[vorige bral: "Tussen de regels voelen"] [Huiswaarts] [volgende bral: "Helder zicht"]

12/22/2004: "Het nirvana van de gegeneraliseerde Riemann-hypothese"

Het begon zo’n vier jaar geleden. Op een vrijdagavond. Zoals gebruikelijk. In de kroeg. Dronken, laat en stinkend leerde ik Esther kennen. Ik: vorig jaar nog drop-out van de Faculteit Filosofie en nu begonnen met Wiskunde. Acne van een hormonenoverschot uit mijn pubertijd. Bril, en een grote bek door het vele bier. Zij: Knap koppie, tenger postuur en mooie grijze kijkers. Lastiggevallen door een andere slungelige jongen waar ze kennelijk niets van moest hebben. Niet dat ze dat liet blijken. Integendeel. Maar haar aura reflecteerde feilloos haar stemming. Even later raakte ik met haar aan de praat. ‘Haar ex’, zei ze. Een oppervlakkig babbeltje, en het vluchtige afgeven van een telefoonnummer bij het afscheid. Twee weken later belde ze, en we spraken af voor de bioscoop.

Voor de film dronken we eerst wat. Koetjes en kalfjes over onze opleidingen. Zij was van origine Tsjechisch en wilde liever Wiskunde gaan doen. Maar haar ouders wilden dat zij HEAO ging doen. Ik weet nog dat ik indruk probeerde te maken met de combinatie van Filosofie en Wiskunde, maar dat het niet lukte. Een afwezige blik in haar ogen vermeldde desinteresse.

Door naar de film. Ik had een lekke band en fietste op haar fiets, een oversized opoefiets met jasbeschermers die geborduurd waren in alle kleuren van de regenboog. We hadden al aardig wat op en de meligheid van de film overviel me. Ik kreeg de slappe lach. Verschrikkelijk. Esther bleef stoïcijns onder zowel de meligheid van de film als onder mijn slappe lach. Humor deerde haar in het geheel niet. Niet dat de film haar smaak niet was, maar er waren andere dingen die haar boeiden. Wiskunde bijvoorbeeld, zoals ze later vertelde. En seks, zoals ik later in de nacht ervoer. Twee uur later beleefde ik een van m’n mooiste hoogtepunten. Onverzettelijk werkte zij door naar haar eigen hoogtepunt dat met een kreun en een zucht volgde. In het schemer van de narust viel haar uitdrukkingsloze gezicht me weer op.

Het bleek dat Esther wat je noemt ‘moeilijk te bereiken’ was. Soms bijna autistisch. Altijd zwijgzaam. Maar het lag niet aan mij. Ze was gewoon zo, zei ze. Behalve die ene keer bij haar stereo op de grond bij haar thuis. Toen ik haar studentikoos kleine CD-collectie bekeek en Hazes opzette kwam ze gezellig en knus naast me zitten. Samen bekeken we de cd-doosjes. Uit haar kleine cd-verzameling sprak al een duidelijke volkse inbast. Nederlandstalig, Top 40 en wat space rock zoals een CD-singeltje Tiga & Zyntherius dat ze vaak opzette voordat we het bed opzochten. Esther bleek een onverzadigbare honger naar sex te hebben. Samenzijn was klaarkomen. Zij altijd bovenop. In stug tempo doorwerkend naar haar eerste hoogtepunt, en dan mijn hoogtepunt. En altijd daarna weer haar lege, afwezige ogen, starend naar het plafond. Afwezig en zonder woorden. Voor mij was liefde met Esther bedrijven een goddelijke hereniging waarbij ik zomaar in huilen kon uitbarsten. Plichtmatig bleef ze dan doorwerken, onverzettelijk naar wat haar toekwam.

Soms spraken we af bij de bioscoop, soms in een café. Als ik aankwam zocht ik altijd naar haar opoefiets met in kleuren van de regenboog geborduurde jasbeschermers. In de cafe’s vertelde ze me hoe graag ze eigenlijk Wiskunde had willen studeren in plaats van naar de HEAO te gaan. Ik vertelde haar van de wortelformule en afgeleiden waar ik op de HAVO mee speelde. Zij vertelde me over reëele en complexe functies, over niet constante rekenkundige rijen en vermoedens en zeta-functies. Mijn interesse was geboren en eindelijk hadden we naast de sex wat gemeenschappelijks.

