Navigatie

de voorplecht
louter proza
louter poëzie
liaisons
nostalgie

colofon/contact

Dankbaar

Uitgelogd

Huishoudelijk

5 oktober 2005

Advertentieboer webstats4u, voorheen nedstat, kan de vinketering krijgen. Vanaf vandaag verdwijnt deze teller, de bezoekcijfers zijn bewaard voor het nageslacht en voortaan tellen we verder met Awstats. Koffiebonnen kunt u ophalen bij Tante Miep.

Maandag, 17 November 2008

Mirca [46]

“Het is geen gezwel, maar een klier,” vertelt Ed met hese stem. Zijn gezondheid gaat nu al enkele weken achteruit, maar op bezorgde vragen antwoordt hij steeds ontwijkend en bagatelliserend. “Dit is een ontwikkeling die ik niet had voorzien, maar interessant, voorwaar erg interessant.”
Ed keek gebiologeerd naar het kleine knobbeltje op mijn arm.
“Heb je er last van? Doet het pijn?”
Ik schudde mijn hoofd.
“Hoe voel je je voor de rest?”
“Goed. Niets bijzonders.”
“Dit kliertje hier,” zegt Ed, en hij drukt met zijn duim op mijn arm, “scheidt teloëdase af dat onmiddellijk in het bloed wordt opgenomen. Het is dus niet langer nodig dat ik je nog injecties geef.”
“Is dat goed of slecht?”
“Wel, om eerlijk te zijn weet ik niet wat de precieze implicaties zijn. Het is nog te vroeg om daar een uitspraak over te doen…”
Ed begon luid te hoesten. Wanneer het ophield was hij buiten adem. Ik keek bezorgd naar zijn bleke gezicht.
“Het is niets,” zegt hij hijgend, “laat me nu maar, ik heb nog werk te doen.”
Gehoorzaam verliet ik de ziekenboeg. Op de gang kwam ik Jacob tegen.
“En, wat zei de dokter?”
“Het is geen gezwel, maar een soort klier.”
“Ah, de klier van Sanders. Dat ga ik meteen noteren. Hoe is het nog met Ed? Hij ziet er nog steeds niet al te best uit.”
“Hij wil er niets over kwijt. Om eerlijk te zijn heb ik er geen goed oog op. Als Ed zichzelf niet kan genezen is het vast iets ernstig.”
“Heb je al met Ella gesproken? Als aspirant assistente van Ed weet ze vast meer.”
“Dat is een goed idee. Ik ga haar maar eens opzoeken.”
“You go get her tiger!” Jacob klopte me lachend op de schouder.

In het dorpje heerste een gezapige bedrijvigheid. De drie kleuters speelden luid kwetterend in hun houten parkje in de schaduw van de rots die als een beschermende hand over het oostelijk deel van het dorp hangt, terwijl hun moeders de was te drogen hingen. Ruben wuifde naar me van op de drempel van zijn kroeg.
“Ha D. welke wind brengt jou hier?”
“Alleszins niet de jouwe pruttelpot.”
“Hoe is het nog met de Saurussletjes? Is Ed nog niet genezen?”
“Nee, daarom ben ik hier. Heb je Ella ergens gezien? Ik vroeg me af of zij er soms meer van afweet.”
“Ik zag haar daarstraks met Lies in de richting van het meer lopen.”
“Hoe is het met Els en je ongeboren vrucht?”
“Vraag het haar zelf, daar komt ze net aangewaggeld.”
Els kwam vanuit de brouwerij van Serge gewandeld met een net vol flessen fruitsap. Het viel me op dat haar buik al weer fors gegroeid was sinds ik haar verleden week op het landingsfeest zag. “Hoi Els!”
“Dag Daniël. Alles goed met je?”
“Ja hoor. En met jou? Het wordt een grote baby precies, je buik blijft maar groeien.”
“Dat is normaal hoor. Heb je nog nooit een zwangere vrouw gezien? Hoe is het trouwens met Ed? Ik heb hem vorige week maar eventjes gezien. Hij zag er niet zo gezond uit.”
“Daarom ben ik hier. Hij wil er zelf niets over kwijt. Ik dacht Ella maar eens uit te horen, misschien weet zij wel meer.”
“Die is met Lies naar het meer.”
“Ja, Ruben zei het al. Ik ga ze maar eens opzoeken…”
Els en Ruben wisselden een betekenisvolle blik en glimlachten breed toen ik afscheid nam.

