Navigatie de voorplecht Dankbaar Uitgelogd
Huishoudelijk
5 oktober 2005 |
Dinsdag, 20 Januari 2015
Als je de eendjes gaat voeren kun je maar beter voor genoeg brood zorgen. Ik rij altijd zingend naar
het water. De vogels herkennen mijn stemgeluid van ver, en komen druk kwakend en half vliegend
naar me toe gezwommen. De stukken oud brood uit de plastic zak krijgen nauwelijks de tijd om van
water verzadigd te raken, zo snel worden ze weggeslobberd door gulzige eendenbekken.
Vergis je niet. Ik hou niet echt van eenden. Niet in het bijzonder in ieder geval. Maar het hand-
matig voeren vanaf een zekere hoogte geeft me een gevoel van controle, van macht, zo je wilt. Nietz-
sche aan de Maaskade, met te korte armpjes. Ik hou er van om met de wielen van mijn rolstoel tot
vlak aan de kaderand te rijden. Ik wil mijn subjecten, waarvan ik mezelf voorspiegel dat ze afhankelijk
van me zijn, zo goed mogelijk kunnen zien. De invloed van mijn eetbare projectielen op hun groepe-
ring te water is een bron van studie en vermaak.
Vandaag was er een vreemde eend in de bijt: een vrouwtjeseend die ik niet eerder gezien had,
en die me intrigeerde omdat ze helemaal wit was, afgezien van een zwarte vlek bovenop haar kop. Ze
hield zich wat afzijdig van de gulzige groep. Soms maakte ze een sprintje naar een stukje brood dat ik
ver gooide, maar ze kwam altijd te laat. Ik probeerde de broodstukjes zo ver mogelijk weg te gooien,
en merkte pas toen het te laat was, dat mijn rechterelleboog daarbij tegen de joystick van mijn invali-
denwagentje aanduwde. De wielen rolden onmerkbaar door, tot een misselijkmakend, zinkend gevoel
in mijn buik me vertelde dat het zwaartepunt van mijn rolstoel naar voren kantelde.
De sensatie van met rolstoel en al voorover het water inkukelen was onbeschrijfelijk. Terwijl ik
ingesnoerd in mijn wagentje zeker anderhalve meter naar beneden tuimelde, gierde de adrenaline
door mijn aderen. Ik brak het wateroppervlak met een enorme plons. Door de adrenaline van de val
vergat ik mijn ogen dicht te doen. Ik zag de rivierbodem op me afkomen, en voelde hoe mijn karretje
weer rechtop draaide tijdens het zinken. De motor en de accu’s liggen onderin. Terwijl ik als een steen
naar de bodem zonk, vroeg me af of ik niet per ongeluk een eend geraakt had. Niet natuurlijk. Ik
landde in een wolk van opdwarrelend slib, als een maanlander op de maan.
Ik liet wat bellen uit mijn mond ontsnappen en voelde aan de zuurstofslangetjes in mijn neus-
gaten. Ze waren niet losgeschoten. Opgerakeld rivierslib dreef met de stroom mee en zonk langzaam
terug naar op de bodem. Toen mijn ogen gewend waren aan het niet helemaal transparante water zag
ik, voor het eerst in mijn leven, mijn vetvleugelige vriendjes vanuit een totaal ander perspectief. De
eenden zwommen nog steeds rond, boven mijn hoofd. Maar niet om te kijken waar ik gebleven was
natuurlijk. Eendenpoten peddelden druk rond in de kringen in het water, die aangaven waar ik het wa-
teroppervlak geraakt had. Gretige snavels doorsneden de waterspiegel en scheurden mijn plastic zak
met brood aan stukken. Toen het brood op was dreven de eendenbuiken weg, als bootjes. Vliespoten
duwden het water kalm van zich af, alsof de vogels hun voeten afveegden aan het hele gebeuren. Wat
hun betrof was er helemaal niets gebeurd.
Ik vroeg me af of iemand me gezien had. Ik vermoedde van niet. Weinig mensen gaan om half
drie 's middags met brood de eendjes blij maken. Mijn voederplekje is rond deze tijd meestal potten-
kijkervrij. Ik bevind mij, als ik het goed inschat, onder drie meter water aan de voet van een kade
waar vroeger boten aanlegden, en waar nu een schraal, weinig bezocht parkje aangelegd is. Mijn
zuurstoftankje is normaal voldoende voor een uurtje of zestien vrij ademhalen, er vanuit gaand dat ik
door mijn mond ook wat frisse lucht binnen krijg. Het zuurstofflesje was bijna vol toen ik vertrok. Ik
gok erop dat ik nog een uurtje of acht met dit tankje kan doen. Als ik me niet te veel opwind. Waar is
mijn reservetankje? Gelukkig, het zit er nog. Met dat reservetankje erbij heb ik in totaal een uurtje of
zeventien lucht, gok ik.
Hier zit ik dan, verdwaald in een vreemd universum. Nu ik aan het halflicht gewend ben, zie ik
dat ik niet alleen ben. Een met golvend wier bedekte winkelwagentje ligt een maar meter verderop op
zijn kop in de modder. Er zwemmen kleine visjes omheen, die ik niet thuis kan brengen. In de be-
schutting van het karretje is een micro-ecosysteempje ontstaan, vol met vreemde plantjes en diertjes.
