Navigatie
de voorplecht
louter proza
louter poëzie
liaisons
nostalgie
Dankbaar
Uitgelogd
Huishoudelijk
5 oktober 2005
Advertentieboer webstats4u, voorheen nedstat, kan de vinketering krijgen. Vanaf vandaag verdwijnt deze teller, de bezoekcijfers zijn bewaard voor het nageslacht en voortaan tellen we verder met Awstats. Koffiebonnen kunt u ophalen bij Tante Miep.
Maandag, 16 Mei 2005
Een kerstverhaal
Zondag 26 december, Tweede Kerstdag
Rustig loop ik over straat. Heerlijk die kalmte. Niemand op straat te zien – niet dat dit een wijk is waar de huizen dicht op elkaar staan, maar toch. Een enkele auto die met een rotgang langsjakkert. Te laat komen met kerst. Ik kan een kleine glimlach niet onderdrukken. Het is omstreeks zes uur, precies weet ik het niet, want ik heb mijn horloge thuisgelaten. Ik neem nog een hap van mijn koude Big Mac. Het stijgt me naar mijn keel. Gatver, een koude Big Mac. Laat staan dat je daarvoor nog een koude McChicken, twee koude Quarter Pounders en twintig stuks koude McNuggets Kip (met barbecuesaus, maar toch) naar binnen hebt gewerkt. De laatste Big Mac moest ik echt doen terwijl ik naar hen toe liep. Ik had geen zin meer in wachten.
Ik loop de oprijlaan op. Statige bomen rijzen langs mij omhoog. Mijn schoenen piepen. Kutdetail, maar niet geheel onbelangrijk, het werkt op mijn zenuwen. Ik loop langs de BMW (5 serie, de nieuwe). Ik bel aan. Vergis ik mij of trilt mijn hand? Ik weet het niet, ik heb ook geen tijd er lang bij stil te staan, hij maakt namelijk al open. Je ziet dat zijn ogen ongeloof uitstralen. Voor een seconde of wat is hij niet in staat iets uit te brengen. Hij herstelt zich; 'kom binnen'. Het klinkt beschaafd, vriendelijk zelfs wel, al zou je dat niet verwachten. 'Dank je,' reageer ik maar, je moet toch wat? Hij loopt de hal in, ik loop achter hem aan. Hij opent de deur die de hal afsluit van de woonkamer. Warmte, gezelligheid en licht komen de hoek om gebogen. Ik weet ongeveer al hoe het eruitziet. Wie er zijn. Het ziet er mooi uit, ongetwijfeld. Lange tafel, elf mensen met ieder voldoende ruimte. Zijn ouders, háár ouders, zijn broer en zwager, haar broer en zwager en haar zus. Ieder voorzien van vier borden denk ik, zesgangendiner. Met mooi zilveren bestek en een tafel die prachtig opgemaakt is. Dik katoenen tafelkleed. Statige stoelen en een adembenemend mooie boom, die genoeg ruimte heeft om zelfs een piek op de tweeënhalve meter hoge boom toe te staan.
Ik had niets te veel gedacht. Ik kwam de hoek om. Een paar vrouwen gilden. Een paar mannen stonden op. Rustig liet ik mijn arm een hoek maken van negentig graden met mijn lichaam. In mijn hand had ik een pistool. 'Opstaan!' Ik schreeuwde tegen mijn eigen verwachting in, ik schrok ervan. 'Naar de hoek, en hoofd naar de muur verdomme!' Iedereen reageerde alsof er net vier man spontaan waren doodgegaan. Rot op man, ik vraag toch alleen of je tegen de muur wilt gaan staan. 'Degene die het waagt om te kijken, knal ik drie keer doormidden verdomme, ja?!' Wat flauwe knikjes, witte gezichten. Het was niet overdreven, dat doormidden dan, ik had verdomme een dikke .44.
Hier had ik op gewacht, ja! De tafel zag er prachtig uit. Door mijn beperkte gezichtsveld zag ik minimaal vijf verschillende soorten groenten staan, aan het begin en einde van de tafel zullen er nog wel meer hebben gestaan. Vlees, prachtig opgemaakt, stomend, het ziet er héérlijk uit, ik kan niet anders oordelen. Ik klim op de tafel. Ik begin van alles met mijn handen te pakken en in mijn mond te duwen. Mijn wapen richt ik nog steeds op de muur waar ik het hele gezelschap tegenaan gezet heb. Ik prop mijn mond zo vol, dat ik niet met dichte mond kan kauwen. Met tegenzin slik ik deze eerste hap weg, rodekool met appeltjes en aardappelpuree, onderscheid ik. Ik graai weer met mijn handen en scheur een stuk vlees van de kalkoen. Duw hem in mijn mond. Ik denk aan de Big Mac. Concentreer me op mijn maag en de kauwbeweging van mijn mond. Ik voel me misselijk, alsof ik elk moment kan ontploffen. Daar komt het al. Ik kots, met lange gierende uithalen kots ik de hele tafel onder. Ik krijg tranen in mijn ogen, ik blijf maar kotsen, ik kijk naar de aardappelpuree, al het stomende eten, daar ga ik weer. Je hoort de kots één meter tachtig omlaagsuizen en de val breekt kletterend op de tafel. Met een schuin oog houd ik het gezelschap in de gaten. Zelfs door mijn waterige blik zie ik een aantal hoofden voorzichtig omdraaien, verwonderd over de klotsende kotsgeluiden. 'Niet omplfkijkegr!' schreeuw ik, stromende maaginhoud voorkomt een goede uitspraak. Het dikke katoenen tafelkleed lijkt mijn kots op te zuigen, de plas breidt zich in ieder geval uit. De brokstukjes blijven drijven.
Ik richt mijn wapen nog steeds op de elf mensen die tegen de muur aan staan. Ik ben uitgekotst. Ik voel me moe en leeg, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de adrenaline die ik aanmaak. 'Kankerlijers!' schreeuw ik zomaar. Ze krimpen collectief in elkaar, een paar vrouwen beginnen te huilen, althans ik zie schokkende schouders en hoor zachte uithalen. Ik begin er lol in te krijgen. Ik voel me groter dan de kerstboom. Ik ben God, en hun lot is in mijn hand. Ik banjer over de tafel. Ik schop tegen de borden, gerinkel stijgt op vanaf de marmeren vloer. Ik schop tegen het eten, spetters kots en eten belanden op smokings en avondjurken. Een vrouw houdt het niet meer en huilt hardop.