Het meer ligt goed verscholen aan de voet van de berg Hanenkam, omringd door dicht struikgewas dat overgaat in een uitgestrekt woud. Jacob had met behulp van de egalisatiestraal van een schicht een paadje gemaakt dat je moeiteloos door het woud leidt. Het is een wandeling van ongeveer twintig minuten, als je goed doorstapt. Al na vijf minuten kreeg ik spijt dat ik niet wat van het fruitsap gedronken had dat Els bij zich droeg. Het was warm die ochtend. Ik herinnerde me dat ik die dag nog niets gedronken had. De gedachte aan een frisse slok water uit het meer deed me mijn pas versnellen. Onder het stappen trok ik mijn shirt uit. Het gevoel van de wind en bladeren op mijn ontblote lijf deed me denken aan die keer dat ik als kind half in de tent ging liggen die in de achtertuin was opgesteld, zodat de wind de voorflap van de tent heen en weer bewoog over mijn ontblootte rug. Dat was geloof ik mijn eerste erotische sensatie.

Toen ik het meer op enkele honderden meters genaderd was hoorde ik de uitgelaten stemmen van Ella en Lies die op de wind werden meegedragen. De lust ontwaakte in mijn lijf. De stem van Ed weerklonk in mijn hoofd: “We zijn niet meer op Aarde, Daniël…” Ella en Lies zijn twee knappe jonge vrouwen, en ik zou liegen als ik zei dat ze me onverschillig lieten. Maar ik ben ondertussen al halfweg de dertig. Hoe jong en onervaren ik me ook mag voelen, in hun ogen ben ik vast een oude man.

Ik kwam uit het bos en zag het meer schitteren in het zonlicht. Aan de oever lagen Ella en Lies poedelnaakt te drogen op een groot wit laken. Ik bukte me in het struikgewas zodat ze mij niet zouden zien, maar ik nog altijd een goed zicht had op de twee meisjes. Het was al bijna zes jaar geleden dat ik nog een naakte vrouw had gezien. De impact ervan was groter dan ik had verwacht. Een dier in mij ontwaakte, huilend als een wolf. Ik bevrijde de kloppende onrust die pijnlijk gekneld zat in de plooien van mijn broek. Wat moest ik anders doen? Op die manier kon ik niet op de meisjes toestappen. Toen mijn hunkering tot bedaren was gekomen stond ik recht, controleerde mijn broek en stapte uit het struikgewas. Ik was van plan met Ella te praten en zou mij niet laten ontmoedigen door het feit dat ze geen kleren droeg. De meisjes hoorden mij uit de struiken komen. Ze keken even achterom, maar maakten geen aanstalten om zich aan te kleden. Dat stelde mij enigszins gerust: wanneer zij ongegeneerd naakt bleven, konden zij mij ook het gluren niet kwalijk nemen. Ik vreesde echter een spoedig herstel van mijn tijdelijk getemde roede.
“Hoi Daniël!” zei Ella, “kom je ook een duikje nemen?”
De meisjes schaamden zich helemaal niet voor hun naaktheid. Ik nam een slokje water uit het meer en zette me vervolgens naast Ella op het laken. Een tijdje keek ik peinzend naar de waterspiegel. Tenminste, ik nam een peinzende uitdrukking aan. In feite was er geen enkele gedachte in mijn hoofd.
“Ik kom eigenlijk voor jou,” zei ik tenslotte, zonder mijn blik van het zachtjes kabbelende water af te wenden. “Ed is nu al enkele weken ziek. Hij wil aan niemand zeggen wat hij heeft of hoe ernstig het is. Ik dacht dat jij misschien…”
“Ja,” zei Ella somber,”Ed is ernstig ziek. De laatste weken heeft hij het tempo van zijn lessen verhoogd. Hij wil er alles zo snel mogelijk doorjagen. Maar wat zijn toestand betreft… hij heeft me gevraagd om er met niemand over te praten…”
“Dus het is ernstig?”
“Ja…”
“Hoe ernstig?”
Ella legde haar hand op de mijne. Enkele druppeltjes water vielen op de rug van mijn hand. “Dat moet je hem zelf vragen Daniël. Als hij er klaar voor is zal hij het je wel vertellen.” “Is hij stervende? Als hij stervende is moet je me het vertellen…”
Ella zweeg en bevestigde daarmee mijn vrees. Ed heeft mij misschien wel de onsterfelijkheid gegeven, en nu klopt de dood op zijn deur. Ik wreef over de klier van Sanders. Moet Ed het bekopen omwille van mij? Bestaat er een kosmische vergeldingskracht voor wie de universele wetmatigheid breekt dat iedereen moet sterven? Flauwekul natuurlijk, maar er knaagde evengoed een schuldgevoel aan mijn ziel. Ed was de oudste bewoner van Mirca. Hij was al een heel eind in de zestig. Op die leeftijd gaat het lichaam steeds sneller achteruit. De machine weigert langzaam maar zeker dienst.

