Navigatie

de voorplecht
louter proza
louter poëzie
liaisons
nostalgie

colofon/contact

Dankbaar

Uitgelogd

Huishoudelijk

5 oktober 2005

Advertentieboer webstats4u, voorheen nedstat, kan de vinketering krijgen. Vanaf vandaag verdwijnt deze teller, de bezoekcijfers zijn bewaard voor het nageslacht en voortaan tellen we verder met Awstats. Koffiebonnen kunt u ophalen bij Tante Miep.

Vrijdag, 25 April 2008

Mirca [25]

“Heb jij nog iets van Mirca vernomen?” vraag ik.
Jacob schudt het hoofd. Er was gisteren op school een enorme commotie ontstaan toen een groot deel van de leerlingen en leerkrachten onwel werden en een aantal plots stierven. Ze hadden het ziekenhuis gebeld, maar daar kregen ze geen gehoor. Het algemene nummer van de nooddiensten werd doorgeschakeld naar een militair basisstation. Daar kregen ze te horen dat er hulp gestuurd zou worden. Het duurde erg lang voor het leger uiteindelijk ter plaatse kwam om de zieken mee te nemen. De doden werden gewoon achtergelaten, met de opdracht dat ze voorlopig maar begraven moesten worden. De directeur had verontwaardigd de autoriteiten gebeld, maar hij had nergens gehoor gekregen. De lijken werden in de sporthal gelegd, en er werd getracht om de families te contacteren. Daarna waren de overblijvers, behalve de directeur en de secretaris, naar huis gegaan. De omvang van de ramp werd Jacob pas duidelijk toen hij door de straten van de stad naar huis wandelde. Er lagen lijken in de straat, een enkeling liep in paniek voorbij. Op het einde van de straat stonden enkele militaire voertuigen van waaruit grauwe gezichten hem aanstaarden. Eén truck was volgestapeld met levenloze lichamen. Er waren maar een handvol militairen actief om de zieken in de wagens te leiden, en om de lijken in de truck te leggen. Jacob, die er niet veel voor voelde ingelijfd te worden, vluchtte een zijstraat in en liep naar zijn appartement, waar hij zich tot deze middag opgesloten had.

We lopen voorbij het atheneum. Ik merk het pas wanneer ik de bloesem van de kastanjeboom ruik. Het zonlicht reflecteert in het raampje van het klaslokaal waar Mirca haar lessen plastische opvoeding gaf. Een pijnscheut trekt als een breuklijn over mijn borst, en door de ontstane barsten ontsnapt mij alle kracht. Ik stop en grijp de geroeste balustrade vast die de voortuin van het atheneum van het voetpad scheidt.
“Wat scheelt er?” vraagt Jacob, achteromkijkend.
“Niets,” zeg ik, klem mijn kaken op elkaar en loop hem achterop.

Het leger had S_ onverricht ter zake verlaten. Er liggen lijken in portalen, in auto’s, of gewoon midden op straat. Ik probeer er niet naar te kijken, maar het is alsof de doden om aandacht smeken. Hier en daar zie ik in de doden een vertrouwd gezicht: de kassierster van de lokale supermarkt met het zure gezicht, de roodharige man die ik ’s morgens vaak tegenkwam op weg naar de bibliotheek, het zoontje van de apotheker… De redundantie aan gruwelbeelden geeft me een tolerantie, waardoor ik quasi normaal kan functioneren. Ik, die normaal al begin te trillen op mijn benen bij het zien van een druppeltje bloed, ik stap met betrekkelijk vaste tred door een straat gevuld met lijken.

