Navigatie

de voorplecht
louter proza
louter poëzie
liaisons
nostalgie

colofon/contact

Dankbaar

Uitgelogd

Huishoudelijk

5 oktober 2005

Advertentieboer webstats4u, voorheen nedstat, kan de vinketering krijgen. Vanaf vandaag verdwijnt deze teller, de bezoekcijfers zijn bewaard voor het nageslacht en voortaan tellen we verder met Awstats. Koffiebonnen kunt u ophalen bij Tante Miep.

Maandag, 24 November 2008

Mirca [47]

Het is in de zevende dag van onze gevangenschap. Zoals altijd opent Meester woest de deur van de barak zodat de knal door heel het vertrek galmt. Het zonlicht schijnt fel door de geopende deur naar binnen en werpt een lange dreigende schaduw over het gangpad. Bedden kraken. Blote voeten kletsen op de stenen vloer. In geen tijd staat ieder team kaarsrecht voor het respectieve stapelbed, wachtend tot Meester het signaal geeft om in colonne naar buiten te marcheren. Het is duidelijk dat Meester een militaire achtergrond heeft. Ik vraag mij af hoe hij gerekruteerd is. Is het teleporteermechanisme van de Vult uitgerust met een persoonlijkheidsdetector en hebben ze Meester om zijn leiderskwaliteiten een voorstel gedaan dat hij niet kon weigeren? Bij het teleporteren zijn ook alle kinderen verdwenen. Onder mijn medegevangen zijn er moeders en vaders die hun kinderen bij het transport zijn kwijtgeraakt. Het werkkamp is volledig kindervrij.

Meester blaast op zijn fluitje, en we marcheren het daglicht in. Meester regeert met weinig woorden. Elk team zal nu door de rode ark stappen, en getransporteerd worden naar de locatie waar het werk moet worden hervat. Vandaag is echter anders. Vandaag flankeert Meester niet alleen de ark, samen met zijn twee helpers, zoals de vorige dagen het geval was. Er staat een vreemde figuur in de warme ochtendzon. De bezoeker is gehuld in een glitterende cape die hem - of haar? - volledig aan het zicht onttrekt. Meester gedraagt zich opvallend onderdanig tegenover de bezoeker. Het lijkt of ze in een gesprek verwikkeld zijn, maar ik kan er niets van opvangen. Een helper houdt ons op ruime afstand van de ark staande. Nieuwsgierig kijk ik naar de rijzige gedaante, speurend naar lichamelijke karakteristieken, maar anders dan zijn lengte valt er weinig uit de gesluierde figuur op te maken. De glinsterende mantel die volledig bedekt is met kleine spiegeltjes maakt de drager nagenoeg amorf.
“Dat is een Vult,” fluistert Ruben zonder mij aan te kijken en zonder zijn lippen te bewegen. Ik knik bevestigend. Eerder dan haat voel ik een brandende nieuwsgierigheid naar de gesluierde buitenaardse onderdrukker. Hoe ziet hij er uit? Waarom verbergt hij zich achter een cape? Mijn nieuwsgierigheid blijft echter onbevredigd. Meester wisselt een laatste woord met de bezoeker, waarna deze in een witte bundel licht naar een groot schip getransporteerd wordt dat wat weg heeft van een dinosaurus. Een moment later stappen Ruben en ik door de ark en bevinden we ons weer in het aubergineveld met tussen ons in de verschrikkelijke zwevende gouden trechter. Ik slaap erg slecht de laatste dagen, maar wanneer ik slaap dan droom ik en in minstens één van die dromen word ik geplaagd door een trechter die me zo’n vreselijke stroomstoot verkoopt dat ik er steeds weer wakker van word. Maar dit is geen droom. De trechter zoemt. Ruben en ik beginnen routineus vruchten te plukken. Nog zes uur en dan is het tijd voor een pauze.

