Navigatie de voorplecht Dankbaar Uitgelogd
Huishoudelijk
5 oktober 2005 |
Zondag, 1 Februari 2015
Het leven is mooi. Ik weet dat het bijna lasterlijk is om dat te zeggen, maar na een middagje werken mét migraineaanval – compleet met visueel disfunctionele hersenpan – zie ik weer licht. De frontale aanval op mijn hersens is zijn laatste fase ingegaan, het voelt alsof ik na een lang verblijf onder water eindelijk weer lucht krijg. Ik heb deze episodes nu al drie jaar, vanaf mijn zestiende, maar iedere keer is weer even angstaanjagend. Zinnen waarop je normaal blindelings vertrouwt laten je zonder aankondiging in de steek.
Als het is zoals vandaag, houdt de linkerzijde van mijn gezichtsveld eenvoudigweg op te bestaan. Het probleem ligt niet bij mijn linkeroog. Of ik links namelijk sluit of opendoe, ik blijf dezelfde fout constateren. Er is geen zwartheid of grijsheid die de plaats van de werkelijkheid inneemt, er is gewoon nada. De helft van mijn blikveld houdt domweg op te bestaan. Lastig uit te leggen. Maar het gaat al beter. Ik zie sterretjes: heldere lichtpuntjes beginnen de leegte te vullen. De lichtvlekjes dansen op en neer voor mijn ogen en ik voel een opkomende schele hoofdpijn. Tegen de tijd dat de linkerkant van de wereld weer terug in beeld komt zullen er lichtjes doorheen dwarrelen als sneeuwvlokken, en zal de pijn in mijn hoofd hersensplijtende vormen aannemen. Maar ik verwelkom de pijn altijd. Op een paradoxale manier is hij bemoedigend, omdat ik weet dat het betekent dat mijn attaque bijna voorbij is.
Vandaag had ik geluk. Ik moest alleen een middagdienst te draaien en hoefde me dus niet ziek te melden, mede mogelijk gemaakt door een paar zware hoofdpijntabletten. Zonder die dingen had ik het niet gered denk ik. Ik stond in mijn eentje op een groep van acht man. Ik was officieel hulpkracht, ik ben tenslotte uitzendmiep, maar de andere begeleidster had zich op het laatste moment ziek gemeld, dus ik stond alleen. Moest wel de buurvrouw roepen voor het pillenrondje. Debiel. Ik kan de namen op de pillenstrips toch ook wel zelf matchen aan die in hun ondergoed? Maar goed, ik heb het allemaal overleefd en daal langzaam weer terug naar de aarde.
Als mijn visuele probleem aan het verdwijnen is krijg ik altijd een reusachtige honger. Mijn hersenen eisen chips of bonbons, als confirmatie dat ze verder kunnen gaan met hun gemankeerde functioneren. Als beloning voor mijn vreetkicks krijg ik een extra gevoelige tong. Op de groep staat een kast die helemaal vol met chipszakken voor het weekend ligt. Toen even niemand keek heb ik er snel een zak paprikachips en een zak naturel uit getrokken en in mijn rugzak geduwd, voor onderweg. Terwijl ik naar de bushalte loop prop ik grote handenvol chips in mijn mond. Ik verheug me nu al op een schranspartij bij de bushalte.
Als ik 'terugkeer' uit hersenmangelland is de wereld om mij heen anders. Ik heb altijd het gevoel dat ik uit een cocon kom gekropen, alsof ik een jong insect ben en de wereld nieuw is. Ik verbaas me over kleine dingen onderweg. Vormen en kleuren lijken hun oude betekenis te verliezen en ik krijg ongekende inzichten in verkeersborden en stoeptegels. Wolkenvormen vragen mijn aandacht. Het licht is scherper, de chips zijn zouter en kraken harder, de wereld van alledag vloeit om mij heen in een olieachtige laag die mij omhelst en direct verbindt met het tastbare.
En dit is nog maar een milde aanval, moet je nagaan. Het effect na een zware aanval is veel sterker. Soms is het alsof ik opnieuw geboren word. Net zo pijnlijk, met een hele serie neurologische symptomen, waaronder uitval die alle dingen die ik weet blokkeert. Ik vergeet woorden, soms hele stukken grammatica. Dat is denk ik de belangrijkste reden waarom ik mijn migraineaanvallen vrees. Ik ben altijd bang dat er dingen niet meer terugkomen. Gelukkig dit keer geen verbale tics. Wel heerlijke chips, een buskaart en een warm zonnetje, dat maakt dat ik overvloedig zweet.
Dus dit is mijn leven. Maar a la, ik ben best gelukkig – gehandicapte mensen zijn mooi, als je het leert zien. Vooral de rolstoelers, die kunnen echt niet anders leven dan ze doen. Ik had daarstraks een gesprekje met eentje. Over hoeveel nutteloze therapieën hij al gehad had, in welke instituten hij gezeten had. Hij vertelde over de plekken waar hij gewoond had, hoe het er daar aan toeging. Dat ze hem wel eens een dag lang in een kamer hadden gezet zonder accu in zijn stoeltje, als straf. Ik zei iets over mensenrechten. Hij zei iets over gemeenschapsgeld, over noodzakelijkheid. Ik vroeg of hij die instelling niet voor de rechter kon slepen, maar hij zei dat je op die manier je eigen persoonlijk tragedie naar de mensen die zo'n tent besturen doorschuift – mensen die dat niet eens met achteloosheid of slechte intenties doen. Ik snap dat niet zo goed, moet er nog over nadenken. Volgende week moet ik weer daar werken, dan ga ik hem vragen wat hij daar nu precies mee bedoelt. Het is wel een lieve jongen. Gaat elke dag de eendjes voeren.