'All I want for Christmas is yooouuu...' Mariah Carey begint aan haar refrein. Ik herken het gelijk. Ik had niet door dat het Bang & Olufsen-apparaat nog aanstond. Ik spring van de tafel af, pak nog een schaal oesters mee, en zet de muziek wat harder.
'Jij, hier komen!' Iedereen draait zijn gezicht om. Niemand lijkt bloed in zijn hoofd te hebben. 'Sukkels, niet omkijken!' Ze kijken weer naar de muur. De meneer die net de deur had opengemaakt, begrijpt wat hem te doen staat, draait om en loopt behoorlijk zelfverzekerd mijn kant op. 'I don't care about the presents, undeeeerrr and near the Christmas treee...' Die walgelijke overwinnaarshouding, zelfs nu. 'Klim op de tafel.' Hij smaalt een beetje, de klootzak. Zijn blinkende schoenen worden nu aangevreten door mijn maaginhoud. 'Manon, pijp hem!' Een meisje draait om. Ze heeft ontzettend grote ogen, tranen stromen onophoudelijk over haar wangen. Ze kijkt me vol ongeloof aan. 'Niels, ik... jij..., wa...' Ze kan het niet en begint te huilen en zakt door haar knieën.
Ik wacht even. 'Sta verdomme op, en pijp hem.' Mariah Carey heeft er blijkbaar genoeg van. De cd maakt in ieder geval een rigoureuze wending, zwaar klassiek vult nu de ruimte. Behoorlijk hard, maar wanneer je een flinke stem opzet, kom je eroverheen, schreeuwen is niet nodig.
Hoe ze er komt, is mij eigenlijk onduidelijk gebleven. Maar ze zit nu voor hem. Een melodielijn die ik herken, speelt nu, de ouverture staat aan. Een gesp schuurt langs leer, krokodillenleer waarschijnlijk. Ik kijk verwilderd om me heen. Zonder schroom staat hij zijn broek open te knopen.
'Kijk allemaal om! Degene die zich ook maar een paar centimeter beweegt, zal ik met zijn hoofd tegen de muur nagelen!'
Eén keer slaat mijn stem een beetje over, verder klinkt het erg goed. Alsof ik het vaker gedaan had.
'Zuig hem verdomme, kuthoer, nu, nu, nu, zuig hem! Pijp hem met je mooie mondje! En slik! Godverdomme, of doe je dat niet meer?' Mijn stem rilt. Met een onophoudelijk schokken van haar schouders pakt ze zijn pik vast. Ze stopt hem in haar mond. Wezenloos hangt hij in haar mond. 'Pijp dan, trut! Zuig! Pijp hem!' Langzaam begint ze te zuigen.
Het lukt hem, verdomme. Hij krijgt een stijve, een flinke pik. Te midden van een geruïneerde tafel en in de kots. De negen mensen die nog tegen de muur aan staan, weten niet waar ze moeten kijken. In- en inbeschaafd, zelfs op rand van de dood. Stelletje zieligerds. 'Nog nooit iemand gepijpt zien worden? Gezogen, getrokken, gebeft?! Kijk verdomme! Kijk hoe zijn pik dik is! KIJK!' Ze gehoorzamen allemaal, op een manier die doet denken aan demente bejaarden wanneer hun naam wordt geroepen, geen herkenning van wat ze zien.
Geniet hij nou? 'Geniet je nou? Klootzak! Gore vuile tyfuslijer! Hé, hoe doet ze het? Lekker hè?! KLOOTZAK!' Hij draait zijn hoofd. Je kan zien dat hij ergens wel bang is. Maar zijn knieën knikken niet, zijn handen liggen rustig op haar achterhoofd. Hij kijkt me recht in mijn ogen aan. Ik kan moeilijk definiëren wat zijn ogen lijken te willen zeggen. Hij begint te schokken, en kreunt zachtjes. Hij kijkt me nog steeds aan. Wat?! Wat een verrekte viezevuilegorekuthond, hoe durft hij. Waar ik bij ben. Hij komt verdomme klaar!
Mijn vinger beroert nu zijn leven. De klootzak, de gore hond. Ik schiet. Ik raak hem niet. Chaos, iedereen gilt en rent. Ik blijf op hem schieten. Ik raak hem nu in een schouder, met een fiere boog belandt hij op de grond. Ik loop naar hem toe. 'Mraw, zje kawar haor noott.' Ik versta er geen zak van. Maakt ook niet uit. Ik schop hem onder zijn ballen. Voor zover hij nog ineen kon krimpen, doet hij dat. Wat een zielig hoopje mens. Ik begin te schoppen, tegen zijn hoofd, het wordt wit voor mijn ogen. Nog net iets later dan dat zijn blik zwart werd..
Ik voel dat mijn linkerarm beroerd wordt. Manon, ik weet het. Ze doet niks, raakt me alleen aan, en huilt ongelofelijk. Ik trek mijn arm weg en ren, ik huil nu ook. Ik ren naar de keuken en gris de autosleutel van het aanrecht. Ik zie zijn broer door de keuken rennen. Ik schiet, maar mis volledig. Ik mikte dan ook niet op hem. Hij blijkt er wel harder door te kunnen rennen.
Ik maak de auto open met een druk op de sleutel. Lichtjes flikkeren. Ik stap in, en scheur met piepende banden weg.
Zaterdag 25 december, Eerste Kerstdag
Ik sta op met een flinke kater. Mijn hoofd bonkt, kutzooi. Ik loop naar beneden. Het eerste wat ik doe, is kotsen. Ik voel me misselijk en goor. Ik kots in het aanrecht, maar ik kan niet voorkomen dat er van het aanrechtblad kots naar beneden druipt. Het deert me nu niet.
Ik bel mijn ouders. Het is drie uur, dus dat moet kunnen.
'Tuut, tuut.' – 'Hallo, met Thea.' 'Hoi mam.'
