[vorige bral: "Patat speciaal"] [Huiswaarts] [volgende bral: "Geen post op zaterdag"]

01/30/2004: "De Oplossing"

Wilfred is achter in de veertig maar niet getrouwd als het leven hem zwaarder begint te vallen. Wilfred is biochemicus en woont in een groot herenhuis.

Als ik na mijn studie in de grote stad ga wonen, huur ik een kamer van Wilfred op de eerste verdieping. Tineke woont op de tweede verdieping en Wilfred woont zelf op de derde en grootste verdieping. Wij zien elkaar niet veel. Eigenlijk zien wij elkaar nooit want wij verschillen te veel. Zie het als een 'togetherness situation' zoals een groep wachtende mensen bij een bushalte. Allemaal zijn ze daar op hetzelfde moment maar zij hebben niets 'in common', behalve dat zij toevalligerwijze op hetzelfde moment op dezelfde plaats op de bus wachten.

Wilfred is altijd een vreemde vogel geweest maar zijn leven is strict geordend. Elke dag om klokslag acht uur hoor ik de voordeur open en dichtgaan. Op doordeweekse dagen om naar het laboratorium te gaan. Op zaterdagen voor boodschappen op de markt en op zondagen voor het bezoek aan zijn oude moeder. Wilfred is een nakomertje maar de enige die zijn oude zwakke moeder trouw bezoekt.

Wilfred begint zich af te zonderen. Groette Wilfred op de sporadische momenten dat ik hem tegenkwam, later groet Wilfred niet meer. Ik verdenk hem ervan dat hij moeite doet mij te omzeilen. Ook de deur doet hij zachter dicht. Waarschijnlijk om mij in het ongewisse te laten of hij nu wel of niet uit huis is.

Wilfred zegt zijn abonnement op de krant af omdat hij met zijn intelligentie niet elke dag wil worden geconfronteerd met zoveel stupiditeit in zovele vormen, zal hij mij later vertellen. Ook zijn telefoonaansluiting zegt hij op.

Wilfred gaat nog steeds om acht uur op zaterdagochtend de deur uit maar niet meer om naar de markt te gaan voor boodschappen. Hij werkt nu zes dagen in de week aan een geheim project en ik ben bang dat ik de enige ben die het fijne ervan wist. Op zaterdag zit Wilfred helemaal alleen in het laboratorium. Op zondagochtend gaat Wilfred niet meer om acht uur naar zijn oude moeder maar blijft de hele dag op zijn verdieping. Later begrijp ik dat zijn project pas echt is begonnen in deze fase.

Op sociaal maatschappelijk nivo functioneert Wilfred al een hele tijd niet meer maar zijn uren in het laboratorium nemen hand over hand toe. Het is mij een raadsel wat hij eet want hij gaat nooit meer naar de markt of een supermarkt. Zijn huid wordt bleker en hij draagt continue handschoenen die steeds slapper aan zijn armen bungelen.

In deze periode schakelt Wilfred ook zijn gehoorfunctie uit. Wilfred wilde mij niet laten weten of hij dit zelf heeft gedaan of door een operatie heeft laten doen. Of misschien heeft hij wel medicijnen geslikt waardoor hij niet meer kon horen. Het levert hem de rust op die hij nodig had om aan zijn project te werken. Wilfred zondert zich steeds verder van de wereld af. Steeds meer navelstrengen met de wereld om hem heen snijdt Wilfred door.

Wilfred raakt geobsedeerd door het idee dat hij een nieuw perspectief nodig heeft om de constructie van zijn hersens de juiste visie op zijn aanwezigheid te geven. Wilfred gaat nu emotieloos, als in trance door de wereld. Een magische en transcendente wereld begint zich rondom Wilfred te sluiten.

De diepe clinische observaties die Wilfred maakt, nopen hem zijn project verder te voeren met alle kracht die hij in zijn verzwakkende lichaam heeft. Het is zijn intellect en diepe compassie met de wetenschap waarop Wilfred wordt voortgestuwd.

Wilfred laat mij weten dat wij leven op het oppervlak van het scherpe gedeelte van een mes en dat hij dat 'wil aanscherpen omdat de eindeloze domheid die op dit oppervlak te vinden is, tergend is'. Het tekent op dat moment zijn medische en biochemische conditie.

In dit stadium slikt Wilfred de maximale dosis kalk afbrekende stoffen. Zijn vingerkootjes heeft hij onder verdoving met een scalpel een voor een zelf weggehaald. Zo verdwijnen al zijn botjes uit zijn handen. Andere, grotere botten in benen en armen kan hij op die manier niet weghalen. Het zou een te grote operatie zijn die hij niet zelf kan uitvoeren. Wilfred slikt kalkoplossende stoffen en weldra zal zijn beendergestel hem niet meer kunnen dragen en helemaal verdwenen zijn.

Wilfred wil zijn intellectuele gaven onvoorwaardelijke voorrang geven. Hij wil zijn neurologische systeem een shortcut geven door zijn lichaam te reduceren en daarom heeft hij groot onbetaald verlof aangevraagd.

Al weken heb ik niets van Wilfred vernomen. De post voor Wilfred stapelt zich op en van de bovenste verdiepingen hoor ik een vreemd geluid als van een airconditioning. Dagen zoemt er door mijn hoofd dat ik poolshoogte moet nemen maar ik respecteer privacy. Uiteindelijk wint mijn nieuwsgierigheid.

Het is kwart voor acht in de ochtend als ik omhoog sluip naar de derde verdieping. Ik loop op blote voeten en de zomerwarmte geeft het huis per verdieping een hogere temperatuur. Ik hoor een airconditioning werken die mij nooit eerder is opgevallen. Zachtjes sluip ik verder en ik ben bereid elke volgende seconde de schrik van mijn leven te incasseren. Mijn hart bonst in mijn keel en bij elke stap voel ik meer adrenaline door mijn bloedbaan pompen.

