Navigatie

de voorplecht
louter proza
louter poëzie
liaisons
nostalgie

colofon/contact

Dankbaar

Uitgelogd

Huishoudelijk

5 oktober 2005

Advertentieboer webstats4u, voorheen nedstat, kan de vinketering krijgen. Vanaf vandaag verdwijnt deze teller, de bezoekcijfers zijn bewaard voor het nageslacht en voortaan tellen we verder met Awstats. Koffiebonnen kunt u ophalen bij Tante Miep.

Woensdag, 27 Augustus 2008

Mirca [36]

De reis naar H_ verloopt onder een stralende zon. Omdat er geen radio-uitzendingen zijn en mijn vader niet over cassettes of cd’s beschikt probeer ik zelf een beetje te neuriën om de stilte te breken. Er schiet me echter geen enkel liedje te binnen, buiten de psalmen die Koen deze ochtend voorzong en die me uit mijn slaap hebben gehaald. Het gaat bij mij met liedjes net als met moppen: als er iemand mij vraagt om er één te vertellen kan ik er geen enkele bedenken, terwijl ik natuurlijk al honderden moppen heb horen vertellen of heb gelezen op scheurkalenders.
Onderweg passeer ik een groot verkeersongeval waarbij tientallen auto’s en enkele vrachtwagens betrokken waren. Terwijl ik voorzichtig over de berm rijd om de wrakstukken te ontwijken zie ik verschillende al dan niet gemutileerde lichamen mijn blik passeren. De haartjes in mijn nek komen er van recht. Ik wend mijn blik af en moet dan vol op mijn rem gaan staan. In de berm staat een jongetje van een jaar of acht, op nog geen vijf centimeter van de bumper van mijn wagen. Had ik sneller gereden, of trager gereageerd… De jongen staart mij strak aan, zoals kinderen in de supermarkt je soms kunnen aankijken, alsof ze er een wedstrijdje van willen maken wie het eerst de blik afwendt. Ik verroer me niet en staar terug. Mijn hart bonst alsof het uit mijn ribbenkast wil breken. Was die jongen bij het ongeval betrokken? Dat lijkt me onwaarschijnlijk. Het ongeval is vast dagen geleden gebeurd aan de staat van sommige lichamen te zien – ik ben geen patholoog-anatoom, maar al die vliegen zijn voldoende aanwijzing dat het hier niet al te vers meer is. Daarenboven ziet het jongetje er op het eerste zicht ongedeerd uit. Het kereltje staat hier moederziel alleen langs de weg. In de wijde omgeving is geen huis te bekennen. Het is dus logischer om aan te nemen dat hij op de dool is. Zijn familie is vast dood. De staarwedstrijd heeft nu lang genoeg geduurd. Ik open het raampje. De geur van rottend vlees komt mij tegemoet.
“Kom, stap maar in!” roep ik naar de jongen, en ik open de deur van de passagierszetel.
PAUZE
“Wil je een snoepje?” vraag ik tenslotte.
Ik haal een zakje snoep boven en zwaai er mee uit het raampje. Dan bedenk ik me en steek het zakje snoep weer weg. Dit voelt aan als een verkeerde aanpak. Als hij niet voor de auto stond kon ik gewoon doorrijden, hem hier achterlaten. Het idee speelt door mijn hoofd, maar mijn geweten knaagt. Ik stap uit en hurk neer voor het ventje.
“Hallo, ik ben Daniël. Hoe heet jij?”
Ik voel me altijd een beetje ongemakkelijk in omgang met kinderen. Moet ik op hem neer praten, of moet ik hem als een volwassene behandelen?
“B…Bart.”
Dus hij praat. Dat is een hele opluchting.
“Wel, Bart… wonen je ouders hier ergens in de buurt?”
Zijn gezicht verkrampt een beetje. Er komen tranen in zijn ogen. Ik besluit niet door te vragen. Met huilende kinderen weet ik me helemaal geen raad.
“Ok… Nu, dan zie ik twee mogelijkheden: ofwel kom je met mij mee, ofwel… ofwel niet. Ja, dat zijn de twee mogelijkheden. Wat wordt het Bart? Kom je mee?”
Bart knikt.
“Goed, stap dan maar in de auto.”
Ik sta recht, onderdruk een duizeling, en stap terug in de Mercedes. Bart kruipt aarzelend op de passagiersstoel. Het lijkt erop dat hij nog nooit vooraan in een auto gezeten heeft.
“Is dit je eerste keer vooraan Bart?” zeg ik met een lachje terwijl ik zijn veiligheidsgordel vastgesp.
“Ja… ik mag pas vooraan zitten als ik twaalf ben.”
“Vandaag is een speciale dag. Vanaf vandaag ben je oud genoeg om vooraan te zitten. Hier, neem een snoepje.”
Ik houd hem een geopende zak snoep voor. Na een moment beraadslaging neemt hij er eentje uit.
“Als je er nog wil tast je maar toe,” zeg ik, en leg de zak tussen ons in.

