[vorige bral: "Een extra lang, extra vuig Kerstverhaal"] [Huiswaarts] [volgende bral: "De Kerststal"]

12/25/2003: "Kerstverhaal"

Zogauw de wind weer ijzig begint te waaien, zogauw de bomen hun eerste bladeren laten vallen, zo rond die tijd treedt de herfst in en is de onbezorgde zomer definitief voorbij.
Eindeloze en heerlijk warme dagen maken plaats voor steeds korter en guurder wordende dagen.
Mensen kruipen in hun schulp en smoren langzaam gaar in het sop van sluimerende najaarsdepressies.
En dit alles zijn slechts nog de voorbodes voor wat komen gaat.
Met de temperatuur buiten nog enigszins dragelijk lijkt het veilig ver weg. Maar nu met de korte dagen gevolgd door nog kortere dagen, het weer van druilerig naar vies-nat en de wind waterkoud komt het voelbaar dicht bij.

Het meest ondraaglijk is de geforceerde vrolijkheid van mensen.
Met het gezicht verstopt achter een warme shawl en handen diep weggestoken in jaszakken loopt men langs geëtaleerde schijnwerelden van idyllische kersttafereeltjes.
Oh men is zo blij, kinderen knuffelen een verklede dikzak en sneeuw is niet koud maar zacht en pluizig.
Ach, wij arme Europeanen, waren we maar Yanks, dan maakten we het echt mee!
Niet vanaf de tweede rang, gescheiden door een oceaan en met onze tradities uit het verleden als ballast.

Overal zie je elkaar liefhebbende en hechte families. Lachende kinderen, trotse ouders en gelukkige grootouders. Je ziet vriendengroepen, homogeen en gelukkig als de onbezorgdheid zelf.
Nee, dit zijn de tijden dat de hele wereld één groot podium is en we elkaar allemaal voor de gek houden. Als ware wij allen slechts dom publiek.

Zelf kom ik uit een gebroken gezin.
Een mooie term voor iets lelijks.

De hippies van de jaren zestig werden ouder en verloren hun onschuld.
Scheidingen volgden een huwelijk zo vanzelfsprekend als het huwelijk zelf was geweest toen de twee nog geliefden waren.
Over de kinderen en bezoekregelingen werd net zo makkelijk gesproken als over de verdeling van de inboedel.
Hun eigen geweten sussend werd de kinderen voorgehouden dat het juist leuk is om twee thuizen te hebben en dat het modern is om een ander leven te leiden dan je vriendjes.

Toen mijn vader besloot om voor de tweede keer te trouwen waren haar kinderen net als ik te oud en te zelfstandig om elkaar nog als nog stieffamilie te zien.
Surrogaatfamilie voor dagen als deze. Dat zijn wij.

Ik bel aan.
Willemien, de nieuwe vrouw van m’n vader, ik verdom het om haar stiefmoeder te noemen, doet open.
‘Hooooooii, wat leeuuk, jij bent er nu oook. Kom binnen, iedereen zit er al.’
Ik geef haar drie kusjes op haar wangen en mompel dat ik het ook leuk vind om er te zijn en iedereen weer te zien.
Ik loop door en vanuit de zithoek kijken vier paar ogen mij aan.
M’n vader kijkt parmantig. Zo in z’n verouderde pak voelt hij zich bij dit soort bijeenkomsten het hoofd van ons kringetje.
Aan het twinkeltje in z’n ogen te zien nipt hij z’n derde of vierde portje.
Rechts op de bank zitten Rob en Wendy.
Rob is de stille van de twee zonen van Willemien.
Verslagen door het leven zit hij mak als een lammetje naast z’n vrouw.
Z’n moeder wist altijd alles beter voor hem en hield hem goed onder de plak. Dankbaar heeft Wendy die taak van haar schoonmoeder overgenomen.
Rob kent z’n beperkte bestaan en houdt zich stil en rustig. Zolang hij niets zegt halen de wijven in z’n leven niet naar hem uit.
Ik heb hem ook nog nooit op een eigen mening kunnen betrappen.