Mijn stem klinkt alsof mijn stembanden met schuurpapier bewerkt zijn. 'Het spijt me, maar jullie kunnen niet komen vandaag.' Het valt me zwaar dit te zeggen. Ik weet wat ze nu denkt, hoe ze zich nu voelt. Ik heb geen zin om het allemaal uit te leggen, niet nu. 'Als je het niet erg vindt, excuseer ik me nu, ik ben hondsdol, ik kan niks, echt niet, het kan niet, sorry mam, duizendmaal sorry.' Ik hoor vertwijfeling en ongeloof wanneer ze begint te praten. 'Gaat het wel goed met je, zal ik langskomen, wat is er?'
'Nee, mam, blijf alsjeblief, asjeblief weg, ik moet rust hebben.' Ik hang op. Ik heb geen zin in meer gepraat. Waarschijnlijk komt ze langs. De deur is dicht en alle gordijnen gesloten.
Ik loop naar het kastje waar de telefoon op staat en trek een la open. Ik pak er een telefoonboek uit en begin te zoeken. Gelukkig duurt het niet lang voordat ik de naam gevonden heb waar ik naar zocht. Ik wist het wel.
'Kolenbrander.' Ik herkende de stem meteen. 'Hey Ronnie, met Niels, ik heb even een vraag.' Ik hang op en draai meteen het nummer dat ik net op het memoblokje heb geschreven.
'Een .44 is prima. Geld heb ik nu niet, nee. Een BMW, ja. De parkeerplaats van Schiphol, morgenavond. We spreken zo de details af. Parkeerplaats Beatrix is prima.'
Vrijdag 24 december, Kerstavond
'Niels, ik moet je wat vertellen. Ik ben met je vriend Jan Jaap. Al een hele tijd. Ik ga bij je weg.'
door Sibyl Hmmm, aardig verhaal, op zich, maar ik vind het toch een beetje teleurstellend aflopen. Spanning zat er goed in, tenminste, dat dacht ik, totdat de ontknoping kwam. Ik bedoel, ik dacht dat de man die gepepen werd de bron van alle frustratie en woede was. Je had ‘m minstens Jan Jaap kunnen noemen en dan de relatie tussen Jan Jaap en Niels een beetje uitdiepen, want godverdomme, het is niet mis als je vriendin er met je beste vriend vandoor gaat. U had potjandrie een heel vat frustraties open kunnen trekken, een fijn verhaal over een jongen van eenvoudige komaf die bevriend raakt met rijkeluiszoontje en in dat milieu ook nog eens een leuk meisje aantreft, maar dat hij die rijke stinkerds eigenlijk nooit helemaal vertrouwd en uiteindelijk blijkt hij gelijk te hebben, want dan blijkt soort toch soort te zoeken en dus neemt hij op niets ontziende wijze wraak, maar zelfs in deze momenten van macht weet zijn rijke vriend Jan Jaap een onmiskenbaar gevoel van superioriteit uit te stralen.
Heer Max, u geen ongelijk gevende maar reeds gelijk hebbende, wil ik een toevoeging maken. Ons rechtsgevoel is gebaseerd op de aanname dat wij een keuze kunnen maken tussen goed en kwaad en dientengevolge een keuze voor het kwaad moeten bestraffen. Maar is het geen retevuig gegeven dat Niels met zijn natuurinstinct geen keuze maakt en in blinde agressie zijn testosteron volgt en zo zijn bijdrage levert aan de voortplanting, het overleven van de sterkste en het welzijn van de soort? Jan Jaap is een mietje, zoveel is duidelijk en het uitdiepen van zijn karakter laat mij het tafellinnen bij voorbaat reeds volbrokkelen met maagzuur en gal.
Hehehe… Retevuig… =]
Ja, nee, dat is waar natuurlijk, het is een fijn verhaal met genoeg vuigheden om een afwas mee te doen en als Jan Jaap een mietje is, dan verdient hij het om te sterven en ja, het is mooi dat Niels zijn instincten volgt en geen onderscheid in zijn slachtoffers maakt, behalve in degene door wie hij het hardst op zijn plassertje is getrapt, te weten Manon, maar de hele opbouw van het verhaal deed mij naar een alles verpletterend en alles verklarend hoogtepunt verlangen en die bleef uit, in tegenstelling tot mijn lichte teleurstelling. Maar misschien is dat wel goed ook. :: zoekt in koeling naar orkazaad :: Zie ik dat nu goed en loopt die chefkok in een scheepsbel aan z’n glockenspiel te snokken? Ieder z’n ding natuurlijk, daar niet van, maar dit gaat wel héééél ver.
Dat is geen scheepsbel Heer Max, dat is een gegalvaniseerde zaadsluis. Een keukeninstrument dat niet te ontberen valt bij de bereiding van exotische gerechten. Over de keuken gesproken…
Terwijl Kiers hard werkt aan een ongetwijfeld ‘Meanwhile in the Kitchen’, ga ik nog even ontopic. Kentschelen! Na de gelaarsde kat is er nu ook het pratende poesje.
Dat zal je altijd zien. Normaal begin ik een verhaal van achter naar voor te lezen en nu dacht ik, laat ik het een keer van voor naar achter lezen. Alsof de duvel ermee speelt.
Volgens mij installeert ze een deurbel, zo aan het rode knopje te zien.
Adriana ik geef je een wel een beetje gelijk. Hij stond dan ook al weer een héél tijdje in de koelkast, een der eerste. Maar ach. Het is maandag kater tijd, dus we hadden erop gehoopt dat niemand dat snoof. dat was een wat lang verhaal sybil. reeeel en doorleeft, daar niet van alleen had ik graag gezien dat manon janjaaps stukgeschoten schedel leeg moet lepeelen met onvermijdelijk gevolg dat ze er in kotst. dat en anale penetratie van manon en moeders met de kerstpiek en een wedstrijd – antieke glazen- kerstballen in de mond nemen, stukbijten en doorslikken. zoeits? iets meer sybilligs kortom [neuriet] stihille nacht….
Ah, een .44, vermoedelijk een magnum en hopenlijk een Colt. Verchroomd. Altijd mooi zo’n apparaat. Fleurt een verhaal enorm op. Nou nou, die Belinda Bedekovic heeft soepele vingertjes. Of zou ze Belindabede Kovic heten? Of Belin Dabedekovic? Of B. Elindabedekovic? Of Natasja Belindabedekovic? Blijkt het verdomme ook nog eens een gegalvaniseerde zaadsluis in plaats van een gegalvaniseerde. Ik haal ze ook altijd door elkaar. Ik kon in dit anders best boeiend geschreven verhaal niet zo goed de personages en hun onderlinge relaties duiden en daardoor las het niet lekker. Oorspronkelijk dacht ik dat het hoofdpersonage een vrouw was die op wraak uit was. Misschien heb ik me in deze laten misleiden door de naam van de schrijfster. Zo retro is best lastig. Het idee van wraak met sex en kots is zeker sterk, kortom ik heb een heel voldaan gevoel van binnen. Maar waarom een BMW. Het zijn toch geen anti-lianen?
