67 toevoegingen...

Je zou er bijna blij van worden, van deze vertelling. Toch lukt het net niet.

bromde Hoof om 12:24 PM (op 18-02-2005)

Om de één of andere reden roept dit verhaal beelden van Elvis op. Elvis smachtte naar vrouwen in allerlei maten en gewichten; zijn leven swingde in een continuë staat van geilheid voorbij en toch was the King niet gelukkig. Hij zat vast in een val en er was geen ontkomen aan, zoals hij het in één van zijn hits opbiecht.
Dit is de zoveelste parel aan je kroon, Grrrits, een kroon die langzamerhand te klein wordt voor je hoofd. Ik geef het niet graag toe, maar tegen het einde van het verhaal pinkte ik een traan of twee weg. Waarom weet ik niet exact. Heeft het met de associatie met Elvis te maken? Is de opbouw zo goed? Ben je God, Grrrits?
Deze wereld wordt te klein. Het wordt tijd dat je uit jezelf breekt. Maar ik vermoed dat dat reeds lang een voldongen feit is.

GDB,
toegewijd.

bromde GDB om 12:29 PM (op 18-02-2005)

Ik denk niet dat het een elf is...

bromde Hoof om 12:35 PM (op 18-02-2005)

Efteling...
Elvis...
Het zou kunnen, waarom niet?

bromde GDB om 12:38 PM (op 18-02-2005)

Ik heb nou al een flink aantal verhaaltjes van grrrrts gelezen en er begint mij iets op te vallen. Hij kan namelijk best wel goed schrijven.

Hebben jullie het ook al een beetje in de gaten?

bromde Lennard om 12:43 PM (op 18-02-2005)

Dat is het, Lennard. Ik kon mijn vinger er al niet op leggen.

bromde Zoute snor om 12:44 PM (op 18-02-2005)

Brom brom brom

bromde Bram om 01:02 PM (op 18-02-2005)

Alle gekheid op een stokje: op naar de 18942 reacties, mensen!
Komaan!

Als eerbetoon aan de grootste auteur van dit melkwegstelsel!

bromde GDB om 01:04 PM (op 18-02-2005)

Aan de teksten van Grwrtqwouysaldsfd kun je zien wat het verschil is tussen goed en slecht schrijven. Als elke zin smaakt alsof er een dag op gekauwd is, gaat de vaart er in rap tempo uit.

Graserqwequqoiu9 heeft ongetwijfeld een lang spoor van draken van verhalen achter zich liggen, maar dat is de enige manier om uiteindelijk te kunnen schrijven alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Van crap naar in de roos, zeg maar.

Zoals ik al zei: Graseqwtuwquesdf is wat mij betreft de Nederlander die horror en romanstijl voorgoed gaat koppelen.

Ik verheug me er ENORM op.

bromde Marnix om 01:05 PM (op 18-02-2005)

*traant*.
...........

Mag ik u een moderne Vestdijk noemen?

bromde Vilé om 01:06 PM (op 18-02-2005)

Vestdijk is de nieuwe midvoor van Ajax. Geweldige linker, beetje traag voor doel maar een geweldige neus voor goals, ook al kan z'n kokkerd gemakkelijk met een cornervlag worden verward.

bromde GDB om 01:10 PM (op 18-02-2005)

Hahahah, die Vilé, een 'moderne Vestdijk'. Godbewaarme, gelukkig niet, zeg!

bromde Lennard, namens Paul om 01:18 PM (op 18-02-2005)

Daarvoor zitíe bij Ajax.
Maar ik bedoel natuurlijk Simon vestdijk (www.svestdijk.nl), de man die sneller schreef dan god kon dicteren.

bromde Vilé om 01:20 PM (op 18-02-2005)

Lennard, ben je zo'n type dat van "ouderwetse" literatuur houdt?

bromde Vilé om 01:22 PM (op 18-02-2005)

Ik hou helemaal niet van literatuur denk ik. Ik lees nauwlijks.

bromde Lennard om 01:27 PM (op 18-02-2005)

Voor de dolenden onder ons: vergelijk!
Grrts gaat verder waar Vestdijk ophoudt.