Samen zijn we toen een cursus Wiskunde gaan volgen. Man, wat was ze goed. Als een onbewogen beweger bleek ze in staat om vraagstukken als Euler over het verband tussen priemgetallen en de zetafunctie te bevatten.

En na afloop van onze cursusavonden waren er altijd Hazes, de seks en Tiga & Zyntherius. Haar hang naar seks was echter groter dan ik vermoedde. Ze ging vaak met haar vriendinnen uit en kwam niet op ons afgesproken rendez-vous. Soms, als ik haar belde, kreeg ik andere mannen aan de lijn. Ze wilde het er niet over hebben. ‘Ik heb andere geesten nodig’, was haar enige commentaar.

Maar ook op het gebied van Wiskunde gingen we niet gelijk op. De wiskunde kent twee stromingen: de analytische, mijn vak, en de abstracte. Esther bleek een abstractica pur sang, op zoek naar grenzen, uitersten en nieuwe verbanden waar ik als analyticus alleen maar wilde begrijpen, bevatten en verklaren. Het was een spanningsveld waarin ik enerzijds de aandacht kreeg die ik zo begeerde, maar anderzijds geen lang leven beschoren was. Esther zocht grenzen, en ik redenen. Na enige tijd bleef Esther af en toe weg van de cursusavonden, mij steeds ongelukkiger makend. ‘Een nieuwe mentor’, zei ze. Hij bleek een specialist te zijn in de abstracte wiskunde uit Rusland van het gezaghebbende Steklov Wiskundig Instituut te Petersburg.

In die schaarse momenten dat we elkaar nog zagen, probeerde ze uit te leggen met welke vraagstukken ze bezig was. Mathematisch historische figuren als Fermet, Wiles en Taylor. Vooral Taylor z’n methode om door het semi-stabiele geval van een centraal vermoeden uit de algebraïsche meetkunde te bewijzen, het zogenaamde Taniyama-Shimura-Weil vermoeden hield haar bezig.

De twee weken na haar bekentenis over haar nieuwe mentor, bleef zij weg bij onze wiskundelessen. Ik had geaccepteerd dat zij andere mannen en kennis nodig had, maar miste haar. De kokette manier van het zoeken naar nieuwe wegen. Het laatste dat ik van haar vernam was een handgeschreven briefje. Doorgegeven via mijn wiskundedocent. Over dat ze haar vrijheid nodig had. Dat ze mijn liefde wel wilde beantwoorden, maar gewoonweg niet kon. Ze trok een parallel met de laatste film die we samen hadden gezien: de ondraaglijke lichtheid van het bestaan. ‘Ik zal je analytische vermogens missen. Maar ik beloof je: er komt een dag, dat we elkaar weer ontmoeten….’. Vluchtig gepend op een lijntjeskarton van een ouderwetse kaartenbak. Haar typische afgeronde letters en vloeiende verbindingslijnen: ik was haar kwijt.

In het begin nachtte ik huilend de regen door de ramen, geholpen door de muziekklanken van de ondraaglijke lichtheid van het bestaan in het filmhuis. Gebroken, verbitterd en met plaatsvervangende passie bleef ik de wiskundelessen volgen, me verdiepend in analytische technieken. Wiskunde was mijn laatste strohalm. Om mezelf te handhaven in een liefdeloze wanhoop om alsnog tot Esther te komen. Net als in de ondraaglijke lichtheid van het bestaan: geen scheiding zonder hereniging. Ze had het zelf op het briefje geschreven.

Na gepaste periode van liefdesverdriet bereikte mijn honger naar het oplossen van analytische vraagstukken manische hoogten. Ik waagde me zelfs aan de materie van Poncaire en Riemann. Poncaire tracht een antwoord te vinden op de vraag hoe de ruimte waarin wij ons bevinden er uitziet. En dan de gegeneraliseerde Riemann Hypothese! Riemann beschouwde de zeta-functie niet als reëele functie, maar als complexe functie. Riemann's fundamentele ontdekking was dat er een eenvoudig verband is tussen de bepaalde functiewaarden. Zo'n verband heet een functionaalvergelijking. Om de functionaalvergelijking van Riemann op te lossen, maakte ik gebruik van het verschijnsel dat kennis vloeiend zal eindigen. Ik experimenteerde met het breukvlak van vloeiend eindigen en absoluut eindigen. Wiskunde was hier ontoereikend. Mijn queeste naar de genesis van de universele mystiek ving aan. Kabbala, Ain Soph en de emanatie van het iets uit het niets fascineerden me het meest.