Vandaag is een dag van ondernemen. Door het korte tijdsinterval dat de trechter ons gunt zijn we genoodzaakt om onze behoeften voor de pauzes te bewaren. Ruben en ik hebben veel gemeen. Een van deze gemeenheden is een actief werkend darmstelsel. Vijf seconden is gewoonweg te kort. Gisteren nog struikelde Ruben over zijn half afgestroopte broek, en als ik hem niet met een uiterste krachtinspanning voortgesleept had tot bij de volgende vrucht had de trechter ons opnieuw een stroomstoot door het lijf gejaagd. Ik weet niet hoeveel ik er zo nog kan verdragen. Maar zoals ik al zei, vandaag is een dag van ondernemen. Tijdens de eerste pauze komen Ruben en ik tot een gezamenlijk besluit. Waarom zouden we ons generen? Gêne verdwijnt opmerkelijk snel wanneer je noodgedwongen alles in gezelschap moet doen. Het was me nooit eerder opgevallen, maar nu Ruben zijn broek uittrekt en over zijn rug het veld in gooit kan ik er niet naast kijken. Ruben heeft de grootste lul die ik ooit heb gezien. Nee, dat is niet waar, op school heeft een medeleerling mij ooit een prentje getoond van een man met een onnatuurlijk groot geslachtsorgaan. Ruben heeft nochtans geen uiterlijke kenmerken die kunnen weggeven welk een gerief hij tussen de benen draagt. Zijn neus is een beetje gebogen op de rug, maar zeker niet abnormaal groot, en ook zijn voeten zijn niet groter dan de mijne. Ik volg Ruben zijn voorbeeld. Het is te laat om nu nog terug te krabbelen. Trouwens, het is van mijn vijftien jaar geleden dat ik me nog zorgen maakte om de grootte van mijn geslacht en telkens na het sporten, alvorens onder de gezamenlijke douche te gaan staan, met mijn hand in mijn broek wreef om niet voor schut te staan met een verschrompelde garnaal. Ik gooi op mijn beurt mijn broek in het veld. Eerder dan een fiere anarchist voel ik me een schooljongetje dat spijt heeft van een schelmenstreek, maar dat niet naar die spijt durft te handelen uit angst om af te gaan voor zijn vriendjes. Ruben is een geboren naaktloper. Hij heeft een tevreden uitdrukking op zijn gezicht, alsof hij een lang vergeten deugd heeft herontdekt. Ik breek een stuk van de taaie koek en begin er mechanisch op te kauwen. De andere teams bevinden zich buiten gehoorafstand. Het enige dat ik hoor, buiten het malen van mijn eigen kiezen, is dat van de overvliegende Vultschepen. De hele dag vliegen ze af en aan. Ik vraag me af hoeveel auberginevelden er zijn, en hoeveel slaven er als plukkers werken. Hebben de Vult ook andere rassen dan de mens als slaven ingelijfd? Misschien is deze planeet wel één groot aubergineveld dat voorziet in de behoefte van de volledige Vult populatie.