De haren op mijn nog niet gewassen schedelpan prikken een voor een, elke zenuw in mijn lichaam is tot het uiterste gespannen maar het enige dat ik waarneem, is het geluid van een groot airconditioning-apparaat dat op volle toeren draait.

Langzaam sluip ik naar de deur van de derde etage en zie licht onder de slechtsluitende drempel vandaan komen, diffuus licht als volle zomerzon gedempt door vitrage. Geen gordijn maar vitrage. Mijn warme blote voeten voelen een stroom koude lucht onder de deur doorkomen. Verder geen teken van leven.

Mijn linkerhand klemt om de deurklink, mijn rechterhand balt zich tot een vuist om direct van mij af te kunnen slaan. Mijn hartslag pompt adrenaline op topsnelheid door mijn lichaam. Langzaam open ik de deur.

Ik kijk in een diffuus verlichte en stoffige slaapkamer. Aanwezige apparatuur en objecten staan keurig gerangschikt, kleren hangen netjes in de klerenkast. Een vergeten en bijna geheel vergane appel ligt in de fruitschaal. De airconditioning stuwt immer frisse en koude lucht de kamer in maar kan een penetrante muffigheid niet onderdrukken.

Op bed ligt een amorfe huidkleurige massa. De contouren van een lichaam onder een enkelvoudig laken zijn vaag waarneembaar. Als ik beter kijk, zie ik twee platte, vale armen op het laken liggen. De beide armen op het laken lijken gescheiden door een ingedrukte romp onder het laken. De armen komen samen op het bovenste gedeelte van de romp. De romp lijkt diep weggedrukt in een zacht kussen.

In het zachte kussen ligt ook een kaal, slap voorhoofd. De schedel onder de huid lijkt te ontbreken. Het geheel heeft meer weg van de gelei-achtige materie waarvan kwallen zijn gemaakt. Ik kom dichterbij en zie het laken ter hoogte van de borstkas, of wat eens de borstkas is geweest, met zachte ademhaling op en neer bewegen. Ik onderzoek het hoofd en dan zie ik twee ogen.

De ogen kijken mij aan en de glans in de ogen laten mij realiseren dat hier een levende man ligt. Verwonderd staar ik de ogen lange tijd aan. Ik pak een burostoel en ga op het puntje zitten zonder iets te zeggen. Ook hij zegt niets. Wij kijken elkaar slechts aan. Ik voel mijn hartslag zakken. Mijn rust keert terug en het diffuse licht geeft een sereen, tijdloos effect. Hij is bijna helemaal verdwenen. Alle botten uit zijn lijf zijn verdwenen en zijn vel is verschrompeld. Hoe lang is dit al aan de gang en hoe lang gaat dit nog duren? Weken? Maanden? Gedachten spoken door mijn hoofd.

Hij kijkt mij nog steeds aan. Dan nodigen zijn ogen mij uit dichterbij te komen. Mijn gezicht nadert zijn gezicht, of wat daar van over is. Ik draai mijn hoofd een kwartslag en vouw mijn oor haast om zijn tandeloze mond. Ik voel zijn zachte ademhaling in mijn oor. Zijn schurende droge lippen bewegen langzaam en met nauwelijks hoorbaar gefluister, lispelt hij zijn laatste gesproken woorden.

'ik ontwikkel mijn intellect als een schoonheid van mijzelf. Uiteindelijk zal ik helemaal oplossen en blijft alleen mijn intellect over'.

Reedsch...67 toevoegingen, reedsch

w00t...

bromde Dick T. om 01:56 PM (op 30-01-2004)

Zo raar gedroomd. Iets met beren en zware bossen op fragiele meisjes. Gelukkig heeft Kiers een oplossing. DE Oplossing.
Ook voor u.

bromde bicat om 01:59 PM (op 30-01-2004)

Het biedt wel perspectieven. Uiteindelijk kun je Wilfred van het bed afscheppen, in een vuilniszak stoppen en buiten zetten. Even flink poetsen op de derde verdieping en je hebt er een fijne woonlaag bij.

Ik zou het wel weten. Maar míjn intellect zit dan ook gewoon nog steeds in mijn keiharde schedel.

*schroefschroefschroef*

*klokt vliegtuigdrankflesje weg*

Zo. Waar waren we gebleven?

bromde Marnix om 02:01 PM (op 30-01-2004)

Ja, inderdaad! Waar is die BEER ineens gebleven? Ik had nog zó beloofd 'm na de lunch aan iedereen te laten zien.

bromde Marnix om 02:03 PM (op 30-01-2004)

Daar gaat het uiteindelijk om. Niet om het uiterlijk maar om het karakter.

Wilfred zal wel veel te neuken vangen met z'n aantrekkelijke intellect.

Wat een wereld idee.

bromde Lennard om 02:15 PM (op 30-01-2004)

Je moet geen beren schieten waarvan de huid reeds verkocht is. Daar ga je naar van dromen.

bromde Lennard om 02:21 PM (op 30-01-2004)

Denk niet dat u nog kunt ademhalen wanneer uw ribbenkast is opgelost...excuus...

bromde PiKomhOog om 02:22 PM (op 30-01-2004)

Evenals praten wanneer u geheel doof bent...

bromde Racoon om 02:24 PM (op 30-01-2004)

*zucht*
Het gaat om de inhoud. Niet de vorm. Steletje intelectulozen.

bromde Lennard om 02:28 PM (op 30-01-2004)

En dan ook weer beginnen over dat "steletje" dat er staat in plaats van "stelletje".

bromde Lennard om 02:30 PM (op 30-01-2004)

Ho, het gaat wel zeker om de vorm.
Vormen met houvast, bijvoorbeeld.
Even denken, waar had ik haar gelaten...

bromde bicat om 02:33 PM (op 30-01-2004)

Ah, hier!!

bromde bicat om 02:34 PM (op 30-01-2004)

En u maar denken dat 'vrimibo' wat anders betekent.

