Navigatie

de voorplecht
louter proza
louter poëzie
liaisons
nostalgie

colofon/contact

Dankbaar

Uitgelogd

Huishoudelijk

5 oktober 2005

Advertentieboer webstats4u, voorheen nedstat, kan de vinketering krijgen. Vanaf vandaag verdwijnt deze teller, de bezoekcijfers zijn bewaard voor het nageslacht en voortaan tellen we verder met Awstats. Koffiebonnen kunt u ophalen bij Tante Miep.

Maandag, 9 Maart 2015

Een bouwterrein, Rotterdam, 14.06

Hé! Is iemand daar? Hé ik zit vast hier! Hé hallo? Hé verdomme!' Dit heeft geen zin. Ik ben zo schor dat ik mijn eigen stem niet eens hoor. Ik draai en wrik met mijn hoofd, maar het lukt niet. Het past niet. Ik huil en schop tegen de muur. Het haalt niets uit. Bloed loopt langs mijn rauw geschuurde hals in mijn shirt. Ik sla met mijn vuisten tegen de wand. Ik maak bijna geen geluid.

Mijn nek zit in een stalen lijst geschroefd, als in een middeleeuws schavot. Mijn hoofd steekt in een tienerslaapkamer met hardroze muren. De verwarming, de deuren en de ramen zijn eruit gesloopt. Alleen oude posters hangen nog aan de muren. Met plakband aan de muur geplakte tienerhelden staren me aan. Net zoals jij me aanstaarde, vroeger. Weet je nog? Je was een jaar of tien en je grote blauwe kijkers keken verwachtingsvol tussen de spijlen van de balustrade door, iedere keer als ik de trap op kwam. En als ik boven was lachte je naar me. En dan boog ik voorover en schudde je hand op en neer, zodat de bedeltjes aan je armbandje rinkelden.

'Hallo meneer de buurman! Hoe is het met jou?'

'Nu ik jou zie heel goed, meisje!’ En dan aaide ik je over je bol.

'Heb jij weer een tekening voor mij, buurman?'

'Ja lieverd! Heb jij er ook een voor mij gemaakt?'

'Ja buurman, een hele mooie!'

Dan lachte je je tandjes bloot en rende gauw naar binnen, je blonde vlechten zwaaiend op je rug. En dan wisselden we tekeningen uit. Een betere thuiskomst kon ik me niet wensen. Het lichtpuntje in mijn dag. Je was wel verwend, toen al. Je papa kocht zich arm aan je. Zilveren bedeltjes, gouden armbandjes, oorbellen... Hoe ouder je werd, des te meer goud en zilver hing er om je heen. Je kreeg gaatjes in je oren, de vlechten verdwenen. Je werd groot. De stroom tekeningen droogde op. „Hallo meneer de buurman!” verdween, „Buurman.” bleef over. Je klaterende lach werd een schaars en schor lachje.

Toen je zestien werd was je net zo lang als ik. Ik ben maar een klein mannetje. Je blauwe ogen keken niet meer in de mijne. Ik moest het doen met een vage zwaai van je hand in het voorbijgaan. Je blonde haar hing los, tot op je billen. Je was aan het uitdijen. Iets te snel, maar dat wist je niet. Je was trots op je lichaam zoals alleen jonge meisjes dat kunnen zijn. Je droeg strakke kleren en de pubers verzamelden zich voor onze portiek als wolven. Op een dag verdween ook het vage handgebaar en had je me officieel tot lucht verklaart. Dat deed pijn. Ik had je graag eens willen tegenhouden op de trap. Je in je ogen willen kijken om met diepe stem te vragen: 'Groeten we meneer buurman niet meer, lieverd?' Maar je zou me schouderophalend opzij geschoven hebben. Ik met mijn piepstemmetje. Ach, ik miste je. In de rosse buurt zocht ik naar meisjes die op jou leken; jonge Oost-Europese meisjes, met dezelfde achteloze kauwgombellenseks-uitstraling als jij. Hoe harder je mij negeerde, des te harder ik over je fantaseerde. Mijn slaapkamer hing vol met tekeningen van jou. Er zaten een paar hele ondeugende tussen.