Wendy is de lijfelijke bevestiging dat zwangere vrouwen niet aantrekkelijk zijn.
Als ze opstaat om me net iets te enthousiast te kussen en te begroeten waggelt ze meer dan ze loopt.
Waarschijnlijk denkt ze dat ik om haar glimlach.
Het was meer de gedachte dat haar zwangere buik goed past bij haar te dikke kont.

Tegenover het gezinnetje in vorming, naast de kerstboom, zit de andere zoon. Frank.
Frank is een gefrustreerde jongen van zevenentwintig. Verstokt vrijgezel.
Over meisjes of vrouwen hoor je hem nooit. Over lekkere en geile wijven wel.
Waar hij ook komt of gaat, de jongen straalt altijd een soort onrust uit.
Alsof de man altijd gehaast is. Alsof hij zichzelf onophoudelijk dwingt de leukste opmerking te maken.
Het verbaast me dan ook niets dat hij in de mobiele-telefonie-wereld zit.

Ik voeg me bij het gezelschap.
Willemien komt uit de keuken gedribbeld, zet een glas Spa voor me neer en gaat zelf naast m’n vader zitten. Een fors glas sherry voor zich.
Ze draagt zwart.
Om de aandacht van haar lichaamsbouw af te leiden heeft ze een grote opzichtige broche opgespeld. Iets met veel glimmers en glitters.

M’n vader nipt nogmaals van z’n port en glimlacht de kamer rond.
Iedereen kijkt elkaar wat aan.
M’n vader met z’n trotse gezicht, Rob zonder emotie en Wendy met een gemaakte glimlach.
Door de jaren heen heeft ze zich dit aangeleerd om zo punten te scoren bij schoon-mamma. Waarschijnlijk zonder dat ze het zelf merkt is het nu een tweede natuur voor haar geworden.
Ze is zo ver dat ze haar eigen toneelspel leeft en gelooft.
Zal de Viva al plaats gemaakt hebben voor de Libelle of Margriet?

‘Zoooowwww, gezellig, of niet jongens? Da’s toch altijd gezellig hè, zo saampjes met de kerst?’
Willemien kijkt iedereen verwachtingsvol aan.
Iedereen mompelt zachtjes dat het inderdaad leuk en gezellig is.
‘Zoow, en wie wil er lekker een toastje? Zal ik lekker voor iedereen toastjes smeren? Wendy, jij?’
Een tweede poging van Willemien om het ijs te breken.
Dik en zwanger als ze is hapt Wendy maar wat graag toe.
Als je eet hoef je niet te praten en is het toch gezellig.

De kerstboom staat zoals ieder jaar in dezelfde hoek.
Elektrische kaarsjes, gekleurde ballen en slingers die niet bij elkaar passen.
Voor eenieder ligt er een pakje onder de boom.
Oh, wat een feest.
Afgelopen jaren kreeg ik bonbons, placemats en een naambordje.
Ik ben benieuwd wat mijn huishouden volgens de dames dit jaar nodig heeft.

‘Hoe ben je gereden Rob?’
M’n vader kijkt hem oprecht geïnteresseerd aan.
“Via de A29 naar het zuiden.”
Blij om het over een echt mannenonderwerp te hebben komt de zin er zacht doch kordaat uit.
‘De A29? Dan zit je te ver naar het westen jongen, de A16 gaat toch veel beter.’
Zeker van z’n zaak nipt m’n vader nogmaals royaal van z’n port.
“Um, ja, dat kan.” Rob lijkt z’n woorden nauwkeurig te wegen.
“We hebben daarna de A59 oostwaarts gepakt. Zo zijn we hier gekomen”
‘Maar dan rij je om jongen.’
Weer even een korte stilte.
“Ja, dat is waar. Maar Wendy wil toch niet hebben dat ik hard rij dus zo erg is het niet.”
‘Jah, hard rijden is mooi, maar als je echt hard wilt rijden moet je naar Duitsland. Dat hebben wij laatst gedaan.’
Frank mengt zich ook in het gesprek.
‘Jah, dat gaat mooi, dat is pas echt autorijden. Ik heb hem goed op z’n staart getrapt maar de tweehonderd haalt hij dan wel hoor.’
“Heb je tweehonderd gereden in die oude Golf van je? Da’s onverantwoord jongen”
‘Ja, maar daar kan het hè. En ik kan wel autorijden!’
Het gesprek valt weer stil.
Rob kijkt weer voor zich uit en Frank zit trots op z’n stoel. Aandachtig let hij op of iedereen wel gehoord heeft dat hij tweehonderd kan rijden.