Ik legde me neer op het laken en keek naar de voorbijglijdende wolken. Een hele tijd ging in stilte voorbij. Ik vergat om mijn blik zedig van de naakte jonge lichamen af te wenden. Ella leunde op haar ellebogen. Haar lange haar dat aan de onderkant samengeklit was van het water rustte in gouden krullen op het laken. Mijn ogen gleden hongerig over de gebruinde schouders naar haar stevige, bijna perfect ronde borsten en de harde kersenrode tepels. Vanuit mijn huidige positie zag ik de licht behaarde venusheuvel waarin nog enkele druppeltjes water fonkelden in het zonlicht. Lies, een jaartje jonger dan Ella, was nog niet al haar meisjesvet kwijt. De onvolgroeide borstjes die bijna onmerkbaar overgingen in grote lichtroze tepels leken wel op waterballonnetjes. Lies had dik zwart krullend haar. Ik verbaasde me erover dat haar venusheuvel zo sterk behaard was.

“Ze lagen daar volledig naakt? Meen je dat?” vroeg Jacob. Hij staarde me met grote ogen aan. Ik zag wel dat hij wist dat ik de waarheid sprak, maar hij wou het gewoonweg niet geloven. Ik knikte en nam een slok bier. “Ja, volledig naakt.”
“En jij bent in je blote flikker mee het meer in gesprongen? Het water was vast erg koud…”
“Ella en Lies hadden nog nooit een naakte man gezien, dus…”
“Verdomme…” Jacob stootte afwezig zijn glas bier om. “Verdomme Daniël! Weet je wel hoe lang het geleden is dat ik nog een naakte vrouw heb gezien?”
In het dorp had elke man een partner, maar wij vieren hier op de Saurus waren de paringsdans ontsprongen – of we hadden hem ontlopen, het is maar hoe je het bekijkt. Sinds de dood van Koen was Martha alleen, maar eenzaamheid en lust gaan maar zo ver… En dan waren er nog Ella en Lies. Zij waren slechts kinderen toen we met de Saurus de aarde ontvluchtten, maar nu, zes jaar later zijn het jonge vrouwen geworden en ik was de eerste geweest die dat in volle glorie had mogen aanschouwen. Zelfs Reno was van zijn melk toen ik van het voorval vertelde. Hij zei dat de lust hem vaak kwelde als duizend duivels. Niet dat de situatie hier op Mirca voor hem veel verschilde van die op Aarde, alleszins wat vrouwen betrof. Reno was in een openhartige bui die avond. “Ik heb nog nooit een vrouw… nu ja, wat ik zeggen wil: ik ben nog maagd. Daar, het is er uit…” Reno staarde naar de ondergaande zon. Hij maakte met niemand oogcontact. Het was alsof hij nu op ons oordeel wachtte.
Ik keek naar Jacob. Onze blikken kruisten. Er verscheen geen lach op zijn gezicht. Jacob was begripvol.
“Trek het je niet aan Reno,” zei hij gemoedelijk, “Daniël hier is ook nog maagd.”
“Wat?” riep ik verontwaardigd. “Ik ben geen… ik heb…”