Ik volg Jacob een garage in. De deur staat open. Wanneer ik binnenstap rinkelt er een belletje. We kijken elkaar weifelend aan.
“Wat zeggen we als er iemand komt?” fluister ik.
Jacob haalt de schouders op.
“HALLO!?” roept hij plots.
Ik schrik er van. Het is zo stil op straat. In de garage klinkt geen ander geluid dan het zachte zoemen van de verlichting. De stem van Jacob galmt na. Ik kan hem nog altijd horen, ook nu het weer stil is. ‘Hallo?’ klinkt het in mijn oren, ‘hallo?’ Ik kijk naar Jacob om te zien of hij het is. Maar Jacob zegt niets, hij wacht af. Ik verplaats mijn gewicht van het ene been naar het ander. We wachten vijf minuten. Misschien zijn het er tien. Ik schraap mijn keel. Er komt niemand. De toonzaal is leeg. Jacob is de eerste die beweegt. Hij loopt verder de toonzaal in. Hij streelt over de gitzwarte motorkap van een ruime wagen, en opent dan het portier. Er zit geen sleutel in het contact. Ik kijk om me heen. Achter de toonbank is een bureau. Aarzelend stap ik achter de toonbank en steek mijn hoofd door de deuropening. Het bureau is leeg. In een grijze metalen kast hangen verschillende autosleutels. Ik neem er enkele uit en ga terug de toonzaal binnen. Een druk op de eerste sleutel doet de pinkers van een kleine sportwagen flikkeren. Bij de vijfde sleutel geeft de wagen van Jacob een teken van leven. Ik werp hem de sleutel toe en ga terug het bureautje binnen, op zoek naar een gelijkaardige sleutel voor een tweede wagen waarmee ikzelf naar buiten zal rijden.

Nadat we Reno hebben opgepikt rijden we naar een grootwarenhuis net buiten de stad. Ed zou nakomen met Martha. Ze was nog niet sterk genoeg voor de trip. Reno rijdt achter ons aan met de tweede wagen. De passagierszetel is meer mijn ding. Achteloos uit het raampje kijken hoe de omgeving voorbij glijdt, mijmerend over de vergankelijkheid van alles en de dwaasheid van de mens. Ja, dat ben ik.

door Vincent Nemo

  Mirca [24]
  Niet naar Ijsland

Ik ga even een kop koffie maken alvorens mij over te geven aan mijmeringen over de vergankelijkheid en de dwaasheid van de mens..
bromde Spencer Brandsen () om 11:05 (op Vrijdag, 25 April 2008)

De kleine sportwagens in Nederland hebben geen pinkers, de grote trouwens ook niet. Wel hebben ze richtingaanwijzers of knipperlichten, dus er is verder niets aan de hand.
bromde Spencer Brandsen () om 12:28 (op Vrijdag, 25 April 2008)

What can I say, rare jongens die Belgen met hun pinkers.
bromde Prins Dakkar om 13:14 (op Vrijdag, 25 April 2008)

Maar u bent toch zelf een Belg?
bromde Spencer Brandsen () om 15:32 (op Vrijdag, 25 April 2008)

Rare jongens, die mensen.
bromde Prins Dakkar om 17:02 (op Vrijdag, 25 April 2008)

Rare mensen ook, die jongens.

Maar on-topic. Ik vind pinkers beter klinken en beter passen voor waar het voor staat. Vanaf nu is pinkers een woord wat ik ga gebruiken.
bromde Lennard om 18:19 (op Vrijdag, 25 April 2008)

Pinkers is inderdaad te verkiezen boven richtingaanwijzers of knipperlichten. Het Vlaams kent vele mooie woorden. Zetel, waterkonijn, afspelen, het kan niet op.
bromde Spencer Brandsen () om 18:47 (op Vrijdag, 25 April 2008)

Het wordt zo te zien een feestelijk weekend.
bromde Spencer Brandsen () om 20:05 (op Vrijdag, 25 April 2008)

Schijn bedriegt.
bromde Prins Dakkar om 21:28 (op Vrijdag, 25 April 2008)

Niet tobben, het wordt dit weekend mooi weer. Kent u deze van Reve:’ Al is de spychologie natuurlijk een prachtwetenschap die je precies kan vertellen waarom je je de hele dag af loopt te rukken en juist bij mooi weer een depressie krijgt.’
bromde Spencer Brandsen () om 22:00 (op Vrijdag, 25 April 2008)