De aanwezigheid van Bart heeft een sterke invloed op de sfeer en op mijn stemming. Alleen onderweg, op de verlaten autosnelweg in een leeggelopen wereld, voelde ik me onwezenlijk worden als een ballon die langzaam afloopt. Nu, terwijl ik luister naar het smakken van de kleine jongen op de passagierszetel, is er een nieuwe gewaarwording in mij geslopen. Ik voel volwassenheid, verantwoordelijkheid en stoerheid. Het is vooral de stoerheid die mij aangenaam is. Bart is op een leeftijd dat volwassenen almachtig en alwetend lijken. Nu ja, misschien niet ‘al’, maar toch ‘veel’. De jongen kijkt naar mij op als rolmodel. Hij kijkt in ieder geval veel, terwijl ik de Mercedes nonchalant met één hand manoeuvreer en mijn linkerarm op het portier laat rusten. Wie zegt dat hij onverschillig is voor het oordeel van anderen heeft een gebrek aan zelfkennis. Iedereen plooit onder de blik van anderen, en in eenzaamheid buig je onder de blik van je vereenzelvigde ander. Psychologie is niets anders dan geëxtrapoleerde zelfkennis. Gnoothi se auton, ken jezelf en je kent je medemens. Bart houdt zich kranig. In zijn plaats zat ik vast bevend als een riet te huilen. Ik was een erg teer en angstig kind. Die gevoeligheid draag ik nog altijd mee, want heel diep vanbinnen blijft een mens het kind dat hij vroeger was. Er komen met de jaren lagen overheen, als de ringen van een boom, maar die rudimentaire kern blijft het kloppende hart van je wezen. Dat merk ik ook als ik naar de mensen kijk die ik al van in de kleuterklas ken – of kende, maar het is eenvoudiger om te veronderstellen dat ze nog in leven zijn. Zij zijn in wezen nooit veranderd. De verleidster van toen is de verleidster van nu, het muurbloempje van toen is het muurbloempje van nu, en het haantje de voorste van toen kraait nog steeds het hardst. ‘De waarheid komt uit de kindermond’, een spreuk die iedereen kent, onthult een diep inzicht in de menselijke conditie. “Je moet het stuur altijd met twee handen vasthouden,” zegt Bart vrijpostig, “anders ga je botsen zoals die auto’s van daarstraks.”
“Zo, heeft je papa dat gezegd?”
Het gezicht van Bart betrekt weer. Ik bijt me op de tong. Het is waarschijnlijk beter om zijn ouders niet meer te vermelden.
“Nee,” gaat hij verder nadat hij zijn neus heeft opgehaald, “zelf geleerd met de gocart. Waar gaan we naartoe?”
“We gaan naar H_, op zoek naar Mirca, het knapste meisje van de hele wereld.”
“Mirca van de bakker?”
Ik kijk Bart verbaasd aan.
“Ken jij een meisje dat Mirca Dhavernas heet?” probeer ik hoopvol.
“Ja, de dochter van de bakker naast oma heet zo. Gaan we naar oma?”
“Woont je oma in H_?” vraag ik. Mijn stem trilt van extase.
“Huhu,” Bart knikt uitbundig. Even lijkt het er op of zijn hoofd er af gaat vallen.
“Dan gaan we naar oma Bart!” zeg ik opgetogen.
Er verschijnt een glimlach om de lippen van Bart. Een bord langs de weg geeft aan dat het tot H_ nog achtentwintig kilometer is.
“Nog een kwartiertje, en dan moet je me maar wijzen waar oma woont. Kun je dat?”
Bart knikt opnieuw met overtuiging. Het lijkt erop dat ik die wegenatlas niet zal nodig hebben.