*leunt lui maar voldaan achterover*

Mooi concept. Vrijdagmiddagborsten.

bromde bicat om 02:36 PM (op 30-01-2004)

Dat zeg ik: De inhoud!

bromde Lennard om 02:37 PM (op 30-01-2004)

Borsten? Maar daar ben ik als de kippen bij! Hohoho, wat een lekkers.

bromde Kiers om 03:07 PM (op 30-01-2004)

Vrouwenborsten hebben de fantasie van de man altijd geprikkeld. Geen wonder, want al direct na onze geboorte worden we gekoesterd en gevoed door deze sponsachtige, warme massa. Philip Roth sublimeerde deze typisch masculiene obsessie voor 'de kroonjuwelen van de vrouw' tot zijn novelle 'De borst' - een droefgeestige variant op Kafka's 'Die Verwandlung' - waarin een man tot een gigantische tiet metamorfoseert. Afgezien van de Woody Allen-achtige psychobabbels en absurde kunstgrepen om het verhaal geloofwaardig te houden, bewees Roth met zijn surrealistische fabel dat hij zijn borstnijd in elk geval tot fonkelend proza kan sublimeren.

Aan wie behoren de borsten eigenlijk toe? Het antwoord op deze retorische vraag hangt helemaal af van het ingenomen standpunt. Fysiek zijn ze natuurlijk het rechtmatige eigendom van de vrouw. Voor haar symboliseren ze primair Eros en Thanatos: de belofte van seksueel genot maar ook de angst voor borstkanker.

Echter de betekenis van de vrouwenboezem ligt hoofdzakelijk in 'the eye of the beholder'. Mannen associëren borsten met lust, plezier en geborgenheid. Hun fascinatie voor de halfkogelvormige of konische mammae - en dit zijn slechts twee varianten van de vele in omloop zijnde modellen - wortelt volgens psycho-analytici in de traumatische ervaring, die het abrupte einde van de borstvoeding en het overwinnen van het Oedipus-complex voor elke jongen moet zijn. De intense tevredenheid en orale lust uit onze zuigelingenjaren kunnen we als volwassene opnieuw beleven door het strelen van vrouwenborsten en het vergenoegd sabbelen aan tepels.

Sla Gershon Legman's 'Rationale of the dirty joke' er op na en verbaas u over het enorme repertoire aan borstvijandige moppen. Populaire synoniemen voor borsten verraden het scala aan tedere maar ook minachtende gevoelens van mannen jegens de boezem. Macho-termen als prammen, memmen en tieten, om nog maar te zwijgen over de florale en fruitige equivalenten, tonen aan welk web van associaties kerels rond de mammae hebben gesponnen.

Het was de Franse arts Witkowski die in 1898 de eerste grondig gedocumenteerde cultuurgeschiedenis aan de vrouwelijke uitstulpingen wijdde. De omineuze titel van zijn opus magnum 'Historische en religieuze anecdoten over borstvoeding, inbegrepen de geschiedenis van de decolletage en het corset' weerspiegelde zijn liefde en fascinatie voor de mammae. De erudiete geneesheer molk zijn fascinatie nog verder uit in een diepgravende vervolgstudie die hij kort en krachtig 'De borsten in de kerk' noemde.

Was dat boek Witkowski's antwoord op het decreet van paus Leo XIII die verordonneerde dat heiligen en martelaren niet meer in ontblote staat mochten worden afgebeeld? In Nederland reageerde de redactie van het katholieke tijdschrift 'Van onzen tijd' door een reproductie van Jan van Scorels zogende madonna af te beelden.

Of die provocaties de valse schaamtegevoelens over naakte borsten hebben verminderd, zal wel altijd een raadsel blijven. Tegenwoordig worden topless zonnebadende vrouwen en moeders die in het openbaar hun kind de borst geven in Europa nauwelijks nog aanstootgevend gevonden. Reclamemakers, pornografen, kunstenaars en fotografen exploiteren de boezem, ongehinderd door de beladen connotaties die de vrouwenborst van oudsher heeft gehad. Maar of dat reden is voor triomfalisme?





De Amerikaanse professor Marilyn Yalom betwijfelt het en schreef in het kielzog van de Franse arts een eigenzinnige cultuurgeschiedenis van de borsten. Het onbepaald lidwoord in haar 'A history of the breast is zeer terecht, want afhankelijk van de gekozen invalshoek, zijn er vele panoramische overzichten van de historie van de tiet mogelijk. Witkowski was vooral medicus en encyclopedist. Yalom laat zich kennen als een milde feministe, die in haar pétite histoire probeert te bepalen welke rol de borst in de westerse cultuur heeft gespeeld.

Ze wil graag uitvinden hoe vrouwen in het verleden zélf over hun borsten dachten. Konden zij kiezen tussen borstvoeding of een min? Wanneer kregen ze inspraak bij de medische behandeling van borstkwalen? Hoe hebben ze hun borsten als voertuig van commerciële en politieke boodschappen laten exploiteren? Waren de literaire en kunstzinnige verbeeldingen van de borst vooral een mannelijke aangelegenheid? En niet in het minst: zijn de pogingen van vrouwen om de borst als rechtmatig eigendom te heroveren in de tweede helft van deze eeuw geslaagd?

