06/01/2003: "Kylie Minoque (komt er niet in voor; maar geil is het wel)"
"Zoek en vernietig hem. Ik wil zijn dode hoofd hier hebben." Het was de oude Arkatuz menens. Onbewogen bleef hij daar staan; zijn blik uit het raam, over de mistbanken boven het moeras tuurden zijn rode en zilveren oog naar den einder. Zijn rug naar de twee, Renjii en Coon. Geluidloos verlieten ze de hut van Arkatuz.
"Wat moeten we Coon" Renjii zweeg. Logisch, want hij stond tegen een palm aan te zeiken. In Kravondië is het niet gepast om te praten met volle blaas. Ciella Montakruz, de schele oom van Coon deed dat ooit eens in een verloren uurtje en moest zijn actie bekopen met de bamboe-dood. Er werden net zoveel bamboespijlen in zijn aars geschoven tot zijn ogen vol bloed liepen. De aders op zijn voorhoofd vormden een fraai ribbelpatroon toen de stakker stopte met het trekken van stuip.
Verder was het een gezellig land, dat Kravondië. Tropisch klimaat; lage belastingen en vrije ongeremde sexfestijnen. Oké, stamhoofd Arkatuz moorde wel eens een gezinnetje uit, ter verveling maar dat gaf niks. De Kravondiërsch neukten er immers op los, de kraamcentra draaiden op volle toeren.
Ze liepen langs de maisvelden en dachten na. "Zal ik jou eens bij je roede vatten?" vroeg Coon plotsklaps ontdeugend. "Nu vooruit", zet je beste beentje voor, vrind.
Een half uurtje later liepen ze langs de rijstvelden. De koperen ploert leek op topsnelheid achter de bergen te verdwijnen.
Met de opdracht van Arkatuz liepen ze in de richting van het dorpje San Chak. Daar zou op zeker de schelm zijn die ze zochten. Neen. Die Arkatuz zocht.
"We hebben een probleem, Renjii", doorbrak Coon het stilzwijgen. Ze wisten het allebei. Ze zouden nog geen 50 meter in het dorp al afgeslacht worden door de Kmoji-stam. Met hun blote pik doen die stamleden dat. De Kmoji-pikken waren zo scherp als een boerenpriem; jarenlange training en verzorging tegen een bamboeboom. Zouden ze niet succesvol terugkeren bij Arkatuz dan belandden ze in het moeras. Head-first. Alwaar ratten en bloedzuigers zich tegoed zouden doen aan de vettige smoeltjes.
Onbedoeld liet Renjii een knerpende scheet. "Foei Renjii", sprak Coon autoritair. "Sorrie Coon", en Renjii floot een lied van de bergen.
Plotseling schudde en beefte de aarde. Een aardbeving, 9 op de schaal van Richter! Grote rotsblokken lieten de schedels van Renjii en Coon barsten als een overrijpe mango.
Jammer voor het verhaal; ik was net lekker op weg.
Reedsch...Ziezo. Eén reactie.
Nog jammerder is dat ik geen tekenlog heb! U moet het zien, namelijk.
Misschien heeft de vaste illustrator van Willy Vandersteen tijd over vandaag?!