Dat moest natuurlijk een keer misgaan. Ik werd gevraagd om een poster voor het jaarlijkse pleinfeest te ontwerpen. Tussen de blije gezichten van niet bestaande bewoners gleed als vanzelf het jouwe. Je knipoogde op de poster naar iemand die op mij leek. Ik zag het pas toen ik al klaar was en besloot het in een ongewoon dappere bui zo te laten. De feestcommissie merkte niets. De poster werd in alle portieken opgehangen. De volgende dag, toen ik thuiskwam van mijn werk, stond je me bovenaan de trap op te wachten. Je speelde met je lange blonde haar, je bedelarmbandje rinkelde. Je grote blauwe kijkers keken strak in de mijne.

'Ha meneer de buurman! Alles goed?' Je blies een roze kauwgombel en omdat je nonchalant over de balustrade hing zag ik de welving van je borsten in je topje. Het trappenhuis begon te draaien, ik pakte de leuning vast en voelde dat ik rood werd.

'Nu ik jou zie heel goed, meisje!' bracht ik uit. Je glimlachte, blies nog een roze klapkauwgombel en zoog hem naar binnen.

'Leuk dat ik op je feestposter sta, buurman!'

'Ja, haha, leuk hè? Nou ja, niemand heeft het gemerkt, toch?'

'Mijn pa loopt er over te mopperen, maar ik zeg tegen hem dat ik er niet eens op lijk.'

'Oh. Oké. Goed zo meid!' Je vader is bouwvakker en nogal breed. En hij mag me niet.

'Luister buurman, ik vroeg me af of je iets voor mij wilt doen?'

'Tuurlijk. Wat je maar wilt meisje.' Dat kwam er iets te gretig uit.

'Kom je even binnen, meneer de buurman?' Je nodigde me uit in je flat en liep voor me uit op mintgroene laarsjes met iets te hoge hakken. Ik kon mezelf niet helpen. Ik moest wel staren naar je billen die voor me uit wiegelden. Met een achteloze wijsvinger nodigde je me je kamer binnen. Ik betrad het hardroze heilige der heiligen. De zware geur van goedkope tienerdeodorant benam me bijna de adem. Ik probeerde rustig te blijven. Je roze muren waren bedekt met tienerhelden. Je stak een sigaret op en wees naar een kleine uitgeprinte foto boven je bed. Ik zag een jonge man met een motorjack en een lok zwart haar die over één oog hing. Zijn andere oog keek ernstig de camera in. Je haalde een hand door je lange haar en noemde zuchtend zijn naam. Alsof je het over God had, of de duivel.

'...Oh buurman ik ben echt helemaal stapel van hem! Maar hij is nog niet zo bekend. Dus er zijn geen goede posters van. Zou jij voor mij...' Je trok lang aan je sigaret en je boezem kwam omhoog in je roze topje. Ik wreef in mijn ogen en kuchte. Ik kreeg een idee.

'Jawel, dat wil ik best doen meisje. Maar dan wil ik hem wel precies goed ophangen. Weet je wat Feng Shui is? Als ik je held voor je uitvergroot op posterformaat wil ik hem samen met jou ophangen, zodat jij er optimaal van kunt genieten. Is dat goed?'

'Feng-watte?' Je keek moeilijk.

'Luister meisje, ik ga geen prachtige poster voor jou fabrieken en die dan door jou in een hoekje van je kamer laten proppen.'

'Oh oké, al goed. Wat moet je d'r voor hebben?' Je blies rook door je neusgaten en staarde naar je paarse nagels.

'Niets meisje, helemaal niets. Je hebt nog een tekening van me tegoed, weet je nog?' Daar was niets van waar. Maar je glimlachte. Je pakte een nagelvijl en sneed het fotootje voorzichtig los.