Vergezeld door de bewakers sloop ik naar boven, en reeds op de trap vernam ik de tonen van de viool. Ik verbleekte. Onwillekeurig wierp ik een blik op de monniken naast mij, maar mijn onsteltenis werd allerminst gedeeld. Integendeel, zij keken elkaar met verrukte kinderogen aan, knikten instemmend of wiegden met het hoofd. Maar ik, die in mijn jeugd veel goede muziek had gehoord, wist beter hoe deze klanken te beoordelen. Was dit muziek, dan was dit toch geen menselijke muziek. Welke naam aan deze verontrustende luchttrillingen te verbinden, dit zacht en snerpend gehuil, deze zinloze glissandi, soms op alle snaren tegelijk, dit sardonisch gebibber, deze vreselijke onderbrekingen: helse pauzen, waarin een koor van verdoemden scheen aan te zwellen van heel ver, of dat wilde concert van stemmen zonder melodie, elkaar omstrengelend met alle woede waartoe onvervulde hartstocht speler en instrument tegelijk scheen op te jagen?

bromde Vilé om 01:42 PM (op 18-02-2005)

Marnix:
Warning: Too many connections in /home/.sites/106/site3/web/includes/functions.php on line 66

bromde Dick T. om 02:02 PM (op 18-02-2005)

Nog twintig minuten. En als we twee uur verder zijn is het allemaal weer achter de rug.

Zo gaat dat, met tijd.

bromde Marnix om 02:38 PM (op 18-02-2005)

Grrrrts is gelukkig nooit in de buurt van Vestdijk gekomen.

bromde Lennard om 02:48 PM (op 18-02-2005)

Grtssjfjfuydfwu kan dan wel ontzettend goed schrijven, maar dat zou ik waarschijnlijk ook kunnen als ik zo'n levendige fantasie had.

bromde mack om 02:51 PM (op 18-02-2005)

En dat water goed voor een mens is, heb ik altijd al gezegd.

bromde W.A. van Buuren om 02:57 PM (op 18-02-2005)

Leuk stukkie...

bromde Cerito om 03:22 PM (op 18-02-2005)

op uw gezondheid!

bromde grtsdsh om 03:23 PM (op 18-02-2005)

Nou ja. Grrrits zet ons op water & brood.

bromde Paul om 03:24 PM (op 18-02-2005)

Ah! Daar issie weer,

de bakkerskar.

Met sterwielen, tegenwoordig.

bromde Eduardo om 03:44 PM (op 18-02-2005)

Had ik een hoed op, ik zou 'm afzetten.

*krabt wat dood vel van z'n schedel en eet het op*

bromde Vincent Nemo om 03:50 PM (op 18-02-2005)

Wanneer schrijft u nu eens een boek, heer Grrts?

bromde Raad om 03:51 PM (op 18-02-2005)

Brang hem nou niet op ideeën.

bromde mack om 04:02 PM (op 18-02-2005)

haaft dia klota warkstar da a an da e waar omgadreeid.

bromde meck om 04:07 PM (op 18-02-2005)

Da vuila taaf!

bromde Vincent Nemo om 04:09 PM (op 18-02-2005)

Hmm. Dus mack bedoelde eigenlijk "Breng ham nou niat op idaaän"

Of het was gewoon een kutsnoes voor een domme tikfout.

bromde Lennard om 04:21 PM (op 18-02-2005)

Ik wou dat ik een kutsnoes had. *snif*

bromde Vincent Nemo om 04:41 PM (op 18-02-2005)

Vuck.

bromde Lennard om 05:11 PM (op 18-02-2005)

Tsss. Alsof Grrtcfuviygbhonts tijd heeft om een boek te schrijven, als hij voor iedere vrijdag zo'n mooi werkje moet bouwen.

bromde Hoof om 05:14 PM (op 18-02-2005)

*Veegt weggepinkte traantjes van eigen schouder*

Over grrts gesproken: heeft iemand al wat meer gehoord over Roland Z., de IT'er die een paar nachten geleden, terwijl hij luidkeels uit de Openbaringen van Johannes citeerde, met het vel van zijn zojuist door hem vermoorde en gevilde moeder over zich heen gedrapeerd, door de straten van Vlaardingen liep?

bromde Max om 05:39 PM (op 18-02-2005)

Max, heeft u dezelfde interieurverzorgster als mack?