door Vincent Nemo

  Hoge Raad, 08-04-2008, testikelarrest (korte versie…
  De nationale vrachtwagenchauffeur

Een prachtige aflevering dit. Hoe komt dat? Volgens mij door het bespiegelen. Daar hou ik van. Behalve wanneer een Fransman het doet.
Ik vergeet ook altijd moppen. Snel, voordat hij weer weg
is: Ik heb nu een hond, zei mijn vriend, die is fantastisch.
Het is een kruising tussen een pitbull en een labrador.
Goede kans dat hij ooit mijn been afbijt, maar hij komt
hem dan onmiddelijk weer terugbrengen!
Daar zat ik laatst ook over te bespiegelen: dat mensen
niet veranderen. In tegenstelling tot wat Oprah en con-
sorten graag geloven. Onlangs kwam ik een schoolrap-
port tegen van toen ik 12 was. Vlijt: 4 Opmerkingen: Las-
tig! I rest my case..
.
bromde Spencer Brandsen () om 11:19 (op Woensdag, 27 Augustus 2008)

Dat met die moppen, dat heb ik nou ook. Ik onthoud alleen de laatste die ik gehoord of gelezen heb. Dus als iemand me vraagt een mop te vertellen dan vertel ik al maanden dit:

“Vrouwen zijn als condooms. Het liefst heb je ze om je pik, maar ze zitten meestal in je portemonnee.”
bromde Lennard om 11:48 (op Woensdag, 27 Augustus 2008)

En de grap is natuurlijk dat ik nog nooit condooms in mijn portemonnee heb gehad. In of op het nachtkastje, toilettas, dat vakje in m’n weekendtas. Maar nooit in m’n portemonnee.
bromde Lennard om 11:51 (op Woensdag, 27 Augustus 2008)

Kwade tongen beweren dat de portemonnee geen goede plek zou zijn om vrouwen te bewaren.
bromde Don Dingo om 12:23 (op Woensdag, 27 Augustus 2008)

Dat zijn wel zeer kwade tongen. Het zijn trouwens de vrouwen zelf die zich de plek toe-eigenen. Het zullen geen vrouwentongen zijn naar ik mag aannemen.
bromde Lennard om 12:30 (op Woensdag, 27 Augustus 2008)

Ik hèb geeneens een portemonnee..
bromde Spencer Brandsen () om 14:07 (op Woensdag, 27 Augustus 2008)

Spencer is een gelukkig man.
bromde Lennard om 14:28 (op Woensdag, 27 Augustus 2008)

Ja, geld heb ik dus wèl. Maar dat zit dus niet in een portemonnee.
bromde Spencer Brandsen () om 14:45 (op Woensdag, 27 Augustus 2008)

Ik heb al mijn oude portemonnee’s nog. Allemaal kapot/versleten of te puberaal maar ik heb ze nog. Het geld wat ik in de loop der jaren verdiend heb is wel op. Ook heb ik geen vrouw.
bromde bicat om 15:34 (op Woensdag, 27 Augustus 2008)

Heeft u wel en condoom, en zo ja, waar bewaart u die?
bromde Don Dingo om 18:44 (op Woensdag, 27 Augustus 2008)

