[vorige bral: "Spui"] [Huiswaarts] [volgende bral: "Voor Roos"]

02/07/2005: "Maanvogels V"

Buiten. Roemer ziet de vriend. De vriend is de spreker. Iedereen luistert, want hij is hooggeleerd. Hij weet ervan. De vriend heeft verdriet, al negen jaren lang. Dat verdriet kan hij in zes tellen overbrengen. ‘We hadden de beste arts. Een Roemeense. Zij zei “het erg zijn”. De beste, maar zij kon niet genezen. De laatste dag leerde hij nog woordjes: neus en beer.’ Maar tegen Roemer hoeft de vriend niks te zeggen. Nu negen jaar later is de pijn er weer. Van de begrafenis, van na de begrafenis. En er volgde nog een begrafenis. Van de oma van Titus. Die ligt op hetzelfde kerkhof. De oma ligt drie graven naast Titus. Roemer is er twee keer wezen kijken. Alleen. In de regen. Terwijl hij eigenlijk college geven moest. Maar nu kan Roemer niet meer naar de vriend. Want de vriend woont in de stad. Vlak bij het huis. De vriend leest voor. Duizend mensen zijn er in de zaal. Duizend lampjes zoeken en zoeken (en de maan zoekt mee). De vriend is slim. Hij leest mooi voor. Soms is er een grap. Maar Roemer is er niet bij. Hij is bij de laatste keer dat hij zijn vader zag, hij hier zijn vader zag. Hier in de tempel. De vader die zei: ‘En of je het nu wilt horen of niet. Ik zeg je: ik ben trots op je.’ Maar Roemer dacht aan Multatuli die volgens Sonneveld gezegd heeft dat een zoon zijn trotse vader in het gelaat moet spuwen. De vader verlaat de tempel niet, hoewel Roemer dat wel heeft verzocht. Roemer wil op deze feestdag geen gezeur. De vader blijft drinken, hij schept op. Kijk, dat is mijn zoon. Roemer weet dat Joris, de oudste, daar ook loopt. Joris vindt de tempel saai. Joris ziet de vader niet. Roemer wel.

Reedsch...73 toevoegingen...

Tetten!

bromde een vogel op de maan om 01:18 PM (op 07-02-2005)

* zet heel literair gezicht op *

Aláááffff!!!!

Grote bloemkooluh!!!

bromde Hoof om 01:42 PM (op 07-02-2005)

"Neus en Beer"
Mooi.....

*pinkt sambal uit traanzak*

bromde Vilé om 01:45 PM (op 07-02-2005)

* Roept hard uit kelderraam *

Smerig aarshaar! Klontjes!

bromde Hoof om 03:23 PM (op 07-02-2005)

Ha, klontjes!

Mjam!

bromde Eduardo om 03:54 PM (op 07-02-2005)

(Werd ik er vorige keer alleen maar moe van; nu begrijp ik er gewoon niks van. Wellicht staat mijn biologische klok even niet op raaskallen.)

bromde Marnix om 04:20 PM (op 07-02-2005)

Och. Dat heb ik dan weer met carnaval.

bromde Hoof om 04:28 PM (op 07-02-2005)

Marnix, dit mag ik eigenlijk niet vertellen, maar och, 't is carnaval, geloof ik, dus: binnenkort komt de cyclus Maanvogels aan zijn einde.

Ja, dat is even slikken, hè?

bromde Bicat's fietscorrector om 04:29 PM (op 07-02-2005)

Ik moet ook eigenlijk geen Maanvogels lezen. Daar word ik altijd zo van nou ja, je weet wel zeg maar van.

bromde Adriana om 04:31 PM (op 07-02-2005)

Ik dacht dat het over een dood kind ging.
Carnaval.

Maar het kan dat ik nu carnaval, pasen en kerst door elkaar haal. Met Maanvogels.

bromde Hoof om 04:45 PM (op 07-02-2005)

Volgens mij gaat het over tetten.
Tetten!

bromde Vincent Nemo om 05:23 PM (op 07-02-2005)

De barre werkelijkheid van een carnavals fotograaf.

Zondag 6 februari 2005

Ben ik net weer een beetje uit mijn optocht-foto-frustratie (nieuw woord, staat nog niet in de vandaal) geklauterd, spuugt een collega mijn bureaublad weer onder met die van hem. Hoe ik ze vind. Dat wordt morgen een consult bij de zielenknijper, althans als die geen kater heeft. Weet je, mijn zielenknijper heeft een nogal stevige dronk. Daarom mag ik de man zo.