“Je moet je niet zo opwinden,” onderbrak Jacob mijn protest, “ik weet best dat je al wel eens van bil bent gegaan. Maar ik herinner me een gesprek op Aarde waar je zei, en ik citeer: “Ik heb nog nooit goeie seks gehad.” Waar of niet?”
Jacob had gelijk. Ik had nooit goeie seks gehad. Dat is, tot Mirca mij op die bewuste nacht haar slaapvertrek had binnengeleid. Er ging toen een heel nieuwe wereld voor mij open. Maar buiten Ed heeft niemand hier weet van. Ik realiseerde me weer hoe hard ik haar miste. Nee, de herinnering aan die nacht zou ik niet bezoedelen door hem als argument op te werpen in deze halfdronken discussie.
“Hij slaagt er zelfs in,” ging Jacob verder, “om na minstens zes seksloze jaren - ik vermoed dat het er zeker acht zijn – een dag door te brengen aan een verlaten meer met twee bloedmooie naakte vrouwen zonder dat er ook maar iets gebeurt.”
Reno grinnikte. Jacob had hem, ten koste van mij, opgevrolijkt. Ik gunde het Reno wel. Niets helpt beter tegen zelfmedelijden dan je te spiegelen aan de tekortkomingen van een ander. “Ik geloof trouwens dat het bij jou ook al zeven jaar geleden is Jacob. En dat was, als ik me niet vergis, met dikke Brenda van Boven, nadat ze je op een vrijgezellenfuif stomdronken had gevoerd.” Nu we toch bezig waren om een vriend er bovenop te helpen mocht iedereen wel een duit in het zakje doen, vond ik.
Jacob werd plots droefgeestig. Hij reageerde niet meer en staarde naar de gloed die nog restte van de ondergegane zon. Ik volgde zijn voorbeeld. Het enige geluid dat ik nog hoorde was het stille gegniffel van Reno.

door Vincent Nemo

  Wondvocht 3: Billroth 1
  Grand Prix

Ach ja, Brenda van Boven.. Breek me de bek niet open.. Brenda van Boven die brandt beneden zeiden wij altijd. Ach waar blijft de tijd..
bromde Spencer Brandsen () om 10:35 (op Maandag, 17 November 2008)

Dat vraag ik me soms ook af, waar de tijd blijft. De ruimte blijft gewoon waar ze is, maar de tijd die ontglipt je telkens weer – tenminste zo lijkt het toch. Of misschien is het gewoon een neiging van onze psyche, dat de tijd ons ontglipt, omdat we het mentaal niet aankunnen om alle tijd gewoon voor ons uitgestrekt te zien als een weg waarop we naar onze eigen geboorte (of dood) kunnen wandelen net zoals we naar de bakker gaan. En dan kunnen we opscheppen tegen elkaar over wie de langste straat heeft. Ja, want je zal maar eens vroeg sterven en met zo’n kort doodlopend straatje zitten. Daarmee maak je jezelf niet populair.
bromde Kapitein Nemo om 10:47 (op Maandag, 17 November 2008)

Eekhoorntje op lange weg.
.
bromde Spencer Brandsen () om 11:00 (op Maandag, 17 November 2008)

ruimtetijd beschouwen als weefsel en dan toch niet in nostradamus geloven, tssss…
bromde grtsfhsf6yr6 om 13:18 (op Maandag, 17 November 2008)

