[vorige bral: "Bonanza"] [Huiswaarts] [volgende bral: "Maanvogels V"]

02/04/2005: "Spui"

Het was al weer donker toen je langs de sluis fietste. Je kwam net van je therapeute. Je maakte vorderingen, had ze gezegd. De week ervoor was je medicijnendosis gehalveerd, in samenspraak met haar en de dokter. De tics waren wel teruggekomen, maar veel minder sterk. Je had het gevoel dat je ze nu de baas kon. De vingers van je linkerhand trommelden op het metaal van je stuur en je rechterhand trok eraan, zodat je zigzagde. Maar niet voldoende om je op je gezicht te laten gaan, zoals vroeger nog wel eens gebeurde. Het ging goed. Zolang je stressvolle situaties uit de weg ging, zou het goed gaan. In het licht van de lantaarns bij de sluis stond een groep mensen. Ze wezen en keken in het water. Je stopte en keek mee. In het water bij de sluisdeuren lagen een hondje en een oud dametje. Zonder er verder bij na te denken liet je de fiets vallen en je knoopte je jas los. Je schopte je schoenen uit en dook het water in. De keerzijde van je Tourette. Je snelle reactievermogen.

Je was een goede zwemmer. Je kwam precies naast het hondje boven water. Je pakte het beestje beet. Het woog bijna niets. Het had ook een langharige cavia kunnen zijn. Je rolde de riem eromheen en gooide het diertje met een lange armzwaai naar boven. Handen werden uitgestoken om het op te vangen, maar ze grepen mis. Gelukkig zwaaide de riem los en bleef ergens achter haken. Het hondje werd met vereende krachten bevrijd, hopelijk voor het in zijn halsbandje zou stikken.

Je keek niet verder hoe het afliep, maar zwom met krachtige slagen naar de vrouw. Ze was al onder het wateroppervlak verdwenen. Je merkte dat je klappertandde. Het water was een stuk kouder dan het leek. Maar je had geen tics. De activiteit in je hersenen piekte dusdanig door wat je deed, dat je er domweg de tijd niet voor had. Je dook twee keer en zocht haar op de tast. Het water was pikzwart, maar ze was nog niet diep gezonken. Je vond haar bij de tweede keer. Een gulp water kwam uit haar mond, toen je haar boven haalde. Ze begon te hoesten, ze was dus nog bij bewustzijn. Goed zo. Je klemde een arm onder haar hoofd en zwom met haar naar de sluisdeuren. Dat was dom. Je krachtreservoir begon al op te raken en sluisdeuren kun je niet beklimmen. Er was ook geen trap aan die kant van de waterkering. Je zette je af tegen de houten deuren en zwom weer terug met de oude dame, op zoek naar een plek waar jullie de kade op konden. Vreemd verlichte gezichten hingen over de reling, schreeuwden, wezen. Je drenkelinge vond blijkbaar dat je arm te strak om haar hoofd zat. Ze begon onrustig te bewegen.

‘Hé zeg! Laat los!’ sputterde ze. Je haalde je reddende arm iets aan en stootte wat kalmerende woorden uit.
‘Hé, rustig an!’ Het kwam er iets te hard uit, pal in haar oor. Maar ja, je was aan het zwemmen, nietwaar? Ze pakte het niet goed op. Ze begon tegen te stribbelen. Op een gegeven moment pookte ze je met haar elleboog hard in je zij. Je was al moe. Een serie tics barstte los in je lichaam. Je riep een paar onverstaanbare klanken en je vergat bijna te zwemmen. Je kleren begonnen zwaar te worden.
‘Rustig aan, madame,’ zei je. ‘Zometeen gaan we…’ ‘Lekker poepneuken!’ zei je mond, met een vreemde hese stem. Oh god, je coprolalie. Je wilde je tong afbijten. De vrouw reageerde meteen.
‘Help! Een vieze verkrachter verdrinkt me!’ Wat nu? Niets meer zeggen. Stil zijn. Doorzwemmen. Maar dat lukte natuurlijk niet. ‘Vieze viespeuk, laat me los!’ schreeuwde ze.
‘Nee! Het spijt me, madame,’ hijgde je, ‘dat was ik niet! Ik ben, ik ga…’
‘Je keihard in je roestige poepgat neuken!’ siste je tussen je tanden in haar oor. De vrouw zette het op een gillen. Ze kreeg water binnen en begon wild om zich heen te slaan. Maar je hield haar vast en zwom door, al voelde je je ogen wegtrekken. Je hoofd schudde ongecontroleerd en toen je jezelf weer een beetje onder controle had, was je vrijwel door je reserves heen. Maar je was er bijna. Je keek om. Op een stenen trap, een paar meter verderop, stonden mensen die je aanmoedigden. Het water lichtte blauw op in het licht van de zwaailichten. Jullie gingen het halen. Maar het vrouwtje had andere plannen.

‘Laat je nu los of niet, vuilak?!’ Ze sloeg je met haar vrije arm een paar keer in je gezicht en toen dat niet werkte, draaide ze haar hoofd en ze beet je in je oor. Ze beet zo hard door, met haar kunstgebit, dat er vandaag de dag nog steeds afdrukken in staan. Je brulde het uit. Wat er daarna gebeurde, is niet echt te verantwoorden, maar misschien wel te begrijpen. Je lichaam was stuk, je verging van de pijn in je oor. Je was aan het verdrinken. Je bewuste brein gaf het op en de benedenburen namen het over.
‘Laat me gaan!’ schreeuwde ze.
‘Wat jij wilt, poepsletje,’ zei je mond en hoewel je je ertegen verzette, genoot je van de sensatie van doelgerichtheid in je lichaam, terwijl het zich in het water om zijn as draaide. Je luisterde gefascineerd naar je mond, die de meest gore vloeken uitbraakte, en verbaasde je over de ongekende restkracht in je armen die haar onder water hielden. Je hield haar vast tot ze eindelijk, eindelijk niet meer bewoog. Toen greep je haar bij haar schaarse krullen en zwom naar de trap.

Reedsch...62 toevoegingen...