Als dit verhaal al zolang in de koelkast stond, waarom dan nog niet even 7 maanden gewacht? Het had zo’n mooie kerstvertelling kúnnen zijn.
Ik zal maar uit de kast komen ik ben een JONGETJE. Zo een met harige ballen en een uilenbal tussen zijn bilspleet. Oké, bij Oscar is ze een vrouw maar ik had hem toen ook nog niet gelezen. Dus. Jongetjes die uit de kast komen. Op maandag. Weet je dat fistels heel pijnlijk kunnen zijn tijdens anale sex? Ik kom zelf liever niet uit de kast, maar harige ballen zijn geen blijvend probleem hoor.
Types - De Zeurkous
Lullig
bromde Max J. Molovich (URL) om 12:44 (op Maandag, 16 Mei 2005)
bromde Kiers om 12:55 (op Maandag, 16 Mei 2005)
bromde Max R. (URL) om 13:04 (op Maandag, 16 Mei 2005)
:: Krabt zich, na de gebruikelijke zak te hebben gehad, op het hoofd::
Het zal trouwens toch niet gebeuren dat wij hier gaan discussiëren, hè? Gooi dan liever een in orkazaad gemarineerde zeeleeuw op de bbq en laat ons ploppen! Op het kutleven!
bromde Max J. Molovich (URL) om 13:11 (op Maandag, 16 Mei 2005)
Verdomme, het orkazaad zal toch niet op zijn?
bromde Kiers om 13:30 (op Maandag, 16 Mei 2005)
bromde Max J. Molovich (URL) om 13:48 (op Maandag, 16 Mei 2005)
bromde Kiers om 14:21 (op Maandag, 16 Mei 2005)
Ik vind het ‘achterstevoren vertellen’ idee erg origineel. Spannend verhaal, ook. Het leest alleen niet lekker. Ik ga nu even nadenken over hoe dat te onderbouwen.
bewegende is bezig met een goatee scheren in zijn driedagenstoppels. Ik ga eens even kijken hoe dat eruit ziet.
bromde Adriana (URL) om 14:43 (op Maandag, 16 Mei 2005)
bromde bewegende om 14:44 (op Maandag, 16 Mei 2005)
bromde mack om 15:27 (op Maandag, 16 Mei 2005)
bromde bewegende om 16:12 (op Maandag, 16 Mei 2005)
Een bekend Nederlands merk… Zeeuws meisje?
bromde Sibyl om 16:14 (op Maandag, 16 Mei 2005)
bromde grtsdffkjklds (URL) om 16:36 (op Maandag, 16 Mei 2005)
Echt iets voor de liefhebbers onder ons. En de kenners uiteraard niet te vergeten. Kenis van zaken dus. Prima.
bromde Arnaud om 17:33 (op Maandag, 16 Mei 2005)
En die gegavalniseerde zaadsluis had ik dus niet herkend.
:: Gaat zich het donkerrood op de kaken schamen ::
bromde Max J. Molovich (URL) om 18:08 (op Maandag, 16 Mei 2005)
:: Schaamt zich een kleur op de kaken die nog het meest doet denken aan het paars van een met vliegertouw afgeknepen eikel ::
bromde Max J. Molovich (URL) om 18:14 (op Maandag, 16 Mei 2005)
De film ‘Pulp Fiction’ en de schrjver ‘Bret Easton Ellis’ gingen door mijn hoofd.
Wat door mijn slokdarm ging dat wilt u niet weten!
bromde urbain alpain (URL) om 21:01 (op Maandag, 16 Mei 2005)
bromde donderkopje om 21:24 (op Maandag, 16 Mei 2005)
bromde mack om 22:03 (op Maandag, 16 Mei 2005)
Doorklieft teennagel met printer.
bromde Sibyl om 22:26 (op Maandag, 16 Mei 2005)
Ja mensen. Dat vindt u toch alleen maar op bicat.net.
∗ galvaniseert een aluminium gootsteen ∗
God, wat knapt dat op zeg.
bromde Hoof om 23:30 (op Maandag, 16 Mei 2005)
Dat je het ff weet…
bromde L*U*L (URL) om 00:12 (op Dinsdag, 17 Mei 2005)
Die van mij zijn keurig shiny dankzij mw. Gilette.
Dat van die uilenbal in de bilspleet ontgaat mij grotendeels. Na uren in de spiegel geloerd te hebben kom ik tot de conclusie dat ik zulks moet ontberen. Gods schepping is nog wonderbaarlijker is dan de gelovigen al geloofden!
bromde anonieme bron om 07:58 (op Dinsdag, 17 Mei 2005)
het slijk der aarde
Holle retoriek
"Aarsema, dan komen de tachtigerjaren puberale streeptinten van de
eerste kabeltv binnen op mijn kolkende oogbollen als de tube mayonaise
leeggeknepen in in een onderzoekende puberkringspier . Vage opgedroogde
veegklodderstrepen op de dikke zware afstandsbediening die het allang
niet meer doet. Bolle schermen versterken de aplastische rondingen.
Antennes nog met coax en zaad in een sok, geurend naar kamille gemengd
met nat speculaas.
Jong zijn is zo mooi…"
"Zit je achter het meest nieuwe en hipste technologische apparaat van deze eeuw, kom je op een stukje internet over columns schrijven. En dat is nu exact wat ik zocht! Soms zoek je iets, en kan je het niet vinden. Maar nu wel! Ik zoek iets om mijn Nederlandse woordenschat in te verwerken. En dan zoek je, en zoek je, en dan VIND je!
Soms zoek je iets anders. En dan vind je het niet. Mannen, of vrouwen, pennen, papier, boeken, bekers of boodschappen, je vind het soms niet.
Maar nu heb ik het gevonden!
Groetjes Lieke"
(Lieke, Zelf een column schrijven)
"Daarom is bicat een lichtje, een vuurtoren voor de verloren lopende dolenden.