Bij Yalom krijgt de vrouwenborst de complete behandeling. Het fenomeen wordt benadert vanuit de religie, de erotiek, het huisgezin, de politiek, de psycho-analyse, de commercie en de geneeskunde. Historische excursies vormen de opmaat voor de jaren zestig en zeventig waarin de borsten bevrijd worden tot dit decennium wanneer de siliconenversie van de Jayne Mansfield-tiet en het decollete opnieuw furore maken.

Haar boek is een hinkstapsprong door de westerse geschiedenis, volgens het beproefde stramien, van de prehistorische beschavingen, via de Griekse en Romeinse Oudheid, naar de Middeleeuwen, de Renaissance en de Gouden Eeuw. Een keerpunt in de geschiedenis van de borst wordt gemarkeerd door de toenemende invloed van de politiek en de commercie op het vrouwenlichaam. Dat begint in 1798 als revolutionairen de naakte boezem van de Marianne, hét boegbeeld van de Franse Republiek, tot uithangbord van hun idealen promoveren. De borstterreur neemt benauwende vormen aan tijdens de corsettenrage in de negentiende eeuw. En de boezem lijkt eindelijk bevrijd als feministes demonstratief hun beha's verbranden. Maar de angst voor borstkanker en de zegetocht van de Push up-BH maken van de jaren negentig een decennium waarin crisis en restauratie de boventoon voeren.

Hoe arbitrair Yalom's methode ook mag zijn, het resultaat is origineel, leerzaam en onderhoudend. Wel moet de lezer instemmen met de these dat de man de borsten gekoloniseerd heeft en het hoog tijd wordt om deze potentaat te verdrijven uit het land van melk en honing.

Van de paleolithische vruchtbaarheidsgodinnetjes tot de met siliconenimplantaten vergrote tieten van de playmates-of-the-month was de beeldvorming van de borst hoofdzakelijk een mannenaangelegenheid geweest. Hij bepaalde goeddeels wat mooi, kuis of opwindend was. Zij had zich maar te schikken. Althans volgens Yalom. Positieve of goede eigenschappen kreeg de borst wanneer het accent lag op haar vermogen kinderen, of allegorisch, een religieuze of politieke gemeenschap te voeden.

De joods-christelijke cultuur rekende af met het polytheïsme en verbond zowel positieve als negatieve connotaties aan de borst. Eva als archetypische verleidster zoogde dan wel de voorouders, de appel van de zondeval werd in kunstwerken en geschriften veelal in verband gebracht met haar op appels lijkende borsten.

De notie dat de borst een instrument van verleiding en agressie is, hebben we te danken aan de profeet Ezekiël die de bijbelse steden Jeruzalem en Samaria als 'wulpse hoeren met zondige borsten' afschilderde. Dit motief nestelde zich hardnekkig in het collectieve onderbewuste. Shakespeare noemde de monsterachtige Lady Macbeth 'slechtborstig', een gegeven dat nog steeds in hedendaagse films, reclameboodschappen en pornografie opduikt, zeker als seks met geweld wordt verbonden.

In het veertiende eeuwse Italië was de zogende madonna een populair gegeven in de kunst. Maar van de vijftiende tot de zeventiende eeuw verdampte dit sacrale beeld en kreeg de borst in talloze schilderijen en gedichten een erotische lading.

De Republiek der Nederlanden in de Gouden Eeuw domesticeerde de borst. Wij hebben de boezem getemd. Hollandse protestanten wierpen zich op als fanatieke pleitbezorgers van de borstvoeding en zagen deze daad als een eerbetoon aan God. Jacob Cats schreef 'Een die haar kinders baart, is moeder voor een deel; Maar die haar kinders zoogt, is moeder in 't geheel'. Het was de tijd dat men nog geloofde dat moederlijk bloed in melk werd omgezet. Wie het zogen uitbesteedde, liep het risico dat de slechte eigenschappen van de min aan het kind werden doorgegeven.

Yalom ziet in de schilderijen van Pieter de Hooch en tal van andere genrestukjes bewijs voor haar opvatting, dat de madonna van de katholieken een waardige remplacant in de zogende seculiere moeder kreeg. Interessant is haar stelling dat het propere Holland uniek was in Europa. Hier waren de ouderlijke taken naar sekse streng gescheiden. De vader onderhield het gezin, de moeder legde de grondslag voor een goede opvoeding door te beginnen met borstvoeding. Op veel schilderijen uit die tijd figureren de zogende moeders in allegorische voorstellingen, die de deugd van de naastenliefde (borstvoeding geven) verbeelden. Vrouwen waren hier verantwoordelijk voor het huishouden, een idee waarvan de echo tot op de dag vandaag in alle discussies over kinderopvang en deeltijdwerk doorklinkt.

De Hollandse obsessie met properheid zette zich voort tot in de voorliefde voor roomblanke borsten. Fijntjes merkt Yalom op dat natuurlijk ook de internationaal vermaarde zuinigheid van the Dutch een motief kan zijn geweest om geen min te engageren. Moedermelk was immers gratis. Waren al die medische, religieuze, sociale en zedelijke motieven om borstvoeding te prefereren schaamlappen voor onze krenterigheid?

De uitbundig volkse taferelen van Jan Steen en de populaire literatuur grossierden in vrolijke losbandigheid. Hollandse vrouwen waren befaamd om hun zware boezem. Vanaf Rubens dijden de borsten tot ongehoorde proporties uit. Na 1650 wemelt het in onze schilderkunst van borsten die bijna uit hun decollete ontsnappen. Het calvinisme bracht het zinnelijk plezier in een fraaie boezem allerminst om zeep.