Fatalistisch type, die Reve. Nooit van hem gehoord, overigens. Als ervaringsprofilerdeskundige zou ik zeggen dat we hier te maken hebben met een Manisch-depressieve zwervende alcoholische aan lagerwal geraakte filosofiestudent die op weg naar Santa Della Composta ongelofelijk hard en van achteren bekeerd is tot het boeddhisme door 3 minstens 2 meter metende travestieten. Dit uiteraard na een genoegzame begoniajeugd in Betondorp in de o zo fijne wederopbouw van ons Vaterland.
bromde Eliv om 08:44 (op Zaterdag, 26 April 2008)

Kunt u van mij ook een profiel maken zodat ik weet waar ik mijzelf moet plaatsen?
bromde Spencer Brandsen () om 11:10 (op Zaterdag, 26 April 2008)

Is heer Ane dan geen spiegel die u zichzelf voorhoudt?
bromde Prins Dakkar om 13:43 (op Zaterdag, 26 April 2008)

Spencer, dat is toch die voor de verandering niet manisch depressieve Nobelprijswinnaar zonder vaste verblijfplaats in het universum? De grote Post Kierkengaardse quasi-existentialistische bovendekse salonfilosoof van de theorie dat goed en kwaad slechts gescheiden worden door hilariteit en hormonen? Pakje boter zonder voorhuid, Diamant frituurvet in het fietsenhok enzo. Alles onder het mom van de kater van de avond erna inplaatsvan de avond ervoor? Unieke visie op de mensheid, jammer dat het cavia’s waren enzo. Ondertekent zijn literair gelardeerde broddels steevast met “vanachter mijn bureau”. Citeert graag onbekende grootheden maar gaat liever volledig los op de in grotere getalen aanwezige bekende kleingeestigen. Genealogische herkomst kan alleen teruggetraceerd worden tot het fotoschild met het sleutelkoord om zijn nek (zonder reclame), katteluik op de achtergrond en zijn rieten mandje naast de melkflessen.
Desalniettemin kunnen we Spencer Brandsen categoriseren (alleen het woord categoriseren is al strijdig voor het wereldbeeld van de deze meester van het nietsverdraaien) als zoekende naar de dubieuze en erotiserend caramelaïsche zelfkant van zijn ongetwijfeld grootse geest.
De grote onopgeloste vraag rond zowel Spencer fans en idolaten als onder zijn tegenliggers en antihangers is en blijft: Waarom ziet hij alles zoals wij het niet zien?
bromde Eliv om 20:28 (op Zaterdag, 26 April 2008)

Nou moe, zouden ze in Nederland zeggen.. denk ik.
bromde Prins Dakkar om 20:37 (op Zaterdag, 26 April 2008)

Nou nee hoor, ik herken mijzelf wel aardig in dit door Eliv zo behulpzaam opgestelde profiel, althans voor zover ik het kan ontcijferen..Dank Eliv. Misschien kunt u Prins Dakkar ook eens
‘schouwen’, want die weet soms ook niet waar hij staat volgens mij.
Tja, wat die onopgeloste vraag betreft: ìk weet natuurlijk ook niet waarom ik de dingen vaak anders zie dan veel anderen. Misschien is het gneetisch, maar ook milieu en opvoeding zullen wellicht een rol hebben gespeeld in het worden wat ik ben. Misschien dat er gaandeweg hierover iets duidelijk wordt in de serie ‘Werk, werk, werk ‘, waarin immers veel autobiografische elementen voorkomen.
We zullen zien. Ondertussen ga ik vandaag beginnen aan een nieuw subgenre: het niet-reisverhaal. Hierin vertelt de schrijver welke landen hij niet heeft bereisd – en ook niet van plan is te bereizen – en wat hij daardoor mist. Ik begin met Ijsland. Alle andere landen zijn nog vrij. Dus heren/dames, als u zich geroepen voelt..
.
missen.
bromde Spencer Brandsen () om 10:35 (op Zondag, 27 April 2008)

Doet u België maar eens niet aan zou ik zeggen.
bromde Prins Dakkar om 12:19 (op Zondag, 27 April 2008)