Komt tijd, komt raad….en dat schept dan weer ruimte.
Voor de rest moet Mirca maar eens stoppen, het gaat nu al ruim 40 episodes te lang door.
bromde L* om 16:10 (op Maandag, 17 November 2008)

nee man, dit is een roman in wording, ga vooral door kaptein, en bedenk nou eens even voor het gemak dat er een miljard websites zijn en slechts een half miljoen boeken, dus waarom niet in druk verschijnen?
bromde grtsghthhstz om 16:31 (op Maandag, 17 November 2008)

Een half miljoen boeken? Op de hele wereld? Dat vind ik niet veel. Ik zou trouwens wel eens willen weten wat die Klier van Sanders is…
bromde Spencer Brandsen () om 16:55 (op Maandag, 17 November 2008)

Misschien net zoiets als de Eilandjes van Langerhans?
bromde Enz om 18:50 (op Maandag, 17 November 2008)

sebaceuze klieren?
bromde grtsdshd6e om 19:50 (op Maandag, 17 November 2008)

Yeah!
bromde De voorzitster van de Mirca Fanclub om 20:01 (op Maandag, 17 November 2008)

Hoe zou er over twintig jaar over Bicat.net gedcht worden? Speelse dartele dertigers zonder inspiratie? of wulpskroelend onderfontiaans literair gelurk?
Est modus in Rebus
Komt tijd komt raad
Est bolus in venus
Komt scheit, komt zaad.
bromde Eliv om 20:34 (op Maandag, 17 November 2008)

‘Er zijn mensen die onsterfelijk willen worden en niet eens weten hoe ze een regenachtige zondagmiddag moeten vullen.’
Las ik laatst ergens.
bromde Enz om 20:42 (op Maandag, 17 November 2008)

Liever een eeuwigheid verveling dan kanker aan je prostaat, hart – en vaatziekte, artrose, parkinson en incontinentie.

Wat incontinentie betreft, spellen jullie schijt als scheit in Nederland?
bromde Kapitein Nemo om 21:59 (op Maandag, 17 November 2008)

Niet dat ik weet.
bromde Enz om 22:44 (op Maandag, 17 November 2008)

Dat is een hele geruststelling. Ik heb zo al angsten genoeg.
bromde Kapitein Nemo om 11:57 (op Dinsdag, 18 November 2008)

En terecht. Had ik net een heel stuk ingetikt over Triple A types,
was al bijna klaar, druk ik op een verkeerd knopje en ploef alles weg..
bromde Spencer Brandsen () om 12:18 (op Dinsdag, 18 November 2008)

Ik heb geen zin om het nòg een keer te doen. Geinteresseerden kunnen ‘triple a types erica verdegaal’ op Google intikken..
bromde Spencer Brandsen () om 12:30 (op Dinsdag, 18 November 2008)

Ik ben ook een triple a type: angstig, asociaal en anaal. Types zoals ik veroorzaken geen kredietcrisis, hoogstens een existentiële crisis hier en daar.
bromde Kapitein Nemo om 13:07 (op Dinsdag, 18 November 2008)

Er is straks een James Bondfilm op tv. Gigantisch budget, kastelen, zwembaden, raspaarden, peperdure auto’s, mooie vrouwen, diamanten en kaviaar. Als testosteron-arme man dacht ik tot voor kort dat al die wansmaak doelbewust over the top was, maar nu begrijp ik dat dat voor veel mensen heel anders moet liggen.
bromde Spencer Brandsen () om 20:04 (op Dinsdag, 18 November 2008)

En bij welke film hoort deze muziek: Turelureluur! wip wap wop… Turelureluur! wap wipwapwop… Turelureluur! wapwipwop… enz
bromde Enz om 22:54 (op Dinsdag, 18 November 2008)

Dat moet de goeie, de slechte en de lelijkaard zijn.
bromde Kapitein Nemo om 12:02 (op Woensdag, 19 November 2008)

Overlaatst zag ik deze nog eens: padompadom padom padompadompadompadompideeee tudelujeeeujee
bromde Kapitein Nemo om 12:03 (op Woensdag, 19 November 2008)

De Pink Panther?
bromde Enz () om 16:46 (op Woensdag, 19 November 2008)

het slijk der aarde

Holle retoriek

"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen. Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd met nat speculaas. Jong zijn is zo mooi…"

"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!