'Goed meisje. Ik maak hem... tien keer zo groot, oké?'

'Oh buurman, je bent echt de allerliefste!' Je boog je voorover en drukte je brandweerwagenrood geverfde lippen tegen mijn wang. Ik verslikte me, tranen liepen over mijn wangen. Je giechelde. Proestend blies ik de aftocht. Thuis vond ik een nogal expliciete tekening van mijzelf met jou onder mijn matras en bevlekte hem. Diezelfde avond nog begon ik aan mijn poster van je motorjongen. Ik gebruikte de software van mijn werk en vulde zijn gezichtsdetails met die van andere filmsterren in. Ik fotoshopte tot diep in de nacht, tot zijn knappe gezicht levensgroot tot in detail zichtbaar was.

De volgende dag op mijn werk kroop de tijd voorbij, ik kon nauwelijks wachten tot iedereen naar huis was. Toen printte ik mijn creatie uit. Het was een kunstwerkje, al zeg ik het zelf. Onderweg naar huis bij de elektronicawinkel kocht ik dozen vol video-apparatuur en een paar meter kabel. Eenmaal thuis bekeek ik de poster nog één maal kritisch. Hij was perfect. Ik ben tenslotte een vakman. Ik rolde hem weer op, liep mijn deur uit en belde bij je aan. Je deed dampend open, in een roze badjas met een handdoek om je hoofd. Ik rook badschuim, crème, vrouwelijkheid. Ik werd licht in mijn hoofd.

'Buurman?' Ik hervond mijzelf met enige moeite. 'Ik heb je poster hoor, meisje, hij is klaar!'

'Wat, nu al?’

”Ja! Wil je hem niet zien?'

'Euh... Jawel, natuurlijk. Kom binnen, ga zitten.' Je wees naar de bank en liep naar je kamer om je aan te kleden. Wat je aanhad toen je weer binnenkwam deed me bijna fysiek pijn: je liep op slippers, natuurlijk. Maar daarboven glansde een strakke zwarte legging, waar je buik een beetje overheen puilde. In je navel glinsterde een piercing met een diamantje. Boven je prachtige buikje hing een kobaltblauw truitje. Je kwam bij me staan, wreef je haar droog met een handdoek en wees met je elleboog naar de tekening. Ik zag de glanzende zachtroze onderkant van je BH-cups.

'Laat zien dan?' Ik rolde de poster uit op de salontafel. Je slaakte een kreetje en sloeg een hand voor je mond.

'O meneer de buurman hij is prachtig!' Je boog je voorover om je held beter te bestuderen. Je billen bolden in de legging. De aandrang om erover te aaien was zo sterk dat ik vlekken zag.

'Maar er... er is iets met zijn gezicht buurman?' Ik wist wel wat dat was. Je held was een heel klein beetje op mij gaan lijken. Per ongeluk.

'Iets? Wat dan? Geen idee. Kom, laten we hem snel ophangen meisje. Precies zoals het hoort. Feng-Shui!'

In je kamer had je al een paar posters weggeruimd. Ik pakte mijn meetlint uit mijn zak en mat exact de afstand vanaf de hoeken uit. We hingen je held op een precies door mij bepaalde plek boven je bed. Je hand raakte per ongeluk de mijne. Er ging een siddering door me heen. Je glimlachte.

‚Alles goed buurman?'

'Euhm… ja hoor. We zijn zo klaar.' Toen het ophangen klaar was stak ik mijn meetlint in mijn zak en veegde het zweet van mijn voorhoofd.

'Wil je nog een kopje koffie, buurman?'

'N... nee dank je wel, ik heb zo al genoeg van je gedronken, ik bedoel, euh...'

Je keek me met grote ogen aan. Ik ontdook de dankjewel-kus van je vochtige lippen en vluchtte naar mijn flat.