Ik heb geen condoom want ik ben een hele nette jongen. Je vertrouwt me toch? Alleen het puntje dan? Ik ben er echt op tijd uit.
bromde bicat om 19:05 (op Woensdag, 27 Augustus 2008)

Uw reputatie is u vooruit gesneld, de dame in kwestie heeft spontaan vaginisme ontwikkeld. Althans, dat is wat haar nymfomane zusjes mij vertellen.
bromde Don Dingo om 22:25 (op Woensdag, 27 Augustus 2008)

Ik ga er vanavond op tijd in.
bromde Spencer Brandsen () om 22:38 (op Woensdag, 27 Augustus 2008)

Ik lig in scheiding met een zwart gat.
Serieus.
Ben bijna 10 kilo afgevallen, slaap niet. Mijn vrouw zit nog wel in mijn portemonnee, maar om iemand anders zijn pik. Zij zegt dat het liefde is, ik denk dat het vooral wraak is. Mijn kinderen mogen hem papa noemen als ze hem lief vinden, zegt ze.

Sorry voor het zure gezeur.
bromde L* (URL) om 09:41 (op Donderdag, 28 Augustus 2008)

Welnee, u reazuurt maar een eind weg. Ik benijd u want ik wil ook best 10 kilo afvallen maar ik ben niet getrouwd met mijn vrouw en bovendien wil ze niet om iemand anders zijn pik. Om
de mijne de laatste tijd ook niet vaak trouwens, maar men kan niet àlles hebben.
.
bromde Spencer Brandsen () om 10:33 (op Donderdag, 28 Augustus 2008)

Al met al is het maar een hoop gedoe, zo’n vrouw.
bromde bicat om 11:00 (op Donderdag, 28 Augustus 2008)

Volgens mij is het zuiver technisch gesproken niet mogelijk om van een zwart gat te scheiden, dus u bent voorlopig nog niet van haar af.
bromde Enz om 11:08 (op Donderdag, 28 Augustus 2008)

Ik vind het een hoop gedoe. Het kost je een doos Kleenex en dat allemaal voor EEN vingerhoedje stijfsel…
bromde Klisjeemannetje om 11:10 (op Donderdag, 28 Augustus 2008)

Als ik nog 10 kilo afval houd ik op mens te zijn.
bromde Kapitein Nemo om 12:09 (op Donderdag, 28 Augustus 2008)

Ik heb laatst mijn portemonnee om mijn Sjaak geprobeerd.
Om een signaal naar m’n zwarte gat te geven.

Het pinnen ging daarna een stuk minder stroef.
bromde Eliv om 12:12 (op Donderdag, 28 Augustus 2008)

Beter een zwart gat, dan een zwarte paal.
bromde Kapitein Nemo om 13:05 (op Donderdag, 28 Augustus 2008)

Dat zal niet iedereen met u eens zijn, ook de zwarte paal heeft zo zijn fans.
bromde Spencer Brandsen () om 14:12 (op Donderdag, 28 Augustus 2008)

En aambeienzalf helpt tegen rimpels. En is goedkoper dan Botox.
bromde Spencer Brandsen () om 14:24 (op Donderdag, 28 Augustus 2008)

Ik mag mij graag af en toe uit laten wonen door een grote zwarte paal. Nadeel is wel dat je je na afloop extra leeg voelt.
bromde Een ervaringsdeskundigege om 14:39 (op Donderdag, 28 Augustus 2008)

Complete Hype, die ervaringsdeskundigen. Afvoeren, neqschot en door met de volgende Hype.