Soms zoek je iets anders. En dan vind je het niet. Mannen, of vrouwen, pennen, papier, boeken, bekers of boodschappen, je vind het soms niet.

Maar nu heb ik het gevonden!

Groetjes Lieke"

(Lieke, Zelf een column schrijven)

"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
Want dat er velen op de dool. Een gevolg van zich onbestemd, zonder nuttig doel, afgevlakt en weinig bijzonder voelen maar misschien nog meer eengevolg van het vluchten voor deze zelfrealisatie, deze pijn van een ziel zonder importantie niet te hoeven voelen. En daar compensatie middelen voor zoeken en aangboden krijgen. Drugs, sex met dieren, sex met kinderen die geen leeftijd meer nodig schijnen te hebben, autorijden, schoeisel, weblogs, gangbangs, sport, wat al niet. Als het maar lijkt dat je vooral bezig bent. Al is het nietszeggend en immoreel, al is het bellenblazen met je mond dicht of een kraak zetten en minister zijn.

En dan is er bicat..aus blaue hinein zu uns gezogen, zonder eigenaren of aandeelhouders die stakingen uitlokken, zonder stompzinnig geleuter, nee, de magie van de fantasie, de fictie en de nederlandse taal aan de macht.
Een baken van troost, een zwoele geur vlak voor het slapen gaan, een enorme uitzinnige stapel draadjesvlees met dampende jus, een romance achter het frietkot, scooters en mobieltjes, vogels die hun eigen lied zingen, de eigen partituur kennen en geen regisseur of dirigent nodig hebben, de horror en thrill. Dat wat onbewust en ondergronds en ook van het leven zelf is. En niet wordt voorgeschreven door de krant, de tv, radio, politiek, banken en verzekeraars, speculanten die denken met 'de echte waarheid' om te gaan. Nee, ik ben geen echt schrijver maar wel groot fan van het schaarse bicat talent."
(Peter Novecento, Haagsche Post)

"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te respecteren en in acht te nemen.

vr groet

dhr. Papen"
(Daniël Papen, via email)

"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5 december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden... De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden. Dank!"
(bromde Zielknijper, 5 december 2005)

"Geachte heer,

Mag ik u verzoeken het plaatje van de te jonge dame van uw site te verwijderen. Er zijn namelijk nog al wat mensen die dit niet lollig vinden. Diverse klaag e-mails over gehad. Mag ik u er op attenderen dat het hier om Kinderporno gaat en de wetgever daar meer dan 4 jaar gevangenisstraf op heeft gezet. Ik ga ervan uit dat het om een misvertstand gaat, als moderator. Met vriendelijke groet.

Sociale Jeugd- en Zedenpolitie te Amsterdam
Commerciele zaken
020-5592585"
(i030142@planet.nl, 14 december 2004)

"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
(via mail, 23 oktober 2005)

"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
(nove, 12 oktober 2005)

"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005)

Reageerziekte

"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.

Conclusie & nawoord

Niet alleen symbolen hebben invloed op ons doen en denken, de manier waarop ieder mens zichzelf ziet en andere zegt meer over die persoon dan over anderen. Elk mens gaat zijn eigen weg, en het is jammer dat er uit commerciële geldzucht zoveel miscommunicatie ontstaat tussen mensen. Welk mens is beter, het mens dat genadeloos elke, in zijn ogen misdadiger, ritueel vermoord, of die mens die de opdracht geeft om onbewuste signalen stuurt via reclamespotjes en zo het materialisme hoger prijst dan het gevoel om bewust van jezelf en je daden te zijn? Draait het dan uiteindelijk allemaal om geld?
De een vermoord mensen die hun hele leven anderen pijn doen, en de ander roept het gevoel op dat er niets beter is dan nike schoenen in combinatie met een stoere jack met een bontkraag, dat gedoe met die bontkragen id volgens mijn theorie gebaseerd op het paringsgedrag van leeuwen, hoe groter en mooier de manen, des te meer aanzien ze hebben en kans op leiderschap en hoe meer kans ze hebben dat hun genen worden doorgegeven ;).
Door niet te realiseren waar je mee bezig bent, of niet wie, maar wát je eigenlijk bent, ontstaat er miscommunicatie en disharmonie in de maatschappij. Opgaan in de massa kan leiden tot afgunst en afkeer van het geloof in jezelf en in anderen.