De diepe decolletes van de Hollandse vrouwen en het zoenen in het openbaar shockeerde menige buitenlandse bezoeker. Diderot noteerde dat de Hollandse vrouw hem de lust benam om erachter te komen of de reputaties van hun wonderbaarlijke boezems al of niet op waarheid berustte.

In Frankrijk zou de waardering voor de borstvoeding pas onder invloed van Rousseau's geschriften een hoge vlucht nemen. Vanaf de helft van de achttiende eeuw voerde men in een groot deel van Europa een heftige campagne tegen het korset. Verontruste medici betoogden dat ze het vrouwenlichaam vervormden. Korsettenmakers pareerden dat ze vrouwen hielpen een mooi figuur te behouden. Het wapengekletter duurde echter maar kort en het vrouwenharnas handhaafde zich.

De Fransen waren het vindingrijkst in het ontwerpen van een verbijsterende verscheidenheid aan modellen. Voor elke bezigheid ontwikkelden ze een variant: slaapkorsetten, paardij-, bad- en fietskorsetten, het hield niet op. Ze figureerden in postordercatalogi en tijdschriften, maar prikkelden ook de verbeelding van dichters en minnaars. Het korset groeide uit tot een tantaliserend fetisj, dat nog steeds veel mannen in vervoering kan brengen.

De roemruchte beha deed zijn intrede pas aan het begin van deze eeuw. Rond de eerste wereldoorlog waren er zowel korsetten als bustehouders te koop. Borstcrèmes, opvulmiddelen en dubieuze medische ingrepen om een fraaiere boezem te verkrijgen werden een goudmijntje voor de commercie.

In de jaren twintig maakten 'flappers' het strijkplankfiguur even populair, maar dit jongensachtige lijf verdween weer in de jaren dertig. Vanaf die tijd werden slip en beha de standaarduitrusting van elke vrouw. De ontdekking van nylon in 1938 betekende een ware revolutie.

Het zou tot na de Tweede Wereldoorlog duren eer de synthetische vezels op grote schaal toepassing vonden in beha's.

Door nieuwe technieken en materialen zagen wonderlijke modellen het licht, zoals de door Madonna opnieuw geïntroduceerde 'kogel- of torpedo-BH' die de borsten omvormden tot projectielen die elk moment gelanceerd konden worden. Maidenform introduceerde de legendarische 'Droom-campagne' die in de jaren zestig werd geparafraseerd middels de feministische slogan 'I dreamt I went to the revolution in my Maidenform-bra.' Het androgyne of Twiggy-lijf werd de norm. De beha raakte uit de gratie.

In de jaren zeventig en tachtig heroverden de lingeriefabrikanten de markt met jogging-, soft-, en voedingbeha's, alsof ze de kunst hadden afgekeken van de negentiende-eeuwse korsettenfabrikanten die ook voor elke mogelijke activiteit borstondersteuners hadden bedacht. De kroon op deze guerillatactiek was de herintroductie van de Wonderbra die al begin jaren zestig werd ontwikkeld en door Amerikaanse fotomodellen uit de schappen van een Londense lingeriewinkel waren meegenomen.

In 1994 werden ze in New York gelanceerd. De hype rond het decollete bereikte het stadium van de hysterie toen in San Francisco de Wonderbra met trompetgeschal werd ingehaald en operazangers een lofzang afstaken op deze nouveauté. De lingerie werd als het goud van Fort Knox in gepantserde wagens naar Macy's en andere warenhuizen aangevoerd. Er vormden zich lange queues voor de warenhuizen om een exemplaar te bemachtigen.

Maar hoe verklaren we de hysterie over de Wonderbra en onze hernieuwde voorliefde voor geprononceerde borsten? Is het een onbewust verlangen van de man om de jaren vijftig te restaureren en de vrouw tot een hersenloos en rondborstig kindvrouwtje à la Bardot te degraderen? Is de gedeseksualiseerde carrièrevrouw uit de gratie omdat de fallocraat zich bedreigd voelt door haar ambitie en eerzucht?

Yalom wijst met een beschuldigende vinger naar de commercie. De populariteit van push-up beha's en korseletten, borstvergroting en verkleining en de schadeclaims aan het adres van fabrikanten die siliconenimplantaten vervaardigen, ze lijken Michel Foucault's karikatuur van de vrouw als 'dociel lichaam' te bevestigen. Dat ze gehersenspoelde slachtoffers van een commercieel mannelijk complot zouden zijn is echter al te simplistisch. Veel vrouwen willen graag sexy gevonden worden en zijn bereid zich aan operaties te onderwerpen om aan het heersende schoonheidsideaal te beantwoorden.

'Tieten mogen weer', zegt een Rubensiaanse vrouw tegen haar verbaasde man op een cartoon in The New Yorker. 'Blij zijn met borsten - pronk ermee' schettert een scribent in een modeartikel van The New York Times. Terwijl Marilyn Yalom de eenzijdige fixatie op de borsten probeert te doorbreken, wijzen alle tekenen erop dat de borst als lustobject aan een nieuwe opmars bezig is. Yalom ziet deze ontwikkeling als een onbewuste poging om de angst voor borstkanker te bezweren, een nostalgische vlucht naar de arcadische boezem.

Maar wat zijn borsten au fond? Voor een medicus een hoeveelheid vetweefsel met een melkklier, bekroond door een tepel en omgeven door een hof. Biologisch is hun functie zeer beperkt, maar wel van levensbelang voor het jonge nageslacht. De lactatie zorgt voor voldoende anti-stoffen bij de zuigeling en bevat alle bestanddelen die hij nodig heeft. Dat de moeder ook lustgevoelens ervaart bij het geven van borstvoeding was al vroeg bekend maar werd lang angstvallig verzwegen.