Dan zouden dat, naar alle waarschijnlijkheid, Vleerdingen moeten zijn. Zoals in Vleermuizen.

Wat een gehannes, met die e's en a's.

bromde Eduardo om 05:50 PM (op 18-02-2005)

Waerachtig wel, kaerel Aduerdo.

bromde Paul om 06:09 PM (op 18-02-2005)

Ja Max, dat bericht las ik maar vermoed dat een hoax is. Rotterdam is beroemd om zijn inwoners die nepberichten publiceren, het heeft alle schijn van een macabere en morbide grap. Ze zijn ook heel rechts aan het worden. Snap jij het nog, met een neger aan de helm van het tweede exportprodukt van de stad na, en daar heb je de link, de wereldhaven waar de meeste dokwerkers ook wel in comateuze toestand en een inerte staat lijken te verkeren. De nationale radio heeft het gruwelijke bericht nog niet overgenomen, misschien uit angst voor de massahysterie die vaak ontstaat want men vreest uiteraard voor een strovuurtje van imitatoren, het zogenaamde copy-cat effect. Bekend uit amerika waar wel alles mag, zolang je niet wordt gepakt. Wordt je gepakt dan ga je echter vies voor gaas. Alles kan daar gewoon, het is niet te begrijpen zo gedegeneerd en decadent men soms kan worden om aan de verveling en de sleur van teveel of juist te weinig poen te ontsnappen.

De heer S. Gerrits verdient een eervolle vermelding op om het even welk gala van het stripschap Horror & Fantasy , jewel.

Wat een ontroerend juweeltje, wat een doorleefd en smaakvol geschreven pennenvrucht.

Komt dit ook op Writers Block. nl ?

bromde nove om 06:15 PM (op 18-02-2005)

The Vlaardingen Kaasschaaf Massacre...

Ik begin vanavond vast aan het script. Het gedeelte waarin de held met de huid van zijn moeder aan het verkeer regelt blijft er wel in. Dat zie ik wel voor me.

bromde Hoof om 08:19 PM (op 18-02-2005)

cool! a movie with me! kick ass man!

dank je trouwens cento, het is prettig dat er eens iemand oprechte rancune koestert tegen mij hier. Ga zo door. Je vriendin schrijft trouwens waanzinnig goed, ineens! Vreemd maar waar...

bromde grtsey53 om 09:09 PM (op 18-02-2005)

Hoe laat is het nou?

bromde mack om 11:55 PM (op 18-02-2005)

Oh, heb ik een vriendin? Zo zo, dat 'trekt op nix' zou de vlaming brommen.
Over de vermeende rancune kan ik ditmaal kort zijn, die is eveneens non-existent.

bromde nove om 11:56 PM (op 18-02-2005)

Speaking on behalf of my people, een vlaming zou zeggen: dat trekt op geen kloten.
Een Limburger zou zeggen: da trek op niks mijne man.

*wrijft met een handdoek het maagzuur van zijn tong*

En nog een goede nacht, 4 brommers.

bromde Vincent Nemo om 01:44 AM (op 19-02-2005)

Mijn glas bevat louter ijs (en iets groens)

bromde ome peet om 12:44 PM (op 19-02-2005)

Zit je weer aan de spinazie?

bromde Marnix om 03:23 PM (op 19-02-2005)

gefeliciteerd!

bromde grtsd5hc om 03:46 PM (op 19-02-2005)

Ik ben Roelie, ik moord en ik vil
Dat doe ik graag, en omdat God het wil
Schi Scha Schillen, ik sta in vuur en vlam
Schi Scha Schillen ook al is 't ons mam.

bromde Hoof om 08:01 PM (op 19-02-2005)

Ik krijg dorst van dit verhaal. En de rillingen.