“Sletje, kom eens kijken.” Ruben zit gehurkt aan de voet van een aubergineplant en wrijft met zijn handen wat grond weg. Er komt een stukje goudkleurig metaal bloot te liggen. “Wat zou dat hier zijn? Het lijkt op een gouden kam.”
Ik hurk neer bij Ruben en help hem om het stuk metaal verder bloot te leggen.
“Maar dat is… nee, dat kan niet… zou het…” Mijn stem stokt.
We beginnen allebei als waanzinnigen te graven. Nog enkele minuten en de trechter zal weer beginnen zoemen. We steken onze handen als spades in de losse grond en graven dieper en dieper, tot er geen twijfel meer kan bestaan.
“Een windhaan?” zegt Ruben verbaasd. “Hoe komt die hier terecht?”
“Aan de omvang te zien is het een kerkhaan…” stamel ik, terwijl de betekenis van deze ontdekking langzaam tot me doordringt. Het is alsof ik een kostbaar bezit terugvind waarvan ik dacht dat ik het voor altijd kwijt was geraakt. Ik houd het hoofd van de haan in mijn hand om me ervan te vergewissen dat ik niet droom.
“Weet je wat dat betekent Ruben?” Ik leg mijn hoofd in mijn nek en glimlach naar de blauwe lucht die plots iets vertrouwd heeft, al vliegen er voortdurend vreemde luchtschepen voorbij.
“Dat de Vult katholiek zijn?” zegt Ruben. “Dat het katholicisme het bij het rechte eind heeft?” Hij slaat een kruisteken.
“No you dumb fuck! Planet of the fucking apes! We zijn nog altijd op Aarde!” Gil ik uitgelaten. “Oh.” Ruben klinkt een beetje teleurgesteld.
“Wat oh? We zitten niet op een vreemde planeet in god weet welk universum. We zijn thuis, we zijn…”
“Wat maakt het uit op welke planeet we zitten?” onderbreekt Ruben mij. “We zijn slaven, we plukken aubergines voor de rest van ons leven. Trouwens, als dit de Aarde is, dan is het niet meer onze Aarde. Op onze Aarde lopen de kerken leeg, hier zitten ze onder de grond.”
Het beetje euforie dat ik daarnet voelde is weg. Gevangenschap kent geen grenzen dan vrijheid. Zonder vrijheid is er enkel een grenzeloos niets. De trechter begint te zoemen.

“Wel, wel, wat hebben we hier! Zijn de heren iets kwijtgeraakt?”
Het is de eerste keer dat ik Meester zie lachen. Zijn gezicht plooit zich in een brede grijns waarbij al zijn tanden zichtbaar worden. Sympathieker wordt hij er niet door. Ik verwacht elk moment een woede-uitbarsting en druk mijn hoofd tussen mijn schouders, zoals ik zou doen wanneer ik wist dat er een ballon zou ontploffen of een bommetje af zou gaan.
“Wij trachten ons werk efficiënter te organiseren meneer,” zegt Ruben koeltjes. Ik hoor zelfs geen bibber in zijn stem.
“Hebben jullie dat gehoord?” roept Meester naar de andere teams. “Neem hier een voorbeeld aan!” Een aantal medegevangenen kijken ons vuil aan. Ik wou dat ik mijn broek niet had weggegooid. Maar Ruben heeft totaal geen spijt. Hij staat fier met de handen in zijn zij. Mij overvalt een gevoel van schaamte, en zijn gezicht straalt van trots. Ik trek mijn shirt naar beneden in een poging mijn naaktheid te bedekken. In de blikken van mijn medegevangen lees ik hoe deze dag de geschiedenis in zal gaan: De dag van Kleine Garnaal en Sidderaal.

Meester fluistert iets in het oor van een helper. De helper knikt en verdwijnt achter de barak, om even later terug te komen met een grote ketel dampende soep.
“Jullie hebben deze week hard gewerkt. Daarom zenden de heersers jullie een beloning.”
We moeten in een rij voor de ketel gaan staan. Om beurten krijgen we een kommetje dat een helper vult met een grote pollepel dampende soep. De soep smaakt ontzettend goor, maar mijn smaakpapillen beginnen het voedsel van de Vult zoetjesaan gewoon te worden. Ik geniet vooral van de warmte van de drank. In vergelijking met de droge koek en de groene blubber die we tijdens onze pauzes krijgen is dit een godendrank.

door Vincent Nemo

  Grand Prix
  Wondvocht 4: hypergranulatie

Het wordt wel spannend zo, met die broekloosheid.
bromde Spencer Brandsen () om 11:09 (op Maandag, 24 November 2008)

Zeg, over dat volledig kindervrije werkkamp, waar kan je zo’n teleporteerapparaat kopen?
bromde Enz om 11:28 (op Maandag, 24 November 2008)