13.00 u. Optocht Ransdaal. Daar ga je dus als eerste heen, want de rest
begint om 14.11 u. Foutje meneer de fotograaf, wij verzamelen ons om
13.00 u. maar de stoet vertrekt pas om 14.11 u. als het een beetje
meezit natuurlijk. En het zat dus niet mee, doch dat vermoedde je al.

14.11 u. Optocht Simpelveld. Met ware doodsverachting in de ogen over
modderige B-wegen met allerlei verbods- danwel gebodsborden, de
middelvinger opstekend naar allerlei wandelende anti-carnaval minded
geitewollensokkendragers en verdwaalde toeristen. Halstarrig blijven ze
in het midden van deze weggetjes lopen. Redelijk op tijd, er zijn pas 38 van de 43 groepen voorbij.

14.11 u. Optocht Voerendaal. Als een, met Saké doordrengte Kamikaze piloot, vanuit Simpelveld via Ubachsberg, her en der praalwagens in de greppel duwend, kom ik nog net op tijd om de laatste groepen in het Voerendaalse te knipsen.
Van fotograferen mag en kan hier geen sprake meer zijn.

14.11 u. Optocht Wijnandsrade. Wetende dat de doorgaande weg door Nuth gestremd is door - ja raadt U maar - via Godvergeten dorpjes waarvan ik het bestaan niet meer wist  c.q. nooit geweten heb naar
Wijnandsrade. Alwaar ik met het schuim op mijn mond achter een randstadachtige file mag aansluiten. Die file is ontstaan door? Juist ja.

Met smekende blikken, perskaart omhooghoudend, binnensmonds vloekend
lukt het mij tot achter de Prinsenwagen te komen, wat ook zowat de eerste is. Zoveel rijdt daar niet mee. Ik had deze kunnen passeren maar het zootje ongeregeld dat de omgetoverde veewagen bemandt, gesterkt
door het collectief en de drank, denkt daar anders over. Plastic biertrailers en lege glazen dreigen op mij neer te dalen als ik het
ook maar zou wagen. Wat een geluk voor mij dat de rieken thuis zijn gebleven. Daar schijnen ze behoorlijk handig mee te zijn als het om het beslechten van meningsverschillen gaat.

Dus maar het beste ervan gemaakt toen de stoet in het open veld even
halt hield. Men moest zonodig.
Pissen natuurlijk.

Hoon zal mijn deel zijn. Morgen, als de krant in de bus is gevallen. Nu maar hopen dat de lezers troebel zien en het blad niet al te nauwkeurig bekijken.

Maar jij en ik weten beter. 40 % van de krant wordt de dag nog eens gelezen. Op het toilet. En dan zijn ze waarschijnlijk weer nuchter.

bromde Arnaud om 05:28 PM (op 07-02-2005)

Hèhè, eindelijk weet ik wat maanvogels zijn

kunst van Peeter Burgeik - kunstwerk 'Maanvogel'

Peeter Burgeik is schilder, dichter, tekenaar en economist.
(ALAAF!)

Hij leerde veel van Jan Pen en Andries Heyboer, al was het maar dat je je eigen pad moet trekken, dat een goeie grap veel waard is en dat je een overall nodig hebt als je wild verven wilt

Onbekend is waarom Burgeik's motto luidt:

'...Er is geen verf die pakt
waarmee je droefheid schilderen kunt
Rood, geel noch zwart en wit
Leven is boetseren of uit steen gehouwen worden...'

Inmiddels worden zijn werken steeds vrolijker, maar hij viert de kerst en de jaarwisseling dan ook in Tenerife.



Maanvogel, maanvogel, zing nog eens je lied over de rode bergen je lied van kleur en lijden voordat de maan verdrinkt en niemand je meer kan horen. Ook technisch (glacis) een erg mooi en gaaf schilderij. (Collectie E.J. van Bergeijk)

...is schilder, dichter, tekenaar en economist.