Want dat er velen op de dool. Een gevolg van zich onbestemd, zonder nuttig doel, afgevlakt en weinig bijzonder voelen maar misschien nog meer eengevolg van het vluchten voor deze zelfrealisatie, deze pijn van een ziel zonder importantie niet te hoeven voelen. En daar compensatie middelen voor zoeken en aangboden krijgen. Drugs, sex met dieren, sex met kinderen die geen leeftijd meer nodig schijnen te hebben, autorijden, schoeisel, weblogs, gangbangs, sport, wat al niet. Als het maar lijkt dat je vooral bezig bent. Al is het nietszeggend en immoreel, al is het bellenblazen met je mond dicht of een kraak zetten en minister zijn.
En dan is er bicat..aus blaue hinein zu uns gezogen, zonder eigenaren of aandeelhouders die stakingen uitlokken, zonder stompzinnig geleuter, nee, de magie van de fantasie, de fictie en de nederlandse taal aan de macht.
Een baken van troost, een zwoele geur vlak voor het slapen gaan, een enorme uitzinnige stapel draadjesvlees met dampende jus, een romance achter het frietkot, scooters en mobieltjes, vogels die hun eigen lied zingen, de eigen partituur kennen en geen regisseur of dirigent nodig hebben, de horror en thrill. Dat wat onbewust en ondergronds en ook van het leven zelf is. En niet wordt voorgeschreven door de krant, de tv, radio, politiek, banken en verzekeraars, speculanten die denken met 'de echte waarheid' om te gaan. Nee, ik ben geen echt schrijver maar wel groot fan van het schaarse bicat talent."
(Peter Novecento, Haagsche Post)
"Schuimbekkend van woede las ik de met een danige onverschilligheid
geschreven colums betreffend de holocaust en Auschwitz. De flarden teksten
vol schrijffouten en loze beweringen, getuigen van weinig historisch besef
maar vooral een respectloze attitude jegens miljoenen slachtoffers. Vandaar
mijn bijdrage met het verzoek de richtlijnen als opgesteld in de bijlage te
respecteren en in acht te nemen.
vr groet
dhr. Papen"
(Daniël Papen, via email)
"Diep geroerd, met geknepen stembanden, omvloerste oogleden, brandend maagzuur en kloppende roede (het is tenslotte 5
december) mocht ik uw fraaie stuk proza over mijn getroebleerde netvlies laten glijden...
De woorden vertalen zich moeiteloos in zielsetsende beelden.
Dank!"
(bromde Zielknijper, 5 december 2005)
"Geachte heer,
Mag ik u verzoeken het plaatje van de te jonge dame van uw site te verwijderen. Er zijn namelijk nog al wat mensen die dit niet lollig vinden. Diverse klaag e-mails over gehad. Mag ik u er op attenderen dat het hier om Kinderporno gaat en de wetgever daar meer dan 4 jaar gevangenisstraf op heeft gezet. Ik ga ervan uit dat het om een misvertstand gaat, als moderator.
Met vriendelijke groet.
Sociale Jeugd- en Zedenpolitie te Amsterdam
Commerciele zaken
020-5592585"
(i030142@planet.nl, 14 december 2004)
"Schitterend verwoord dat artikel over Clarence. Liep jaren met een missie, aan de voetballiefhebbers (niet de kenners) proberen uit te leggen dat Abe en Piet beter zijn dan het orakel uit betondorp. Was onbegonnen werk. Het klootjesvolk adoreert Ellen van Langen, Geesink en Rieu, en vinden mevrouw Blankers, Ruska en Roby lakatos maar niks, ze weten waarschijnlijk niet eens wie het zijn. Toen Keizer stopte heb ik jaren niet meer gekeken. Toen zag ik die Fin en een paar jaren later een Surinamer met een Nederlands paspoort (Had die Fin er ook maar een gehad). Ja en dan begint het heilige vuur weer te branden. Deze twee zijn tactisch en technisch het beste wat er op Nederlandse velden heeft rondgelopen (wat ik in mijn leven heb gezien). Keizer had niks met voetbal te maken, dat was ballet,kunst, en soms als het niet belangrijk was helemaal niks .En Abe ken ik van wat beelden, maar als je naar de verhalen over hem luistert hoef je de verteller maar in de ogen te kijken en herken je meteen de kenners uit die tijd."
(via mail, 23 oktober 2005)
"pedante snikkels, komen kut te kort. Webloggen is niet voor mietjes maar ook niet voor stoere geile binken, webloggen is namelijk een fenomeen, een spookbeeld voor blinden die zich vergapen aan de wijde wereld van het internet om zichzelf te ontmoeten, een monologue interieur te voeren en dan de echo terughoren, het internet dat een wonder is wat een dom irrationeel fenomeen is. Echt iets voor pedante snikkels en kale kutten die niet neuken maar wel in elkaars nek willen hijgen en tijd teveel hebben. Ik zou er helemaal niet aan beginnen en beroemd en rijk ben ik al, zegt het liefje. Ik heb de grootste en zij heeft de lekkerste en we verdoen de tijd liever in elkaar verstrengeld dan te vergooien op zo’n vervuilde weblogmarkt. Mot je alweer email beantwoorden enzo, in je vrije tijd, be je gek. Opzoute, stik dur maar in, Goossens, kijk maar uit dat ze niet vreemdgaan terwijl jij al die poen verdient, sneue wolf, ouwe rukker, voordat je het in de gaten hebt sta je een verschrikkelijk stinkend goedje op je scrotum te smeren terwijl je staat te huilen omdat je zo belazerd bent terwijl je het alleen maar goed bedoeld, voor ons allebei schatje, weetje, heerlijk met vakantie strax, saampjes, maar vanavond moet ik werken snappie, centjes verdienen mot pappie, kijk niet zo beteuterd, je wilt helemal niet naar de Lidl, je wilt daar nooit gezien worden zei je, nou dan. Nou tot strax dan, he ?"