Ik kan Belgie niet meer niet aan doen want ik ben er al geweest. Dus maakt u zich geen zorgen.
bromde Spencer Brandsen () om 12:23 (op Zondag, 27 April 2008)

Wel verdraaid.
bromde Prins Dakkar om 13:06 (op Zondag, 27 April 2008)

Ja, maar niets aan te doen. Gelukkig blijven er nog heel veel landen over.
bromde Spencer Brandsen () om 13:12 (op Zondag, 27 April 2008)

tra la la…
bromde Enz om 22:09 (op Zondag, 27 April 2008)

Toedeli doedoe…
bromde Prins Dakkar om 11:45 (op Maandag, 28 April 2008)

De hoogste tijd voor een nieuw verhaal.
bromde Prins Dakkar om 11:46 (op Maandag, 28 April 2008)

Ik heb een eerste versie van Niet naar Ijsland naar de baron gestuurd, maar misschien vindt hij het niet veel. Maar dat is
inherent aan het niet-reisverhaal: dat het niet veel is. Wel weer meer dan helemaal niets, dat dan weer wel.
bromde Spencer Brandsen () om 11:59 (op Maandag, 28 April 2008)

Mijn tweede stuk over Bernard zit ook in de postbus van de baron. Nog iemand anders iets geschreven?
bromde Prins Dakkar om 12:17 (op Maandag, 28 April 2008)

Wel net een nieuwe filosofie bedacht: het tralalisme. Aanhangers [ tralalisten ] vinden het leven 1 Groot Feest. U begrijpt dat ik fel tegen ben..
bromde Spencer Brandsen () om 12:29 (op Maandag, 28 April 2008)

Afsplitsing van het Tralalisme: het Komkommertomatisme. Aanhangers zijn mensen die de zin van het leven vooral zien
in de ongebreidelde produktie van kinderen. Hebben er dan
ook altijd minstens 6. Hebben altijd een kleine komkommer
en 2 grote tomaten in huis die zij aanbidden.
bromde Spencer Brandsen () om 12:37 (op Maandag, 28 April 2008)

Bicatisme: ?
bromde Spencer Brandsen () om 12:48 (op Maandag, 28 April 2008)

Wat nu, fel tegen? Het leven, dat is één groot feest heer Brandsen!

Tralala!
bromde Prins Dakkar om 12:50 (op Maandag, 28 April 2008)

Pepperdepehpeh pepperdepeh depepperdepeh ! [ Wagner ].
bromde Enz om 15:15 (op Maandag, 28 April 2008)

I love the smell of napalm in the morning..
bromde Prins Dakkar (URL) om 19:00 (op Maandag, 28 April 2008)

Dat ja.
bromde Enz om 19:38 (op Maandag, 28 April 2008)

Is de baron soms weer op cursus?
bromde Spencer Brandsen () om 22:52 (op Maandag, 28 April 2008)

Ja, hallo daar. ik hoor net dat het op Bicat weer eens een beetje een ingeslapen zootje is. OF DAAR GODVERDOMME EVEN VERANDERING IN KAN KOMEN!

Ik geef het alleen maar even door. Dat was alles.

Einde bericht.
.
bromde Etc om 23:55 (op Maandag, 28 April 2008)

Ach, de dagen van weleer op bicat.net. Tja.
bromde Adriana om 00:08 (op Dinsdag, 29 April 2008)

Kom kom zeg, wat een oudelullerigheid…
bromde Braakwending om 00:13 (op Dinsdag, 29 April 2008)

Oudelullerigheid? Dat soort taal zou Braakwending (God hebbe zijn ziel) nooit gebruiken. Was hij er nog maar.
bromde Voorwaartsgebakken om 00:56 (op Dinsdag, 29 April 2008)

Jajaja, geduld lieve mensen. Ik was mezelf niet maar een ander.
bromde bicat om 10:05 (op Dinsdag, 29 April 2008)

Dat is heel nobel van u, maar zou u zichzelf toch ook niet een beetje wassen?
bromde Prins Dakkar om 12:24 (op Dinsdag, 29 April 2008)

Mijn dienstmeid doet dat keurig en ze poetst tevens de lange rechte einden.
bromde bicat om 17:21 (op Dinsdag, 29 April 2008)

het slijk der aarde

Holle retoriek

"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen. Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd met nat speculaas. Jong zijn is zo mooi…"

"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!