De ironie wil dat onze obsessie voor borsten bitter weinig te maken heeft met hun primaire functie. Hollywood-producenten, lingeriefabrikanten en de populaire media propageren de geprononceerde boezem als teken van macht, gezondheid en eros. De kroonjuwelen van de vrouw worden gekoesterd en bezongen. Het huidige schoonheidsideaal, een jongensachtig lichaam met smalle heupen en een stevige boezem, drijft veel vrouwen tot wanhoop. Het verlangen naar borstvergroting of verkleining en een groeiend aantal bulimia- en anorexia-patiëntes is de oogst. Hoe maken we daar een eind aan? Door vrouwen de onbetwiste alleenheerschappij over hun lichaam terug te geven, hoopt Marilyn Yalom.

De realiteit is echter weerbarstiger. Bosjes mannen blijven mijmeren en fantaseren over ballontieten. Op Internet zijn homepages gewijd aan borstfetisjisme en scoren uiers en groteske memmen een record aantal hits. In de geïllustreerde pers, van Panorama tot Penthouse, overheersen de modellen met siliconenboezems.

De treurigste man is echter de nerd, die het liefst in een condoomachtig pak met sensoren zou willen kruipen, zodat hij een computervrouw met digitale borsten kan opvrijen. Jammer genoeg gaat Yalom niet ver op dit griezelige fenomeen in. In Het digitale lichaam, het helaas ietwat modieuze geraaskal van een cyber-filosoof, staan huiveringwekkende voorspellingen van het lot de borsten wacht als de computerfreaks hun lusten op Internet en CD-rom blijven botvieren. Losgezongen van hun oorspronkelijke betekenis, lactatie en koestering, gedigitaliseerd op pornografische cd-rom spelletjes, zal de buste een metamorfose ondergaan waarbij de fantasie van Philip Roth nog verbleekt.

Digitale borsten zijn koel en hard als een beeldscherm. Om deze omissie te compenseren zal de contactgestoorde nerd zelf borsten ontwikkelen of ze in zijn cyber-sekspak laten inbouwen. En daarmee zijn we nog verder van huis. Dan heeft de vrouw haar borsten weliswaar helemaal terug, maar is er niemand meer om ze te strelen, kussen en begeren. En dat zou toch wel het grootste drama zijn sinds de profeet Ezekiël ons inpeperde dat de tiet zondig en slecht is.

bromde Dick T. om 03:15 PM (op 30-01-2004)

Hi boyz, am I late for the Bicat 'Vrimibo' contest?

bromde Ami om 03:24 PM (op 30-01-2004)

Nou Dick, ik heb dat dus even snel nagelezen maar ik ben het niet helemaal eens met de schrijver op het volgende punt:

"'Tieten mogen weer', zegt een Rubensiaanse vrouw tegen haar verbaasde man op een cartoon in The New Yorker".

Dat is dus niet waar. The New Yorker is een maandblad dat wordt uitgegeven in New York en hoewel nu New York geheten en vroeger New Amsterdam, het had weinig gescheeld of de stad had nog steeds New Amsterdam geheten en had elke kut Yankee nu Nederlands gesproken en had hij kut Jan Kees geheten.

Zodoende zei de dame dus niet 'Tieten mogen weer' maar gewoonweg 'Here are my tits again'.

bromde Kiers om 03:28 PM (op 30-01-2004)

Oh nee he?! Ik voel de bui al hangen; ALLEEN MAAR TIETENPLATEN VANAF NU! Oh nee! Hoe moet ik dit aan mijn moeder vertellen? Snel, weg van deze website.

*hahaha, dat is natuurlijk een geintje. Ik ga helemaal niet weg en hoop alleen maar op heel veel tietenfoto's. Echt heeel veeel*

bromde Kiers om 03:31 PM (op 30-01-2004)

Kijk, dat is nog eens een zinnig commentaar. En bijna dacht ik ook nog dat het on-topic was. Maar de daghap ging niet over tieten.

Maar dat geeft niet. Wij dwalen nooit lang.

bromde Lennard om 03:33 PM (op 30-01-2004)

bromde Lennard om 03:36 PM (op 30-01-2004)

Ik dacht, als het plaatje groot is lijken ze groter...

bromde Lennard om 03:36 PM (op 30-01-2004)

Kiers is een schat!
Die was duidelijk.
Een bos merelrozen voor u?

*bloost* *spontaan* *ook nog*

bromde Paul om 03:41 PM (op 30-01-2004)

Het stomme is dat bijna alle borsten aangenaam zijn om te kijken.

* sleept Lennard's plaatje naar een directory waar bij staat 2.738.899 files *

Ik moet dat allemaal toch eens gaan ordenen. De vraag is natuurlijk, hoe sorteer je tieten, als je op grootte niet prettig vindt (dan is de verrassing er zo snel af).

Overigens: vrijmibo = vrij middelmatige borsten.

Die heb ik inmiddels zelf. Schijnt dat overvloedig alcoholgebruik het oestrogeen-gehalte verhoogt ofzo. Ik scheer ze wél, anders is het dubbel lelijk.

Tepel,

bromde Hoof om 03:58 PM (op 30-01-2004)

http://www.fakeornot.com/

Ja, maar toch.

bromde Paul om 04:21 PM (op 30-01-2004)

Een zeeman vertrouwde mij ooit de wijsheid toe: "als het vehikel maar een gat heeft".