(nove, 12 oktober 2005)
"Bicat.net, dat is toch die achterlijke webstek voor rukkende, boerende en altijd bezopen kerels? Dat zielige pathetische zooitje ongeregeldheden dat uitgebraakte hersenkwak probeert te verkopen als prozadrek? Natte winden, dikke drollen, kleverige onduidelijkheden? Slurptrekkende draaigorgels, voorhuidjogging avant la lettre en berensgrote buikglijers?" (Jeremias Schubbenrug, in Nova, 4 oktober 2005)
Reageerziekte
"Op een vrolijke dag toen ik aan mijn, voor al 11 jaar, allerbeste vriendin de liefde heb verklaard en binnen luttele seconden de meest euforische gevoelens door mijn ziel heen flitsten typte een verslag van school begon k te typen en dit kwam tevoorschijn op het samengeperste hoopje uitwerpselen wat ik beschouw als mijn laptop, want zoals velen het niet slecht zou doen als zij dit beseften is bezit enkel een illusie.
Conclusie & nawoord
Niet alleen symbolen hebben invloed op ons doen en denken, de manier waarop ieder mens zichzelf ziet en andere zegt meer over die persoon dan over anderen. Elk mens gaat zijn eigen weg, en het is jammer dat er uit commerciële geldzucht zoveel miscommunicatie ontstaat tussen mensen. Welk mens is beter, het mens dat genadeloos elke, in zijn ogen misdadiger, ritueel vermoord, of die mens die de opdracht geeft om onbewuste signalen stuurt via reclamespotjes en zo het materialisme hoger prijst dan het gevoel om bewust van jezelf en je daden te zijn? Draait het dan uiteindelijk allemaal om geld?
De een vermoord mensen die hun hele leven anderen pijn doen, en de ander roept het gevoel op dat er niets beter is dan nike schoenen in combinatie met een stoere jack met een bontkraag, dat gedoe met die bontkragen id volgens mijn theorie gebaseerd op het paringsgedrag van leeuwen, hoe groter en mooier de manen, des te meer aanzien ze hebben en kans op leiderschap en hoe meer kans ze hebben dat hun genen worden doorgegeven ;).
Door niet te realiseren waar je mee bezig bent, of niet wie, maar wát je eigenlijk bent, ontstaat er miscommunicatie en disharmonie in de maatschappij. Opgaan in de massa kan leiden tot afgunst en afkeer van het geloof in jezelf en in anderen.
En ik wens hierbij balkenende en zijn hele tweede kamer heel veel succes met het oplossen van de “problemen” hier in Nederland, want zo schieten we geen reet op.
Oja, en een gelukkig Nieuwjaar!
Zondag 7 januari 2007, Frank Hooijer"
(Frank Hooijer, 7 Januari 2007)
"Ik had het allemaal al wel eens meegemaakt en niets was mij te dol geweest: eonisme, vice anglais, flaggelatie, ja zelfs koprofagie. Ik was dan ook met graagte ingegaan op de omineus-priapische woorden en lubrieke blikken die "Ellen" tijdens ons gezamelijk consumeren eerder die avond op mij had gericht. Toen we, media nox, eenmaal in haar slaapkamer waren aangekomen, gaf zij steeds minder blijk van doorgaans aan haar toegeschreven mesquinerie. Integendeel,loodzwaar en onvermijdelijk hing het veile sneukelen in de lucht. Binnen no time was de vloer dan ook bezaaid met exuvieën en toonde zij mij haar zinnenprikkelende Junonische leest. Na intiem pidjetten en enige orogenitale schermutselingen (waarbij brod noch javelijn werd ontzien),sloegen wij serieus aan het procreëren. Cunnus en Curacaoënaar leken
welhaast voor elkaar geschapen. Hoewel haar defloratie al enige tijd terug had plaatsgevonden, pandoerden wij als nooit tevoren, daarmee verschillende tenesmen bewerkstelligend. Het is maar goed dat haar echtgenoot van deze sluikmin nooit wat heeft gemerkt..."
(TiTo, mei 2006)
"Schrijf eens over vrouwen en hun plek of plaats in de allesverterende zakenoorlogen.
Want als er stereotype mannen met diep verborgen schaamtegevoelens over hun potentie problemen en erectiestoornis (taboe naturlijk) dan is dat manifest in hun 'vlucht vooruit' in de freudiaanse wapencultuur. Elke geweerloop, elke zwaardere tank is een gestileerd erectiel apparaat vol dodelijke munitie opgepomnt met miljoenen kogels in een spurt naar het doel wat als lustsymboliek een 'lilith' in een duizelige extase zou moeten brengen want zo 'is de kracht van het leger'. Stoere mannen die eerst de vrouwen opgeilen, dan met hun duwtje in de rug erop los gaan om 'de vijand te onthoofden'. Ik als watje moet altijd vreselijk lachen om die serieuze gezichten die de mannen politici en militairen bij hun gepiep, gezeur en gezeik en hun broodnodige verklaringen trekken.
U, als warmbloedige heterovrouw zal zich wezenloos kunnen uitleven 'tussen de hitsige Jantjes'.
Ik stel voor dat u zich een voorstelling maakt over de gang van zaken in de nachten op zo'n nomadenkamp met satellietvererbindingen in de maanloze nachten van de nieuwe woestijnen die worden ontgonnen, namens u en mij, natuurlijk, vanzelf, juist, nee, uiteraard.
Het mag ook wel een andere uiterst vervelende erectiestoornis gaan, de ejaculatie praecox.
Dat gaat dan vast over de linkse oppositie, denk ik dan, kunt u het fijn neutraal houden.
U bent toch op alle kaasmarkten thuis, hard op weg om zich te bekwamen in een genre waar sex met hoofdletters geschreven moet worden. Vooral de sex benadrukken, Lilith. Veel gore geile, harde, wrede sexscenes, met blinddoeken, kidnap, politiehandboeien, touwen en katrollen, gedwongen masturbatie tussen mannen, tussen vrouwen, scarring en kaalscheren en tot huilens toe dat gepomp met dildo's en dat monotone gezoem van vibratoren sfeervol brengen. Vooral geluiden en kleuren beschrijven, daar ben ik gek op."