In het weekeinde sloeg ik mijn slag. Ik wist dat je naar je moeder was en hoefde alleen maar te wachten tot je vader naar zijn stamkroeg was. De exacte locatie had ik al uitgemeten op mijn slaapkamermuur. Ik zette de extra lange klopboor tegen het potloodkruisje op het beton en begon. De werk was relatief simpel maar zwaar. Naarmate ik dichter bij jouw kant kwam moest ik natuurlijk voorzichtiger werken. Ik kneep tubes vol superlijm leeg op de steeds dunner wordende muur, voor de stevigheid. Uiteindelijk werkte ik met een tandartskrabbertje. Ik slaagde erin een gat van ongeveer een centimeter doorsnee in de muur van jouw kamer te maken, precies achter het gezicht van motorboy. Door het papier heen zag ik dat ik perfect uitgekomen was: exact achter de iris van het oog dat niet door de haarlok bedekt was. Met een scherpe spijker duwde ik er voorzichtig een gaatje in, ter grootte van de pupil. Met het tandartskrabbertje trok ik de uitgestulpte papierrandjes naar binnen en verfde ze zwart met een fijn penseeltje. Daarna schoof ik een ontspiegelde pinhole-camera met microfoon het gat in en maakte ik alles voorzichtig dicht, zodat er geen licht binnenviel. De kabels, tv en randapparatuur had ik al aangesloten. Ik zette mijn televisie aan en stelde scherp. Het beeld was perfect. 'Het kost wat, maar dan heb je ook wat,' mompelde ik tegen mezelf.

Ik ging op de bank zitten, trok een zak chips open en genoot van het beeld van jouw meisjeskamer, dat in full color mijn huiskamer binnenkwam. Een handdoek, nat van jouw lijf, lag langzaam te drogen op je bed. Een tijdje later gleed een pak condooms van een berg kleren in je kast en viel op de vloer. Toen het avond en later nacht werd staarde ik in je donkere kamer. De lampjes van je stereootje weerkaatsen in de spiegel boven je wastafel. Ik hoorde hoe je vader dronken thuiskwam, stoelen omver liep en je naam riep.

Ook de volgende dag keek ik alleen maar buuv-tv. Ik probeerde de slogans op de covers van je tijdschriften te raden. Ik was zo gewend aan het stilleven van je kamer dat ik me rot schrok toen je binnenkwam. Je liep direct naar je bed, klom er op en ging recht voor de poster zitten. Je blauwe kijkers keken onderzoekend in mijn camera. Mijn hart sloeg een slag over. Shit. Maar toen sloot je je ogen en kuste het papier. Het rommelde in mijn luidsprekers. Ik haalde opgelucht adem. Je wilde alleen even een onderonsje met je droomprins.

Ik pakte de afstandsbediening van mijn DVD-recorder drukte op ‘record’. Je hand gleed over het papier, het ruiste en bonkte in mijn luidsprekers. 'Oei, wat ben je toch lekker!' fluisterde je. Mijn adem versnelde. Je sloot je ogen en zuchtte diep. Een wijsvinger verdween in je mond. Je vader riep. Je zuchtte en klom van je bed af. Je liet de deur openstaan en liep op je hoge hakjes naar buiten. Oh je billen. Ik hoorde eetgeluiden en drukte op rewind. Ik keek wel dertig keer hoe je wijsvinger in je mond verdween en je billen de kamer uit wiegelden. Toen stopte ik en wachtte geduldig tot je terug zou komen. Ik wilde niks missen. En na het eten kwam je weer op je mintgroene laarsjes naar binnen. Je deed de deur achter je dicht, draaide de sleutel in het slot en knielde op bed. Je veegde de verf van je lippen met een tissue en kustte het papier. Ik keek met open mond toe en vergat bijna op record te drukken. Je vingers gleden langs de door mij gefotoshopte gelaatstrekken. De vingers van je andere hand gleden naar je kruis. Je trok je truitje over je hoofd: ik zag een rood kanten behaatje in een iets te klein maatje. Je borsten puilden over de rand.  Je ging iets naar achteren zitten, stroopte je legging naar beneden en schoof je roze badstof slipje mee. Je was helemaal kaalgeschoren. Een beetje mollig, maar adembenemend mooi. Je streek langs de binnenkant van je dijen en begon jezelf te bevredigen. Live op mijn tv! Je lippen kusten de lucht, tepels priemden boven het rode kant. Je borsten draaiden mee met de beweging van je armen. Ik ritste mijn broek open. Je begon te steunen en gooide je hoofd in je nek. Schudde met je lange blonde haar en beet op je lippen.