En ik wens hierbij balkenende en zijn hele tweede kamer heel veel succes met het oplossen van de “problemen” hier in Nederland, want zo schieten we geen reet op.

Oja, en een gelukkig Nieuwjaar!

Zondag 7 januari 2007, Frank Hooijer"
(Frank Hooijer, 7 Januari 2007)

"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
(TiTo, mei 2006)

"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen. Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
U, als warmbloedige heterovrouw zal zich wezenloos kunnen uitleven 'tussen de hitsige Jantjes'. Ik stel voor dat u zich een voorstelling maakt over de gang van zaken in de nachten op zo'n nomadenkamp met satellietvererbindingen in de maanloze nachten van de nieuwe woestijnen die worden ontgonnen, namens u en mij, natuurlijk, vanzelf, juist, nee, uiteraard. Het mag ook wel een andere uiterst vervelende erectiestoornis gaan, de ejaculatie praecox. Dat gaat dan vast over de linkse oppositie, denk ik dan, kunt u het fijn neutraal houden.

U bent toch op alle kaasmarkten thuis, hard op weg om zich te bekwamen in een genre waar sex met hoofdletters geschreven moet worden. Vooral de sex benadrukken, Lilith. Veel gore geile, harde, wrede sexscenes, met blinddoeken, kidnap, politiehandboeien, touwen en katrollen, gedwongen masturbatie tussen mannen, tussen vrouwen, scarring en kaalscheren en tot huilens toe dat gepomp met dildo's en dat monotone gezoem van vibratoren sfeervol brengen. Vooral geluiden en kleuren beschrijven, daar ben ik gek op."
(Peter Novecento)

"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
(Hein Buffelruft, 28 dec 2005)

"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars. Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
(Nove, relatietherapeut, 3 dec 2005)

"Thanks! Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen. Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken. Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen. Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe. Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn. Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn. Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen. Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet. De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren. Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire. Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
(Kiers de Maison, 27 november 2005)

"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen. U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid. Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken. Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
Daarbij geserveerd met warm en geroosterd brioche brood."
(Harrie Stamper, 23 oktober 2005)

"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
(Max J. Molovich, 23 Augustus 2005)

"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee."
(nove, 6 Juni 2005)

Zelfbeschouwing

"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
(Andy Möller, Gelsenkirchen)

"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
Zo'n kleffe smeerlap van een potentiele serieverkrachter met banden in een hechte kerkgemeenschap waarop moeders zo trots is omdat hij naast het lesgeven ook nog als hobby het locale knapenkoor dirigeert. Zo eentje die maar beter melancholieke verhaaltjes moet blijven schrijven. "
(Nove, 22/11/2005)

"Ach ja, leuk, schrijvers.

Beetje zo in je donkere hol aan de wereld knagen. Puur verongelijkt verdedigen van een door mede niet-aanwezigen geschapen superieure schertswereld. Lurken aan je pijp. Pijpen aan je lurk. Woorden in langgerekte nadenkzinnen omzetten. Protserige taalvlekjes. Huilerige holheden. Fletse vondsten. Massieve monomane monsters. Een zielige berg toevoegingen aan de duistere put die al veel te lang overstroomt door de gemankeerde bijdragen van nerveus krabbelende geesten met een ongepast gevoel van eeuwigheid.

Die sfeer.

Geef mij maar parkeerwachten. "
(Marnix, 21/11/2005)