Voor hij wegging, heb ik hem geholpen met zijn rolstoel. Voor de helft op de tast natuurlijk, dat snap je natuurlijk, de rest zag ik niet. God ik dacht dat ik dat tafeltje er nooit op zou krijgen. Ach, het is zo mooi hoe mensen in elkaar steken. Hun ambities, hun dromen – de ondoorgrondelijke wegen van het lot of god of... Ik heb deze week definitief besloten dat ik voor sociaal werker ga leren. Met die migraine is de uni gewoon niet vol te houden. Mijn vriendje zegt dat ik te makkelijk opgeef. Heel bijzonder vind ik dat, dat hij me meemaakt met mijn aanvallen en er toch zo over denkt. Maar ja, hij hangt de hele dag in zijn antikraakpand te blowen en haalt ondertussen op zijn sloffen zijn tentamens, dus ik snap dat hij het moeilijk te begrijpen vindt.
Ach ja, laat maar lullen. Sinds ik dit uitzendwerk doe, voel ik gewoon in mijn hele lichaam een soort van hmmm ja gevoel. Een dit wil ik echt doen gevoel. Misschien ga ik over een paar jaar weer studeren, maar nu even niet. Oh ik heb een te grote hap chips genomen, ik stik bijna. Flink doorkauwen, slikken. En daar hebben we die lelijke nep-Amerikaanse brievenbus met dat opklapdingetje. Dus ik ben al bij de bushalte, aan de overkant. Ik zie hem niet, want ik zie nog steeds alleen maar sterretjessneeuw links, maar ik weet dat hij er is. Wel irritant dat ik alleen verkeer van rechts zie. Ik draai rond mijn as en steek pas over als ik zeker ben dat ik geen verkeer hoor. Lastig te beoordelen, omdat aan de overkant van de weg een soort geraas klinkt, van een bouwplaats.
Als ik bijna over ben gestoken, maken de lichtjes in mijn linkerhersenen (of is het mijn rechter?) een plotselinge beweging, als het een zwerm vogels die opgejaagd wordt. Een fietser rijdt vloekend vlak langs me heen en ik krijg een duw. Ik laat mijn zak chips vallen en wankel de stoep op. Maar die zakt onder me weg. Letterlijk. Ik voel het meer dan dat ik het hoor. Een soort geraas, alsof er een vliegtuig aan het opstijgen is. De tegels zakken weg onder mijn voeten en ik struikel en val in iets dat aanvoelt als zand. Ik rol een soort heuveltje af, tot ik op mijn rug in koele, natte smurrie lig, tegen iets hards aan. Ik kijk omhoog en zie door een sneeuw van lichtjes de gebogen contouren van roestig ijzervlechtwerk. Ai, wat een smerige truc van mijn hersens om me ineens te overvallen met hersensplijtende hoofdpijn. Ik moet even blijven liggen hoor. Ik pak een stuk betonijzer beet en voel er aan het ruwe oppervlak. Het voelt prettig koel. Dan zal het spul waar ik in lig wel nat cement of beton zijn, of hoe het ook heet. Het geraas en gekletter wordt steeds harder, vanuit mijn dode sterretjeshoek verschijnt een grote rubber slang, waar een dikke stroom grijze blubber uit komt. De slang hangt aan de arm van een soort kraan. De grijze betonblubber stroomt in een boog boven me, als een zo concreet mogelijke regenboog. Boven de oranje met zwarte kraanarm cirkelen grote meeuwen, in een prachtig contrast met de diepblauwe hemel. En ineens verdwijnt de sterretjessneeuw en heb ik vol beeld. De kleurend zijn hallucinant intens. Dit is echt het mooiste wat ik ooit gezien hed. Ondertussen zak ik langzaam weg in de koude smurrie die me vreemd koude rillingen van genot bezorgt. Ik zei het toch. Het leven is mooi.
door Grrrits Godverdomme, weer te veel gezopen. Drank, je gaat er van vloeken en gekke dingen zien. En je wordt er zo onstabiel van.
Zuipen en te weinig slaap.. dat heeft mij genekt
Hij is fijn.
Boem…
Boem two! Goed verhaal!.. things have come to light!! http://www.youtube.com/watch?v=3xyZ0rdvs..
Epilepsie. Ginger Baker: http://www.youtube.com/watch?v=PphC5h10Q..
Well, Clarice – have the lambs stopped screaming?
Béh.
Naar huis gaan en ziek melden in geval van migraine. Niet doorwerken, gek.
If it bleeds, we can kill it
http://www.youtube.com/watch?v=DYPF0hgPj..
Welterusten… En het is vrijdag pas de dertiende…
Dat belooft nog wat.
AlaahahaaF! http://www.youtube.com/watch?v=0TEuJhFZw..
het slijk der aarde |
Holle retoriek
"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de
eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise
leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde
veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang
niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen.
Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd
met nat speculaas.
Jong zijn is zo mooi…"
"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!
"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid
geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten
vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef
maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar
mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te
respecteren en in acht te nemen.
"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5
december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden...
De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden.
Dank!"
"Geachte heer,
"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005) Reageerziekte
"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.
"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken
welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen.
Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars.
Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
"Thanks!
Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen.
Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken.
Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen.
Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe.
Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn.
Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn.
Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen.
Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet.
De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren.
Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire.
Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen.
U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid.
Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken.
Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee." Zelfbeschouwing
"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
"Ach ja, leuk, schrijvers. |