'Neem me dan lekker! Oh pak me dan jij lekker ding!'

Jouw uitnodigende woorden in mijn speakers. Je maakte kreungeluidjes die elkaar steeds sneller opvolgden. 'Ga maar lekker meisje! Toe maar!' fluisterde ik en bevlekte spontaan mijn afstandsbediening. Ik legde hem op zijn kop op tafel en keek nahijgend hoe jij woest, met een onderdrukt gilletje, klaar kwam. Ik controleerde de DVD-recorder. Alles stond er op! Mijn oren gloeiden en ik prees mijzelf gelukkig. Je trok je slip hijgend op en sjorde de legging om je billen. Duwde je borsten terug in de bh en klom van je bed. Je besproeide je oksels overvloedig met deodorant, trok je truitje weer aan en stapte de kamer uit. Ik knoopte mijn broek dicht en lag nog half euforisch na te hijgen toen er werd aangebeld. Ik zette de tv uit en deed open. Je vader duwde me opzij, beende mijn slaapkamer binnen en rukte in één beweging de camera met snoer en al uit de muur. Hij zag mijn tekeningen van jou en vloekte. Een voor een trok hij ze van de muur. De laatste hield hij trillend voor mijn neus.

'Dus dit is mijn echte buurman. Jij vieze, kleine gluiperd. Denk je echt dat je zomaar mijn dochter kunt begluren? Je hebt zeker een gaatje in je hoofd?' Hij tikte tegen zijn voorhoofd. Ik wist even niets te zeggen. 'Dat camera-gaatje van jou, precies in dat oog! Denk je dat ze blind is ofzo?' Je vader stond zwaar ademend voor me, zijn vuisten gebald. Ik wachtte op een klap. Maar hij bedacht zich.

'Wil je gluren? Ik zal je laten gluren!' Hij greep me bij mijn kraag, pakte zijn mobiel en belde een paar mensen. Sleurde me me naar beneden, gooide me in de kofferbak van zijn auto en bracht me naar deze plek. Samen met zijn maten hakte hij een gat in de muur en zette mijn hoofd vast in deze stalen lijst. Met als uitzicht een slooprijpe tienerkamer. Binnen een uurtje was het gepiept.  Dat was gisteravond. God ik heb zo'n dorst. Mijn nek is rauw van het trekken. Ik kan er niet uit. Mijn stem ben ik kwijt, mijn handen zijn stuk en ik heb ik mijn broek geplast. Ik wil huilen maar mijn ogen zijn uitgedroogd. Een enorme klap. De muur en de vloer trillen op hun grondvesten. Ik gil het uit maar ik hoor bijna niets. Alles begint te draaien.

'Hallo meneer de buurman! Hoe is het met jou?' Ben jij het? Ben jij het echt? Je glimlacht naar me, je mooie sexy lichaam loopt heupwiegend op me af. Maar terwijl je dichterbij komt krimp je, tot je weer tien bent. Je blonde vlechten dansen terwijl je naar me toe huppelt. Je steekt een handje naar me uit en aait over mijn wang. Ik voel een windvlaag. De bedeltjes aan je armbandje rinkelen.

