Navigatie

de voorplecht
louter proza
louter poëzie
liaisons
nostalgie

colofon/contact

Dankbaar

Uitgelogd

Huishoudelijk

5 oktober 2005

Advertentieboer webstats4u, voorheen nedstat, kan de vinketering krijgen. Vanaf vandaag verdwijnt deze teller, de bezoekcijfers zijn bewaard voor het nageslacht en voortaan tellen we verder met Awstats. Koffiebonnen kunt u ophalen bij Tante Miep.

Woensdag, 3 September 2008

Mirca [37]

De weg draait scherp naar rechts. Ik verschiet me een ongeluk als er plots een tegenligger opduikt. Na een rit van meer dan een uur heb ik, buiten Bart, nog geen levende ziel op de weg gezien. Ik stop en kijk gespannen door de ruiten van het minibusje. Voor zover ik kan zien zitten er drie mannen en een vrouw in. De inzittenden draaien het hoofd en kijken uitdrukkingsloos naar mij en Bart. Dan zijn ze ons gepasseerd. Door de achteruitkijkspiegel zie ik dat het busje gewoon verder rijdt. Misschien had ik verwacht dat de mensen die de ramp overleefd hebben nader tot elkaar zouden staan, als lotgenoten. Maar dat is niet het geval. Onverschilligheid heerst nog steeds in de harten. Het is die onverschilligheid die uiteindelijk onze ondergang zou betekend hebben, daar ben ik van overtuigd. De mens heeft zijn verzet tegen de natuur tot een hoogtepunt gebracht in het afwerpen van het overlevingsinstinct: in de plaats kwam een diepe existentiële onverschilligheid. De zaken zijn nu wat bespoedigd, maar uiteindelijk waren we hier zelf ook wel geraakt. Onze leiders beproefden de vernietiging van het leven door middel van oorlog, hongersnood, fossiele brandstoffen en commerciële televisie. Gefrustreerd echter door de traagheid van deze methodes kwamen ze tot een veel vernuftiger plan: electrosmog. Misschien namen ze wel een voorbeeld aan de val van het Romeinse Rijk, waarvan de leiders compleet krankzinnig werden door het eten en drinken uit lood. Onze steden werden volgebouwd met gsm- en UWBmasten, onze scholen en huiskamers werden voorzien van draadloos internet en draadloze telefonie. Leven in een microgolf. Hersenen worden langzaam gaar gekookt, afgeleid door het constante toedienen van redundante informatie. Dood door debilisering. Over een jaar of vijftig zou er geen zinnig mens meer rondgelopen hebben. Infertiel, en afzichtelijk door een wildgroei van tumoren. Dat is toch wat Reno me vertelde.