‘Hè, ik weet wat gezellig is nu, ik zal eens lekker nootjes halen uit de keuken. Dat is gezellig.’
“Ja dat is vast gezellig Willemien.” Wendy zegt het vol overgave. Ze kijkt alsof ze een aai over haar bol wil hebben omdat ze weer één van de ideeën van haar schoonmoeder toejuicht.

De dames lopen en waggelen richting keuken. M’n vader kijkt ze na en snijdt het volgende mannenonderwerp aan.
‘En wat vinden we eigenlijk van het voetbal? Het staat vlak bij elkaar nu. We zijn toch mooi spannend de winterstop in gegaan.’
“Ja Ajax doet het goed” Frank hapt direct. “Na de winterstop ga ik met ze mee. Vrienden van een vriend van me zijn fanatieke F-side supporters. Dan ga ik met hen mee naar het voetbal. Ze staan altijd vooraan als er wat gebeurt. Maar ze gaan eigenlijk meer voor de sfeer, maar soms gebeurt het gewoon hè. Dat gaat zo.”

De deur zwaait open en de dames komen weer binnen.
‘Zo jongens, we hebben pistache, pinda’s en gemengde nootjes. Lekker hè?’

‘Bart, jongen, vertel eens over je werk. Ben je al directeur?’
M’n vader vindt het waarschijnlijk mijn beurt om te praten.

Ik antwoord dat we gezien de economie niet mogen klagen op het werk.
“Er komen redelijke orders binnen op het moment. Ook orders waarvoor we oude materialen uit ons magazijn kunnen gebruiken. Ik kan de offertes dus mooi scherp houden.”
‘Nou, daar drink ik op jongen, je doet het goed.’
M’n vader heft z’n glas en drinkt hem leeg.
“Wil je een nieuwe lieverd?” Willemien laat geen mogelijkheid onbenut om voor meer drank en spijs te zorgen.
‘Ja doe maar schat. En jongen, wanneer word je nu directeur daar? Of ga je voor je zelf beginnen?’
De goedaardige simpelheid brengt me een glimlach.
“De economie zit niet mee vader, voorlopig blijf ik bij m’n werkgever. Als het straks aantrekt zal ik eens voorzichtig om me heen kijken.”
‘Ja, maar jij zit ook in de verkeerde handel.’
Frank probeert gewichtig over te komen.
Met z’n vijfde Bacardi-cola in z’n hand lukt hem dit slecht.
‘Dat is de verkeerde handel waar jij in zit Bart, jullie hebben allemaal voorraad en zo. Dat wil niet. Je moet je voorraad hier hebben.’
Hij tikt twee keer met z’n wijsvinger tegen z’n slaap.
‘Een vriend van me kan goed programmeren. Echt goed. Derde èn vierde generatie talen kan hij programmeren. Ik ga zelf Acces en VB leren. En als ik dat dan kan, beginnen we voor onszelf. Met mijn commerciële ervaring lukt dat gegarandeerd. Al onze voorraad zit in ons hoofd dan. Niks geen investeringen en dood-kapitaal en zo.’
Hij kijkt trots de kamer rond. Goed oplettend of iedereen zijn gouden toekomstplannen gehoord heeft.
“Dat zou fijn voor je zijn Frank”
Z’n moeder snapt waarschijnlijk maar half waar hij het over heeft, maar het klinkt zo mooi.
“Dat zou mooi zijn.”
‘Kijk’ Frank priemt aangeschoten met z’n wijsvinger naar me.
‘Jij rijdt dan wel een mooie auto van je baas, maar straks ben ik eigen baas. Dan beslis ik zelf wat voor leasebak ik wil. Dan ben ik zelf de directeur en kan ik rijden wat ik wil. En niet zoals jij. Dan ben ik niet afhankelijk van een slome manager. Dan zitten wij niet in een dode markt waarin geen droog brood te verdienen is. Nee, wij hebben het straks voor het uitzoeken!’
Z’n hoofd loopt rood aan van z’n eigen tirade.
Om z’n woorden gewichtiger te laten klinken duwt hij z’n borst naar voren.
Ik kijk naar hem.
Met vuur in z’n ogen kijkt hij eenieder stuk voor stuk aan om er zeker van te zijn dat iedereen wel onder de indruk is van wat hij zegt.