Denk eens na: ervaringsdeskundige, dat is net zoiets (of zoiemand) als gevoelspoliticus, impressiosoof of journaliticus. Van die types die beweren dat groente goed is tegen kanker, en her vervolgens hun levenswerk van maken om het te promoten. En het spul eten? Hooguit de uitjes op hun patat speciaal.
Zo helpt tandpasta ook tegen jeugdpuistjes, volgens "bepaalde ervaringsdeskundigesnuggeren":http://www.dokter.nl/index.php/Huid-haar/84550-Tandpasta-goed-tegen-jeugdpuisten.html
bromde Eliv om 15:43 (op Donderdag, 28 Augustus 2008)

Impressiosoof. Dat lijkt me wel een boeiend beroep. Kunt u daar iets meer over vertellen?
bromde Enz om 16:10 (op Donderdag, 28 Augustus 2008)

Impressiosofen stellen zich open voor de diverse prikkels uit de maatschappij. Van de vluchtige internetberichten tot de meest gedegen wetenschappeljke rapporten. Van de simpelste simpele burenruzie (verzoorzaakt door hun eigen huis dat maar niet wil weglopen hoe vervuild het ook is) tot de Live ervaring van de demagogische conventie cer Verenigde Apen.

Voor de Impressiosoof is het enige dat telt de indruk. Niet de boodschap, niet de omvang, maar “wat doet het met mij?”. Een vorm van ego-kunst. Impressiosofe doen ook geen moeite om dit uit te leggen aan andere vak- en lotgeoten, laat staan de boze buitenwereld. En gelukkig is die groot genoeg, zodat ze nog even door kunnen impressiosofen. Stel je voor, je wordt werkeloos. Alhoewel, werk kan je het niet noemen, het is een soort roeping vanuit het niets. Het is er gewoon, en dat is genoeg.

Gevolgelijk heeft de boze buitenwereld vastgesteld dat de impressiosofen asociale egotrippers zijn, maar dat maakt de impressiosofen niet uit. Goed of slecht, een indruk is een indruk, en het is niet meer dan logisch dat dit een impressie is.

De vraag is wat deze impressies betekenen. Hier komt het filosofische aspect van de impressiosoof boven. Één indruk; een blik op een opgengetrokken schuimend colablikje, het voortuidig wulps uitdovende waxinelichtje, de mosterdvlek op het t-shirt van de Poolse vrachtwagenchauffeur: Dit alles betekent een keihard betoog over oorzaak en gevolg, goed en kwaad, recht en onrecht. Metafysica; esthetiek, meritocratie, ascetie, contemplatie, emanatie, these, antithese, syntehese; dagenlang kan de impressiosoof ermee bezig zijn. Zijn theorieën worden nogal niet eens beïnvloed door nieuwe impressies, alhoewel de meeste echte vakbroeders te vinden zijn op paviljoen 3, maar ook in de hogere politieke regionen zijn zij te vinden, vooral bij maatschappelijk succes, bijvoorbeeld als politicus of als ervaringsdeskundige.
bromde Eliv om 16:43 (op Donderdag, 28 Augustus 2008)

Ik moet vaststellen dat ik wel degelijk iets impressiosofisch over mij heb. Toch wel een opluchting. Dat het een naam heeft.
bromde Spencer Brandsen () om 20:29 (op Donderdag, 28 Augustus 2008)

Heer Eliv,

U doet me herinneren aan onze waarde Kiers.
bromde Tito om 00:27 (op Vrijdag, 29 Augustus 2008)

...wordt even stil…..
bromde Eliv om 10:08 (op Vrijdag, 29 Augustus 2008)

Ik moet zeggen [nou ja het hoeft niet maar ik doe het toch] dat Eliv mij meer aanspreekt dan Kiers, maar omgekeerd was de laatste geloof ik ook niet zo dol op mij. Zal wel een smaakkwestie zijn.
bromde Spencer Brandsen () om 11:06 (op Vrijdag, 29 Augustus 2008)

Ik ben ook niet het soort mens waar anderen dol op zijn. De hond, ja, die wel.

::Hoest een enorme brok slijm op::

Somebody call ghostbusters!
bromde Kapitein Nemo om 11:21 (op Vrijdag, 29 Augustus 2008)

Misschien is er ergens een club voor mensen waar anderen niet zo dol op zijn [CVMWANZDOZ]. Maar het is nog maar de vraag of we daar lid van zouden mogen worden, want mensen op wie anderen niet zo dol zijn zijn omgekeerd ook vaak niet dol op anderen, want het mes snijdt vice versa van 2 kanten.
bromde Spencer Brandsen () om 11:38 (op Vrijdag, 29 Augustus 2008)

het slijk der aarde

Holle retoriek

"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen. Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd met nat speculaas. Jong zijn is zo mooi…"

"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!