Peter: een gouwe tip. Ik zou gewoon wat vakken laten vallen. Diegene die er niet bij staat bijvoorbeeld. *hint, hint*

bromde grtdsdh6fr om 07:29 PM (op 07-02-2005)

en het origineel is, wie immer, mooier. de kakapo:

bromde grtsdhyh4 om 07:32 PM (op 07-02-2005)

Roemer's universum is inktzwart. Is er werkelijks niets wat hem tot zelfs maar een milde glimlach kan dwingen?

bromde Lo Ping om 08:07 PM (op 07-02-2005)

Ik gok maar in het wilde weg: tetten?

bromde Vincent Nemo om 08:11 PM (op 07-02-2005)

Ik gok, een extra grote friet met mayo bij Plaza Pangen Boxmeer. Maar dat zal hij (Roemer) dan wel weer te duur vinden.

bromde Lo Ping om 08:25 PM (op 07-02-2005)

09/22/2004: "De sleutel"

Gelukkig was er de duif, onzichtbaar ergens buiten (waarschijnlijk in een van de hoge populieren), die koerde. Roemer voelt zich even minder eenzaam en de buitenwereld zag er even groener uit. Daarna drukken weer de stilte, het gebrek aan wind en vooral de hitte. De voor het jaargetijde ongewoon droge hitte die zinderde en de tuintegels onbegaanbaar maakte voor wie op blote voeten lopen wilde. Het was niet de angst gezien te worden, zo hield Roemer zich zelf voor, maar het gebrek aan schaduw dat hem de straat deed mijden. Het nodeloos gezweet. De uitputting van het zinloos gevecht tegen een stekende zon waartegen schild noch harnas bescherming konden bieden. De zon heerste vandaag niet alleen buiten. Deze zon drong overal door, in de schaduw, binnenshuis en Roemer vroeg zich af of ze ook de nacht zou verslaan --- in ieder geval voelde hij zijn maag en longen schroeien. O Zon, bad Roemer stilletjes voor zich heen, Uw koninkrijk is gekomen.

“Maanvogel, maanvogel, zing nog eens. Je lied over de rode bergen. Je lied van kleur en lijden. Voordat maan verdrinkt en niemand je meer kan horen.” Ooit, lang geleden, had Roemer deze strofe geschreven. Op een onverwacht moment. Hij schreef nooit lyrisch, altijd was het rationeel. Dus dat hij een gedicht had geschreven, was verbazingwekkend en verwarrend. Hij had het gedicht nooit kunnen vergeten. De zes regels vormden een gedicht dat hem inspiratie noch inspanning had gekost, omdat het er opeens was. De zes hadden zich aan hem opgedrongen. Een moment van droefheid zonder aanleiding. Daar had hij destijds vaker last van: weemoed en zelfmedelij.

Opmerkelijk, dat gevoel was al weer heel lang weggebleven. Maar waarom brak dat inzicht nu dan toch door? Samen met de herinnering aan de maanvogel zwemmend in het door rode bergen omringde Alpenmeer. Er was geen aanleiding. Roemer verdwaalt sinds het ongeluk steeds. Zijn geest is een warboel al kun je dat aan de buitenkant niet zien. Hij dwaalt in zijn geheugenkasteel waar herinneringen die er zouden moeten zijn, oplosten in het niets of blijkbaar ergens anders zijn verstopt. Nergens is zijn pad tegenwoordig meer gebaand, maar hij verdwaalt vooral in zijn eigen huis. Roemer zoekt een pen. Op het bureaublad ligt er geen en in de la van de keukentafel bevinden zich alleen de lege, nooit weggeworpen balpoints die hij jarenlang verbruikt heeft om geboortedata aan te strepen in rouwadvertenties. Roemer had de lege balpoints onlangs op een rij gelegd en geteld. Het bleken er zevenentwintig te zijn.

Het hoge fluiten van het televisieapparaat irriteert altijd, maar vandaag kan Roemer er helemaal niet tegen en wordt hij misselijk van de pijn in zijn hoofd. Vreemd dat niemand de hoge tonen van transformatoren en beeldbuizen waarneemt die hem nachtenlang uit zijn slaap kunnen houden. Ook de lage brommende toon met zijn 60 Hertzen die de vriezer voortbrengt, is hem een doorn in het oor. Zou het helpen als hij alle stoppen in de meterkast radicaal verwijderde? Een nieuwe balpoint aanschaffen behoorde bij deze temperaturen zeker niet tot de mogelijkheid. “De rust die je zoekt, vind je niet. Het water dat je wilt is er niet. Dorst op een eiland van drukte”, dicht Roemer, terwijl hij geen pen kan vinden. Dat geeft uiteindelijk ook niet, want dan hoeft hij het probleem welke papiersoort hij zou moeten gebruiken niet op te lossen. Het gedicht vervluchtigt en alleen een vage herinnering blijft hangen. Roemer glimlacht en zoekt een afwasborstel. Waarom hij die zocht wist hij niet. Het kon niet voor de afwas zijn, want hij had al dagen lang niets meer gegeten en gedronken.