We rijden H_ binnen.
“Zeg eens Bart, waar moeten we naartoe?”
“Euhm, seffens naar rechts… nee, links. Ja, daar bij dat paarse huis moet je naar links.”
De bomen in de straat dragen roze bloesems die met de wind meegedragen worden en de onbereden weg met een dun dekentje toedekken. Onder de banden van de Mercedes wordt de bloesem tot pulp geplet. Ik ben nerveus. Zenuwen drukken op mijn buik en maag. Mijn mond wordt droog en ik voel me een beetje misselijk worden.
“Is het nog ver?” vraag ik aan Bart.
De rollen zijn omgekeerd. Ik probeer me op te trekken aan de sereniteit waarmee het jongetje op de passagierszetel zit en op een snoepje kauwt.
“Nee… we zijn er bijna,” zegt Bart met volle mond.
Onbewust heb ik snelheid geminderd. We rijden niet sneller dan dertig kilometer per uur.
Rijwoningen gaan over in grotere, vrijstaande huizen met voortuinen en metalen hekwerk. Echte huizen. Als ik me een huis tracht voor te stellen waarin ik zou willen wonen is het net zo: vrijstaand, omgeven door groen, met een oprit, een voortuin en een grote achtertuin die aan het zicht onttrokken is. De vastgoedprijzen hebben me echter in een appartementje van veertig vierkante meter gedreven met een balkonnetje van één op twee, en muren dun als bordkarton, zodat ik mijn rechtse buren overdag hoor ruziën en ‘s nachts kan horen snurken, zodat ik weet dan mijn linkerbuurvrouw niet kan zingen en fan is van Dido, en dat mijn bovenbuur een bovengemiddeld seksleven heeft en meer en harder kreunt dan zijn respectieve veroveringen… Maar over vastgoedprijzen hoef ik me niet meer op te winden. Ik probeer me voor te stellen welke vorm dit nieuwe leven, zoals Jacob het noemde, zal aannemen. Hopelijk is Curiosa niet meer dan een voorlopig ongemak in afwachting van het uitklaren van onze situatie. Het is vooral Koen en zijn invloed op Serge, Swa, Martha en de meisjes die me zorgen baart. Maar de planeet is groot genoeg, zeker nu het virus grote kuis heeft gehouden. Indien nodig vertrek ik wel naar een ander werelddeel.
“Hier is het!” roept Bart.
We stoppen voor een groot wit huis dat bijna volledig aan het zicht onttrokken is door een goed onderhouden hulsthaag.
“Ben je zeker? Je zei toch dat je oma naast een bakkerij woont?”
“Het is aan de andere kant van de weg,” zegt Bart ongeduldig.
Ik kijk om. Aan de andere kant van de baan is inderdaad een bakkerij annex charmante fermette met een groen bankje tegen de voorgevel in de schaduw van een rode beuk. Dus dat is Mirca’s ouderlijke huis. Ik voel hoe het bloed door mijn halsslagader gepompt wordt. In drie bewegingen keer ik de Mercedes en parkeer voor het huisje naast de bakkerij. Er branden geen lichten. De luifels zijn neergelaten. Bart springt uit de auto en loopt achterom het huis. Ik neem mijn zonnebril, zet hem op en stap uit. De zon schijnt scherp. Het is vast dertig graden. Verontrust merk ik op dat er zich zweetkringen onder mijn oksels gevormd hebben. Ik heb er niet aan gedacht om verse kleren mee te brengen. Stom stom stom. Misschien merkt Mirca het niet als ik mijn armen maar tegen mijn lijf houd. Houterig stap ik het voetpad op en wandel tot aan de oprit van de bakkerij. Bakkerij Dhavernas staat er op de brievenbus. Nummer honderd zeventien. Ik ben aan het juiste adres. Een zweetdruppel loopt over mijn rug in mijn broek. Met een zakdoek dep ik het zweet van mijn onderrug en voorhoofd. Ik ben niet meer zo zeker van mijn zaak. Wat kom ik hier eigenlijk doen? Mirca heeft mijn hulp helemaal niet nodig. Wat voor hulp kan ik haar trouwens bieden? Ik kan maar beter Bart achterna gaan dan me hier belachelijk te maken. Net als ik omkeer wil maken gaat de voordeur van de fermette open en verschijnt er een jonge vrouw in het deurgat. Ze lijkt een beetje op Mirca. Zou Mirca een zus hebben? De vrouw kijkt me onderzoekend aan. Ik neem mijn zonnebril af.
“Goeie… euh… middag,” zeg ik. Ik wil mijn hand opsteken, maar bedenk me en houd mijn armen stijf tegen mijn romp gedrukt.
Een tweede persoon steekt nieuwsgierig het hoofd in het deurgat en neemt me van top tot teen op. Het is Mirca. Twee druppeltjes zweet glijden over mijn rug in mijn broek. Ik kijk even naar de grond om te zien of zich daar nog geen plasje gevormd heeft. Het begint me lichtjes te duizelen. Als ik hier nog lang in volle zon blijf staan mogen ze me van het voetpad komen schrapen.
“Dat is die jongen van de bibliotheek,” hoor ik Mirca tegen de andere vrouw zeggen, “de jongen die me altijd zo vreemd aanstaart.”
Het bloed stijgt me naar het hoofd. Ik lijk nu vast op die Amerikaan uit dat kinderliedje, met een hoofd als een luchtballon - ik wou dat ik er in prikken kon. Dit is vast het moment waarop ik zeg waarom ik gekomen ben, maar mijn lippen kleven aan elkaar en mijn tong is lam. Dan komt Bart huilend het voetpad opgelopen en slaat zijn armen om mijn middel. Mirca komt samen met haar zus aanrennen. Ze knielen neer bij de kleine Bart, die me nog altijd stevig vasthoudt. Ik kijk neer op de kruin van Mirca. Het goudbruine haar reflecteert het zonlicht. Een briesje steekt op en speelt er mee. Ik wou dat het mijn vingers waren die door het dikke lange haar gleden. Nieuw gevormde zweetdruppels zoeken hun weg naar beneden. Mijn maag speelt op en ik vecht tegen darmen die strijden voor bevrijding. Hier bevind ik mij tussen hemel en hel. Een gevoel dat ergens het midden houdt tussen ultieme verrukking en buikgriep wordt in het voordeel van het laatste beslecht. Net als ik denk mezelf te verliezen lost Bart zijn greep. Hij neemt de hand van de zus van Mirca en wandelt snikkend met haar mee naar binnen. Mirca staat op en gaat hen achterna.
Mijn hoofd draait in ellipsen rond mijn klamme romp. Mijn arm verheft zich. Droge lippen scheuren langzaam van elkaar. Dan kijkt Mirca achterom. Ze knikt. Ik mag volgen. Een noodkreet besterft op mijn lippen. Redding ligt weer binnen bereik. Ik volg haar in de koele hal van het huis.
“Excuseer… zou ik even…”
Mirca, mijn verlosser, wijst naar een donkere eikenhouten deur met vergulde klink. Ik sluit me op in de kleine ruimte. Terwijl het leed uit me wegstroomt en lege schaamte achterlaat voel ik me plots bevreemdend dichtbij Mirca. Mijn blik valt op een tegeltje dat aan de muur hangt. Met brandende ogen lees ik de spreuk die in sierlijke blauwe letters geschreven staat:

door Vincent Nemo

  Komkommertijd
  Eekhoorntje op lange weg

Jemig, wat een lap tekst.. Moet het snel op of zo? U gaat toch nog wel neuken met Mirca? Ik ben trouwens al jaren van plan om op mijn voordeur een bordje aan te brengen met de tekst:

WIE HIER BINNEN GAAT
LAAT ALLE HOOP VAREN

maar het is er nog niet van gekomen.
.
bromde Spencer Brandsen () om 13:29 (op Woensdag, 3 September 2008)

Er is nog tekst zat hoor, meer dan u lief is. En ja, neuken komt er nog van..
bromde Kapitein Nemo om 13:41 (op Woensdag, 3 September 2008)

Dat wilde ik horen. Met dit bewolkte weer moet je iets hebben om naar uit te kijken.
bromde Spencer Brandsen () om 14:04 (op Woensdag, 3 September 2008)

Nemo, wordt er ook door de hoofdpersoon met Mirca getampeloerdeerd? Of kunnen we nog een zaligwarmebuikbicatteriaansetverhaallijntwist van u verwachten?.....
bromde Eliv om 14:08 (op Woensdag, 3 September 2008)

Dat verwacht ik eigenlijk wel. Nemo kan soms onverwacht uit de hoek komen. Dat ie dus in de hoek staat en daar INEENS
uitkomt. Zonder dat je dat verwacht had. Dat je eerder had verwacht dat ie gewoon in de hoek zou blijven staan. Maar dat dan dus blijkt dat je dat verkeerd had ingeschat.
.
bromde Spencer Brandsen () om 14:23 (op Woensdag, 3 September 2008)

Ik houd de onverwachtse hoek in het midden om de hypothetische verwachtingen niet bij voorbaat te kelderen.
bromde Kapitein Nemo om 15:46 (op Woensdag, 3 September 2008)

Wordt’tie genaaid door de Micra droid i een rond hoekje?
bromde Eliv om 15:48 (op Woensdag, 3 September 2008)

Mijn nieuwste achterneefje heet Devran Aydin Demirkoparan. Hij kwam eerder dan verwacht. En was kleiner dan gedacht.
Maar hij is nu in hun leven. En ze zullen hem veel liefde geven.
Dat staat althans op de kaart.
bromde Spencer Brandsen () om 16:47 (op Woensdag, 3 September 2008)

Is uw neefje een Tibetaanse Terriër met stamboom?
bromde Kapitein Nemo om 16:57 (op Woensdag, 3 September 2008)

Geen idee. Ik wist niet eens dat mijn nichtje getrouwd en zwanger was, maar dat had ik natuurlijk kunnen raden want
de meeste mensen komen minder onverwacht uit de hoek dan u. Ik heb haar een paar jaar geleden voor het laatst gezien en toen leek ze me zelf nog 1 kind..
Ik heb hier trouwens het begin van De Whiskywezen van Flann O’ Brien voor u:

Voorwoord bij de eerste uitgave

Ik geloof dat dit het eerste boek over Corkadoragha is dat ooit is verschenen. Ik meen dat de tijd en omstandigheden er rijp voor zijn. Het is zeer nuttig, zowel voor de taal als voor hen die haar bestuderen, dat er wanneer zij er niet meer zijn een bescheiden werk bestaat over de mensen die dat verre Keltenland bewonen, en dat er ook een kleine weergave van de geleerde, vloeiende Keltische taal die zij spraken, beschikbaar is.
Dit geschrift is precies zoals ik het uit handen van de schrijver heb ontvangen, afgezien van het feit dat een groot deel van het originele werk is weggelaten als gevolg van ruimtegebrek en omdat er onbehoorlijke onderwerpen in werden aangeroerd. Als er echter bij de lezers van dit boek vraag naar blijkt te bestaan, is er nog materiaal in overvloed beschikbaar.
Men zal begrijpen dat alles wat in dit boek wordt beschreven uitsluitend Corkadoragha betreft en er dient te worden aangenomen dat niets van het geschrevene betrekking heeft op het Keltische gebied in het algemeen; Corkadoragha is een plaats met een geheel eigen karakter en de mensen die daar leven zijn niet met anderen te vergelijken.
Het geeft reden tot grote vreugde dat de schrijver, Bonaparte O’ Coonassa, tot op deze dag nog in leven is, veilig in de gevangenis en vrij van de ellende van dit leven.

De uitgever De dag van het gebrek, 1941
.
bromde Spencer Brandsen () om 17:36 (op Woensdag, 3 September 2008)

Ps: Het betreft hier niet ‘De whiskywezen’ maar ‘Armoe troef’.
Foutje. De eerste titel kan ik echter eveneens aanbevelen.
bromde Spencer Brandsen () om 17:43 (op Woensdag, 3 September 2008)

Gisteren was ik weer eens even buiten en viel me op dat er tegenwoordig door veel mensen een soort rugzakje of -tasje aan hun achterkant vastzit dat zij aldoende met zich meevoeren. Is dit verschijnsel ook al tot Vlaanderen doorgedrongen? Ik neem aan dat het hier een voorbijgaande modegril betreft, vergelijkbaar met de flesjes bronwater die 10 jaar geleden niemand bij zich had, momenteel bijna iedereen en over 10 jaar weer niemand.
.
bromde Spencer Brandsen () om 12:08 (op Donderdag, 4 September 2008)

Dat fenomeen is nog niet tot Vlaanderen doorgedrongen denk ik. Maar ik kom dan ook niet zo vaak buiten.
Hoe is dat tasje dan wel aan de achterkant (bedoelt u hier het gat, of de rug?) bevestigd, en lijkt het op een K-Way of eerder op een ‘man bag’?
bromde Kapitein Nemo om 13:04 (op Donderdag, 4 September 2008)

Met de achterkant bedoel ik het gedeelte van het lichaam dat zich tussen de kont en het hoofd bevindt. Het tasje [of zakje] zit waarschijnlijk vast met riempjes die over de schouders en de borst lopen, maar zeker weet ik het niet dus ik zal de volgende keer scherp opletten, want ik beschouw het als mijn plicht om immer de vinger aan de snel kloppende pols van de tijdgeest te houden en daarvan verslag te doen.
bromde Spencer Brandsen () om 13:26 (op Donderdag, 4 September 2008)

Ps: Ben vanmiddag begonnen aan een nieuwe aflevering van Winter in Leusden. Het zal mij benieuwen wat voor opwindends ons deze keer weer te wachten staat.
bromde Spencer Brandsen () om 16:11 (op Donderdag, 4 September 2008)

dank nemo, voor weer een mooi stukje mirca, inmiddels ben ik niet meer gevoelloos dood van binnen, maar slechts gewoon doodmoe, en zo af en toe lach ik zelfs weer. heeft me slechts 9 maanden gekost, haha. depressie, ik lach er om!
bromde grtssdhr6u om 16:40 (op Donderdag, 4 September 2008)

WIE HIER BINNEN VAAT
LAAT ALLE HOOP GAREN
bromde grtseur6u om 16:41 (op Donderdag, 4 September 2008)

Alleen nog maar doodmoe? Dan gaat het de goede kant op. Hou vol! Er is zoveel moois in het leven. Echt wel. Zo ben ik laatst bij Ikea geweest en dat was echt eh.. enorm!
bromde Spencer Brandsen () om 16:45 (op Donderdag, 4 September 2008)

http://www.youtube.com/watch?v=jHPOzQzk9..
bromde Kapitein Nemo om 18:22 (op Donderdag, 4 September 2008)