Dit is natuurlijk allemaal fictie, want ik heb een toeter van behoorlijke afmeting.
bromde Kapitein Nemo om 13:17 (op Maandag, 24 November 2008)

Typisch, niemand begon erover en dan zegt u ineens dat u een toeter hebt..
bromde Spencer Brandsen () om 15:49 (op Maandag, 24 November 2008)

En wat voor een toeter!
bromde Kapitein Nemo om 18:49 (op Maandag, 24 November 2008)

toeter? pas op met nep viagra, zeiden ze vandaag op het journaal.

die von munchhausen wending aan het verhaal is best kut, eigenlijk, want waarom al die grond storten om 150 miljoen m^2 te bedekken, als je gewoon de bewoning of de oceanen kunt wegbliepen ofzo maar goed het is jouw feestje
bromde grtsdh6hdxh om 19:03 (op Maandag, 24 November 2008)

Vroeger had ik ook een slurf als een brandweerslang, maar ik heb hem laten verkleinen tot een toeterette, want je hebt er niets aan en moet het anders allemaal maar meeslepen.
bromde Spencer Brandsen () om 19:04 (op Maandag, 24 November 2008)

Ik wil hier toch eens iets rechtzetten want die fout wordt vaker gemaakt. In bovenstaand prachtstuk wordt melding gemaakt van het plukken van aubergines. Dit is onjuist. Aubergines worden niet geplukt die worden geknipt, met een schaartje ja, tomaten worden geplukt en nu ik toch bezig ben, komkommers snijdt men, sla steekt men en aardappelen worden gerooid.
bromde Jonathan de Wet van Nachtschade om 19:51 (op Maandag, 24 November 2008)

Ach man rot toch op met je gemiereneuk !
bromde Enz om 19:55 (op Maandag, 24 November 2008)

Het gaat hier helemaal niet om aubergines, maar om buitenaardse planten die wat weghebben van aubergines en waar toevallig geen schaartje voor nodig is.

En al die grond is gewoon het mestoverschot van de Vult dat zomaar eventjes op aarde gebliebt werd. Ja, ze moesten er ergens mee naartoe, en die aubergineachtige planten blijken prima te gedijen op zo’n 30 meter Vultkak.

Hehe, kom ik daar weer effe mooi mee weg.
bromde Kapitein Nemo om 20:04 (op Maandag, 24 November 2008)

Ik had me die incontinente trut van Al Gore toch anders voorgesteld.
bromde Enz om 22:13 (op Maandag, 24 November 2008)

Ik vind het niet erg als de mensheid zichzelf uitroeit maar het moet wel een beetje snel gebeuren anders maak ik het niet meer mee.
bromde Spencer Brandsen () om 23:27 (op Maandag, 24 November 2008)

pfft gij ongeschoolde, in pure kak kan niets groeien, je moet het aanlengen met zeker 60% modder en zand. maar de vult blazen natuurlijk de maan op en bliepen dan hun kak door het stof, zucht…
bromde grtsfhsf6yr6 om 00:46 (op Dinsdag, 25 November 2008)

Fuck toch een eind op!
bromde Enz om 07:23 (op Dinsdag, 25 November 2008)

Laten we het wel vriendelijk houden met z’n allen hier in dit kleine kippenlandje.
bromde Don Dingo om 10:49 (op Dinsdag, 25 November 2008)

Ik wist niet dat u voor landbouwer gestudeerd hat grtsfhs657e.
U blijft me verbazen. In pure kak groeit dus niets. Dat lijkt me handig om weten.
bromde Kapitein Nemo om 12:09 (op Dinsdag, 25 November 2008)

Grrrts zal het volgende maand nog zwaar krijgen met die Turkse bisschop die uit Spanje met de boot komt en het kindeke Jezus dat aan een maagd ontspruit..
bromde Spencer Brandsen () om 12:50 (op Dinsdag, 25 November 2008)