Het was voor mijn afstudeeropdracht dat ik mijn oplossing voor de Riemann hypothese postte op de sites van New Schience en Guardian onder het pseudoniem van Sjors Parelman, een knipoog naar Grigori Perelman, de grote wiskundige die ook werkzaam was op hetzelfde instituut als waar Esther haar mentor vandaan kwam. Ik was benieuwd naar de reacties; vooral die van Esther. Ik wist dat ze deze sites bekeek en had in de scriptie voldoende hints gestopt om het voor haar duidelijk te laten zijn dat ik het was. Waar zou zij met haar ontwikkeling in de abstracte wiskunde staan? Het was op de avond van m’n afstuderen dat ik me dit afvroeg, en dat de oude wond gevoed door alcohol weer openbarstte. Eenzaam en hopend keerde ik na mijn afstudeerfeest naar huis terug.

Bij thuiskomst staat er een fiets in de gang. Oversized met in kleuren van de regenboog geborduurde jasbeschermers. Terwijl m’n hart twijfelt over stilstaan of overslaan, kijk ik haar grijze kijkers diep aan bovenin het trapgat. Vanuit mijn woonkamer schijnt een fel licht. Haar ogen zijn niet meer lichtgrijs, maar nog helderder. Een lichte azuurglans straalt me vanachter Esther tegemoet.

‘Kom boven’, zegt ze. Ze draait zich om, en ik voel de pijn van haar vertrek weer. Maar ook de spanning van toen, voor het eerst met Esther. Maar ook angst. Haar ogen staan zo onbeweegelijk en stoïcijns als ze nog nooit gestaan hebben. Zacht hoor ik vanuit de huiskamer de tonen van Tiga & Zyntherius komen. Sunglasses at night. Langzaam loop ik de treden op, terug naar mijn Esther.

Eenmaal in de woonkamer zet ze een zonnebril op, zie ik dat ze een naam op de muur heeft gekalkt, “Riemann”. Ze begint te dansen. Vloeiend, langzaam, steeds langzamer. Tiga zingt:

I wear my sunglasses at night
so I can
so I can
Watch you weave then breath your story lines.

‘Heb je ooit van het Nirvana gehoord?’, vraagt ze. Een open deur na een jaar Filosofie, maar ik kan niets uitbrengen. ‘Dan weet je ook wat het bereiken van het Nirvana inhoudt’. De gepassioneerde beschrijving van een ietwat vreemde leraar Oosterse filisofie schiet aan me voorbij. Stel je voor, je hele bewustzijn, leven en ervaring zoals jij en ik hebben, is gevat in een druppel water. En dan wordt die druppel ineens geheel met de zee. Weg herinnering. Het lijkt alsof Esther m’n gedachte heeft gehoord. Onbeweegelijk kijkt ze me aan. Het licht in de kamer wordt nog helderder. Ik zoek waar het vandaan komt. Uit de slaapkamer. Esther ziet me zoeken, zet haar zonnebril af en geeft hem aan mij.
De onbewogen azuurglans in haar ogen maakt me bang, maar ik kan m’n nieuwsgerigheid ook niet meer bedwingen. Ik zet de zonnebril op en probeer de slaapkamer in te kijken. Tiga weer:

And I wear my sunglasses at night
so I can
so I can
Keep track of the visions in my eyes.
Keep track of the visions in my eyes.

Don't masquerade with the guy in shades
oh no
Don't masquerade with the guy in shades
oh no

‘Vergelijk het met emaneren’. Natuurlijk kan je emanatie beredeneren, zoals jij in je scriptie hebt gedaan, maar heb je het wel eens echt ervaren? Ik kijk de slaapkamer in. Op bed zit –of moet ik zeggen ligt- een klein dwergachtig wezen met ledematen als van een zwaar verminkte baby. Door de opaline huid van gelei schijnt een schitterende heldere gloed die de hele slaapkamer verlicht. ‘Dit is mijn mentor, Grigori Perelman’, hoor ik Esther achter me zeggen. Haar armen om mijn nek. Ik draai me om. Haar irissen geven opaline. Hetzelfde licht als Griogori op het bed. Haar mond raakt de mijne. Een herenigende schicht warmte schiet door mijn mond, ruggegraat, longen, schouders, armen, handen en vingertoppen. In mijn ooghoek zie ik op de huid van Griogori de kleurschiftingen als van een intktvis steeds sneller en contrasterender worden. Maar het kan me niet schelen. Ik zoen Esther terug en sluit mijn ogen. Het laatste dat ik zie, is zijn licht dat ons omsluit.