Soms zoek je iets anders. En dan vind je het niet. Mannen, of vrouwen, pennen, papier, boeken, bekers of boodschappen, je vind het soms niet.

Maar nu heb ik het gevonden!

Groetjes Lieke"

(Lieke, Zelf een column schrijven)

"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
Want dat er velen op de dool. Een gevolg van zich onbestemd, zonder nuttig doel, afgevlakt en weinig bijzonder voelen maar misschien nog meer eengevolg van het vluchten voor deze zelfrealisatie, deze pijn van een ziel zonder importantie niet te hoeven voelen. En daar compensatie middelen voor zoeken en aangboden krijgen. Drugs, sex met dieren, sex met kinderen die geen leeftijd meer nodig schijnen te hebben, autorijden, schoeisel, weblogs, gangbangs, sport, wat al niet. Als het maar lijkt dat je vooral bezig bent. Al is het nietszeggend en immoreel, al is het bellenblazen met je mond dicht of een kraak zetten en minister zijn.

En dan is er bicat..aus blaue hinein zu uns gezogen, zonder eigenaren of aandeelhouders die stakingen uitlokken, zonder stompzinnig geleuter, nee, de magie van de fantasie, de fictie en de nederlandse taal aan de macht.
Een baken van troost, een zwoele geur vlak voor het slapen gaan, een enorme uitzinnige stapel draadjesvlees met dampende jus, een romance achter het frietkot, scooters en mobieltjes, vogels die hun eigen lied zingen, de eigen partituur kennen en geen regisseur of dirigent nodig hebben, de horror en thrill. Dat wat onbewust en ondergronds en ook van het leven zelf is. En niet wordt voorgeschreven door de krant, de tv, radio, politiek, banken en verzekeraars, speculanten die denken met 'de echte waarheid' om te gaan. Nee, ik ben geen echt schrijver maar wel groot fan van het schaarse bicat talent."
(Peter Novecento, Haagsche Post)

"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te respecteren en in acht te nemen.

vr groet

dhr. Papen"
(Daniël Papen, via email)

"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5 december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden... De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden. Dank!"
(bromde Zielknijper, 5 december 2005)

"Geachte heer,

Mag ik u verzoeken het plaatje van de te jonge dame van uw site te verwijderen. Er zijn namelijk nog al wat mensen die dit niet lollig vinden. Diverse klaag e-mails over gehad. Mag ik u er op attenderen dat het hier om Kinderporno gaat en de wetgever daar meer dan 4 jaar gevangenisstraf op heeft gezet. Ik ga ervan uit dat het om een misvertstand gaat, als moderator. Met vriendelijke groet.

Sociale Jeugd- en Zedenpolitie te Amsterdam
Commerciele zaken
020-5592585"
(i030142@planet.nl, 14 december 2004)

"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
(via mail, 23 oktober 2005)

"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
(nove, 12 oktober 2005)

"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005)

Reageerziekte

"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.

Conclusie & nawoord

Niet alleen symbolen hebben invloed op ons doen en denken, de manier waarop ieder mens zichzelf ziet en andere zegt meer over die persoon dan over anderen. Elk mens gaat zijn eigen weg, en het is jammer dat er uit commerciële geldzucht zoveel miscommunicatie ontstaat tussen mensen. Welk mens is beter, het mens dat genadeloos elke, in zijn ogen misdadiger, ritueel vermoord, of die mens die de opdracht geeft om onbewuste signalen stuurt via reclamespotjes en zo het materialisme hoger prijst dan het gevoel om bewust van jezelf en je daden te zijn? Draait het dan uiteindelijk allemaal om geld?
De een vermoord mensen die hun hele leven anderen pijn doen, en de ander roept het gevoel op dat er niets beter is dan nike schoenen in combinatie met een stoere jack met een bontkraag, dat gedoe met die bontkragen id volgens mijn theorie gebaseerd op het paringsgedrag van leeuwen, hoe groter en mooier de manen, des te meer aanzien ze hebben en kans op leiderschap en hoe meer kans ze hebben dat hun genen worden doorgegeven ;).
Door niet te realiseren waar je mee bezig bent, of niet wie, maar wát je eigenlijk bent, ontstaat er miscommunicatie en disharmonie in de maatschappij. Opgaan in de massa kan leiden tot afgunst en afkeer van het geloof in jezelf en in anderen.