(Peter Novecento)
"Is er iemand in de zaal die nog wil doneren aan een zielige arme homosexueuele neger met een onbeschrijflijke ziekte zwaargelovig te dom om te leren of te schijten die bovendien een oog mist en denkt dat de duivel soep in een blik stopt want hoe komt het er anders in en tegelijkertijd vreselijk gebukt gaat onder de laatste Tsunami of de vrees daarvoor want zijn geitenoog gaf vanmorgen onheil aan? Of anderszins zijn hypocriete tot op het bot zwarte geweten schoon wil kopen voor een luchtig schijntje of nóg liever zichzelf onsterfelijk wil maken over het lijk van een ander? Nee? Eénmaal? Andermaal? OK, dan ben ik ook pleite en met Marnix mee naar dat gruwelijk dure restaurant. Bovendien is het al na zessen en sta ik in de baas z'n tijd de wereld te redden en zo heb de cao dat nooit bedoeld. Howdoe en de mazzel. "
(Hein Buffelruft, 28 dec 2005)
"De liefde is groots, ze breekt zonder haar gebit te gebruiken door elke granieten kop heen, verzwakt de wil en maakt elke stoere kerel tot een week omhulsel, een schaduw van zichzelf, een brabbelend luierkind, elke vent verandert van binnenuit en geweldloos door haar rijke zegeningen. Je krijgt een rijpe korstkaas als huid en een hart van vloeibaar goud. Verpletterend is ze en zij, de liefde, de warme zomerse, niet de winterharde en verbitterde tak dus, zit nog steeds vol met geheimen waar niemand de sleutel van kan vinden. Mysterieus is ze, als de ondergrondse geheimzinnige dictatuur van wereldwijde, alomvattende bekabeling waarlangs dagelijks kilometers gecodeerde data tussen de continenten flitsen. De liefde is een tectonishe plaat die schuurt en krast en gangen boort voor lavastromen van vleselijkheid en voedzame sappen die op geen enkele dieet mag ontbreken. Daarom is ze schaars.
Tot slot..we heben allemaal een gat van onderen, onthou dat. "
(Nove, relatietherapeut, 3 dec 2005)
"Thanks!
Voor de eerlijke en ijskoude bieren vooraf om de ergste dorst te lessen na een lange en vermoeiende reis. En de Champage daarna in gelukkig niet van die zuinige hoeveelheden maar gewoon ruim bemeten pullen.
Dank ook voor de wonderschone oester die in zijn natuurlijke habitat beschermd en koel lag te wezen toegedekt met een warme dekentje bosui-liefde en een tikje Tabasco-ondeugd onder die deken.
Dank voor de kleinste en schattigste St. Jacobsoesters die ik proefde in Balsamicostroop. Eerbied voor de kort aangebrade en met ontbijtkoek gestoofde kwartel. Ik proefde een tint Orange Marmalade hoewel je zei dat het er niet in zat. Ik hou het erop dat de chefkok zijn geheimen heeft en, hoe hooggeëerd zijn publiek ook mag zijn, ál zijn details zullen ze nooit te horen krijgen.
Met liefde deed ik mijn sommeliertaken en het ‘kut-sommelier’ omdat ik de glazen niet tot de nok vulde, neem ik op de koop toe.
Onder de indruk was ik van je tzatziki met shrimp en rode grapefruit. Zoet en zuur zoals Bitter & Sweet zoals het leven zelf zoals harmonie zo mooi kan zijn.
Ook onder de indruk was ik van je zeewolf met tomatenchutney. Een rode knipoog op een licht in de boter aangezet visje zoals de boter bij de vis behoort te zijn.
Je bewees jezelf door met het produkt mee te koken en de zeeduivel vochtig te houden en over te laten lopen in het bedje van zuurkool omrand door koele en volle crême fraiche en slechts gestopt door mosterd. Het zal mijn gebrek aan woordenschat zijn geweest deze poëtische beleving van samenstelling aan mijn disgenoot heer Visser uit te leggen, aan de wijn waarin het beestje zwom heeft het niet gelegen.
Emotioneel werd ik bij het aangezicht van mijn vrouw in jouw open keuken, verliefd op de chefkok die zijn konijntje aan de haak had geslagen. Uit het konijnengezin weggetrokken, de zuigelingen achtergelaten en deskundig ontdaan van fluffy flaporen en prachtig gevild en daarna één minuutje aangebraden in de volle boter. Ach, je zei het nog, ‘nog even in de oven en gekeken hoe lang’ in antwoord op de vraag hóe lang dan, zoals Sebastiaan Bach ook vindt dat de piano zichzelf speelt. U zij geprezen met bijzondere gaven, maar het zal mijn eenvoudige ziel zijn die het zo ziet.
De ingekookte fond een tikje gezoet nog niet eens meegerekend evenals de witte bonen-truffelpuree en rode kool met vijgen die in een restaurant van naam de kaart had kunnen aanvoeren.
Jammer dat je er niet bij was met de kaas. Het zal de tol van de roem zijn geweest of de spanning van het koken op zulk een hoog nivo. Het siert de man die ook gewoon maar een mens van Vleesch & Bloed is gebleven. Het was uit de kunst hoe wij genoten van een walnoot uit Frankrijk gekraakt op de wals van braakgeluiden die wij van boven hoorden komen. Waarschijnlijk was je druk doende in de homard-naire.
Het dessert ben ik kwijt evenals het betoog dat ik hield, maar dat was ik toen al kwijt. Het betoog hou je van mij tegoed. Ik zal het je vertellen als ik de liefde verklaar aan mijn vrouw zoals jij gisteren de keuken in het algemeen en ons in het bijzonder de liefde verklaarde. "
(Kiers de Maison, 27 november 2005)
"Ach, heer bicat, nu we het over eten en drinken hebben. Ik kan u te allen tijde aanraden, maar toch vooral in de herfst, van de ganzenlever te proeven. Zoekt u daarbij een zo eenvoudig mogelijk bewerkte ganzenlever, dus geen paté, niets met geconfijte uien of anderszins toevoegingen.
U wilt ganzenlever proeven die met de hand is schoongemaakt door een oud boerenvrouwtje die hooguit peper, zout en wat cognac toevoegde en daarna op 70 graden in de oven met de deur op een kier de lever zachtjes liet warm worden. Niet smelten, want dan scheidt het vet van de lever en bent u uw produkt kwijt. Nee, u wilt de lever verwarmen zodat lever, peprer, zout en cognac een geheel gaan vormen. Dat wat u wilt proeven is de waarheid en niets anders dan de waarheid.
Slaat u overigens wel in grote hoeveelheden in, niets zo erg als aan het einde te moeten constateren dat u nog wel wat had gelust. Nee, met veel dingen is het zo dat we nèt even meer moeten eten dan ons lief is. Nèt dat decadente punt van overdaad aantikken.