[update] Stuur nú uw vrinden een vuighe kerstkaart

Reedsch...55 toevoegingen, reedsch

Motherfucking w00t!

bromde Pierre-Simon Laplace om 11:13 AM (op 22-12-2004)

w00t!

*hoest*

bromde Paul om 11:14 AM (op 22-12-2004)

bromde *kuch* om 11:14 AM (op 22-12-2004)

Motherfucking Laplace!

bromde P. om 11:15 AM (op 22-12-2004)

Denen die Gott lieben müssen alle Dinge zum Besten dienen.

bromde Bernhard Riemann om 11:18 AM (op 22-12-2004)

Huu, wiskunde. Dat is niet mijn kop thee.

bromde dille om 11:20 AM (op 22-12-2004)

Niet dat dat afbreuk doet aan het verhaal, trouwens. Voordat ik beticht word van "afzeiken" of iets dergelijks negatief. Het verhaal is duimpies-omhoog.

*klikt, moedeloos doch volhardend, het "cookie?" knopje aan, wetende dat mijn naam straks toch weer vergeten zal zijn*

bromde dille om 11:23 AM (op 22-12-2004)

Héerlijk verhaal. Niet uw kop thee?
http://www.emis.de/classics/Riemann/

Morgen overhoring.

bromde bicat om 11:24 AM (op 22-12-2004)

Holy fucking...... (!)

Het moet even verteren maar dan heb je wel wat!

bromde Marco om 11:52 AM (op 22-12-2004)

Die Grigori Perelman op het bed doet me denken aan mijn oude wiskundelerares.

bromde Marnix om 11:57 AM (op 22-12-2004)

heer vilé, dank voor dit verhaal

bromde eef om 12:12 PM (op 22-12-2004)

Ik volgde wiskunde alleen op de middelbare school https://www.bicat.net/archives/00001268.htm maar het resultaat was daar ook sex.

bromde mack om 12:15 PM (op 22-12-2004)

Wiskunde vind ik maar niks. En toen kwam ook nog het woord aura. Nou, dan heb ik het wel weer gehad.

Maar toch een goed verhaal. Ik hou wel van een happy end.

bromde Lennard om 01:07 PM (op 22-12-2004)

Mooi, hoor!

*pakt woordenboek*

bromde Eduardo om 01:48 PM (op 22-12-2004)

Zeg. Is het geen tijd voor off-topic inmiddels?
Ik heb nl. nog geen tijd gehad om het verhaal te lezen...

bromde Hoof (weer uit Rotterdam) om 02:02 PM (op 22-12-2004)

Wat mij betreft wel, heer Hoof.

Krop het niet op en gooi het eruit.

bromde Eduardo om 02:11 PM (op 22-12-2004)

Hoof, ik zal het verhaal even samenvatten.

Wiskunde, student, meisje, neuken, nirvana, samensmelten.

Spannend hè?

bromde mack om 02:38 PM (op 22-12-2004)

Ik mis het feit dat het uit is geweest. Lijkt me toch behoorlijk relevant.

*jongleert met 4 otters*

bromde Marnix om 02:51 PM (op 22-12-2004)

Ja, lekker dan!

bromde een van de 4 otters om 02:52 PM (op 22-12-2004)

Vilé,
Waarde Vilé,

Op het puntje van mijn stoel gezeten, breng ik een heildronk op je uit. Meer dan fassinerend dit stuk proza. Ik heb waarlijk genoten en straks bij het herlezen zal ik weer waarlijk genieten. En dan komt het mooiste: het analiseren.
Dank.

bromde Arnaud om 03:04 PM (op 22-12-2004)

Geniaal!!

bromde L*U*L om 03:30 PM (op 22-12-2004)

De ruimte is een punt

bromde Ome peet om 03:36 PM (op 22-12-2004)

Nou, daar gaat ie dan. Kerstborrel. Met een presentatie van de directeur. Is ie al 3 weken mee bezig, voor hem het hoogtepunt van het jaar. Ik hoop dat ik m'n lachen kan houden.

bromde mack om 03:41 PM (op 22-12-2004)

bromde de slager om 03:47 PM (op 22-12-2004)

*staat nog steeds in ovatie*

Bravo, Vilé!! Bravooo!