Zo is het ook nog es.

bromde Hoof om 04:27 PM (op 30-01-2004)

"Useless Talk
Talk about your mother, your new bike, the latest playgirl or whatever you want!
9 34 Fri Jan 30, 2004 16:06
Scouter"

Dat lijkt Bicat wel met dat verschil dat wij het altijd over de diepere zin van ons bestaan hebben.

bromde Kiers om 04:29 PM (op 30-01-2004)

Een soort bankdrukken, maar dan met borsten. Ja, ik ben dól op sport.

bromde Marnix om 04:29 PM (op 30-01-2004)

Goed man! Alleen het diepere van haar bestaan is er net afgesneden op de foto.

bromde Kiers om 04:31 PM (op 30-01-2004)

Wat staat daar nou? Is ook zo klein geschreven en ik word zo groots afgeleid... 18 en diktittig dot cum?

bromde Kiers om 04:33 PM (op 30-01-2004)

Behandelen we morgen het thema van de penisnijd in de uitzending?

bromde bewegende om 04:35 PM (op 30-01-2004)

FUCK! Vergeet ik helemaal naar de Dirk vd Broek te gaan voor aardappelen, yoghurt, muesli, een watertrekker, rijst en verse paprika.

bromde Kiers om 04:36 PM (op 30-01-2004)

Ik heb vrij weinig last van penisnijd. Alhoewel die gozer met dat afgekloven been wel vrij goed bedeeld was...

http://www.ulrp.com/photos/graphics/bear3.jpg

Maar die had dan weer een vrij dom karakter, vermoedelijk.

bromde Hoof om 04:38 PM (op 30-01-2004)

Ik raakte toch meer opgewonden van dat verhaaltje van gisteren. Ik hou erg van patat...

bromde BigBird om 05:11 PM (op 30-01-2004)

Penisnijd, dat is toch iets van philosophie ofzo? Of de Viva?
Lang geleden dat ik die van mij gezien heb, vanwege gewichtsproblemen, maar pissen doe ik nog als de beste!

bromde Paul om 05:17 PM (op 30-01-2004)

Pernisnijd, dat is pas erg.

Dat je echt ziekelijk jaloers bent op mensen die iemand in hun kennissenkring hebben die in Pernis woont.

bromde Hoof om 05:31 PM (op 30-01-2004)

Er zijn nog ergere dingen denkbaar hoor. Zo heb ik een vriend die last heeft van penismijt. Dat is een klein beestje verwand aan de schurftmijt. En een jeuk dat dat veroorzaakt! Het enige dat helpt is deppen met petroleum. En hard duimen natuurlijk.

bromde bewegende om 05:48 PM (op 30-01-2004)

Ik heb een penismeid omdat ik vanwege mijn drukke schema niet veel tijd overhou voor vervelende huishoudelijke klusjes als zuigen en poetsen.

Daar hoor je me niet over klagen verder.

bromde Hoof om 05:49 PM (op 30-01-2004)

Verwant is trouwens met een 't', de ver-wand is namelijk een wand die vooral tropische planten teistert. Ook hier helpt deppen met petroleum.

bromde bewegende om 06:06 PM (op 30-01-2004)

Eerst flink deppen met petrolium en dan vlak daarbij een vlammetje houden.

Wel eerst een goede inboedel verzekering afsluiten hoor!

kus

bromde het prinsesje om 07:10 PM (op 30-01-2004)

Aha Prinsesje, nu verraadt u toch mooi uw duitse afkomst. Een echte prinses dus; ik ben overtuigd.

Kuß

bromde Blob om 11:06 PM (op 30-01-2004)

Prinsessenboontjes!
Die zijn lekker.

bromde Paul om 11:26 PM (op 30-01-2004)

Mooi verhaal, maar heet onze botloze vriend nu Wilbert of Wilfred? Of ben ik een kniesoor die dat opvalt?

bromde Boers om 12:04 AM (op 31-01-2004)

Ow leuk, gaan we binnenkort penisnijd bespreken? Heb ik regelmatig last van. Zou zo graag eens een vrouw flink euh .. Nou ja laat maar, u begrijpt de bedoeling al. Anyhoe, is er ook nog zoiets als clitorisnijd?

bromde CiNNeR om 01:14 AM (op 31-01-2004)

Zeg Boers, nog nooit gehoord van de beroemde 'naamverschuiving'? Je hebt het niet meteen door, als lezer, maar het maakt je tóch onrustig.

Goed opgemerkt, daar gaat het niet om.

Briljante tekstuele zet, trouwens. Moet ik eerlijk toegeven. En ik weet nu, achteraf, tenminste ook éindelijk waarom ik zo vreemd poepte, vanavond.

bromde Marnix om 01:23 AM (op 31-01-2004)

Marnix bereidt ze dagelijks.
Of Hoof. Weet ik 't. Kiers.
Clitorii zijn hot news.
Altijd. Ahem.

bromde Paul om 01:24 AM (op 31-01-2004)

Clitorisnijd? Jazeker, dat doet zich wel een voor bij personen die last hebben van penisnijd, daar een chirurgische oplossing voor zoeken (en vinden) en er achteraf spijt van krijgen.

bromde catchoftheday om 01:33 AM (op 31-01-2004)

Borstennijd bestaat volgens mij wel, CiNNeR. Al die vrienden die zeggen dat ze zo graag eens zelf borsten hadden om er mee te spelen...

bromde bewegende om 01:33 AM (op 31-01-2004)

'Luchtintolerantie'. Dan heb je dus pas écht een probleem. Ik heb een kennis die al bijna vier jaar op op een cactus leeft.

Dat schijnt te helpen.


Maar dat weet ik dus niet uit persoonlijke ervaring.

bromde Marnix om 01:38 AM (op 31-01-2004)

Bah! en Lekker
wandelen hand in hand.