Mirca moe…
bromde L* om 14:01 (op Dinsdag, 25 November 2008)

Met sonturklüz en de maradonna heb ik geen problemen, dat is nl. geen SF maar mythe, ik wil SF lezen die niet alleen literair prettig is, want dat issie, maar ook, zoals bij het genre hoort volgrns mij, plausibel is. de nautilus van de originele Nemo vaart toch ook niet op bellenblaas?
bromde grtssgbsrth om 16:07 (op Dinsdag, 25 November 2008)

Ik begrijp uw punt, maar het gaat hier over een ruimtegewas dat wel uiterlijke overèenkomsten vertoont met de aubergine maar iets geheel anders is dat van een vreemde planeet komt. En het is heel goed mogelijk dat een dergelijk ruimtegewas uitstekend gedijdt op honderd procent pure, onversneden Vultkak. Of bent u ook al een expert op het gebied van interstellaire groente- en fruitsoorten?
bromde Spencer Brandsen () om 16:47 (op Dinsdag, 25 November 2008)

IK IK IK

ben Mirca moe

IK dus..
bromde L* om 16:47 (op Dinsdag, 25 November 2008)

U U U

Bent gewoon een beetje levensmoe beste L*

En op de koop toe een enorme zeurpiet. Het is niet lang meer, nog maar een hoofdstuk of 12.
bromde Kapitein Nemo om 17:02 (op Dinsdag, 25 November 2008)

IK, IK, IK… Ja, nu weten we het wel. Wist u trouwens dat ‘ik’ het meest gebruikte woord is in de Nederlandse taal? Op de tweede plaats staat het werkwoord ‘vinden’ [Ik vind zus, ik vind zo] en op de derde ‘geloven’. Nederlanders vinden en geloven dus kennelijk nogal veel, maar ‘zeker weten’ staat niet in de Top 3.
bromde Enz om 17:06 (op Dinsdag, 25 November 2008)

Soms heb ik wel een beetje te doen met Sinterklaas: Altijd maar die staf in zijn hand en dan tòch een volle zak.
bromde Spencer Brandsen () om 17:18 (op Dinsdag, 25 November 2008)

als we ervan uit gaan dat het een gewas op waterbasis is, Brandsen, en dat lijkt me noodzakelijk als eea op aarde plaatsvindt, dan zijn die vult ook op waterbasis, lijkt mij, anders hebben ze niks aan waterig vreten, en is hun kaka vergelijkbaar met die van ons. nogmaals njet dus.
bromde grtsbdrh om 21:01 (op Dinsdag, 25 November 2008)

Maar ze eten pure Vultkak ! En als er ìets is dat nìet waterig is, nou, dan is het wel Vultkak. Een Vult zou dodelijk beledigd zijn als je zou suggereren dat zijn kak ook maar een spoor van water bevat ..
bromde Spencer Brandsen () om 21:14 (op Dinsdag, 25 November 2008)

zucht…
bromde grtsdsgyrdh om 22:12 (op Dinsdag, 25 November 2008)

Waar woont die Grtsdyrjvxkh?
bromde Een Vult om 22:14 (op Dinsdag, 25 November 2008)

Toch verdient Sam hier bijval.
bromde bicat om 11:03 (op Woensdag, 26 November 2008)

Maar dan kan je ook niet meer naar Star Trek kijken want daarin gaat de Enterprise de hele tijd in Warp 1, 2, 3, 4 en zelfs 5 en dat is allemaal sneller dan het licht en dat kan helemaal niet !
bromde Spencer Brandsen () om 11:07 (op Woensdag, 26 November 2008)

Star Trek laat vooral veel in slow-motion zien opdat de huismus het kan volgen.
bromde bicat om 11:11 (op Woensdag, 26 November 2008)

:: valt gr666ts bij ::

Gezellig!
bromde Eduardo om 16:21 (op Vrijdag, 28 November 2008)

het slijk der aarde

Holle retoriek

"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen. Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd met nat speculaas. Jong zijn is zo mooi…"

"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!