Hij kijkt mij een paar tellen aan en slaat vervolgens z’n halfvolle glas Bacardi-cola achterover.

De manier waarop hij dit doet is voor mij de druppel en ik besluit om er tegen in te gaan.
Jarenlang heb ik het circus meegespeeld en heb ik alles vriendelijk en oppervlakkig gelaten.
Nu is het mooie weer voorbij en besluit ik m’n bek open te trekken:
‘Frank, laat me jou eens wat vragen, jij maakt toch altijd alles mee?’
Hij knikt bevestigend.
‘Jij doet toch altijd alles en als je iets doet dan ook direct tot het uiterste.’
Hij knikt weer.
‘Vorig jaar heb je tot in den treure verteld over hoeveel jullie gezopen hebben in Loret de Mar en hoeveel jullie altijd in de discotheek drinken.
Meer dan wie dan ook.
Dit jaar heb je het over voetballen. En dan direct over de F-side.
Als je gaat autorijden wil je direct tweehonderd.’
Bevestigend en zich trots groot houdend knikt hij mee.
De spanning hangt echter dik in de lucht.
Iedereen voelt dat ook Frank weet dat er iets komen gaat.
‘Frank, jongen, alles heb jij meegemaakt. Bij jou gaat alles harder, verder, hoger en sneller. Je weet alles beter. Maar zeg nu eens. En zeg eens eerlijk. Maakt dat alles jou gelukkig?
Zeg eens eerlijk, ben jij een gelukkig mens Frank?’
Ik kijk hem aan.
M’n ogen rustig en onbeweeglijk op hem gericht. Maar ook koud. IJskoud.

Als een vis hapt hij in de lucht. Z’n ogen groot en stomverbaasd.
Alsof ik in koelen bloede tegen z’n auto sta te zeiken kijkt hij me aan.

M’n vader kijkt geschrokken.
Onprettig gewekt uit z’n roes van port en schijngezelligheid.
De vrouwen lijken als in paniek. Ze maken korte driftige beweginkjes met hun armen en kijken koortsachtig van elkaar naar Frank, naar mij en weer naar elkaar.
En voor het eerst zie ik Rob met een glimlach op z’n gezicht.
Als een tevreden genieter zit hij achterover op de bank. Hij heeft z’n handen voor z’n buik gevouwen en neemt het schouwspel tot zich. Tot op de laatste druppel.
Genietend van iedere seconde.

‘Nou Frank, zeg eens….’
Hij blijft happen als een vis.
“Eehhm, Bart! Doe nou niet zo naar, het is kerstmis! Het is gezellig vandaag, dan moet je niet van die gemene dingen zeggen!”
‘Nee Willemien, ik heb jarenlang meegedaan met deze onzin hier, keer op keer heb ik dezelfde poppenkast meegespeeld. Keer op keer heb ik gedaan alsof wij familie zijn. Sterker nog, keer op keer heb ik gedaan alsof ik jullie aardig vind. Nu is het genoeg geweest.
De maat is vol.
Frank als je een kerel bent geef je me dan fatsoenlijk antwoord.’

“Het is jouw zoon, zeg jij er eens wat van vader!”

Ik sta op en overzie het schouwspel.
Frank zit in z’n stoel.
Zich dood geschrokken omdat iemand de leugen die hij leeft en gelooft heeft doorgeprikt.
Z’n kop rood en het huilen vele malen nader dan het lachen.
Willemien probeert het glas port uit m’n vaders hand te rukken en maant de geschrokken man tot actie. De zwangere Wendy krijst tegen Rob en timmert driftig op z’n schouder.
Maar de man zit en geniet.
Vorstelijk zit hij met een kamerbrede glimlach op z’n gelaat.
Hij kijkt van Frank naar mij.
Ik lees een soort blije trots in z’n ogen
Oh hoe graag had hij dit alles zelf gezegd en gedaan.