Waar was de huissleutel? Jezus, ik weet het echt niet meer, mompelde Roemer in zichzelf. Zijn maag kromp en zijn hart brandde. De sleutel moest eenvoudigweg in huis zijn; de deur zat op slot en Roemer was binnen: “Een gevonden sleutel is geen vreugde. Alleen bij deuren zonder sloten weet men zeker dat zij nimmer passen zal”, dichtte Roemer. Hij moest de deur gisteravond zoals iedere dag hebben afgesloten. De enige andere uitweg was het raam aan de voorzijde. Geen optie en bovendien kon hij het huis niet onbeheerd met open venster achterlaten. Roemer zocht op zijn knieën in de gang, onder de kapstok en in de paraplubak. Nergens.

Zijn associërende brein heeft Roemer meer dan eens geholpen hopeloze, ja zelfs uitzichtloze en opgegeven zaken te ontwarren. Zelf heeft hij het over kortsluiting in de hersenen. Soms weet hij niet waarom hij iets wist, waarom hij een bepaalde aanpak volgde, waarom hij de specifieke vraag stelde, hoe hij het detail vond, hoe hij wist waar de oplossing van een probleem lag. Die etherische helderheid heeft hem bovendien naast successen ook gebracht in doodlopende tunnels van verblindend schone fantasie. Creativiteit kan ook doden, weet Roemer, het is geen vogel die men zout op de staart kan leggen. Het liefst leeft Roemer daarom samen met nuchtere noeste types zonder fantasie. Die weten altijd waar hun sleutel is. Vandaag is hij echter op zichzelf aangewezen.

Ook op of onder de zwarte vleugel lag geen sleutelbos. Niet in opa’s houten sigarenkistje, niet in de marmeren vensterbank, niet op de eettafel. De angst sloeg toe: als hij dit zelfs niet meer kon oplossen, dan was Roemer echt verloren.

De keuken. Alle keukenkastjes inclusief de vriezer en de afwasmachine werden nauwkeurig onderzocht. Te vergeefs. De slaapkamer: Roemer keerde de matrassen om. De toiletpot werd aan een gedetailleerd onderzoek onderworpen, evenals alle jassen (de binnen en buitenzakken), de kostuums (idem), de boekenkast, zijn tas. Nergens.

Roemer ging zitten. Hij gaf het zoeken op. Het had geen zin meer. Hij zou thuis blijven. Het was ook te warm om naar buiten te gaan.

“Wat is de kracht die dwingt tot leren; tot steeds weer opstaan na een val, waardoor de bloemen bloeien als het regent en die mensen sterven (ein-de-lijk ster-ven) laat” Gek. Dat was het tweede gedicht dat hem inviel. Wat zou de dag verder nog brengen?

In de voordeur!

“De sleutel die gevonden is, past niet op alle deuren. Voor het ontsluiten van het hart is zij te broos. De waarheid vereist een breekijzer” zong Roemer. Hij verliet het huis. Zijn bestemming was nog onbekend.

bromde maanvogel om 08:41 PM (op 07-02-2005)

Jan Grotenbreg werd in 1946 in Alkmaar geboren. Hij volgde de kunstacademie in Tilburg en werkt
sinds 1967 In Amsterdam.

In het begin van zijn Amsterdamse periode maakte Jan Grotenbreg in 1970 een schilderij dat bestaat uit een overlopend blauw vlak. Hiermee wilde hij de ‘totale ruimte’ uitdrukken. Sindsdien heeft hij zich vanuit dit perspectief toegelegd op het schilderen van wolkenluchten.

Met dit werk sluit hij aan bij de Nederlandse traditie van landsschapsschilders als Jan van Goyen, Ruysdael en Weissenbruch. Zoals in hun schilderijen de luchten al een grote plaats innemen, is bij Jan Grotenbreg de horizon zelfs geheel weggelaten en concentreert hij zich uitsluitend op de wolken.