...meanwhile, in the kitchen...

bromde Kiers om 04:03 PM (op 22-12-2004)

Puntje?

bromde Marnix om 04:21 PM (op 22-12-2004)

Het eindigt nogal pseudowetenschappelijk en melig, niet?
Mijn huidige graad van goddeloze emanatie geeft aan dat ik vanavond nodig onder de douche moet.

bromde Vincent Nemo om 04:44 PM (op 22-12-2004)

* leeg *

Ik zou wel een lekker hapje lusten...

* loopt naar keuken *

bromde Hoof om 04:50 PM (op 22-12-2004)

Mack, Ik ga u na.....
Op naar de kantine!

bromde Vilé om 05:10 PM (op 22-12-2004)

Supernova op rood, bicat op groen?
Prima idee die *.mp3's
*denkt na over hoe hij dat in boekvorm gaat gieten*

bromde Sibyl om 05:19 PM (op 22-12-2004)

Een waarlijk genoegen. ikzelf ben echter meer van Gauss, en dan vooral de Gauss eliminatie. Ik zeg altijd minder is meer.

Huidig gezelschap en drank uitgesloten

bromde Pompelmoezig om 06:32 PM (op 22-12-2004)

pssst... emailadres kopen en weten hoe Linda gebeft wil worden?

bromde Sander Vahle om 07:52 PM (op 22-12-2004)

Mart Smeets van de buis! Hoera! Definitief opgeborgen in zijn hok met hockey, korfbal, sjoelen, kleiduiven schieten, goudvis stuiteren, dwergneuken, watersports, waterwerpen, boomstamhappen, fierljeppen, speerbokken, lange baan bowlen, Thais pingpongballen, sjorschuimen en Olympisch mountainbiken.

bromde Kiers om 08:31 PM (op 22-12-2004)

En de collectie truien uit Noorwegen (met sneeuwvlokmotief)!

Ik hoera mee, als dat mag, natuurlijk.

bromde Kittekat om 09:16 PM (op 22-12-2004)

Normaal gesproken publiceer ik iedere 15e van de maand een gedicht. Vorige maand was ik dat vergeten maar ik dacht: ik zeg er lekker niks over. 'ns kijken of ze het merken... Wat volgde waren geen volksopstanden. Geen ruiten werden ingeslagen. Ik zag geen wanhopige moeders met huilende kinderen onder mijn balkon staan. Voor mij werd niet gejuicht iedere keer als ik mij weer zette voor 'n nieuw weblog stukje. Geen hoon was mijn deel. Niemand dreigde met zelfmoord. Mij vlogen geen kogelbrieven of Frans Bauer CD's om de oren. Ik werd niet met dioxine vergiftigd en heb niet moeten onderduiken. Dit alles doet mij vermoeden dat u 't allemaal wel best vindt. Geeft u er eigenlijk wel om of ik wel of niet schrijf? Denkt u dat 't me allemaal maar aan komt waaien?

Tussen al mijn rommel- en regeldingetjes door was er vandaag een doorlopende rode draad te ontdekken. Voor het eerder beschreven kerstachtige-feest volgende week ben ik de afgelopen dagen flink aan het downloaden geslagen. En vandaag was de dag dat ik alle liedjes heb beluisterd. Om te kijken of ze compleet waren en wat voor soort liedjes het waren, zodat ik een paar mooie verzamelcd’s kan maken. Nu heb ik in het algemeen niet zoveel met kerst en kerstliedjes, omdat het vaak zo geromantiseerd en gefabriceerd en geplastificeerd nep is allemaal. Desalniettemin heb ik nu even genoeg van alle kerstliedjes. Ik heb tijdens deze dag zovaak de woorden christmas, snow, white en begeleidende tinkelbellen gehoord dat zelfs ik er nu de lol niet meer van kan inzien.