't Is godsgeklaagd!

bromde Paul om 01:57 AM (op 31-01-2004)

Een dag een man zijn. Het lijkt me geweldig. En daarna gauw weer niet meer.

bromde Adriana om 02:31 AM (op 31-01-2004)

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de man Wilfred heet en dat ik Wilbert geschrapt heb. De 'briljante tekstuele zet' die Marnix bedoelde was minder briljant. Ik had het niet zo gepland. Maar misschien wel iets om te onthouden. Sorry, ik doe het boetekleed aan, sla me.

bromde Kiers om 10:12 AM (op 31-01-2004)

Met een grote of een kleine Salami?

bromde bicat om 10:17 AM (op 31-01-2004)

Heer Bicat! Ik zou het prettig vinden als u mij hedenochtend met de Supergrote Salami door de donkere gangen van het kasteel achterna zit.

Hoe waren de nachtelijke uren in het lege kasteel met uw Jonkvrouw? Kwam daar ook een grote salami om de hoek kijken?

bromde Kiers om 10:39 AM (op 31-01-2004)

Een salami, oud hard stokbrood, zure zilt, balsamico en ook nog olijven voor in alle gaten, waarde Kiersens.

Ik ben net bezig de stro-resten op te ruimen.

bromde bicat om 10:42 AM (op 31-01-2004)

Nee nee!
Ik wil die stro-resten opruimen!

bromde Paul om 10:54 AM (op 31-01-2004)

Toch een leuke reactie van Wimpie.
Die Baron Bicat gezien moet hebben.

Ik ben wederom verliefd, op jullie allemaal!

*In tranen. Ik hou mij aan de trends*

bromde Paul om 10:59 AM (op 31-01-2004)

ZOOO!! Ome Bicat, u heeft aardig huisgehouden. Dat is me een klap geweest. Kon de Jonkrouwe het navertellen of bleef ze erin?

bromde Kiers om 11:43 AM (op 31-01-2004)

Wat een wonderlijk fraaie exemplaren van het verhalengenre zijn hier toch op deze elegante, stijlvolle log terug te vinden. Kwalitiet (ik bedoel tijd..ahum) kent zijns gelijke niet en andere weblogs zijn tot buurten met fris achterstallig onderhoud vervallen (zelfs een Ali Karzak zou daar niet meer gehuisvest willen worden al kreeg hij er nog een extra maandsalaris bij van Jan M. persoonlijk) als men eenmaal van ene Bicat geproefd en gesmuld heeft. Een mensch wil eenvoudig niets anders meer. En terecht..!

Moet wel bekennen overgens dat ik nog enigzins loop te rollebollen van de slaap. Niet door heftige sexuele perikelen van afgelopen maanstonde, neen dat niet helaas...nee wat mij diep trof was dat zo spraakmakende en fleurig vertelde verhaal wat er zoal bewoog en tekeer ging in de snackbar een dag eerder.

Verwoed was ik in mijn hoofd naar aanknopingspunten op zoek. Waar bevond zich deze snackbar. Wie was dat meisje. Of hoe zag het charisma van Bicat, schrijver dezes er uit? Hoe flikte hij hem dit bij haar. Zo argeloos haast, maar tegelijkertijd zo koel berekend, met nauwkeurige precisie raak geschoten, na eerst van een periode van even afwachten genoten te hebben.

Ik weet nu, dat ik nog veel leren moet. Ik hul mij dan ook in nederigheid...hopende dat op een goede dag mijnheer Bicat zich verwaaardigd om wie weet een scherpe en zo wonderlijk fraai van taal en dictie over een vakantie ervaring aan mij prijs te geven....

Het ga u goed en wie weet tot logs...

bromde Memorabele om 01:25 PM (op 31-01-2004)

Echt?

Ik ben aan het sparen voor een nieuwe muts.

bromde Marnix om 02:11 PM (op 31-01-2004)

Woorden vol lof schuif ik graag in mijn daarvoor bedoelde openingen naast de pauweveren.

Over veren gesproken, het waren de veren van Heer Vile waarmee ik nu loop te pronken want onderaan het koddig verhaaltje staat altijd de auteur dezes en Patat Speciaal werd afgesloten met "aldus orakel Vilé om 12:10 PM [link]" en dat veroorzaakte maar liefst 54 toevoegingen cq oprispingen, reedsch.

De spelonken en dolende einden van Kasteel Bicat zijn ondoorgrondelijk en waarom het allemaal zo is zoals het is, zullen wij nooit helemaal kunnen ontrafelen maar feit is dat het zo is. Bicat is een bijeen geraapt samenzijn, een illuster gezelschap, een duister fenomeen vol mentale valkuilen, mindsweepers en geestelijk ontegenzeggelijk werpbaar gedrag, achterdocht, gluipende paranoia, hoogmoedswaanzin en diepe erotiserende zinsneden, op het randje uitgevoerde mentale kwesties, egoistische blaterijen, stulpende oprakelingen, peristaltische non-avonturen.

En wat die meer zij. Heeft u voor mij een tissue?

bromde Kiers om 02:40 PM (op 31-01-2004)

Bicat is óók als een dikke, warme bontjas op een gure najaarsmiddag.

Met veel aarsbonken, natuurlijk.

bromde Marnix om 02:42 PM (op 31-01-2004)

Een oude muts heb ik nog wel voor je, Marnix. Zo ter overname. Nee, het is niet mijn overleden moeder, alleen die alimentatie, dat is wellicht een probleem.

bromde Paul om 03:03 PM (op 31-01-2004)

Fukke en Sokke zijn me daar toch komedianten! Ik leen net de NRC van mijn gulle buurman.

bromde Paul om 03:17 PM (op 31-01-2004)

Zeg, is de achternaam van die Wilfred toevallig Valdemar?

bromde hexx om 03:48 PM (op 31-01-2004)

Heeft iemand m'n vriendin gezien? Lang blond haar, wespentaille.

bromde Ken om 03:56 PM (op 31-01-2004)

tets

bromde bicat om 08:56 PM (op 31-01-2004)