Nog zo'n klap. De flat schudt op zijn grondvesten. Achter me schijnt ineens licht. Zonnestralen voelt warm aan op mijn koude rug. Ik hoor het gekrijs van meeuwen. Goddank. Liever de sloopkogel dan deze dorst.

door Grrrits

  Solfège
  Hier gebeurt nooit iets

Boem!
bromde Enz om 18:46 (op Maandag, 9 Maart 2015)

Wonderschoon, heer Grrrits.
bromde Spencer B. om 20:07 (op Dinsdag, 10 Maart 2015)

Bij mij is het nooit m’n nek die rauw is van het trekken.
bromde Enz om 21:52 (op Dinsdag, 10 Maart 2015)

dank spencer!
bromde grtshklnnmjh om 02:27 (op Woensdag, 11 Maart 2015)

Bicat mag dan chronisch terminaal zijn, maar zo’n mooi verhaal kom je elders niet vaak tegen.
bromde Spencer B. om 10:15 (op Woensdag, 11 Maart 2015)

Die laatste zin komt me bekend voor…
Bicatterveens Deja-vù?
bromde Eliv om 10:41 (op Woensdag, 11 Maart 2015)

Overigens een dikke W00t!
bromde Eliv om 15:51 (op Woensdag, 11 Maart 2015)

Cumshotnivellering
bromde Woord van de nacht om 15:51 (op Woensdag, 11 Maart 2015)

yep. ben mijn ouwe shorts weer op bicat aan het zetten Eliv.
bromde grtsagbbeb om 17:08 (op Woensdag, 11 Maart 2015)

goed verhaal weer! smullen!
bromde sikbock om 22:30 (op Donderdag, 12 Maart 2015)

http://stophuurverhoging.nl/
bromde Betaalbaar wonen om 22:17 (op Zaterdag, 14 Maart 2015)

ik heb even voor u getekend heer brandsen.. alleen omdat het gratis was.. dat begrijpt u toch wel hoop ik? ;-)
bromde sikbock om 23:54 (op Dinsdag, 17 Maart 2015)

Natuurlijk. Als u maar tekent, want er gebeuren hele rare dingen met de huren.
bromde Spencer B. om 08:57 (op Woensdag, 18 Maart 2015)

En er gebeuren niet alleen enge dingen met de huren…. Niet dat ik complottehoriedenker of doemdenker of uberhaupt een denker ben. Maar die verkiezingen, hè? dan denk je toch ook: “...”. Wat moet ik daar nou weer van vinden? Wat vinden jullie ervan? mischien helpt me dat wat, want ik ben al dagen bezig om me te oriënteren zodat ik een helder en gebalanceerd beeld zou hebben om een gefundeerde beslissing te kunnen nemen. Ik dacht er bijna te zijn, en toen bleek dat het niet mogelijk was op meerdere partijen te stemmen. Tenslotte heb ik de vrouw in het hokje naast me om raad gevraagd, maar die begreep me niet, want ze sprak geen Nederlands. De mensen op het stembureau hadden de instructie meegekregen om zich niet te uiten om aantijging van indoctrinatie te voorkomen. Ietwat verward liep ik het stembureau uit, een hoedje gevouwen van het stembiljet, het rode potlood in mijn onderachterste navel, en mijn kleren in de stembus, alwaar ik werd opgewacht door uiteraard twee tegenwoordig in verwarde mannen getrainde dienders.

Vanachter de granieten insluitkamer met stalen afsluitdeur,

Uw verwarde conscentieusstemmer
bromde Eliv om 13:48 (op Donderdag, 19 Maart 2015)

kunstlunch
bromde woord van de dag om 22:53 (op Vrijdag, 27 Maart 2015)

jihadduif
bromde woord van de dag om 20:41 (op Zaterdag, 28 Maart 2015)

Shoarmafobie
bromde Woord van de Nacht om 18:46 (op Woensdag, 1 April 2015)

het slijk der aarde

Holle retoriek

"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen. Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd met nat speculaas. Jong zijn is zo mooi…"

"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!