Soms zoek je iets anders. En dan vind je het niet. Mannen, of vrouwen, pennen, papier, boeken, bekers of boodschappen, je vind het soms niet.

Maar nu heb ik het gevonden!

Groetjes Lieke"

(Lieke, Zelf een column schrijven)

"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
Want dat er velen op de dool. Een gevolg van zich onbestemd, zonder nuttig doel, afgevlakt en weinig bijzonder voelen maar misschien nog meer eengevolg van het vluchten voor deze zelfrealisatie, deze pijn van een ziel zonder importantie niet te hoeven voelen. En daar compensatie middelen voor zoeken en aangboden krijgen. Drugs, sex met dieren, sex met kinderen die geen leeftijd meer nodig schijnen te hebben, autorijden, schoeisel, weblogs, gangbangs, sport, wat al niet. Als het maar lijkt dat je vooral bezig bent. Al is het nietszeggend en immoreel, al is het bellenblazen met je mond dicht of een kraak zetten en minister zijn.

En dan is er bicat..aus blaue hinein zu uns gezogen, zonder eigenaren of aandeelhouders die stakingen uitlokken, zonder stompzinnig geleuter, nee, de magie van de fantasie, de fictie en de nederlandse taal aan de macht.
Een baken van troost, een zwoele geur vlak voor het slapen gaan, een enorme uitzinnige stapel draadjesvlees met dampende jus, een romance achter het frietkot, scooters en mobieltjes, vogels die hun eigen lied zingen, de eigen partituur kennen en geen regisseur of dirigent nodig hebben, de horror en thrill. Dat wat onbewust en ondergronds en ook van het leven zelf is. En niet wordt voorgeschreven door de krant, de tv, radio, politiek, banken en verzekeraars, speculanten die denken met 'de echte waarheid' om te gaan. Nee, ik ben geen echt schrijver maar wel groot fan van het schaarse bicat talent."
(Peter Novecento, Haagsche Post)

"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te respecteren en in acht te nemen.

vr groet

dhr. Papen"
(Daniël Papen, via email)

"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5 december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden... De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden. Dank!"
(bromde Zielknijper, 5 december 2005)

"Geachte heer,

Mag ik u verzoeken het plaatje van de te jonge dame van uw site te verwijderen. Er zijn namelijk nog al wat mensen die dit niet lollig vinden. Diverse klaag e-mails over gehad. Mag ik u er op attenderen dat het hier om Kinderporno gaat en de wetgever daar meer dan 4 jaar gevangenisstraf op heeft gezet. Ik ga ervan uit dat het om een misvertstand gaat, als moderator. Met vriendelijke groet.

Sociale Jeugd- en Zedenpolitie te Amsterdam
Commerciele zaken
020-5592585"
(i030142@planet.nl, 14 december 2004)

"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
(via mail, 23 oktober 2005)

"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
(nove, 12 oktober 2005)

"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005)

Reageerziekte

"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.

Conclusie & nawoord

Niet alleen symbolen hebben invloed op ons doen en denken, de manier waarop ieder mens zichzelf ziet en andere zegt meer over die persoon dan over anderen. Elk mens gaat zijn eigen weg, en het is jammer dat er uit commerciële geldzucht zoveel miscommunicatie ontstaat tussen mensen. Welk mens is beter, het mens dat genadeloos elke, in zijn ogen misdadiger, ritueel vermoord, of die mens die de opdracht geeft om onbewuste signalen stuurt via reclamespotjes en zo het materialisme hoger prijst dan het gevoel om bewust van jezelf en je daden te zijn? Draait het dan uiteindelijk allemaal om geld?
De een vermoord mensen die hun hele leven anderen pijn doen, en de ander roept het gevoel op dat er niets beter is dan nike schoenen in combinatie met een stoere jack met een bontkraag, dat gedoe met die bontkragen id volgens mijn theorie gebaseerd op het paringsgedrag van leeuwen, hoe groter en mooier de manen, des te meer aanzien ze hebben en kans op leiderschap en hoe meer kans ze hebben dat hun genen worden doorgegeven ;).
Door niet te realiseren waar je mee bezig bent, of niet wie, maar wát je eigenlijk bent, ontstaat er miscommunicatie en disharmonie in de maatschappij. Opgaan in de massa kan leiden tot afgunst en afkeer van het geloof in jezelf en in anderen.