Hoewel, dat laatste kan ook van de lage temperatuur alhier komen.

bromde dille om 01:14 AM (op 20-02-2005)

Nou Hoof, kan dat niet wat minder?! Niet iedereen offert zijn eigen lieve moedertje voor het Goede Doel, hoor. Een beetje respect, graag!

bromde Paul om 02:00 AM (op 20-02-2005)

Ha! Grrrits logt ook!

http://pornogerrit.web-log.nl/

bromde Ben jij het Grrrrits? om 11:34 AM (op 20-02-2005)

Wat een prachtig verhaal, Gerrits. Twee dagen na verschijnen nog ontopic zijn mag vast niet, maar dat interesseert me geen aars.

bromde Adriana om 11:54 AM (op 20-02-2005)

U bedoelt vast 'Aers', Adriana.

*trekt pluim uit eigen Aers en stopt deze bij Grrrrttsss in het oor*

bromde Sjaak om 12:09 PM (op 20-02-2005)

Het interesseert mij in ieder geval geen goatse. Of was mij niets gevraagd?

* gaat verder macrameeëm *

bromde bewegende om 01:58 PM (op 20-02-2005)

macrameeën?

* speelt de vraag door aan mijnheer Van Dale *

bromde bewegende's autocorrector om 02:01 PM (op 20-02-2005)

bij dit verhaal wil ik luid vloeken
Grrrts!
maar dit zou ongepast zijn!
treffend verhaal...

bromde Lord CMS om 02:49 PM (op 20-02-2005)

Ehhh... ja. Dus.

bromde Paul om 03:46 PM (op 20-02-2005)

*bwrps*

bromde Eduardo om 03:58 PM (op 20-02-2005)

Soms kun je het opeens missen dat je geen bad hebt.

Gelukkig hebben we wel 7Up in huis. Dat scheelt.

bromde Hoof om 05:38 PM (op 20-02-2005)

schni schna schnappi, steve irwin does a michael jackson

bromde grtdsdfg om 05:42 PM (op 20-02-2005)

See that croc over there? Well I'm gonna creep up real quiet and then I'm gonna jam my finger up his butthole.

bromde Vincent Nemo om 09:03 PM (op 20-02-2005)

These are ferocious critters mind you. You should not try this in the comfort of your own home. Or your kids.

bromde Hoof om 11:10 PM (op 20-02-2005)

I simply adore Grrrits.
Nothing more, nothing less.

So is that.

bromde willemien om 11:37 PM (op 20-02-2005)

Goedemorgen!

Marnix, heb gisteren gevist met m'n zoontje. Uren in alle rust langs de kant gezeten. Goeie gesprekken gevoerd. Vier reeën, twee bevers, een uil en tig andere beesten gezien. We hebben niks gevangen. Ik had brood aan de haak gedaan. Moet ik toch maar overstappen naar pieren?

bromde Lennard om 08:07 AM (op 21-02-2005)

Als je zoontje ooit nog eens een andere hobby begint en gaat mailen met Tony Hawks, kun je de hilarische reacties van deze knakker lezen op
http://www.tony-hawks.com/skatemail.php

Tony Hawks is a TV and radio comedian and bestselling author.
Geen sk8ter. Maar dat deert honderden enthousiaste kinderen niet bij het mailen. Hij antwoord met bicattiaanse zwier.
Leesvoer voor winterse dagen.

bromde Hoof om 08:43 AM (op 21-02-2005)

Lnnrd, hoe groot was die uil, eigenlijk? Alle kans dat het die uil van mrnx was.

bromde Eduardo om 09:33 AM (op 21-02-2005)

Ik zou overigens NOOIT overstappen op pieren. De kans is levensgroot dat je dan in je rust gestoord wordt door allerhande glibberig en wild wapperend spul wat je voorzichtig van een haakje moet trekken.

Alhoewel misschien een beetje meetelt dat ik zelf niet echt een liefhebber ben. Van vis, noch de jacht erop.

bromde Hoof om 10:31 AM (op 21-02-2005)

Bovendien hoor ik net van een collega dat ik die hengel beter helemaal kan thuislaten. Iets met een vergunning. En die bordjes verboden toegang staan er ook niet voor niks geloof ik.

Nou ja, het was leuk. Da's het belangrijkste.

bromde Lennard om 10:57 AM (op 21-02-2005)