Ik geef hem nog een kort knikje en loop naar buiten.

Het was onze laatste kerst samen.

Reedsch...21 toevoegingen, reedsch

kl0kkl0k kl00k!

bromde Het Kalkoen om 08:41 PM (op 25-12-2003)

Niet om het een of ander, maar volgens mij is het 'de kalkoen'. Of bent u reeds klaargemaakt? dan is het 'het kalkoen'.
Enfin, Bart, u schrijft zoals een mooi exemplaar vrouw haar benen epileerd: glad, zorgvuldig, en het resultaat mag er wezen!

bromde Eugene om 09:13 PM (op 25-12-2003)

epileert bedoel ik natuurlijk.

bromde Eugene om 09:14 PM (op 25-12-2003)

Lekker hè, Bart. Kerstmis in je eentje!

bromde Marnix om 09:55 PM (op 25-12-2003)

*Vindt er persoonlijk niks aan* Alleen kerst vieren dan dus he. Het verhaal is prachtig en een fantasie van velen denk ik. Past goed bij mijn uitgesproken on-kerstige, depressieve stemming.

bromde CiNNeR om 11:26 PM (op 25-12-2003)

Ach...

bromde Bart om 01:50 AM (op 26-12-2003)

Kom schat de rosbief is bijna koud! Kijk jij nog even buiten? Volgens mij is ons kind er weer vandoor met de kerstman.

bromde Dreknek om 04:10 AM (op 26-12-2003)

Djeez Bart, levensecht! Ik zie de situatie helemaal voor me. Het zou me inderdaad niets verbazen als er veel mensen zijn die dit scenario uit zouden willen voeren...

* zucht *

Warme chocomel, iemand?

bromde Adriana om 11:43 AM (op 26-12-2003)

*PLOP*

Het heeft wel iets, dat hele kerstgebeuren.

bromde Marnix om 12:11 PM (op 26-12-2003)

vrolijke festendagen Bart! snif...

bromde grts om 04:17 PM (op 26-12-2003)

Ultrakort kerstverhaal

Nou goed dan. Het allerkortste kerstverhaal:

Bart werd wakker. 'Last christmas' speelde op de radio. Hij keek in het grijnzende groene smoelwerk van een kerstelf.
'Je hebt nog 1 wens!' zei de elf. Zonder nadenken mompelde Bart
'Ik wou dat ik onweerstaanbaar was voor vrouwen' .
'Grappig' zei ik, 'dat was ook je eerste wens' en ik vloog weg.

bromde grts om 04:24 PM (op 26-12-2003)

Best sexy zo'n elfje

bromde Bart om 05:02 PM (op 26-12-2003)

Een nog korter Kerstverhaal zou het verhaal van de kalkoen zijn.

bromde Kiers om 07:37 PM (op 26-12-2003)

Ook een kort Kerstverhaal heeft het Iraanse stadje Bam volgens het seismologisch observatorium. Ach, God zal het wel zo gewild hebben.

bromde Kiers om 07:47 PM (op 26-12-2003)

En Rob Out heeft dit jaar ook een korte Kerst gevierd.

bromde Kiers om 07:47 PM (op 26-12-2003)

Daarentegen vieren dronken studenten een extreem lange Kerst op de Neeltje Jacoba.

bromde Kiers om 07:59 PM (op 26-12-2003)

Meer dan 15.000 mensen en meer dan 2000 jaar erfgoed...



... weg.

bromde Adriana om 09:15 PM (op 26-12-2003)

*Heeft geen enkel nieuws gezien dus gaat nu de nieuwssites eens even af*

bromde CiNNeR om 09:39 PM (op 26-12-2003)

Heeft nu nieuws gelezen en ziet dat er weer een hoop kerstellende in de wereld is. Triest voor de mensen, zonde van de historische gedeeltes van de stad.

bromde CiNNeR om 10:07 PM (op 26-12-2003)

Ik zit nog altijd te wachten op dat vliegtuig vol uien dat op Trieste neer gaat storten.

a mosquito. my libido. yeah!

enzo.

bromde grts om 12:11 AM (op 27-12-2003)

ze vieren in Iran nauwelijks kerst... (sowieso)

bromde brack.man om 01:24 AM (op 27-12-2003)