Soms zoek je iets anders. En dan vind je het niet. Mannen, of vrouwen, pennen, papier, boeken, bekers of boodschappen, je vind het soms niet.

Maar nu heb ik het gevonden!

Groetjes Lieke"

(Lieke, Zelf een column schrijven)

"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
Want dat er velen op de dool. Een gevolg van zich onbestemd, zonder nuttig doel, afgevlakt en weinig bijzonder voelen maar misschien nog meer eengevolg van het vluchten voor deze zelfrealisatie, deze pijn van een ziel zonder importantie niet te hoeven voelen. En daar compensatie middelen voor zoeken en aangboden krijgen. Drugs, sex met dieren, sex met kinderen die geen leeftijd meer nodig schijnen te hebben, autorijden, schoeisel, weblogs, gangbangs, sport, wat al niet. Als het maar lijkt dat je vooral bezig bent. Al is het nietszeggend en immoreel, al is het bellenblazen met je mond dicht of een kraak zetten en minister zijn.

En dan is er bicat..aus blaue hinein zu uns gezogen, zonder eigenaren of aandeelhouders die stakingen uitlokken, zonder stompzinnig geleuter, nee, de magie van de fantasie, de fictie en de nederlandse taal aan de macht.
Een baken van troost, een zwoele geur vlak voor het slapen gaan, een enorme uitzinnige stapel draadjesvlees met dampende jus, een romance achter het frietkot, scooters en mobieltjes, vogels die hun eigen lied zingen, de eigen partituur kennen en geen regisseur of dirigent nodig hebben, de horror en thrill. Dat wat onbewust en ondergronds en ook van het leven zelf is. En niet wordt voorgeschreven door de krant, de tv, radio, politiek, banken en verzekeraars, speculanten die denken met 'de echte waarheid' om te gaan. Nee, ik ben geen echt schrijver maar wel groot fan van het schaarse bicat talent."
(Peter Novecento, Haagsche Post)

"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te respecteren en in acht te nemen.

vr groet

dhr. Papen"
(Daniël Papen, via email)

"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5 december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden... De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden. Dank!"
(bromde Zielknijper, 5 december 2005)

"Geachte heer,

Mag ik u verzoeken het plaatje van de te jonge dame van uw site te verwijderen. Er zijn namelijk nog al wat mensen die dit niet lollig vinden. Diverse klaag e-mails over gehad. Mag ik u er op attenderen dat het hier om Kinderporno gaat en de wetgever daar meer dan 4 jaar gevangenisstraf op heeft gezet. Ik ga ervan uit dat het om een misvertstand gaat, als moderator. Met vriendelijke groet.

Sociale Jeugd- en Zedenpolitie te Amsterdam
Commerciele zaken
020-5592585"
(i030142@planet.nl, 14 december 2004)

"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
(via mail, 23 oktober 2005)

"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
(nove, 12 oktober 2005)

"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005)

Reageerziekte

"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.

Conclusie & nawoord

Niet alleen symbolen hebben invloed op ons doen en denken, de manier waarop ieder mens zichzelf ziet en andere zegt meer over die persoon dan over anderen. Elk mens gaat zijn eigen weg, en het is jammer dat er uit commerciële geldzucht zoveel miscommunicatie ontstaat tussen mensen. Welk mens is beter, het mens dat genadeloos elke, in zijn ogen misdadiger, ritueel vermoord, of die mens die de opdracht geeft om onbewuste signalen stuurt via reclamespotjes en zo het materialisme hoger prijst dan het gevoel om bewust van jezelf en je daden te zijn? Draait het dan uiteindelijk allemaal om geld?
De een vermoord mensen die hun hele leven anderen pijn doen, en de ander roept het gevoel op dat er niets beter is dan nike schoenen in combinatie met een stoere jack met een bontkraag, dat gedoe met die bontkragen id volgens mijn theorie gebaseerd op het paringsgedrag van leeuwen, hoe groter en mooier de manen, des te meer aanzien ze hebben en kans op leiderschap en hoe meer kans ze hebben dat hun genen worden doorgegeven ;).
Door niet te realiseren waar je mee bezig bent, of niet wie, maar wát je eigenlijk bent, ontstaat er miscommunicatie en disharmonie in de maatschappij. Opgaan in de massa kan leiden tot afgunst en afkeer van het geloof in jezelf en in anderen.