En ik wens hierbij balkenende en zijn hele tweede kamer heel veel succes met het oplossen van de “problemen” hier in Nederland, want zo schieten we geen reet op.

Oja, en een gelukkig Nieuwjaar!

Zondag 7 januari 2007, Frank Hooijer"
(Frank Hooijer, 7 Januari 2007)

"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
(TiTo, mei 2006)

"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen. Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
U, als warmbloedige heterovrouw zal zich wezenloos kunnen uitleven 'tussen de hitsige Jantjes'. Ik stel voor dat u zich een voorstelling maakt over de gang van zaken in de nachten op zo'n nomadenkamp met satellietvererbindingen in de maanloze nachten van de nieuwe woestijnen die worden ontgonnen, namens u en mij, natuurlijk, vanzelf, juist, nee, uiteraard. Het mag ook wel een andere uiterst vervelende erectiestoornis gaan, de ejaculatie praecox. Dat gaat dan vast over de linkse oppositie, denk ik dan, kunt u het fijn neutraal houden.

U bent toch op alle kaasmarkten thuis, hard op weg om zich te bekwamen in een genre waar sex met hoofdletters geschreven moet worden. Vooral de sex benadrukken, Lilith. Veel gore geile, harde, wrede sexscenes, met blinddoeken, kidnap, politiehandboeien, touwen en katrollen, gedwongen masturbatie tussen mannen, tussen vrouwen, scarring en kaalscheren en tot huilens toe dat gepomp met dildo's en dat monotone gezoem van vibratoren sfeervol brengen. Vooral geluiden en kleuren beschrijven, daar ben ik gek op."
(Peter Novecento)

"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
(Hein Buffelruft, 28 dec 2005)

"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars. Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
(Nove, relatietherapeut, 3 dec 2005)

"Thanks! Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen. Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken. Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen. Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe. Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn. Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn. Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen. Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet. De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren. Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire. Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
(Kiers de Maison, 27 november 2005)

"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen. U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid. Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken. Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
Daarbij geserveerd met warm en geroosterd brioche brood."
(Harrie Stamper, 23 oktober 2005)

"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
(Max J. Molovich, 23 Augustus 2005)

"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee."
(nove, 6 Juni 2005)

Zelfbeschouwing

"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
(Andy Möller, Gelsenkirchen)

"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
Zo'n kleffe smeerlap van een potentiele serieverkrachter met banden in een hechte kerkgemeenschap waarop moeders zo trots is omdat hij naast het lesgeven ook nog als hobby het locale knapenkoor dirigeert. Zo eentje die maar beter melancholieke verhaaltjes moet blijven schrijven. "
(Nove, 22/11/2005)

"Ach ja, leuk, schrijvers.

Beetje zo in je donkere hol aan de wereld knagen. Puur verongelijkt verdedigen van een door mede niet-aanwezigen geschapen superieure schertswereld. Lurken aan je pijp. Pijpen aan je lurk. Woorden in langgerekte nadenkzinnen omzetten. Protserige taalvlekjes. Huilerige holheden. Fletse vondsten. Massieve monomane monsters. Een zielige berg toevoegingen aan de duistere put die al veel te lang overstroomt door de gemankeerde bijdragen van nerveus krabbelende geesten met een ongepast gevoel van eeuwigheid.

Die sfeer.

Geef mij maar parkeerwachten. "
(Marnix, 21/11/2005)