De dramatiek van zijn wolkenluchten in de vele grijstinten, past bovendien in de kunsthistorische ontwikkeling van stromingen als de Fundamentele Schilderkunst en het Hyperrealisme.

Vanaf 1996 richt Jan Grotenbreg zich in zijn ‘Maannachten’ op een zilverglanzende maan, die hoog aan een helle indigoblauwe hemel staat. Hierna betrekt hij in zijn ‘Nachtlandschappen’ het aardse in zijn schilderijen en verschijnt de hond als wachter tussen het ondermaanse en de hogere sferen.

Ook de Egyptische maanvogel Ibis neemt zijn plaats in op verscheidene doeken, maar dan tegen een zandkleurige achtergrond van de woestijn.

De schilderijen zijn uitgevoerd in olieverf op linnen. Sinds enkele jaren werkt Grotenbreg ook op een ruw cementen ondergrond. Met deze fresco techniek wordt een nieuwe dimensie zichtbaar. Hierbij figureren de ‘Stier’ en het ‘Paard’ in verschillende gedaanten.

bromde maanvogel om 08:43 PM (op 07-02-2005)

bromde moon bird om 08:46 PM (op 07-02-2005)

bromde ss moon bird om 08:47 PM (op 07-02-2005)

bromde maanvogel 87979 om 08:49 PM (op 07-02-2005)

Friet? Zeggen jullie Nederlanders niet patat?

Het Friet.web-log.nl dankt trouwens Hoof van Interweb Communications Graphic Development Unit Food Imaging Services Weblog Assistance Group en Marnix . Deze heren hebben er geheel belangenloos voor gezorgd dat wij nu beschikken over een heel arsenaal aan headers. Wat een luxe.

Een kleine wereld, Nederland.

bromde Vincent Nemo om 08:49 PM (op 07-02-2005)

Ik vind schilderijen vooral mooi als ze mooi zijn. Als iemand me het concept erachter moet uitleggen, hang ik ze net zo lief achterstevoren.

Het mooiste van schilderen anno nu is eigenlijk vooral het beheersen van het ambacht. Het lijkt me wat hoogdravend om in de zoveelste emotionele uiting van woede in verschillende kleuren rood en met erop geplakte stukjes stof van de mantel van de vader van de maker en een opgeplakt koffiebekertje nog een vernieuwd concept te ontdekken.

Toen ik nogal lang geleden de open dagen van de kunstacademies langsging was de afdeling 'Grafisch Ontwerp' doel van aller afschuw en vuige beschimpingen omtrent het hard-economischgerichte karakter van de aldaar ontplooide activiteiten.

Twee boomstammen op een stapel stoeptegels leggen was echter voldoende om af te studeren.
Niet voor mij.

Als je kijkt wat blijft hangen zijn het toch vooral de dingen die iets los maken. Niet de dingen die zo ontzettend knap bedacht zijn.

Kunst moet emoties losmaken.

Heel hard lachen is ook een emotie.

* ontwerpt een mooie website *

Vind ik zelf dan.

Hij moet vooral geld losmaken. Uiteindelijk.

bromde Hoof om 08:54 PM (op 07-02-2005)

bromde moon om 08:54 PM (op 07-02-2005)

bromde moonbird.org om 08:57 PM (op 07-02-2005)

Ik moest vroeger altijd heel hard lachen als de biologieleraar het over trekvogels had.
'Trekvogels trekken vooral 's nachts...'
Lachen man!

*veegt tranen uit ogen*

bromde Vincent Nemo om 08:58 PM (op 07-02-2005)

bromde moonbird 867593 om 08:58 PM (op 07-02-2005)

bromde moonbird 96584 om 09:00 PM (op 07-02-2005)

When I sleep
I am awake
When I see your eyes
Ferocious like a Saint's
You are a Moonbird
And have gone to circle those planets
On which you tried to live on earth

Always a great joy
Always a great pain
I saw in your great soul
Moonbird
You have taken the time
To empty time
While you emptied wine
Throwing yourself into life and then death

Your spirit was utter chaotic beauty
Tangible
Unsustainable

I always saw something
Terrifyingly immortal in you
Ready to crash through your body into lights and forests and seas

Moonbird
You are not the only broken one
But a break enough to break hearts
A savage slide
Beyond the limnal time we all know here
You have taken the time
To take our time
Into you
One final time
And you are now translucent
In the stars
Laughing
Painless
Joy

Note: received in email 24 November, 2004, from David Tibet. John Balance who loved the moon too and has rushed in flames to God now

On Tuesday 23 November my wife and I, as well as about a hundred others of his close friends and family, attended the funeral ceremony of Geff Rushton/Jhonn Balance at a private ceremony near Bristol. The emotion was overwhelming for us all as we said farewell to his body and "see you on the other side" to a friend who had delighted (and occasionally infuriated!) us for many years, and who had moved so deeply all the many people who knew his work only from albums and shows. He was cremated after the service, ending his body as he lived his life: in a passion of flame and Mercury Rising.