En ik wens hierbij balkenende en zijn hele tweede kamer heel veel succes met het oplossen van de “problemen” hier in Nederland, want zo schieten we geen reet op.

Oja, en een gelukkig Nieuwjaar!

Zondag 7 januari 2007, Frank Hooijer"
(Frank Hooijer, 7 Januari 2007)

"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
(TiTo, mei 2006)

"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen. Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
U, als warmbloedige heterovrouw zal zich wezenloos kunnen uitleven 'tussen de hitsige Jantjes'. Ik stel voor dat u zich een voorstelling maakt over de gang van zaken in de nachten op zo'n nomadenkamp met satellietvererbindingen in de maanloze nachten van de nieuwe woestijnen die worden ontgonnen, namens u en mij, natuurlijk, vanzelf, juist, nee, uiteraard. Het mag ook wel een andere uiterst vervelende erectiestoornis gaan, de ejaculatie praecox. Dat gaat dan vast over de linkse oppositie, denk ik dan, kunt u het fijn neutraal houden.

U bent toch op alle kaasmarkten thuis, hard op weg om zich te bekwamen in een genre waar sex met hoofdletters geschreven moet worden. Vooral de sex benadrukken, Lilith. Veel gore geile, harde, wrede sexscenes, met blinddoeken, kidnap, politiehandboeien, touwen en katrollen, gedwongen masturbatie tussen mannen, tussen vrouwen, scarring en kaalscheren en tot huilens toe dat gepomp met dildo's en dat monotone gezoem van vibratoren sfeervol brengen. Vooral geluiden en kleuren beschrijven, daar ben ik gek op."
(Peter Novecento)

"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
(Hein Buffelruft, 28 dec 2005)

"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars. Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
(Nove, relatietherapeut, 3 dec 2005)

"Thanks! Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen. Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken. Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen. Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe. Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn. Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn. Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen. Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet. De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren. Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire. Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
(Kiers de Maison, 27 november 2005)

"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen. U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid. Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken. Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
Daarbij geserveerd met warm en geroosterd brioche brood."
(Harrie Stamper, 23 oktober 2005)

"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
(Max J. Molovich, 23 Augustus 2005)

"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee."
(nove, 6 Juni 2005)

Zelfbeschouwing

"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
(Andy Möller, Gelsenkirchen)

"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
Zo'n kleffe smeerlap van een potentiele serieverkrachter met banden in een hechte kerkgemeenschap waarop moeders zo trots is omdat hij naast het lesgeven ook nog als hobby het locale knapenkoor dirigeert. Zo eentje die maar beter melancholieke verhaaltjes moet blijven schrijven. "
(Nove, 22/11/2005)

"Ach ja, leuk, schrijvers.

Beetje zo in je donkere hol aan de wereld knagen. Puur verongelijkt verdedigen van een door mede niet-aanwezigen geschapen superieure schertswereld. Lurken aan je pijp. Pijpen aan je lurk. Woorden in langgerekte nadenkzinnen omzetten. Protserige taalvlekjes. Huilerige holheden. Fletse vondsten. Massieve monomane monsters. Een zielige berg toevoegingen aan de duistere put die al veel te lang overstroomt door de gemankeerde bijdragen van nerveus krabbelende geesten met een ongepast gevoel van eeuwigheid.

Die sfeer.

Geef mij maar parkeerwachten. "
(Marnix, 21/11/2005)