[vorige bral: "z.g.a.n."] [Huiswaarts] [volgende bral: "Dikke Jongen 5 - "Nog immer geen tekenen""]

08/20/2003: "Frans"

Dat was een jongen, niet bepaald klein van stuk. Maar iedereen noemde hem 'Fransje'.
"Het is Frans!", mauwde hij dan telkens; quasi verongelijkt. Eigenlijk roestte het hem allemaal aan zijn reet. Op dat moment.

Maar na school fietste hij zo hard als hij kon naar het kleine huisje achter de volkstuintjes. Daar woonde zijn Opa. Tot voor een half jaar geleden.

Voor zijn dood was Opa zijn beste vriend geweest. Hij begreep Frans. Voelde Frans zich verdrietig dan maakte Opa hem weer aan het lachen. Zongen ze samen een visserslied, of speelden ze 'knokkelrammen'.
Achter het kleine huisje stonden een paar eiken. Daar leer Opa Frans hoe hij kon fluiten op een eikeldopje. Opa wees Frans de vogels en noemde ze bij naam. Opa vertelde over vroeger. Over de oorlog en zijn detentie in werkkamp Emmerich. Opa.

Frans was wel eens verdrietig, en dan vleide hij zich tegen Opa's magere schouders.
"Hitler's beste vrienden heetten Frans; je hebt een prachtnaam", loog hij dan. Opa.
Op een respectabele leeftijd is hij gestorven onder een vrachtwagenwiel. Frans bewaart zijn platte zegelring in een oud juweliers-doosje. Hij kijkt er elke avond eventjes naar. Dan ruikt hij de griesmeel; ziet hij de damstenen weer schuiven.

Ach Franske. Zijn jeugd verliep niet bepaald voorspoedig. Hij, het 'lulletje rozewater' op school. Altijd als laatste gekozen bij de gymnastiekles. Tjah. Bleke harses, knokige rotkop. De andere kinderen zagen dat en duldden geen hypocrisie.
Och; hij legde zich erbij neer. Geen keus. Hij had zijn boeken en poëzie om hem te beschermen.

Het oude hockeyveld; achter de maisvelden van Boerke Popping. Hij was er graag. Elke middag nadat de zoemer het laatste uur van zijn school bezoemde, fietste hij zo hard als hij kon daar naar toe.
Al fietsend stapte hij af; de fiets duwde hij in de richting van dichte bosschages.

Hevig zwetend en met de ogen gesloten, vleidde hij dan achterover op het droge gras. Hij rook de natuur, de boeren die het land begierden. Hij luisterde met de adem ingehouden. Luisterde naar de vogels die de lente bezongen. Nog een paar minuten de ogen gesloten.

Weemoedig liet hij een bijna-nat scheetje.
Ach, wie was hij nu eigenlijk. Wat was hij nu eigenlijk.

15 jaar te vaak een nieuwe Ome bij zijn moeder...
Zijn moeder was er ... Godverdomme. Als hij aan zijn moeder dacht...

Hij hoorde weer de lege Sherry-flessen rammelen. Piepende tuinhekjes. Het gekir en gekreun in de nachten, vanachter het hout waar hij slapeloos naar staarde. Slapeloos, wekenlang. Af en toe vloog hij tegen de muren van onmacht. Uit frustratie kneep hij soms keihard in zijn pik. Net zo lang tot 'ie niet paars maar zwart zag.

Jaloers was hij. Moeders op ouderavonden, moeders aan de kant van een voetbalveld, moeders die hem een guldentje gaven voor goede cijfers op een rapport. Moeders die onhandig door zijn puberende haren strijkten. Shit....

Hij stond op en plukte een kruisbes. Even zijn vleesbezem tussen de duim en wijsvinger misbruiken tegen een gammel berkje.
Zo. Naschudden. Leeggezeken.

Hij zakte met krakend kniescharnier weer onderuit. Zijn rug strekkend op het gras; onder een dode olm.
'Kra', klonk het omineus vanaf een grenspaal. Een raaf. Of een kraai, daar wilde hij vanaf wezen.

Enkele minuten luisterde hij. Naar zijn eigen ademhaling. Naar het zoemen van insekten. Er kriebelde iets in zijn nek; hij sloeg het weg. Hij rolde zich op zijn linkerzij.

In het vertrapte droge gras zag hij een soort van kevertje lopen. Ter grootte van een honingdropje. 4 voelsprietjes, 4 pootjes en een schildje op zijn zwarte keverrug. Een dankbaar prooi voor het cadeautje wat hij van Opa kreeg. Een echte Zippo uit Amerika.

De naar wasbenzine ruikende vlam hield hij tegen het kevertje aan. Deze begon harder te lopen; in cirkels. Maar Frans was sneller. Dus binnen 3 seconden hield de kever stil. Pardoes. Het schildje scheurde open en Frans zag iets glimmen en borrelen.

Frans had maar weinig contact met anderen uit zijn klas. Ze vonden hem maar vreemd. Een zonderling figuur. Hij werd veel getreiterd, zelfs door de docenten. Slechts 1 meisje deed 'normaal' tegen hem. Daphne, ook wel 'Dikke Daphne' genoemd.

Zo stond ze bekend in de bovenbouw. Zelf moest hij niets van Dikke Daphne hebben. Ze meurde uit d'r giechel naar bedorven groente. En onder haar oksels maakten grote plekken zwart de aanwezigheid van zweet kenbaar. Hij huiverde weer bij de gedachte daaraan.