The event was profoundly powerful and moving, featuring reminiscences and readings by Sleazy, his partner Ian Johnstone, his mother, the poet Jeremy Reed, Geoff Cox and myself. A song was sung by Francois Testory and live music was played by Cliff Stapleton and Mike York; and recordings were played by John Tavener, Coil, Jane Siberry, Lal Waterson and Oliver Knight, Johnny Cash and Henry Mancini. Geff looked very much at peace and everyone who saw him observed a smile on his lips. The service was held in a beautiful space covered with flowers, fruits, vegetables, candles as Geff's earthly body was guarded by goats.

The pain of his loss will never go away; but its form will change, as will we too after his parting. No doubt Geff has stolen a march on all of us and will greet us with a glass from inside the gates of Paradise. If every man and woman is a star, Geff was one of the brightest. We will not see his like again.
--

Webmaster note: In the next 2 to 3 weeks we will be treated to a revision of www.davidtibet.com, which has until now been dormant.

David Tibet is one of the most influential poets in our current age, and among his many works, is perhaps best known for his work with Current 93.

Please see the above weblink for more information.
/k.d.c

bromde David Tibet om 09:03 PM (op 07-02-2005)

Even in absurdity, sacrament. Even in hardship, holiness. Even in doubt, faith.
Even in chaos, realization. Even in paradox, blessedness

bromde Jay om 09:06 PM (op 07-02-2005)

bromde moonbird 98358 om 09:07 PM (op 07-02-2005)

Moonbird
(no comments yet)

Saturday, September 4, 2004
quarter to one pm

bromde no comments yet om 09:12 PM (op 07-02-2005)

The Moonbird....she is only a reflection. Perfect in stolen light. A beautiful illusion. Without the Sun, she dies......but will live again in the hearts of many generations in many nations.

Isis, shimmering white, caresses the landscape with her gentle, pale fingers.

Painted for a friend. The moonbird may be me. The light of joy, the sadness of loss.

bromde Heather Whittaker om 09:14 PM (op 07-02-2005)

MOONBIRD, the debut release of The Larry Goldings Trio on the adventurous independent label, Palmetto, features six superbly-crafted tunes that pull out all the stops. Larry Goldings, considered by many to be one of today?s premiere jazz organists, pianists and composers, shares a splendid musical rapport with Peter Bernstein on guitar and Bill Stewart on drums, cymbals and gongs. Perhaps the sweetest part of this set is the lyrical, soulful and sophisticated Hammond B-3 improvisations on the title track, ?Moonbird,? and ?Woodstock.? Goldings offers his audience balanced, inspired solos that flow along in a conversational manner with Peter Bernstein?s guitar and Bill Stewart?s potent backbeats. On ?Moonbird,? Stewart opens with a straight-ahead charge that segues into Bernstein?s lyrical guitar solo. Goldings? head-nodding solo is spontaneous, expressive and fluid with his quest for melody and harmony fulfilled. ?Woodstock,? the Joni Mitchell classic, is given a new arrangement with Stewart?s gongs opening and subtlely conveying his tone of voice throughout the piece. Goldings, again on the Hammond B-3 brilliantly displays his years of keyboard originality, bringing the song back to life for a new generation. Peter Bernstein provides effective agile chord progressions that solidify the foundation for Goldings solo passages. The individual performances within the organ trio are stellar and indicative of why Goldings and Bernstein are considered two of the most important voices to emerge on their respective instruments in the past decade. The jazz organist, as an equal partner with the jazz drummer and the jazz guitarist provides an emphatic sound on their set. MOONBIRD is a resolute, yet spontaneous display of The Larry Goldings Trio?s musical abilities and compositional integrity. A must have for the jazz organist enthusiast.

bromde Palmetto records om 09:15 PM (op 07-02-2005)