Soms zoek je iets anders. En dan vind je het niet. Mannen, of vrouwen, pennen, papier, boeken, bekers of boodschappen, je vind het soms niet.

Maar nu heb ik het gevonden!

Groetjes Lieke"

(Lieke, Zelf een column schrijven)

"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
Want dat er velen op de dool. Een gevolg van zich onbestemd, zonder nuttig doel, afgevlakt en weinig bijzonder voelen maar misschien nog meer eengevolg van het vluchten voor deze zelfrealisatie, deze pijn van een ziel zonder importantie niet te hoeven voelen. En daar compensatie middelen voor zoeken en aangboden krijgen. Drugs, sex met dieren, sex met kinderen die geen leeftijd meer nodig schijnen te hebben, autorijden, schoeisel, weblogs, gangbangs, sport, wat al niet. Als het maar lijkt dat je vooral bezig bent. Al is het nietszeggend en immoreel, al is het bellenblazen met je mond dicht of een kraak zetten en minister zijn.

En dan is er bicat..aus blaue hinein zu uns gezogen, zonder eigenaren of aandeelhouders die stakingen uitlokken, zonder stompzinnig geleuter, nee, de magie van de fantasie, de fictie en de nederlandse taal aan de macht.
Een baken van troost, een zwoele geur vlak voor het slapen gaan, een enorme uitzinnige stapel draadjesvlees met dampende jus, een romance achter het frietkot, scooters en mobieltjes, vogels die hun eigen lied zingen, de eigen partituur kennen en geen regisseur of dirigent nodig hebben, de horror en thrill. Dat wat onbewust en ondergronds en ook van het leven zelf is. En niet wordt voorgeschreven door de krant, de tv, radio, politiek, banken en verzekeraars, speculanten die denken met 'de echte waarheid' om te gaan. Nee, ik ben geen echt schrijver maar wel groot fan van het schaarse bicat talent."
(Peter Novecento, Haagsche Post)

"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te respecteren en in acht te nemen.

vr groet

dhr. Papen"
(Daniël Papen, via email)

"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5 december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden... De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden. Dank!"
(bromde Zielknijper, 5 december 2005)

"Geachte heer,

Mag ik u verzoeken het plaatje van de te jonge dame van uw site te verwijderen. Er zijn namelijk nog al wat mensen die dit niet lollig vinden. Diverse klaag e-mails over gehad. Mag ik u er op attenderen dat het hier om Kinderporno gaat en de wetgever daar meer dan 4 jaar gevangenisstraf op heeft gezet. Ik ga ervan uit dat het om een misvertstand gaat, als moderator. Met vriendelijke groet.

Sociale Jeugd- en Zedenpolitie te Amsterdam
Commerciele zaken
020-5592585"
(i030142@planet.nl, 14 december 2004)

"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
(via mail, 23 oktober 2005)

"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
(nove, 12 oktober 2005)

"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005)

Reageerziekte

"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.

Conclusie & nawoord

Niet alleen symbolen hebben invloed op ons doen en denken, de manier waarop ieder mens zichzelf ziet en andere zegt meer over die persoon dan over anderen. Elk mens gaat zijn eigen weg, en het is jammer dat er uit commerciële geldzucht zoveel miscommunicatie ontstaat tussen mensen. Welk mens is beter, het mens dat genadeloos elke, in zijn ogen misdadiger, ritueel vermoord, of die mens die de opdracht geeft om onbewuste signalen stuurt via reclamespotjes en zo het materialisme hoger prijst dan het gevoel om bewust van jezelf en je daden te zijn? Draait het dan uiteindelijk allemaal om geld?
De een vermoord mensen die hun hele leven anderen pijn doen, en de ander roept het gevoel op dat er niets beter is dan nike schoenen in combinatie met een stoere jack met een bontkraag, dat gedoe met die bontkragen id volgens mijn theorie gebaseerd op het paringsgedrag van leeuwen, hoe groter en mooier de manen, des te meer aanzien ze hebben en kans op leiderschap en hoe meer kans ze hebben dat hun genen worden doorgegeven ;).
Door niet te realiseren waar je mee bezig bent, of niet wie, maar wát je eigenlijk bent, ontstaat er miscommunicatie en disharmonie in de maatschappij. Opgaan in de massa kan leiden tot afgunst en afkeer van het geloof in jezelf en in anderen.