En ik wens hierbij balkenende en zijn hele tweede kamer heel veel succes met het oplossen van de “problemen” hier in Nederland, want zo schieten we geen reet op.

Oja, en een gelukkig Nieuwjaar!

Zondag 7 januari 2007, Frank Hooijer"
(Frank Hooijer, 7 Januari 2007)

"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
(TiTo, mei 2006)

"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen. Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
U, als warmbloedige heterovrouw zal zich wezenloos kunnen uitleven 'tussen de hitsige Jantjes'. Ik stel voor dat u zich een voorstelling maakt over de gang van zaken in de nachten op zo'n nomadenkamp met satellietvererbindingen in de maanloze nachten van de nieuwe woestijnen die worden ontgonnen, namens u en mij, natuurlijk, vanzelf, juist, nee, uiteraard. Het mag ook wel een andere uiterst vervelende erectiestoornis gaan, de ejaculatie praecox. Dat gaat dan vast over de linkse oppositie, denk ik dan, kunt u het fijn neutraal houden.

U bent toch op alle kaasmarkten thuis, hard op weg om zich te bekwamen in een genre waar sex met hoofdletters geschreven moet worden. Vooral de sex benadrukken, Lilith. Veel gore geile, harde, wrede sexscenes, met blinddoeken, kidnap, politiehandboeien, touwen en katrollen, gedwongen masturbatie tussen mannen, tussen vrouwen, scarring en kaalscheren en tot huilens toe dat gepomp met dildo's en dat monotone gezoem van vibratoren sfeervol brengen. Vooral geluiden en kleuren beschrijven, daar ben ik gek op."
(Peter Novecento)

"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
(Hein Buffelruft, 28 dec 2005)

"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars. Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
(Nove, relatietherapeut, 3 dec 2005)

"Thanks! Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen. Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken. Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen. Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe. Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn. Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn. Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen. Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet. De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren. Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire. Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
(Kiers de Maison, 27 november 2005)

"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen. U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid. Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken. Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
Daarbij geserveerd met warm en geroosterd brioche brood."
(Harrie Stamper, 23 oktober 2005)

"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
(Max J. Molovich, 23 Augustus 2005)

"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee."
(nove, 6 Juni 2005)

Zelfbeschouwing

"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
(Andy Möller, Gelsenkirchen)

"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
Zo'n kleffe smeerlap van een potentiele serieverkrachter met banden in een hechte kerkgemeenschap waarop moeders zo trots is omdat hij naast het lesgeven ook nog als hobby het locale knapenkoor dirigeert. Zo eentje die maar beter melancholieke verhaaltjes moet blijven schrijven. "
(Nove, 22/11/2005)

"Ach ja, leuk, schrijvers.

Beetje zo in je donkere hol aan de wereld knagen. Puur verongelijkt verdedigen van een door mede niet-aanwezigen geschapen superieure schertswereld. Lurken aan je pijp. Pijpen aan je lurk. Woorden in langgerekte nadenkzinnen omzetten. Protserige taalvlekjes. Huilerige holheden. Fletse vondsten. Massieve monomane monsters. Een zielige berg toevoegingen aan de duistere put die al veel te lang overstroomt door de gemankeerde bijdragen van nerveus krabbelende geesten met een ongepast gevoel van eeuwigheid.

Die sfeer.

Geef mij maar parkeerwachten. "
(Marnix, 21/11/2005)