Languit liggend sluimerde hij nog wat. Een idee schoot hem aan. Geheel onverwacht; het was er de dag niet voor.
Dagelijks griste hij een appel mee naar school. Als lunch. En een schilmesje voor het schilletje. Hij haalde het schilmesje uit zijn rugtas.

'Fuck All, y'all', dacht hij vandaag.
Een streep, kronkelend en van allemaal kleine rode druppeltjes. De druppeltjes werden snel groter. Het werd ook snel donker. Van tijd en lokatie onbewust begon Frans te beven.
Hij verging van de pijn, maar een glimlach lag hem op de mond bestorven toen een boer hem de volgende ochtend aantrof.

Reedsch...17 toevoegingen, reedsch

Stelletje klootzakken, ik lig hier verdomme met mijn oor op de hete kolen van de bbq en jullie zeggen niks...?!

bromde Kiers om 04:37 AM (op 20-08-2003)

Rustig maar Kiers, neem even een biertje!
Het is het onzalige einde van het stuk, anders wist ik zeker dat Frans bij mij in de klas had gezeten!

bromde King om 10:07 AM (op 20-08-2003)

Mijmer!

bromde M. Zeeman om 10:29 AM (op 20-08-2003)

Zet je toch weer aan het denken...

bromde Racoon om 12:03 PM (op 20-08-2003)

Ben ik nou de enige die de dood niet zo bijzonder vind? Ik kocht onlangs toch geheel gedachtenloos een geel tennisracket waarmee men, onder het stevig indrukken van een klein knopje, ieder insect kan electrocuteren.

Vooral in bad heb ik erg last van vliegen.

Weet je wát pas erg is. Het leven. Daar zou iemand eens een hartverscheurend stukje over moeten schrijven.

Maar. Hulde alom. Desondanks.

Die korrels voor die planten die op lucht en water groeien, doen die het een beetje als croutons in kruisbessensoep?
En zeg nou niet dat ALLE planten op lucht en water groeien, want het gaat hier wel over de achterhaalde kantoortuin met klaterende waterpartijen, hersenwaaibomenzitjes, soepautomaten die 's morgens uit staan en snackautomaten waarin de Marsen en Snickers hun begeerlijk vormen als verse Ghanese raamsnollen vanachter glas aan je aanbieden. Die steentjes dus.

bromde Hoof om 12:21 PM (op 20-08-2003)

"Weet je wát pas erg is. Het leven. Daar zou iemand eens een hartverscheurend stukje over moeten schrijven."

Hoof, u trekt over de linkerflank de vrije ruimte in. U stevent af op de onzekere doelman. We zitten in de verlenging en de beslissing zal vallen uit 'de Golden Goal' of, indien onbeslist, strafschoppen.

U heeft de bal.
(mailen, dat stukje..)

bromde bicat om 01:02 PM (op 20-08-2003)

Ik vind hem een pietsje te lang, bicat. Is het okee als ik 'm vanavond eens rustig op mijn gemakkie (lekker, met een witbiertje erbij) doorlees? Ik heb ook gewoon dingen te doen nu, namelijk.

Ik kom hier nog op terug.

bromde bop om 03:50 PM (op 20-08-2003)

Mijnheer Bicat, mijn halve oor is weg. Kunt u mijn even het appelschilmesje van Fransje doorgeven zodat ik de rest van mijn oor kan wegsnijden? En doet u voor de zekerheid het slijpstaal er ook even bij.

bromde Kiers om 04:44 PM (op 20-08-2003)

Dat mag, bop. Uitprinten desnoods en tot u nemen tijdens een strak georganiseerde schijt-sessie na de avondmaaltijd.

Kiers, het mesje is geconfisqueerd door de plaatselijke stadswacht.

bromde bicat om 06:52 PM (op 20-08-2003)

ik hoor een lied: I have my books and my poetry to protect me.

bromde apollo om 07:11 PM (op 20-08-2003)

Geweldig weer, goed geschreven.

Autobiografisch ? Beetje toch zeker.

bromde Uggpeug om 07:25 PM (op 20-08-2003)

Met name de laatste alinea, dank u wel.

bromde bicat om 07:33 PM (op 20-08-2003)

...en "even zijn vleesbezem tussen de duim en wijsvinger misbruiken tegen een gammel berkje" heeft Ome Bicat uit mijn autobiografie. Ik ben een naturist en ruk zuiver buiten de deur.

bromde Kiers om 09:44 PM (op 20-08-2003)

Bij deze.

Wow, het vernijn zit m weer eens in de staart. Het hele relaas kabbelt als een lome zomerbeek door om zich alsnog in de laatste paar regels van een onmetelijke klif naar beneden te storten (of zoiets).

Goed werk wederom heer bicat. Nu kan ik weer niet meer slapen. Gelukkig is de bereboot straks nog op Nickelodeon. Waar is mijn witbier?

bromde bop om 01:54 AM (op 21-08-2003)

Het is 'kar', en niet 'kra'!

bromde klaus om 11:57 AM (op 21-08-2003)

Hehe. Gaf ik u toch mooi de gelegenheid om daar nòg eens op te wijzen.

bromde bicat om 12:08 PM (op 21-08-2003)

En hij leefde nog lang en gelukkig ?

bromde Beun de Peunhaas om 04:37 PM (op 21-08-2003)