En ik wens hierbij balkenende en zijn hele tweede kamer heel veel succes met het oplossen van de “problemen” hier in Nederland, want zo schieten we geen reet op.

Oja, en een gelukkig Nieuwjaar!

Zondag 7 januari 2007, Frank Hooijer"
(Frank Hooijer, 7 Januari 2007)

"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
(TiTo, mei 2006)

"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen. Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
U, als warmbloedige heterovrouw zal zich wezenloos kunnen uitleven 'tussen de hitsige Jantjes'. Ik stel voor dat u zich een voorstelling maakt over de gang van zaken in de nachten op zo'n nomadenkamp met satellietvererbindingen in de maanloze nachten van de nieuwe woestijnen die worden ontgonnen, namens u en mij, natuurlijk, vanzelf, juist, nee, uiteraard. Het mag ook wel een andere uiterst vervelende erectiestoornis gaan, de ejaculatie praecox. Dat gaat dan vast over de linkse oppositie, denk ik dan, kunt u het fijn neutraal houden.

U bent toch op alle kaasmarkten thuis, hard op weg om zich te bekwamen in een genre waar sex met hoofdletters geschreven moet worden. Vooral de sex benadrukken, Lilith. Veel gore geile, harde, wrede sexscenes, met blinddoeken, kidnap, politiehandboeien, touwen en katrollen, gedwongen masturbatie tussen mannen, tussen vrouwen, scarring en kaalscheren en tot huilens toe dat gepomp met dildo's en dat monotone gezoem van vibratoren sfeervol brengen. Vooral geluiden en kleuren beschrijven, daar ben ik gek op."
(Peter Novecento)

"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
(Hein Buffelruft, 28 dec 2005)

"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars. Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
(Nove, relatietherapeut, 3 dec 2005)

"Thanks! Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen. Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken. Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen. Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe. Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn. Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn. Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen. Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet. De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren. Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire. Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
(Kiers de Maison, 27 november 2005)

"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen. U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid. Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken. Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
Daarbij geserveerd met warm en geroosterd brioche brood."
(Harrie Stamper, 23 oktober 2005)

"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
(Max J. Molovich, 23 Augustus 2005)

"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee."
(nove, 6 Juni 2005)

Zelfbeschouwing

"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
(Andy Möller, Gelsenkirchen)

"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
Zo'n kleffe smeerlap van een potentiele serieverkrachter met banden in een hechte kerkgemeenschap waarop moeders zo trots is omdat hij naast het lesgeven ook nog als hobby het locale knapenkoor dirigeert. Zo eentje die maar beter melancholieke verhaaltjes moet blijven schrijven. "
(Nove, 22/11/2005)

"Ach ja, leuk, schrijvers.

Beetje zo in je donkere hol aan de wereld knagen. Puur verongelijkt verdedigen van een door mede niet-aanwezigen geschapen superieure schertswereld. Lurken aan je pijp. Pijpen aan je lurk. Woorden in langgerekte nadenkzinnen omzetten. Protserige taalvlekjes. Huilerige holheden. Fletse vondsten. Massieve monomane monsters. Een zielige berg toevoegingen aan de duistere put die al veel te lang overstroomt door de gemankeerde bijdragen van nerveus krabbelende geesten met een ongepast gevoel van eeuwigheid.

Die sfeer.

Geef mij maar parkeerwachten. "
(Marnix, 21/11/2005)