Wij hebben voor de verandering eens aan tafel gegeten. Lekker varkenshaasjes met verse champigonnenroom saus en verse sperzieboontjes en friet en voor de kids ieder een hamburgertje ipv varkenshaas. Je krijgt van ons ook nog een kaart, we hebben ze vandaag op de bus gedaan. Het is een foto van een huisje en daar omheen een landschap met sneeuw en wat bomen en struiken en daar tussenin zitten de kids. Ik heb geen lekkere kerst in het verschiet...zowel ouders als schoonouders hebben besloten dit jaar traditioneel kerstdiner te eten in de vorm van stoofpeertjes, spruitjes, snijboontjes, sperziebonen, ...

bromde Kiers om 09:19 PM (op 22-12-2004)

Wat zijn er toch een hoop leuke one night stands over. Eigenlijk.

bromde Hoof om 10:41 PM (op 22-12-2004)

De moeilijke stukjes lees ik gewoon niet en dan vind ik het een geweldig verhaal. Geweldig, zeg ik! Vilé, meer graag.

bromde Adriana om 11:22 PM (op 22-12-2004)

Toch zou ik ze stuk voor stuk een gezichtsbehandeling willen geven. Misschien vindt men dat vreemd, maar ik ben gewoon een lekker gek zaadkanon.

bromde bicat om 12:32 AM (op 23-12-2004)

Is die bovenste niet toevallig een kerel? Nou vooruit dan maar. Beloofd is beloofd.

bromde bicat om 12:34 AM (op 23-12-2004)

Ziet Bicat er lustig op los spuiten, wat een genot (om te zien?)

Heb net mijn arm zowat afgesneden door heel hard tegen de sleutel van de linnenkast aan te lopen. Nou ja, een deuk dan. Paars. Met rode bultjes. Moest ik even kwijt snapt u wel.

bromde CiNNeR om 12:53 AM (op 23-12-2004)

Geen idee waarover u raaskalt.

bromde bicat om 01:03 AM (op 23-12-2004)

En ik kom net thuis na een dinerachtige bespreking over het wel en wee. Van mijn/ons bedrijf, weetuwel. En dan vooral de -nabije- toekomst.

Dat ziet er op zich bepaald niet slecht uit. Vooral als ik het vergelijk met de gescheurde teennagel die ik vanmorgen opliep tijdens het scheren van de egels. Maar da's een hobby.

bromde Marnix om 01:07 AM (op 23-12-2004)

Marnix. Een man in bonis. Als ik het niet dacht.

bromde Paul om 01:20 AM (op 23-12-2004)

Weinig bonis.



Maar behoorlijk veel egel.

bromde Marnix om 01:25 AM (op 23-12-2004)

Op zich lijkt 2004 een prettig jaar te zijn geweest. Wel spannend dat een grote klant die ik verder niet nader zal benoemen vanaf augustus volgend jaar geen eredivisie-voetbal meer gaat uitzenden.

Onze egelkweker zal als ervaringsdeskundige kunnen beamen dat je tegen die tijd de overweging gaat maken of je dan niet liever een abonnementje neemt op het nog niet bestaande kastje van Versatel.

bromde Hoof om 09:27 AM (op 23-12-2004)

Zou het mogelijk zijn 2005 over te slaan?

bromde deprosof om 09:43 AM (op 23-12-2004)

en 2006?

bromde deprosof om 09:44 AM (op 23-12-2004)

en 2008?

bromde en 2007? om 09:45 AM (op 23-12-2004)

ach laat ook maar...

bromde deprosof om 09:45 AM (op 23-12-2004)

ik wens u een uiteinde. ik sluit de gordijnen. ik doe oordoppen in. mijn winterslaap begint

bromde deprosof om 09:47 AM (op 23-12-2004)

Over slaan is lastig, je kunt het wel voorkómen...

bromde Hoof om 09:53 AM (op 23-12-2004)

Deprosoffie! Hé, Burgeik! Geef nog effe gauw de url van je website voordat je vertrokken bent.

bromde Paul om 10:02 AM (op 23-12-2004)

Omdat ik in een goeie bui ben, Paul:

http://dichtendedepro.web-log.nl/

bromde Bicat's autocorrector om 10:12 AM (op 23-12-2004)

Adriana, de volgende is in de maak, maar druk, en writers block is nog niks bij het gebrek aan writers rush.

Maar meer volgt, bij deze beloofd!

bromde Vilé om 10:57 AM (op 23-12-2004)

Beter laat dan nooit las ik uw epistel! U bent een echt schrijver, Vilé, ik vond het mooi - heel mooi!

Ooit las ik een boek waar Riemann versmolt met de filosofie van Leibniz die op haar beurt weer versmolt met het idee van de barok. Nooit las ik zo'n interessant maar cryptisch boek waar wiskunde, filosofie en kunst verbonden werd.

bromde bewegende om 12:21 PM (op 23-12-2004)