Fijn dat Nightrider weer herhaald wordt. Ik heb dat altijd wel bijzonder gevonden: een auto die beter acteert dan de hoofdrolspeler.
bromde Enz om 19:59 (op Donderdag, 4 September 2008)

Gywe4qrutz65u, negen maanden klinkt als een bevalling. U bent niet het alter ego van Spencer z’n nieuwe familie aanwinst?
bromde Eliv om 08:23 (op Vrijdag, 5 September 2008)

9:21. Oh oh. Tijd om de hoop te laten varen.
bromde Lennard om 09:17 (op Vrijdag, 5 September 2008)

(ben effe schijten)
bromde Lennard om 09:19 (op Vrijdag, 5 September 2008)

HOeiiiiiiii Sam Gerrits in huis! Misschien is hij te porren voor wat meuk…
bromde bicat om 10:01 (op Vrijdag, 5 September 2008)

het slijk der aarde

Holle retoriek

"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen. Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd met nat speculaas. Jong zijn is zo mooi…"

"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!

Soms zoek je iets anders. En dan vind je het niet. Mannen, of vrouwen, pennen, papier, boeken, bekers of boodschappen, je vind het soms niet.

Maar nu heb ik het gevonden!

Groetjes Lieke"

(Lieke, Zelf een column schrijven)

"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
Want dat er velen op de dool. Een gevolg van zich onbestemd, zonder nuttig doel, afgevlakt en weinig bijzonder voelen maar misschien nog meer eengevolg van het vluchten voor deze zelfrealisatie, deze pijn van een ziel zonder importantie niet te hoeven voelen. En daar compensatie middelen voor zoeken en aangboden krijgen. Drugs, sex met dieren, sex met kinderen die geen leeftijd meer nodig schijnen te hebben, autorijden, schoeisel, weblogs, gangbangs, sport, wat al niet. Als het maar lijkt dat je vooral bezig bent. Al is het nietszeggend en immoreel, al is het bellenblazen met je mond dicht of een kraak zetten en minister zijn.

En dan is er bicat..aus blaue hinein zu uns gezogen, zonder eigenaren of aandeelhouders die stakingen uitlokken, zonder stompzinnig geleuter, nee, de magie van de fantasie, de fictie en de nederlandse taal aan de macht.
Een baken van troost, een zwoele geur vlak voor het slapen gaan, een enorme uitzinnige stapel draadjesvlees met dampende jus, een romance achter het frietkot, scooters en mobieltjes, vogels die hun eigen lied zingen, de eigen partituur kennen en geen regisseur of dirigent nodig hebben, de horror en thrill. Dat wat onbewust en ondergronds en ook van het leven zelf is. En niet wordt voorgeschreven door de krant, de tv, radio, politiek, banken en verzekeraars, speculanten die denken met 'de echte waarheid' om te gaan. Nee, ik ben geen echt schrijver maar wel groot fan van het schaarse bicat talent."
(Peter Novecento, Haagsche Post)

"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te respecteren en in acht te nemen.

vr groet

dhr. Papen"
(Daniël Papen, via email)

"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5 december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden... De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden. Dank!"
(bromde Zielknijper, 5 december 2005)

"Geachte heer,

Mag ik u verzoeken het plaatje van de te jonge dame van uw site te verwijderen. Er zijn namelijk nog al wat mensen die dit niet lollig vinden. Diverse klaag e-mails over gehad. Mag ik u er op attenderen dat het hier om Kinderporno gaat en de wetgever daar meer dan 4 jaar gevangenisstraf op heeft gezet. Ik ga ervan uit dat het om een misvertstand gaat, als moderator. Met vriendelijke groet.

Sociale Jeugd- en Zedenpolitie te Amsterdam
Commerciele zaken
020-5592585"
(i030142@planet.nl, 14 december 2004)

"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
(via mail, 23 oktober 2005)

"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
(nove, 12 oktober 2005)

"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005)

Reageerziekte

"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.