Who keeps on posting that birdcrap?
En de width verkeerd, amateur! It's aboet 390 it is.

bromde Vincent Nemo om 10:27 PM (op 07-02-2005)

Nou...

bromde Hoof om 11:03 PM (op 07-02-2005)

Mijn moeder zei een keer dat ze een maanvogel had gezien maar ik zei ik zeg mam zeg ik hoe kan dat nou een maanvogel wat is dat dan wel niet een maanvogel en ze zegt ze zegt nou ik zei je toch dat ik m gezien heb en ze zegt het was 's nachts dat er een maan was en een vogel en toen zag ik m zei ze en ze zei dat het een heel speciaal soort vogel was en dat zeker en vast heel zeker een maanvogel moet zijn geweest en dat het anders toch niet klopt zeg nou zelf zegt ze ze zei een maan en een vogel dat is toch het zelfde als 1 + 1 = 2 en zo mam zeg ik volgens heidegger is dat helegaar niet altijd zo en albert zat ook behoorlijk aan die stoelpoot te zagen en ze zegt lat je opa er buiten kleine klote lul die je er bent heb je dan helegaar niets van von neumann gesnapperdepapt? jij kleine vieze uit de hand gelopen menstruatievlek ik had je in de brabantia afvalemmer moeten gooien toen je nog een vieze vlezige klont protoplasma was in het goedkope maandverband van de Lidl waar ik altijd zo ontzettende geirriteerde huis van kreeg dat ik cacaoboter op m'n doos moest smeren om nog een beetje gewoon over de markt te kunnen lopen heb je nu je zin vuile klein klootzak jij ongelovige thomas het was godverdomme zeg ik een maanvogel!

bromde L*U*L om 11:17 PM (op 07-02-2005)

L*U*L heeft drek in zijn nek.

En hij woont in een geïrriteerd huis. Dat is natuurlijk ook erg.

Ik heb een ziek wijf en zin om te zuipen. Maar ja. U weet natuurlijk allemaal dat Drochten vrij ver aan de verkeerde kant van de Grote Rivieren ligt.

Dus.

bromde Hoof om 11:31 PM (op 07-02-2005)

Ik wou dak harp kon spelen dan zouk mooi rome in de fik steken! en drachten! en m'n moeder! en een leuk riedeltje plukken natuurlijk..

bromde L&U*L om 12:00 AM (op 08-02-2005)

Iedereen kan harp spelen.

Alleen klinkt het meestal nergens naar.

bromde Hoof om 12:05 AM (op 08-02-2005)

Volgens mij heeft Grasrdt5wqeprwer weer de hele nacht Vietnamvideo's gekeken. Dat kon natuurlijk nooit goed gaan.

Oh ja, ik bespeel niet onverdienstelijk de halogeenspot. Als je je ogen tot spleetjes knijpt, en een hard zoemend geluid maakt, klinkt het vrij professioneel.

bromde Marnix om 12:10 AM (op 08-02-2005)

En de wangen. Die zijn heel belangrijk. Als je geen halogeenspotmodderfiguur wil slaan.

Aan de andere kant. Het ís carnaval natuurlijk...

bromde Hoof om 12:19 AM (op 08-02-2005)

Spelen is toch zo'n beetje hetzelfde als doen alsof? geen wonder dat het nergens naar klinkt..behalve naar carnaval

bromde L*U*L om 12:49 AM (op 08-02-2005)

Letterlijk

'Geachte heer, ik moet u danken
Voor het postpakket dat ik ontving.
Maar u vergeeft mij ongetwijfeld
Een zekere teleurstelling.

Toen ik de hand vroeg van uw dochter,
Die ik hartstochtelijk bemin,
Deed ik zulks niet in letterlijke,
Doch overdrachtelijke zin.'

bromde Daan Zonderland om 10:37 AM (op 08-02-2005)

Alaaf! Har har har! *zet drinkmuts op* Lo ping, het is panken. Niet pangen. Volgens mij.

bromde Sibyl om 12:26 PM (op 08-02-2005)

Het is spanken.

Net als deze ochtend.

bromde Lo Ping om 01:31 PM (op 08-02-2005)

* ruikt eens wat rond *

Het ruikt hier naar otter!

bromde bewegende die eigenlijk aan het ruiken was om 01:42 PM (op 08-02-2005)

*werkt stug door, aldus de economie draaiende houden*

bromde Marnix om 02:04 PM (op 08-02-2005)

Dank voor je bijstand, Marnix.