Een plastic zak drijft, een stukje onder de waterspiegel, met behoorlijke snelheid voorbij. In het zakje
wedijveren een frisdrankblikje en een plastic frietbakje om relatief drijfvermogen. Mijn karretje staat
tot aan de assen van de wielen in de modder, pal naast een reusachtige tractorband, die grotendeels
in de modder begraven ligt. In het binnenste van de tractorband loopt iets rond, een zoetwaterkrab
misschien?
Een nieuwsgierige waterrat die op mij afzwemt om me met zijn tanden te inspecteren, laat me
ontdekken dat mijn handen nog werken. Ik sla verwoed naar het dier maar raak alleen water. Ik krijg
veel water binnen door mijn neus. Gelukkig blaast het beest al gauw de aftocht. Na een paar panieke-
rige seconden lukt het me weer normaal adem te halen. Ik probeer voorzichtiger in te ademen, zodat
er geen water door de slangetjes mee naar binnen komt. Moet erg mijn best doen om weer rustig te
worden. Kalm, kalm nu, dan hou je het langr uit. Waarom ik zo mijn best doe te blijven leven weet ik
niet. Waarom trek ik de zuurstof er niet gewoon uit en laat de natuur zijn beloop? Ik... ik wil nog niet
denk ik. De kans dat iemand me hier vindt is weliswaar nul, maar ik verwacht geloof ik toch, tegen
alle redelijkheid in natuurlijk... Ik zou niet weten hoe, maar toch...
Een grote overvarende boot zorgt voor tijdelijke verduistering in mijn onderwaterkoninkrijk. Ik
hoor vaag Schlagermuziek. Terwijl ik de kiel nakijk trilt het gebonk van de dieselmotor na in mijn
oren. In het grijze water verdwijnt de draaiende schroef het laatst. Ik vind het lichtknopje op mijn di-
gitale horloge, waterproof tot op 80 meter diepte, en constateer dat ik pas tien minuten op mijn plekje
sta. Het lijkt veel langer.
En dan schiet het me te binnen. Er is een uitweg. Ik hoef alleen maar de gordel om mijn middel
los te maken. Daarna zal ik als vanzelf bovendrijven. Maar ik ben iets vergeten. Om bij mijn gordel te
komen moet ik eerst het tafeltje dat ik voor het eendjesbrood gebruik loswrikken. En dat gaat niet. Ik
ben er namelijk vorige week, toen ik boos en onvoorzichtig was, mee tegen een hoek gereden. Sinds-
dien is het vastschroefmechanisme krom. Ik moest vanmiddag de dienstdoende verpleegster, een in-
valster, om hulp vragen bij het vastmaken. Lieve meid was het. Dat blauwe punkhaar en die piercings
overal, daar moet je gewoon doorheen kijken. Zij moest het tafelblad met al haar kracht op zijn plek
drukken bij het vastschroeven, en nu zit het te krom vast om los te krijgen. Ik kan met mijn armpjes
blijkbaar waterratten verjagen, maar het tafeltje losmaken lukt me niet. Bij mijn verwoedde pogingen
om mezelf te bevrijden krijg ik weer water binnen. Een stroom zuurstofbellen ontsnapt naar de opper-
vlakte. Kalm nu, dit heeft geen zin. Rustig, rustig... Ik moet proberen dit uit te zitten.
Een grote vis zwemt lui voorbij. Een snoek? Zou kunnen. Geen idee eigenlijk. Ik ben niet echt
een vissenkenner. Ik begin het koud te krijgen.
Als je de eendjes gaat voeren kun je maar beter voor genoeg brood zorgen. Een jasje is ook
handig.
door Spencer Brandsen Door Gerrits dus, niet door S.B. Ik kreeg het er benauwd van..
brrrr. het idee… eenden brood geven. Scary shit.
http://www.youtube.com/watch?v=jtN5AueTQ..
Niet echt hema, maar WEL echt cultura!
Tering, wat een bagger! Leg jezelf dan om. Ook collectief, dat is je versleten publiekszzoolafdruk in de vergankelijke modder daar nog niet waard…
ersatzflamoes
De terreurbeweging Feyenoord heeft zondag in het zuidwesten van Amsterdam een aanval uitgevoerd op de hoofdstad van de deelstaat Bijlmer. http://www.youtube.com/watch?v=dBLuVosFH..
rouwverrijking
hahahaa! Allemaal DDDOOODD!!!!!
Geennieuws het beste nieuws. niet twitteren, geen internet, facebook niks…. gewoon, alles op zwart. Lekker makkelijk. Hoeven we ook geen tarikje meer te doen.
ik herlees m nou pas. LOL. sorry voor de inter – rupties
het slijk der aarde |
Holle retoriek
"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de
eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise
leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde
veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang
niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen.
Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd
met nat speculaas.
Jong zijn is zo mooi…"
"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!
"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid
geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten
vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef
maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar
mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te
respecteren en in acht te nemen.
"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5
december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden...
De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden.
Dank!"
"Geachte heer,
"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005) Reageerziekte
"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.
"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken
welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen.
Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars.
Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
"Thanks!
Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen.
Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken.
Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen.
Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe.
Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn.
Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn.
Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen.
Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet.
De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren.
Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire.
Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen.
U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid.
Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken.
Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee." Zelfbeschouwing
"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
"Ach ja, leuk, schrijvers. |