Schenkt u daarbij een Gewürztraminer en bij voorkeur hoe ouder hoe beter en liever nog een Grand Cru dan een gewone. Maar als u dan toch uit wilt pakken dan komt u niet heen om de Tokay Pinot Gris.
Daarbij geserveerd met warm en geroosterd brioche brood."
(Harrie Stamper, 23 oktober 2005)
"Of die klassieke Suske & Wiske (het was nummer 78 als ik het goed heb): De Kakkende Kakkerlakken, die aflevering waarin Tante Sidonia in haar keuken te maken heeft met een steeds groter wordende populatie kakkerlakken, die voortdurend alles onderschijten, niet in de laatste plaats de biefstuk met friet die Tante speciaal voor Lambik had gebakken, tot grote woede van onze favoriete zeshaarder, die gelijk een spuitbus pakt en erop los begint te spuiten, dit tot groot enthousiasme van zowel Suske als Wiske, die duchtig beginnen mee te spuiten (we hebben het hier duidelijk over de periode waarin Suske en Wiske nog net zo milieubewust waren als George W. Bush die zijn privejet vanuit Kyoto liet terugvliegen naar zijn range in Texas omdat ie z'n favoriete cowboy-hoed was vergeten), maar in de spuitbus van Lambik blijkt een goedje te zitten dat er voor zorgt dat de kakkerlakken de volgende dag het formaat van een jong paard hebben (professor Barabas had een lege spuitbus gebruikt om zijn nieuwe groei-middel te testen en vergeetachtig als hij was, had hij het bij Tanta Sidonia laten liggen, puur uit teleustelling, want ook na gebruik van het groeimiddel had Tante Sidonia de professor uitgelachen toen hij zijn broek naar beneden deed), afijn, nu de kakkerlakken gegroeid zijn, schijten ze nog harder met als gevolg dat tante Sidonia, Lambik, Suske en Wiske hun huis worden uitgescheten, waarna ze Jerommeke erbij halen, wiens enige bijdrage een ENORME scheet is, gelukkig komt professor Barabas eraan met een grote smile op z'n mombakkes en een nog grotere bobbel in de broek die, zo zal even later blijken, amper in staat is de steeds groter wordende penis van Barabas te verhullen met als gevolg dat Tante Sidonia, gek van geilheid, zich op professor Barabas stort die vrijwel onmiddellijk klaarkomt en bovenop een van de reuzekakkerlakken kwakt die dan weer vrijwel onmiddelijk in elkaar krimpt en in het niets oplost, waarna ook Lambik en Suske en Jerommeke hun apparaat bewerken met het groeimiddel, zodat ze de volgende dag, onder de stimulerende leiding van Tante Sidonia en Wiske, de kakkerlakken dood masturberen. Knipoog Wiske. Einde."
(Max J. Molovich, 23 Augustus 2005)
"De vergelijking ‘vleesetend’ en ‘vrouw’ is een natte wensdroom. Het is veelbetekende symboliek dat er aan vegetarische mutaties man/vrouw/ hermafrodiet wordt gewerkt door de wetenschappelijke elite. Weten zij soms meer? Staat ons Armageddon te wachten ? De finale segregratie, het schisma van de sexen en de ondergang van hun zondige sexueel verkeer als geheime wapen om de wereldbevolking eindelijk zonder oorlogen te kunnen reguleren ? Reincarneren in een plantaardig bestaan in een potje aarde van robotformaties die miljoenen grijze racks van vruchtdragende en geurige planten produceren onder uiterst secure en berekende condities , zonder vrij zon of maanlicht, zonder zicht of gehoor, zonder tastzin, zonder geluid van wind en zee."
(nove, 6 Juni 2005)
Zelfbeschouwing
"Een man van middelbare leeftijd, beet je te dik, beetje te morsig. Baardje of sik wellicht. En witte schilfertjes sieren zijn gelaat. Hij rookt en hij drinkt, maar in tegenstelling tot wat hij ons graag wil doen geloven, niet teveel. Hij is een ambtenaar, schaaltje 9. verder een liefhebbende vader die zijn frustratie over het uitblijvende en waarschijnlijk nooit meer komende grootse leven heeft verruild voor een soort van komisch cynisme. Hij neemt het niemand kwalijk behalve misschien soms zichzelf, maar dan alleen na een Westmalle Tripel te veel. Hartstochtelijk supporter van NAC of een andere club ten zuiden van de grote rivieren, want dat hij een Brabander is moet haast wel. Zo stel ik mij Kiers voor, maar wellicht is het wel gewoon die homofiele Indo die bij Serudang de lege borden ophaalt..who knows.."
(Andy Möller, Gelsenkirchen)
"Het is vast een meteroloog, een weermenneke met een gesmoorde sexualiteit, eentje met een enorm taboe. Een vrijgezelle biologieleraar met verlatingsangst kan ook. Zo'n eenzaam type die nog steeds bij zijn moeder woont en al jaren lesgeeft in het basisonderwijs. Zo'n anonieme 13 inhetdozijnman die spaarzaam leeft, de piepers schilt en de afwas doet, zo eentje die op de middagwandeling met het hondje van moeders vanachter de krant bij een speeltuin of in het park naar stoeiende of voetballende jochies kijkt en de pijn verzwijgt. Een masochist die het taboe koestert.
Zo'n kleffe smeerlap van een potentiele serieverkrachter met banden in een hechte kerkgemeenschap waarop moeders zo trots is omdat hij naast het lesgeven ook nog als hobby het locale knapenkoor dirigeert. Zo eentje die maar beter melancholieke verhaaltjes moet blijven schrijven.
"
(Nove, 22/11/2005)
"Ach ja, leuk, schrijvers.
Beetje zo in je donkere hol aan de wereld knagen. Puur verongelijkt verdedigen van een door mede niet-aanwezigen geschapen superieure schertswereld. Lurken aan je pijp. Pijpen aan je lurk. Woorden in langgerekte nadenkzinnen omzetten. Protserige taalvlekjes. Huilerige holheden. Fletse vondsten. Massieve monomane monsters. Een zielige berg toevoegingen aan de duistere put die al veel te lang overstroomt door de gemankeerde bijdragen van nerveus krabbelende geesten met een ongepast gevoel van eeuwigheid.
Die sfeer.
Geef mij maar parkeerwachten.
"
(Marnix, 21/11/2005)