*trekt verder*

bromde Paul om 02:29 PM (op 08-02-2005)

*heeft ook weinig tijd voor ijdelheid*

Maar dan in de oorspronkelijk betekenis des woords.

bromde Hoof om 02:42 PM (op 08-02-2005)

Die Roemer, hè. Die is een beetje saai. Wanneer gaat-ie nou eens iets geils doen ofzo?

bromde Raad om 04:27 PM (op 08-02-2005)

Wat een walging!

bromde Niky om 06:40 PM (op 08-02-2005)

die roemer is mij veel te vrolijk

bromde deprosof om 06:46 PM (op 08-02-2005)

Waar hangt Kiers eigenlijk uit?

bromde Vincent Nemo om 07:11 PM (op 08-02-2005)

Dhr. Kiers is wegens treurige familieomstandigheden de komende twee weken uitgeschakeld.

bromde bicat om 07:26 PM (op 08-02-2005)

geclompliceerde rukkeritus met een bilaterale klootverstuiking?

bromde bro om 07:59 PM (op 08-02-2005)

Minstens, en daarnaast nog een sterfgeval in een ver land.

bromde bicat om 08:41 PM (op 08-02-2005)

Het klinkt op de een of andere manier avontuurlijker dan hard vloeken op html. En CSS. En javascript.

* gaat desondanks stug door *

godnakendekutklotecomputers!

bromde Hoof om 08:54 PM (op 08-02-2005)

Wat doet Hoof nou weer op mijn website??

bromde Giel Beelen om 08:58 PM (op 08-02-2005)

Moet jij nodig zeggen...

O ja. Ik weet het weer. Mijn punktrashherriemix van Schnappi spammen...
http://www.cops.nl/Schnap.mp3

bromde Hoof om 10:28 PM (op 08-02-2005)

*komt puffend binnenzeilen*

Hè, hè!

*roept*

Is er hier nog iemand?

bromde Eduardo om 11:13 PM (op 08-02-2005)

bromde grtdsdjs in vietnam euh brazilie om 11:31 PM (op 08-02-2005)

Nee.
Dinsdag is altijd erg stil.

Ik heb vandaag geloof ik ook maar 5 katten en 3 honden doodgeschopt.

Dus dan weet je het wel.

bromde Hoof om 11:31 PM (op 08-02-2005)

Toch wel met stalen neuzen, naar ik mag hopen?

bromde Eduardo om 11:37 PM (op 08-02-2005)

Met een roestige spade. Het waren toch jonkies.

bromde Hoof om 11:40 PM (op 08-02-2005)

Gelukkig maar,

qua eksterogen.

bromde Eduardo om 12:06 AM (op 09-02-2005)

Kiers gezien. Had een masker op.
In Maastricht liep hij. Kan voorlopig niet naar huis. Laat zich verontschuldigen. Jullie hebben daar wel begrip voor, dacht hij.
Had nog enkele zeer belangrijke zaken te regelen. Vroeg of ik hem een paar condooms kon lenen. Uiteraard. Wij jongens van Jan de Wit.....

bromde Arnaud om 12:06 AM (op 09-02-2005)

Ik ga volgend jaar ook carnaval vieren.

Thuis.
Achter m'n computer.
Zonder masker of dolle kleren.

Wédden dat er geen zak aan is?

bromde Marnix om 12:26 AM (op 09-02-2005)

Ik vier carnaval hier in de bibliotheek waar ik voor mijn werk ben. Zonet heb ik met de perforator uit wat zeventiende-eeuwse boeken mooie perkamentkleurige confetti gemaakt. Ik ben er alleen nog niet helemaal uit hoe ik aan serpentines moet komen. Misschien dat de papierversnipperaar uitkomst biedt.

* lacht vanachter zijn valse snor om zijn eigen spitsvondigheden *

bromde bewegende om 09:21 AM (op 09-02-2005)

Met zo'n snor is het ook gelijk een vals lachje. Op de een of andere manier.

bromde Hoof om 09:55 AM (op 09-02-2005)

Of van die veel te lange wimpers die je ineens bijten.

bromde Marnix om 11:08 AM (op 09-02-2005)

Hallo, luitjes!

bromde Zaagmans om 12:00 PM (op 09-02-2005)