Conclusie & nawoord

Niet alleen symbolen hebben invloed op ons doen en denken, de manier waarop ieder mens zichzelf ziet en andere zegt meer over die persoon dan over anderen. Elk mens gaat zijn eigen weg, en het is jammer dat er uit commerciële geldzucht zoveel miscommunicatie ontstaat tussen mensen. Welk mens is beter, het mens dat genadeloos elke, in zijn ogen misdadiger, ritueel vermoord, of die mens die de opdracht geeft om onbewuste signalen stuurt via reclamespotjes en zo het materialisme hoger prijst dan het gevoel om bewust van jezelf en je daden te zijn? Draait het dan uiteindelijk allemaal om geld?
De een vermoord mensen die hun hele leven anderen pijn doen, en de ander roept het gevoel op dat er niets beter is dan nike schoenen in combinatie met een stoere jack met een bontkraag, dat gedoe met die bontkragen id volgens mijn theorie gebaseerd op het paringsgedrag van leeuwen, hoe groter en mooier de manen, des te meer aanzien ze hebben en kans op leiderschap en hoe meer kans ze hebben dat hun genen worden doorgegeven ;).
Door niet te realiseren waar je mee bezig bent, of niet wie, maar wát je eigenlijk bent, ontstaat er miscommunicatie en disharmonie in de maatschappij. Opgaan in de massa kan leiden tot afgunst en afkeer van het geloof in jezelf en in anderen.

En ik wens hierbij balkenende en zijn hele tweede kamer heel veel succes met het oplossen van de “problemen” hier in Nederland, want zo schieten we geen reet op.

Oja, en een gelukkig Nieuwjaar!

Zondag 7 januari 2007, Frank Hooijer"
(Frank Hooijer, 7 Januari 2007)

"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
(TiTo, mei 2006)

"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen. Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
U, als warmbloedige heterovrouw zal zich wezenloos kunnen uitleven 'tussen de hitsige Jantjes'. Ik stel voor dat u zich een voorstelling maakt over de gang van zaken in de nachten op zo'n nomadenkamp met satellietvererbindingen in de maanloze nachten van de nieuwe woestijnen die worden ontgonnen, namens u en mij, natuurlijk, vanzelf, juist, nee, uiteraard. Het mag ook wel een andere uiterst vervelende erectiestoornis gaan, de ejaculatie praecox. Dat gaat dan vast over de linkse oppositie, denk ik dan, kunt u het fijn neutraal houden.

U bent toch op alle kaasmarkten thuis, hard op weg om zich te bekwamen in een genre waar sex met hoofdletters geschreven moet worden. Vooral de sex benadrukken, Lilith. Veel gore geile, harde, wrede sexscenes, met blinddoeken, kidnap, politiehandboeien, touwen en katrollen, gedwongen masturbatie tussen mannen, tussen vrouwen, scarring en kaalscheren en tot huilens toe dat gepomp met dildo's en dat monotone gezoem van vibratoren sfeervol brengen. Vooral geluiden en kleuren beschrijven, daar ben ik gek op."
(Peter Novecento)

"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
(Hein Buffelruft, 28 dec 2005)

"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars. Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
(Nove, relatietherapeut, 3 dec 2005)

"Thanks! Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen. Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken. Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen. Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe. Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn. Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn. Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen. Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet. De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren. Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire. Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
(Kiers de Maison, 27 november 2005)

"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen. U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid. Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken. Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
Daarbij geserveerd met warm en geroosterd brioche brood."
(Harrie Stamper, 23 oktober 2005)

"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
(Max J. Molovich, 23 Augustus 2005)

"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee."
(nove, 6 Juni 2005)

Zelfbeschouwing

"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
(Andy Möller, Gelsenkirchen)

"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
Zo'n kleffe smeerlap van een potentiele serieverkrachter met banden in een hechte kerkgemeenschap waarop moeders zo trots is omdat hij naast het lesgeven ook nog als hobby het locale knapenkoor dirigeert. Zo eentje die maar beter melancholieke verhaaltjes moet blijven schrijven. "
(Nove, 22/11/2005)

"Ach ja, leuk, schrijvers.

Beetje zo in je donkere hol aan de wereld knagen. Puur verongelijkt verdedigen van een door mede niet-aanwezigen geschapen superieure schertswereld. Lurken aan je pijp. Pijpen aan je lurk. Woorden in langgerekte nadenkzinnen omzetten. Protserige taalvlekjes. Huilerige holheden. Fletse vondsten. Massieve monomane monsters. Een zielige berg toevoegingen aan de duistere put die al veel te lang overstroomt door de gemankeerde bijdragen van nerveus krabbelende geesten met een ongepast gevoel van eeuwigheid.

Die sfeer.

Geef mij maar parkeerwachten. "
(Marnix, 21/11/2005)